Σου λέω να πας να ψηφίσεις!

Την Κυριακή έχουμε να ψηφίσουμε, το θυμάστε; Το καταλαβαίνεις εύκολα, γιατί στην τηλεόραση έχει διαφημίσεις που το Υπουργείο Εσωτερικών σου λέει να πας να ψηφίσεις.

Την ξέρεις την διαδικασία, έτσι; Είναι εντελώς μα εντελώς απλή. Βρίσκεις την ταυτότητά σου (και μην αρχίσουμε τα υπαρξιακά εδώ, μιλάω για το ρημάδι το δελτίο ταυτότητας), βάζεις την φόρμα σου και πας περπατώντας μέχρι το σχολείο. Είναι αφορμή να περπατήσεις λίγο και να δεις και κανέναν γείτονα. Εκεί, βρίσκεις το τμήμα σου, μπαίνεις πίσω από το παραβάν και, εχμ, κάνεις ό,τι σε φωτίσει ο Μην-Χρησιμοποιήσεις-το-Όνομά-μου-επί-Ματαίω. Και – κατ’ αρχήν – δεν ενδιαφέρει τι θα ρίξεις. Αρκεί ότι το έκανες.

Με ενοχλεί η αποχή. Για μένα δεν έχει τόσο σημασία τι θα ψηφίσεις όσο το να συμμετέχεις στην διαδικασία. Μην μου πείτε ότι είναι θέση – δεν είναι θέση η αποχή, μεταμφιεσμένη βαρεμάρα και μουργέλα είναι, να τι είναι. Αν η θέση σου είναι ότι διαφωνείς με όλους, υπάρχει και το λευκό (εδώ μπορώ να ανοίξω μεγάλη κουβέντα για το πώς αντιμετωπίζεται από το σύστημα το λευκό, αλλά θα συγκρατηθώ για να μην βγω εκτός θέματος). Απλά πράγματα: το λευκό είναι θέση, το άκυρο είναι γκάφα και η αποχή είναι λούφα. Όποιος διαφωνεί, ας με πείσει με επιχειρήματα παρακαλώ. Θα είμαι ευγενικός μαζί του. Άλλωστε, κι εδώ ευγενικός ήμουνα, δεν θέλετε να διαβάσετε όλα όσα μου έρχονται να πω για την αποχή. 🙂

Επίσης, δεν αντιλαμβάνομαι ως επιχείρημα το «δεν ενδιαφέρομαι για την πολιτική». Σοβαρά; Είσαι σίγουρος; Γιατί, ακόμα κι αν δεν ενδιαφέρεσαι εσύ, είναι απολύτως βέβαιο ότι ενδιαφέρεται εκείνη για σένα.

Να σε ρωτήσω κάποιες ερωτήσεις: Δουλεύεις; Σου γίνονται παρακρατήσεις στην αμοιβή σου; Πληρώνεις φόρους; Πληρώνεις ασφαλιστικό ταμείο; Ζεις σε σπίτι; Πληρώνεις νοίκι; Πληρώνεις στεγαστικό – με σύμβαση κι επιτόκιο; Έχεις κάποιο όχημα; Πληρώνεις τέλη κυκλοφορίας για αυτό; Ασφάλιστρα; Πηγαίνεις σε γιατρούς; Κάνεις εξετάσεις; Έχεις ποτέ μπει σε νοσοκομείο; Στέλνεις τα παιδιά σου σε σχολεία – είτε δημόσια είτε ιδιωτικά; Σπουδάζεις ο ίδιος; Χρησιμοποιείς ρεύμα, τηλέφωνο, τρεχούμενο νερό, ίντερνετ, ταχυδρομεία, συγκοινωνίες; Πηγαίνεις σε δημόσιους χώρους; Εννοώ σινεμά, ταβέρνες, θέατρα – όλα αυτά στήνονται και λειτουργούν με βάση κάποιες συγκεκριμένες διατάξεις, όπως ξέρεις. Ταξιδεύεις; Ψωνίζεις; Πας γυμναστήριο; Κυκλοφορείς στους δρόμους; Θα κάνεις (ή έκανες) θητεία στο στρατό;

Αν απάντησες έστω και σε μία από τις παραπάνω ερωτήσεις ΝΑΙ, τότε, μεγάλε, την πάτησες: η πολιτική σε ενδιαφέρει και δεν το ήξερες. Αν απάντησες έστω και σε μία ερώτηση ΝΑΙ, τότε υπάρχουν άνθρωποι που αποφασζουν για αυτά, για το πώς, πόσο και πότε της κάθε ερώτησης, και τις αντιμετωπίζουν με διαφορετικούς τρόπους. Κκι είναι δικαίωμα και καθήκον σου να τους εντοπίσεις και να τους δώσεις την ευκαιρία να το κάνουν όπως θεωρείς εσύ σωστό. Ναι, καθήκον ρε συ, καθήκον. Είναι μαγκιά σου να έχεις καθήκοντα ως πολίτης, είναι κάτι που πάρα πολλοί άνθρωποι στον κόσμο δεν τολμούν ούτε να ονειρευτούν για τον εαυτό τους.

Μην ακούω λοιπόν άλλα παράπονα  για το σύστημα – το σύστημα μένει εκεί γιατί δεν το διώχνουμε. Γιατί σηκώνουμε την κωλάρα μας από τον καναπέ μόνο για να πάμε μέχρι την πόρτα να υποδεχτούμε τον πιτσαδόρο. Δεν έχεις το παραμικρό δικαίωμα γκρίνιας αν εσύ ο ίδιος αγνοείς το δικαίωμα επέμβασης που έχεις, το καταλαβαίνεις;

Και κάτι τελευταίο: οι εκλογές είναι σημαντικό γεγονός, ακόμα κι αν κάθε ικμάδα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης (ΜΜΕ) έχει πέσει στον αγώνα να σε πείσουν ότι πρόκειται για ένα ακόμα life-style event και μάλιστα ανιαρό και αδιάφορο. Δεν είναι σώου μπιζ η πολιτική, είναι ο τρόπος που έχουμε για να λύνουμε μαζικά τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας. Επειδή όμως το μόνο για το οποίο φαίνεται να είναι ικανή η τηλεόρασή μας είναι η φτηνή σώου-μπιζ, έτσι αντιμετωπίζει και τις εκλογές. Ερωτήσεις για το πώς φάνηκε η λυμένη γραβάτα, διαφημίσεις κινηματογραφικής λογικής («πάμε…» και ξαναμπαίνει η μουσική) και χαζο-κουτσομπολιά για το ποια σύζυγος είναι άρρωστη με αφήνουν εντελώς αδιάφορο. Γκάλοπ της κατηγορίας «Με ποιον υποψήφιο θα προτιμούσατε να μοιραστείτε ένα δείπνο;» είναι (στην καλύτερη) γελοία – να μια εύκολη απάντηση για τις σαχλαμάρες σας: με κανέναν! Είναι υποψήφιοι βουλευτές, δεν είναι υποψήφιοι γκόμενοι! Δεν ενδιαφέρομαι να γίνουν φίλοι μου, δεν ενδιαφέρομαι για το πόσο συναρπαστική παρέα γίνονται στον ελεύθερο χρόνο τους. Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρομαι είναι το τι και πώς κάνουν όταν βρίσκονται σε δημόσιο αξίωμα. (Επίσης, δεν ενδιαφέρομαι για το πώς θα επιλέξει η Μενεγάκη το νέο μάγειρα της εκπομπής της, ειδικά όσο υπάρχει απαγόρευση δημοσιοποίησης των γκάλοπ…)

Εντάξει; Το ξεκαθαρίσαμε; Αν νομίζεις ότι χτυπάς το σύστημα, σου λέω να το ξανασκεφτείς: το σύστημα θέλει απολύτως να σε πείσει πως η ψήφος είναι πασσέ. Εσύ να τους γράψεις και να πας να ψηφίσεις! Άντε, άντε. Ψάξε που έχεις την ταυτότητά σου και ξεκουνήσου!

Σου λέω να πάς να ψηφίσεις! – ουφ πια!!!