Πάμε πρόβα (ή Η ζωή στις φαντασιώσεις)

(Ετοιμαστείτε για εισαγωγή άσχετη με τον τίτλο, και για ένα κείμενο με δύο μέρη, ίσως ασύνδετα μεταξύ τους. Έτοιμοι; Πάμε!)

Πολύ μου αρέσει η εθνική μπάσκετ. Είναι άλλο πράγμα αυτή η ομάδα, και ειδικά η άμυνα που παίζει πρέπει να είναι εφιάλτης για τον επιτιθέμενο. Ασφυκτική κατάσταση ρε παιδί μου. Τον παλιό καλό καιρό θα λέγαμε ότι η άμυνα έσπασε αν έμπαινε το σουτ, με την ομάδα του Γιαννάκη το ερώτημα είναι αν θα καταφέρει ο αντίπαλος να κάνει σουτ. Ή μάλλον αν θα περάσει τη σέντρα!

Αυτό τον καιρό περνούσα τις μέρες και την φανταζόμουνα να περνάει Γαλλία (ναι, είναι δύσκολη, αλλά όπως φάνηκε είμαστε δυσκολότεροι!) και στο καπάκι να στέλνει τα αμερικανάκια για μικρό τελικό. Έτσι είναι το αθλητικά δίκαιο, η Ελλάδα είναι πιο ομάδα από Γάλλους και Αμερικάνους και μια χαρά μπορεί να την σηκώνει την κούπα (αν και, μεταξύ μας, η Αργεντινή είναι πιο ομάδα ακόμη!). Και οραματίζομαι: στον τελικό, στην τελευταία επίθεση της Αργεντινής, ο Διαμαντίδης κλέβει τη μπάλα, πασάρει στον Χ και αυτός τραβάει το νικητήριο τρίποντο. We are the Champions, σαμπάνιες και τέτοια. Στο Χ μέχρι πριν μια βδομάδα είχα τον Ζήση, αλλά το έρμο το παλληκάρι, του κλήρωσε σκατένια εμπειρία. Στο Χ ας είναι όποιος νά ‘ναι, αρκεί να το βάλει. Είπαμε: ουδείς αναντικατάστατος, πλην Διαμαντίδη.

Όλα αυτά βέβαια είναι φαντασιώσεις. Το αν θα συμβούν ή όχι θα το ξέρουμε στις επόμενες ημέρες αλλά, αντικειμενικά, είναι φαντασιώσεις.

Από παλιά είχα την τάση να έχω τέτοιου είδους αθλητικές φαντασιώσεις. Γινόταν το ματς, η εθνική Ελλάδος (συνήθως) κέρδιζε με εκπληκτικό τρόπο και μετά έβλεπα τις δηλώσεις. Έφτιαχνα στο κεφάλι μου ολόκληρο διάλογο με τους πρωταγωνιστές «ήταν ένας πραγματικός άθλος, θα θέλαμε να αφιερώσουμε τη νίκη και την χαρά της νίκης σε όσους συν-Έλληνές μας περνούν τώρα δύσκολα, έχουν άνθρωπό τους στο νοσοκομείο ή και χειρότερα, και να τους δείξουμε ότι είμαστε κι εμείς δίπλα τους». Κι άλλα τέτοια μεγαλειώδη και συγκινητικά. Εντωμεταξύ, μόνος μου το έστηνα το σενάριο μόνος μου το έβλεπα να υλοποιείται κιόλας, οπότε ό,τι κουλό σκεφτόμουνα (π.χ. να βάζω αυτοπροσώπως το τρίποντο) μια χαρά ήταν το αποτέλεσμα.

Οι σχετικές αθλητικές φαντασιώσεις άλλαξαν κατεύθυνση και αναβαθμίστηκαν ιδιαίτερα με το μπητς βόλεϊ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν είναι απλά ότι έβλεπες τέσσερις γδυτές δίμετρες κουκλάρες να τρέχουν πάνω κάτω και να βουτάνε στην άμμο. Όπως είπε και μια ψυχή (πολύ δικός μου άνθρωπος) «φαντάσου ότι μετά το ματς πάνε ιδρωμένες για ντους δυο-δυο». Αυτή η εικόνα ομολογώ ότι με στοίχειωσε και με στοιχειώνει, και έχω επεξεργαστεί / φαντασιωθεί πολλούς διαλόγους με πρωταγωνίστριες αθλήτριες του μπητς βόλεϊ και τον υπογράφοντα. Ένα άλλο είδος διαλόγου, κομματάκι λιγούρικου για να λέμε την αλήθεια, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα δείξετε κατανόηση. :^)

Και μετά είναι και οι καθημερινοί διάλογοι που συχνά – πυκνά προβάρονται στο κεφάλι μου. Δεν είναι πάντα ίσης βαρύτητας αλλά έχουν το ενδιαφέρον τους. Πιστεύω ότι όλοι και όλες έχουμε προβάρει και φαντασιωθεί διαλόγους με υποψήφιες για σχέση (κοινώς ψηστήρι). Το βέβαιο είναι ότι από καμάκια και καυγάδες, από πνευματώδη αστεία μέχρι κουβέντες για αίτηση αύξησης, όλοι έχουμε κάνει πρόβες μέσα στο κεφάλι μας για συζητήσεις που (τελικά) ίσως έγιναν ίσως και όχι.

Μπλέκουν μες το κεφάλι μου: άλλα είναι σκέτες φαντασιώσεις, άλλα είναι ανεκπλήρωτο δυναμικό, αλλαγές σε συζητήσεις και σχέσεις με ανθρώπους που βρίσκομαι ή βρέθηκα κοντά τους. Δεν είναι το ίδιο, υπάρχουν οι εντελώς παιχνιδιάρικες σκέψεις και υπάρχουν και μαχαίρια που κουβαλιούνται καρφωμένα από την εφηβεία ακόμη.

Πού πάνε όλα αυτά όταν περνάει η στιγμή που έπρεπε να τους κάνουμε;

Πού πάει αυτός ο άλλος Εγώ, ο πιο μάγκας, πιο πετυχημένος; Αυτός που έγινε μέλος της εθνικής ομάδας, αυτός που ανέλαβε να την κοουτσάρει όταν αρρώστησε ο Γιαννάκης και την οδήγησε σεμνά στο θρίαμβο, αυτός που βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή δίπλα στο κτίριο που καιγόταν και έσωσε το μωρό, αυτός που πέταξε την κατάλληλη ατάκα το βράδυ στο μπαρ και το μανούλι κό-πη-κε, αυτός που όλοι υποδέχονται στην παρέα σαν σωτήρα της συζήτησης.

Είναι καλή παρέα αυτός. Καλό παιδί και ντόμπρο παλικάρι. Είναι σε όλα καλύτερός μου και παρόλα αυτά λέει ότι μου μοιάζει. Είναι πάντα κεφάτος και καταφερτζής, έχει πάντα δίκιο και δεν έχει φερθεί ποτέ σαν μαλάκας. Ζει σε ένα τόπο λίγο μυθικό, σαν κάστρο παραμυθένιο, σαν χώρα από αυτές που λέγαμε να ταξιδέψουμε όταν ήμασταν δέκα χρονών. Αλλά δεν είμαι εγώ.

Κι όμως, αυτές οι συζητήσεις, αυτές οι σκηνές που δεν έγιναν ποτέ, αυτές οι φαντασιώσεις της πρόβας, πρέπει να ζούνε κάπου. Σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Σε ένα κόσμο Ιδεών ίσως, σε ένα χώρο και χρόνο πιο λαμπερό, όπου άνθρωποι και σχέσεις δεν φθείρονται. Draft εκδοχές της πραγματικότητας που δεν προτιμήθηκαν για την τελική έκδοση. Και το άθροισμα όλων αυτών των φαντασιώσεων είναι ένα άλλο σύμπαν, όπως τούτο εδώ είναι το άθροισμα της κάθε μίας προσωπικής μας πραγματικότητας.

Ταπεινά δούλος σας, θα συνεχίσω να προβάρω στο κεφάλι μου καταστάσεις και διαλόγους, θα συνεχίσω να αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί αν είχα κάνει όσα μπορούσα κι αν είχα πει όσα έπρεπε τότε που μπορούσα και τότε που έπρεπε. Και ξέρω ότι όλοι εκεί έξω θα συνεχίσουμε να ρεμβάζουμε και να σκεφτόμαστε έτσι. Και να θυμόμαστε, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, για ασήμαντες αφορμές και να αναρωτιόμαστε
πόσα τρίποντα δεν σουτάραμε
πόσες στιγμές δεν ζήσαμε
πόσα λόγια δεν μοιραστήκαμε
πόσα ηλιοβασιλέματα δεν ερωτευτήκαμε
και τόσα άλλα
που παραλίγο να ήμασταν εμείς αυτοί που τα έζησαν

Μέχρι τότε όμως, Πάμε πρόβα!