Κουλτούρα all-you-can-eat

Τις τελευταίες ημέρες πήγαμε σερί σε μια πολύ δυνατή συλλογή από ό,τι μπορούσε να προσφέρει η πόλη σε παραστάσεις. Καταγράφω:

1. «2» του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Τα είπαμε, μην τα ξαναλέμε.
2. Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο Σταυτό του Νότου. Είχα πολύ καιρό που ήθελα να τον δω live, αλλά δεν τα κατάφερνα με τίποτα. Ό,τι κι αν κανονίζαμε έπεφτε πάνω σε κάποια ακύρωση. Αυτή την φορά τα καταφέραμε, αλλά δεν ενθουσιάστηκα όσο περίμενα. Έπαιξε περισσότερο με γνώμονα τον δίσκο που θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες και ούτως ή άλλως οι μελωδίες του απέχουν από το να είναι εύπεπτες την πρώτη φορά που τις ακούς. Ο άνθρωπος είναι συμπαθέστατος βέβαια, κι ακόμα περισσότερο επειδή βγάζει μια φυσική συστολή πάνω στη σκηνή που δείχνει κάτι πολύ σπάνιο: ήθος (ναι, κι όμως!). Πάντως, ήταν και καθημερινή, κουραστήκαμε κομματάκι.
3. «Ερρίκος ο Δ'» του Πιραντέλο στο Εθνικό, σε διασκευή και σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου. Τον Μαυρίκιο τον ξέρω και τον κυνηγάω εδώ και κάποια χρόνια. Δική του σκηνοθεσία είχαν οι παραστάσεις «Γυάλινος κόσμος», «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα», «Το έβδομο ρούχο». Αν είδατε έστω και μία από αυτές θα ξέρετε για τι επίπεδο θεάτρου μιλάω. Το Σαββατιάτικο ήταν αντίστοιχου βεληνεκούς, με μια μικρή επιφύλαξη για κάποιους από τους ηθοποιούς που δεν μπόρεσαν να απομακρυνθούν από την τηλεοπτική διεκπεραίωση των ρόλων τους (δεν αναφέρομαι στον Χειλάκη, αντίθετα ο άνθρωπος ήταν πολύ καλός σε έναν ιδιαίτερα διφορούμενο ρόλο). Άρτια παραγωγή (Εθνικό γαρ),  νευρώδης σκηνοθεσία, φοβερές εικόνες, ο Καραθάνος εξαιρετικός να ζει τον ρόλο σε κάθε του ανάσα. Και η Παΐζη να εμφανίζεται μόνο 5 λεπτά, όσο χρειάζεται για να καταλάβεις τι θα πει στόφα μεγάλου ηθοποιού. Δεν συζητώ καν για το κείμενο, ο Πιραντέλο είναι εφιαλτικά καλός.

Για αυτό το εφιαλτικά θέλω να μιλήσω. Υπήρχαν φάσεις της παράστασης που δεν την άντεχα και ήθελα να φύγω. Κι αυτό επειδή στην καλή τέχνη αναγνωρίζεις πάντα κομμάτια της ζωής σου, οπότε καλό είναι να προσέχεις σε τι είσαι έτοιμος να εκτεθείς. Πήγαμε μετά με την καλή μου να φάμε κάτι και να τα πούμε και κοιτούσαμε πένθιμα τα πιάτα μας, λες και είχε προλάβει να μας τα φάει ο σκύλος.

Αφού είμαστε που είμαστε χάλια, τι μας έπιασε και πηγαίνουμε σε τέτοιες παραστάσεις; Δεν βλέπουμε το ηθικό που κάνει ακόμα το ασανσέρ κι εκεί που αισιοδοξείς και λες «εντάξει, προχωράμε» γίνεται ένα τυχαίο γεγονός που σε στέλνει αδιάβαστο και ξανά στην γραμμή εκκίνησης.

Βαρύ σφάλμα τακτικής τούτο!

Έτσι, μετά από 7 μέρες αχαλίνωτης κουλτούρας και ανόρθωσης πνευματικού επιπέδου, καιρός να το γυρίσουμε στην βήτα κατηγορία. Ομνύω η επόμενη παράσταση να είναι για (κυριολεκτικά) B movie: είτε το Bond είτε το Borat. Κάτι που δεν απαιτεί πολλά – πολλά από την πλευρά μου.

Και αν με δείτε να πλησιάζω σε τίποτα από αυτούς τους hardcore ναούς της τέχνης (γιατί το βλάψιμο το έχουμε και δεν σταματάμε έτσι εύκολα), να επέμβετε άμεσα για αποτροπή: κεράστε έναν καφέ ή ένα τσιπουράκι, προτείνετε μια βόλτα σε πεζόδρομο, ρίξτε στο τραπέζι την ιδέα να πάμε σε λούνα-παρκ, να δούμε μπάσκετ, να πάμε και σε κανά στριπτηζάδικο τώρα που έπιασαν και τα κρύα! (ξέρεις εσύ για ποιον μιλάω!)  

Μέχρι που θα δεχτώ να έρθω μαζί να επισκεφτούμε την θεία σας την Μελπομένη που έχετε να την δείτε από το 1997 και μιλάει μόνο για όσα τράβηξε στην Κατοχή. Και θα της κάνω και καντάδα από πάνω!

Γιατί πραγματικά,  άλλον πολιτισμό δεν θα τον αντέξω! Σώνει!!!