Να δέχεσαι ότι η κοινωνία είναι αυτό που είναι, κοινωνία, και ότι αποτελείται κατά βάση από σκληρούς και αδίστακτους ανθρώπους. Να μαζεύεις όλα τα βλέμματα του κάθε φρικιού που σε κρίνει με τα δικά του προκρούστεια μέτρα, ξανά και ξανά, σε κάθε πιθανό και απίθανο κομμάτι της ζωής σου. Να δέχεσαι να συμμετέχεις σε ένα διαγωνισμό με κριτήρια απάνθρωπα – και ό,τι κάνεις όλη μέρα είναι άλλος ένας διαγωνισμός με κριτήρια απάνθρωπα. Και να προσπαθείς να ταιριάξεις, γιατί στο κάτω – κάτω, είσαι κοινωνικό ον και άρα πρέπει να ταιριάξεις.
Ε, κάποια στιγμή πιάνεις την υποκρισία τους και να τους την φοράς εκεί που τους αξίζει, με μια θριαμβευτική κίνηση λύτρωσης. Αυτό είναι.
Δείτε το. Είχα καιρό να νιώσω ευχάριστη έκπληξη από ταινία. Σου αφήνει μια αίσθηση που θυμίζει λίγο το Full Monty, αλλά δεν είναι τόσο επικεντρωμένο στο σύγχρονο άνδρα. Από την άλλη, είναι εξίσου απελευθερωτικό.
Life is one fuckin’ beauty contest after another!
Filed under: Σινεμά & Τηλεόραση |
"Μπαμπάκης" - όπως ακριβώς με φωνάζει ο γιός μου 
εδώ δεν το έφεραν ακόμα νομίζω, σιχτίρ!
οκ
το βράδυ λοιπόν.
Τσεκ.
Θενξ Μπαμπάκη ΜΑΣ.
Τρελαίνομαι να τους τη φοράω εκεί που τους αξίζει!
OK θα το δούμε! Αφού το λέει ο Μπαμπάκης…. 😉
Πού το πρόλαβες Μπαμπάκη? Μας έχεις εξάψει την περιέργεια.. Θέλω να το δω…
Δεν είχα σκοπό να το δώ, αλλά αφού το λες εσύ…
Λίγο ψυχοπλακοτικό μήπως όλο αυτό το να ταιριάξω στη κοινωνία;
Που δε λέω, το κάνουμε γιατί αλλιώς πως θα συνυπάρξουμε, αλλά είναι ανάγκη και να μας το πετάνε στα μούτρα όταν ψυχαγωγούμαστε;
(Ναι, ναι είναι ανάγκη, το ξέρω, ρητορική ερώτηση ήταν)
Το είδα το Σάββατο και στο τέλος συγκινήθηκα πολύ από το μήνυμα που έβγαινε. Είμαστε όλοι μας και loosers αλλά και winners, ακόμα και την ίδια στιγμή! Γλυκόπικρο, ερμηνείες αξιοπρόσεχτες αν και χαμηλών τόνων ευτυχώς, τα δύο παιδιά και ο θείος Frank, δεν μ’ άφηναν να ησυχάσω!
Έχει δίκιο ο αγαπητός συμμαθητής, αξίζει αυτή η ταινία, να πάτε να την δείτε ο καθένας για τους δικούς σας λόγους!
Στα υπόψη λοιπόν. 😉 Μα πώς μας φροντίζετε έτσι! 🙂 Μας κακομαθαίνετε :ΡΡ
το είχα δει στις νύχτες πρεμιέρας και είχα ενθουσιαστεί!
@αλκιμήδη, δεν ει΄ναι ψυχοπλακωτικό, είναι σαν μαύρη κωμωδία, με έμφαση στην κωμδία.
@Κροτ:
Εμ, εκεί στην εξορία του Αδάμ που διάλεξες να ζεις…
@Αργυρένια:
Και μετά περιμένω την γνώμη σου, έτσι;
@Ντόλυ:
Τι να σου πω, και μας διαβάζουν και οι κόρες σου, χαχαχαχα
@Γοργονίτσα:
That’s the spirit!
@Lupa:
Όπως και στις παραπάνω, μόλις το δεις να επανέλθεις για σχόλιο, έτσι;
@Αλκιμήδη:
Ακριβώς αυτό είναι το νόημα, ότι τελικά θέτει σε σοβαρή αμφισβήτηση όλα αυτά τα κριτήρια που μας επιβάλονται προκειμένου να ταιριάξουμε και τα στέλνει από εκεί που ήρθαν!
@Μαριαλένα:
Κι εγώ το βρήκα απρόσμενα συγκινητικό, ειδικά επειδή στην αρχή κάποιοι από την ομάδα των πρωταγωνιστών μου φαίνονταν από αδιάφοροι έως αντιπαθείς. Μεγάλες μορφές όλοι, συμπεριλαμβανομένου του παππού, αλλά και κάποιων εντελώς δεύτερων χαρακτήρων, όπως ο τύπος που έχει πάει στα καλιστεία φορώντας ωτασπίδες.
@Ρενάτα:
Ό,τι μπορούμε κάνουμε, πώς αλλιώς θα πληρώσω το νοίκι του wordpress?
Tι; Είναι τζάμπα;
Μα γιατί τα μαθαίνω όλα τελευταίος…
@Deadend_mind:
Και δικαίως είχες ενθουσιαστεί!
Να σε συγχαρώ για το γούστο σου φυσικά!
Προτού παρασυρθώ κι αρχίσω να κατεβάζω καντήλια για τον(ναί,είναι μόνο ΕΝΑΣ!!!!!)κινηματογράφο της πόλης,λέω μονάχα το εξής:
Την περιμένω πως και πως! 🙂
Α ρε Εβελίνα, κάτι τέτοια διαβάζω και ξανασκέφτομαι ότι κακομαθαίνουμε και ξεχνάμε εδώ στην Αθήνα πόσες επιλογές έχουμε…Και δεν είναι μόνο τα σινεμά: βάλε θέατρα, βάλε εκθέσεις, βάλε μουσεία.
Θα μου πεις, ο μέσος Αθηναίος ξημεροβραδυάζεται στα μουσεία; Μπααααααα. Αν μάλιστα το Αρχαιολογικό δεν είχε και εκείνο το ωραίο καφέ απ’ έξω, κανείς δεν θα ήξερε πού πέφτει!
Ώστε αυτό το μεγάλο κτίριο στον κήπο, είναι μουσείο πίσω απ΄το καφέ; Τι μαθαίνει κανείς στα μπλογκς! :ΡΡ
Το οποίο Little Miss Sunshine είναι υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας εδώ και λίγες ώρες!
Ώπα!!!