Ανάποδα

Όταν πήρε την πολυπόθητη προαγωγή που κυνηγούσε με όλο του το είναι τόσον καιρό δεν φανταζόταν πόσες αναποδιές θα είχε η μέρα του. Είχε δουλέψει όσο κανείς για αυτή την προαγωγή, ήταν η μεγάλη του ευκαιρία, ήταν η διέξοδος από μια επαγγελματική ζωή μετριότητας. Καθώς γυρνούσε ανάλαφρος στο γραφείο του γλίστρησε στη σκάλα και έπεσε άγαρμπα. Έσπασε το πόδι του σε τρία διαφορετικά σημεία, ένα από τα κατάγματα μάλιστα ήταν συντριπτικό, και τον πήραν σηκωτός. Πήραν τηλέφωνο την γυναίκα του να της το πουν κι αυτή έφυγε αλαφιασμένη για το νοσοκομείο. Παράτησε την κατσαρόλα με το μπριάμ στη φωτιά, το λάδι έκαψε, μια πετσέτα ακουμπισμένη στον πάγκο της κουζίνας λαμπάδιασε. Σαν αποτέλεσμα αλυσιδωτής αντίδρασης, η πολυκατοικία κάηκε. Η ασφάλεια αρνήθηκε να πληρώσει οτιδήποτε και οι γείτονες έκαναν μηνύσεις. Για τις υλικές ζημιές θα έβρισκαν την άκρη αλλά είχε καεί ζωντανή η κατάκοιτη γριούλα που ζούσε στον δεύτερο και τα παιδιά της δεν έδειχναν πρόθυμα να αγνοήσουν το γεγονός. Η γυναίκα του αυτοκτόνησε κάποια στιγμή από τις τύψεις. Και το γραφείο έδωσε τελικά την προαγωγή σε άλλον γιατί δεν μπορούσε να μείνει η θέση κενή για τους μήνες που αυτός δεν ήταν σε θέση να περπατήσει.

Μετά λοιπόν από όλες αυτές τις μαζεμένες αναποδιές, αποφάσισε ότι ο μόνος τρόπος να αμυνθεί στις επερχόμενες παρασπονδίες του Μέγα Μπαρμπουτιέρη που παίζει τις ζωές μας στα ζάρια, ήταν να ζει την ζωή του ανάποδα. Ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσε να εναντιωθεί σε ένα σύμπαν που φαινόταν να γελάει χαιρέκακα με τις καταστροφές του.

Στην αρχή απλώς κοιμόταν τη μέρα και ξυπνούσε τη νύχτα. Έπινε το ουίσκι στην κούπα του καφέ και τον καφέ σε χαμηλά γυάλινα ποτήρια. Αγόρασε μικρή τηλεόραση και μεγάλο κινητό τηλέφωνο.

Αυτά όμως ήταν ημίμετρα. Σκέφτηκε να φοράει τα εσώρουχα πάνω από τα ρούχα ή τα παπούτσια του στο λάθος πόδι, αλλά ήξερε ότι θα θεωρηθεί ακραίος και θα είχε προβλήματα. Προτίμησε να αλλάζει μικρές καθημερινές συνήθειες: περνούσε απέναντι πάντοτε με κόκκινο, ανεβοκατέβαινε τις κυλιόμενες ανάποδα από την σωστή φορά, έκανε τράκα σπίρτα και δεν δεχόταν φωτιά από αναπτήρα. Δεν ξύρισε ποτέ τα μούσια του, αλλά είχε τις πιο λείες γάμπες που μπορεί να φανταστεί κανείς. Έβαλε τις κατσαρόλες στην βιβλιοθήκη και τα παλιά βιβλία της γυναίκας του, που δεν τα άνοιγε ποτέ πια, στα ντουλάπια της κουζίνας. Και δώριζε σε μικρά παιδιά σκληρές τσόντες αντί για Μίκυ Μάους.

Όποια μικρή καθημερινή συνήθεια μπορούσε να φανταστεί ανάποδα, την γυρνούσε τούμπα. Συνέχιζε να βρίσκει νέες ιδέες αναποδιάς, που όμως δεν τον κάλυπταν εντελώς. Χρειαζόταν κάτι τόσο ακραίο, τόσο απόλυτο, τόσο συμβολικό που να τον ικανοποιεί και που να μην μπορεί να παρεξηγηθεί για εκκεντρικότητα, αλλά να αναγνωριστεί για αυτό που ήταν: ένα μυαλό ανθρώπινο, γυρισμένο σε ανάποδες στροφές.

Πέρασε λίγος καιρός και το βρήκε. Του αρκούσε για όλα. Είχε βρει το μικρό τελετουργικό που πραγματικά έκανε ολόκληρη την ζωή να γυρνά ανάποδα.

Ήταν στα γενέθλιά του, όταν άφησε τα κεριά να καίνε στην τούρτα μέχρι να σωθούν και να σβήσουν μόνα τους πάνω στη σαντιγί. Και την άλλη μέρα φυσικά πήγε στο νεκροταφείο και έσβησε ένα – ένα όλα τα καντήλια από τα μνήματα.

Ήταν προσεκτικός: το “Happy Deathday to you” το τραγούδησε από μέσα του.