Κάθεσαι; Θες να κάνουμε ένα ταξίδι; Δεν θα σ’ αρέσει. Δεν είναι άλλωστε όλα τα ταξίδια απαλά κι εύπεπτα, αν και η ζωή μας είναι όλα τα ταξίδια μας.
Κι είσαι, λέει, 16 χρονών.
Εδώ και καιρό ξυπνάς κάθε πρωί νιώθοντας μια σιχαμάρα που όλο και μεγαλώνει. Σιχαίνεσαι αυτό τον κόσμο και αυτούς που τον έφτιαξαν έτσι. Σιχαίνεσαι το σώμα σου, που όλο αλλάζει κι ακόμα δεν έγινε σώμα ενήλικα. Βαριέσαι τις ώρες στο σχολείο και ακόμα περισσότερο τις ώρες μετά. Δεν καταλαβαίνεις γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο αναίσθητοι, δεν καταλαβαίνεις γιατί δεν κάνουν το σωστό ενώ μπορούν και δεν καταλαβαίνεις πώς ανέχονται την αδικία να πέφτει πάνω τους καθημερινά σαν εμετός.
Κι αναρωτιέσαι πώς σκατά πήγαν οι γονείς σου κι η γενιά τους και τα κάναν όλα έτσι; Δεν βλέπουν ας πούμε ότι η μουσική είναι σημαντικότερη από την πολιτική; Εσύ δεν θα γίνεις ποτέ ένας βαρετός ξενέρωτος, σαν τους γονείς σου να συζητάς για την βουλή και όχι για τα νέα γκρουπάκια που ξεπήδησαν από τα μπαράκια του Λίβερπουλ και του Εδιμβούργου. Δεν νιώθουν ότι τα λεφτά που παίρνουν τους κάνουν δουλοπάροικους; Εσύ ποτέ δεν θα δουλέψεις όπως ο πατέρας σου, ποτέ δεν θα γίνεις σκλαβάκι και υπαλληλάκος, θα γίνεις κάποιος σπουδαίος, δεν ξέρεις σε τι, αλλά σίγουρα σπουδαίος. Ξεχνάνε οι σαραντάρηδες τι θα πει φιλία, ενώ εσύ με την παρέα σου θα τριγυρνάτε και θα τρυγάτε την ζωή, φίλοι για πάντα, ο ένας για τον άλλο. Κι αυτοί οι ανόητοι, προσκυνημένοι γονείς, που συμβιβάζονται με την έλλειψη πάθους στις σχέσεις τους – χα! Γυρνάς την πλάτη σου στα χλιαρά πεταχτά φιλιά, για σένα έρωτας και μόνο έρωτας, μόνο καυτές σχέσεις με καυτές υπάρξεις, μόνο ρομαντική αγριάδα και λυρικός ρεαλισμός.
Εσύ δεν είσαι σαν τους παλιούς. Εσύ γράφεις ποιήματα και θες να μάθεις κιθάρα. Είσαι δεκάξι. Είσαι ασυμβίβαστος. Στους τοίχους του δωματίου σου έχεις αφίσες με επαναστάτες που πέθαναν νέοι. Ξέρεις πως όταν γίνεις αυτό που σου αξίζει, θα ανοίγεις τα μπράτσα σου και θα πέφτουν τα τσιμέντα.
Δεκάξι ρε πούστηδες, δεκάξι. Κι ο κόσμος είναι μια λαμπερή ρευστή μπάλα στα χέρια μου, να τον σχηματίσω όπως εγώ γουστάρω, όπως θα έπρεπε να είναι. Να φτιάξω μια ζωή χωρίς προβλήματα, χωρίς βαρεμάρα, χωρίς καθημερινές μαλακίες και μιζέριες. Να πετάξω τους γέρους από τα πράγματα και να δώσω λύσεις για την ζωή όλων των ανθρώπων. Χωρίς περιορισμούς, χωρίς χαλινάρια, χωρίς ρουτίνα. Περήφανος για τις απόψεις μου, φιλοσοφημένος ήδη, τόσο όσο οι γέροι μου δεν θα γίνουν ποτέ τους. Ασφυκτιώ. Δεν ξέρω πώς είναι η ζωή αλλά ξέρω πολύ καλά πώς θα έπρεπε να είναι. Ασφυκτιώ είπα. Σας γαμώ τα λύκεια ρε, σας γαμώ κι εσάς.
Και μετά, λέει, είσαι 36 χρονών.
Αφαιρέθηκες μια στιγμή, ανοιγόκλεισες τα μάτια κι έχουν κιόλας περάσει είκοσι χρόνια από πάνω σου. Τα όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο συνέχισαν μέχρι τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας σου κι ύστερα τα είδες να αργοσβήνουν. Και περνάς την ημέρα σου εγκλωβισμένος σε γυάλινα κτίρια και εργασίες δουλοπάροικων. Και η δουλειά σου είναι επαναλαμβανόμενη και βαρετή, όχι τόσο γιατί η ίδια είναι έτσι αλλά γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζεις είναι ένα μάτσο μίζεροι μαλάκες που σκέφτονται μόνο τον εαυτούλη τους. Οι απωθητικοί μεσήλικες («γέροι») που έβλεπε ο δεκαεξάρης σου εαυτός, και είχε δίκιο.
Πηγαίνεις πια τακτικά σε γάμους, κηδείες και βαφτίσια. Μαθαίνεις για διαζύγια και εισαγωγές σε νοσοκομεία. Έχεις επαφές και γνωστούς, αλλά δεν έχεις παρέα. Κι αυτό γιατί άλλαξαν σταδιακά, μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου, οι παλιοί σου φίλοι, μεταμορφώθηκαν σε εγωιστές και καρχαρίες αστούς. Δεν ακούς μουσική όπως άκουγες και δεν έχεις ιδέα για τα γκρουπάκια που εμφανίστηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια. Δεν γράφεις ποιήματα και σίγουρα δεν πρόκειται να ξαναπιάσεις εκείνη την ξεκούρδιστη κιθάρα. Οι τοίχοι του σπιτιού σου δεν έχουν αφίσες επαναστατών αλλά μεταξοτυπίες μοντέρνων ελλήνων ζωγράφων που σου χάρισαν οι συνάδελφοι από την παλιά δουλειά την ημέρα του γάμου σου.
Δεν είναι άσχημη η ζωή σου, όχι, ας είμαστε ειλικρινείς. Είσαι γερός στην υγεία σου, το ίδιο κι οι κοντινοί σου άνθρωποι. Έχεις φίλους, έχεις ενδιαφέροντα. Είσαι όμως κανονικός. Εντελώς κανονικός και βαρετά, ανούσια μέσος. Ό,τι ακριβώς περιφρονούσες όταν ήσουνα δεκαξάρης. Δεν θα κάνεις ποτέ την διαφορά που έλπιζες. Εκεί που έλεγες ότι θα τα γκρεμίσεις όλα, έγινες κι εσύ ένα κομμάτι τους. Ντύθηκες στο χρώμα που έχουν βάψει τους τοίχους του Συστήματος και αφομοιώθηκες με το background. Εδώ και καιρό τα προβλήματά σου δεν εστιάζονται στα ερωτικά σου, αλλά στις αυξήσεις επιτοκίων που αποφασίζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στο πού θα παρκάρεις. Συμβιβάστηκες, μην λες ψέμματα στον καθρέφτη.
Κάποια πρωινά που η συσσωρευμένη απογοήτευση γίνεται κούραση και χτυπά στο κεφάλι, αναρωτιέσαι. Αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς ούτε μια κοπάνα να κάνεις από το γραφείο χωρίς να αισθανθείς άσχημα και καταλαβαίνεις να χτίζεται μια κραυγή γεμάτη έλλειψη μέσα σου. Χτίζεται από αυτόν τον δεκαεξάρη που, ως γνήσιος επαναστάτης, ακόμα δεν το έχει βάλει κάτω. Ακόμα δεν έχει δεχτεί ότι έγινε εσύ. Ακόμα στριφογυρνά και παλεύει μέσα στο δίχτυ.
Και ένα βράδυ που τακτοποιώ παλιές κούτες πέφτω σε φωτογραφίες από το Λύκειο, κι είμαι κοκαλιάρης κι αχτένιστος, κι έχω ακόμα σιδεράκια, κι έχω περισσότερα (και ολόμαυρα) μαλλιά. Κοιτάω τον φακό επιθετικά, μ’ έναν ευλογημένο τσαμπουκά που μου έχει λείψει. Κι είμαι γεμάτος ψευδαισθήσεις ότι γνωρίζω την αλήθεια – κι αυτές μου έχουν λείψει. Και σκέφτομαι ευτυχώς, ευτυχώς, ευτυχώς που δεν έχω αυτό το δεκαεξάχρονο παιδί μπροστά μου, που δεν έχω υποχρέωση να κάνω κάποιον απολογισμό παρουσία του. Γιατί αν με ρωτήσει πώς περνάω τις μέρες μου, πώς περνάω την ζωή μου, δεν είμαι σίγουρος τι να του απαντήσω.
Αναρωτιέμαι αν η άγνοια που χαρακτηρίζει τους εκρηκτικά ελπιδοφόρους έφηβους είναι επαρκής δικαιολογία για να αναθεωρούμε προς τα κάτω το τι θα θέλουμε να κάνουμε με την ζωή μας τελικά.
Πόσες από τις επαναστάσεις που κάποτε ονειρευόσουν σε ακολουθούν ακόμη στο ταξίδι σου; Πόσες;
Filed under: Σκέψεις |
"Μπαμπάκης" - όπως ακριβώς με φωνάζει ο γιός μου 
Ουπς, πρώτη…
Προχθές παραιτήθηκε από τη δουλειά μου μία πιτσιρίκα, 22 ετών.
Την επόμενη μέρα είδα πως μου είχε στείλει mail. M’ ευχαριστούσε για την συνεργασία μας και μου εξομολογήθηκε, ότι θα ήθελε όταν θα φτάσει στην ηλικία μου (είμαι 37) να είναι ακριβώς όπως εγώ.
Με προβλημάτισε αυτό το μήνυμα και έκανα έναν πρόχειρο απολογισμό.
Συνεχίζω λοιπόν να μην συμβιβάζομαι , συνεχίζω να μην βολεύομαι και συνεχίζω να είμαι ιδιαίτερα επιλεκτικοί με τους ανθρώπους που είναι γύρω μου. Δεν είμαι τέλεια, αλλά πάντα προσπαθώ να θυμάμαι πως ήμουν νέα, πως σκεπτόμουνα και αυτό με επαναφέρει… στην πραγματικότητα που θέλω.
Καλησπέρα
Να ξέρεις απλά πως το να παραμένεις κατά το μεγαλύτερο ποσοστό 16ρης ακόμα και στα 37 σου πονάει. Και εσένα και τους γύρω σου . Και φέρνει δυσκολίες. Γιατί όταν δεν σε καταπίνει το συστηματάκι, όταν νιώθει τις μικρές και άσήμαντες μπουνιές σου συνεχώς στα πόδια του, τότε θα σε εκδικηθεί.
Μα ακόμα και σε αυτές τις δυσκολίες, ακόμα και σε αυτές τις ;άσχημες στιγμές, είσαι ΟΜΟΡΦΟΣ με ένα τρόπο που πονάει τα μάτια των άλλων.
Πώς τα ξέρω όλα αυτά; Έτσι ακριβώς 16ρης μέσα στα 37 του είναι ο άντρας μου.
and when it doesn’t hurt, it’s amazing!
Χτες το βράδυ, άνοιξα το κουτί των αναμνήσεων. Ένα χάρτινο κουτί με γράμματα, χαρτάκια, προσκλήσεις, μικρά αντικείμενα, περασμένων εποχών. Πολλά απ’ αυτά μου θύμισαν αυτήν που ήμουν κάποτε.
Τρελλή μου νιότη να σ’ είχα πάντα!
Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο που σηματοδοτεί ότι δεν είμαστε πια 16; Ο φόβος κι ο συμβιβσμός.
ΕΙΜΑΙ ΔΕΚΑΕΞΑΡΗΣ
ΣΑΣ ΓΑΜΩ ΤΑ ΛΥΚΕΙΑ!
(δεν έχω μόνο εγώ δύσκολες μέρες τελικά, ε;)
κι έχω γίνει και μπλε, δεν είναι πολύ ωραία η φάτσα μου;
Ρε Μπαμπάκη, όλες μαζί μου είναι οι πουτάνες, όλες και με κατρέχουν. Τρελή και αδέσποτη ….
Είναι ευχάριστο να μπορεί κάποιος (εγώ) να καταλάβει το λόγο για τον οποίο κάποιος συνάνθρωπός του (εσύ) γράφει και μοιράζεται σκέψεις σαν και αυτές που μας περιγράφεις.
Πίστεψε ότι όλα θα εξελιχθούν όπως τα έχεις σχεδιάσει και θα εξελιχθούν. Το «έχω σχεδιάσει» σημαίνει ότι έχω κάνει τις ενέργειες που χρειάζονται. Είναι θέμα χρόνου. Όπως σωστά γράφεις υπάρχουν και χειρότερα. Είναι στη φύση του ανθρώπου να είναι πάντα ανικανοποίητος… ο άνθρωπος είναι εκ’ φύσεως επαναστάτης.
(ακολουθεί σεντόνι:)
Δες το κι αλλιώς:
Φαντάσου να μην ήσουνα τρελαμένος 16ρης τότε.
Φαντάσου να ήσουνα ένα εντελώς ήσυχο παιδάκι, σπίτι-σχολείο-σπίτι, μελέτη και τίποτα άλλο.
Φαντάσου να οραματιζόσουν για τον εαυτό σου ό,τι οραματίζονταν οι άλλοι για σένα: «το παιδί μου θα γίνει στέλεχος, το παιδί μου θα είναι επιτυχημένος επαγγελματίας, το παιδί μου θα βγάζει λεφτά»
Εάν ήσουνα έτσι στα 16 σου, στα 36 σου δεν θα είχες καν την «υποδομή» να αναλογιστείς πώς ήσουν και πώς είσαι. Θα ήσουν ήδη τροφή μασημένη και θα έκανες και το δικό σου παιδί τροφή μασημένη. Κι αν είχες blog, θα ήταν βαρετό blog, από αυτά που μιλάνε για επενδύσεις, για ευκαιρίες για πλουτισμό, για δουλειές…
Δεν μπορώ να αποφανθώ αν μας αφομοιώνει το «σύστημα» (αλήθεια ρε παιδιά, μπορεί κάποιος να προσδιορίσει ΑΚΡΙΒΩΣ τί είναι αυτό το έρμο το σύστημα) ή αν εμείς προσδιορίζουμε το σύστημα σύμφωνα με τα γούστα και τις αντοχές μας.
Αυτό που ξέρω είναι το εξής:
Δεν έχουμε τη δύναμη να κάνουμε στα 36 μας ό,τι θέλαμε να κάνουμε στα 16 μας, ακριβώς επειδή οι προτεραιότητές μας αλλάξανε. Στα 16 μας λέγαμε «να αλλάξουμε τον κόσμο», στα 36 μας «να προστατέψουμε την οικογένειά μας». Το δεύτερο, επειδή είναι πιο απτό, είναι και πιο σημαντικό.
Έχω καταλήξει να φοβάμαι αυτούς που μου λένε «εγώ δεν άλλαξα, δεν συμβιβάστηκα», γιατί τις περισσότερες φορές είναι προς εντυπωσιασμό.
Ο μόνος ασυμβίβαστος και αληθινός στα «οράματα της νιότης του» όπως τα περιγράφεις είναι αυτός που τα παράτησε όλα, δουλειά, λεφτά, καριέρα, καταξίωση, και έκανε αυτό που πραγματικά ήθελε, χωρίς δεσμεύσεις (όπου δεσμεύσεις, βάλε κινητό, PC, σύζυγο, παιδιά, αυτοκίνητο, καταθέσεις, κοινωνικές υποχρεώσεις)
Αναρωτήσου πόσους τέτοιους έχεις γνωρίσει. Και σκέψου τί περάσανε μέχρι να βρεθούν εκεί.
Κοντολογίς, το γεγονός ότι γράφεις αυτά που γράφεις (ακόμα και το γεγονός ότι γράφεις όπως γράφεις) δείχνει ότι αλλάζεις μεν, αλλά προς το καλύτερο. Ο 16ρης που ακούς μέσα σου είναι η αντίθετη δύναμη που σε επαναφέρει κάθε φορά που πας να ξεχαστείς. Μην ανησυχείς, για καλό είναι κι ας μην το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή.
Κι αν δεν γκρέμισες όλα τα τσιμέντα, τουλάχιστον ένα κομματάκι το έκοψες. Αύριο ο γιος σου θα κόψει άλλο ένα κομματάκι. Μεθαύριο ο γιος του άλλο ένα.
@Λούκι:
Χαίρομαι που διατηρείς τις αποστάσεις σου, και να σου πω είσαι κι από τους λίγους ανθρώπους που από την πρώτη γνωριμία μου δώσαν την αίσθηση ότι πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν είναι τελειότητα η ηλικία των 16 ή των 22, αλλά τα όνειρα που κουβαλά είναι πιο μεγάλα από τα τωρινά, έτσι; Πάντως, σε προσωπικό επίπεδο, οι πιο αποδοτικές μάχες έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους που πλησιάζω και που με πλησιάζουνε.
(πρέπει κάποια στιγμή να μου πεις αν το νικ σου είναι από τον Γκοσινύ ή από τους Κατσιμιχαίους)
@Lupa:
Πολύ όμορφο σχόλιο, και στην καρδιά του θέματος. Χαίρομαι για τον άνδρα σου, έστω κι αν που και που πονάει. Χαίρομαι γενικά για ανθρώπους που διατηρούν την σπίθα στο βλέμμα, που μπορούν να δουν τα πράγματα λίγο «λοξά» και άρα με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
@Αλεπού:
Ακριβώς. Φόβος και συμβιβασμός. Δεν ξέρω σε ποια στιγμή ακριβώς έρχεται η συνειδητοποίηση ότι τελικά δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί από τους προηγούμενους, αλλά είναι μεγάλη απογοήτευση!
@Κροτ:
Όχι μόνο εσύ, σωστά. Σου πάει το μπλε, να το κρατήσεις.
Και μην φωνάζεις στίχους του Νιόνιου!
@Crucilla:
Αχ, κορίτσι μου.
Ε, ξέρεις πώς πάει. Σκέφτεσαι ότι δεν είσαι μόνη, σκέφτεσαι ότι κι αυτό θα περάσει, σφίγγεις τα δόντια και προχωράς. Έτσι απλά.
Βάστα γερά!
@Κυβικός:
Κι όμως φίλε μου, εσύ ειδικά ξέρεις πολύ καλά τις αφορμές αλλά και οι πιθανές διέξοδοι που έχω πάλι συμβιβασμοί είναι. Διαφορετικοί και λιγότερο σαρκοφάγοι, αλλά συμβιβασμοί nevertheless.
Θα μου πεις δεν ξέρω τι θέλω – και θα έχεις δίκιο. Είπαμε, δεν ξέρω πώς είναι η ζωή, ξέρω όμως πώς θα έπρεπε να είναι! 😉
«ο άνθρωπος είναι εκ’ φύσεως επαναστάτης» Χμμμ….Πολύ αισιόδοξο σε βρίσκω! Εγώ αντίθετα πιστεύω ότι το φυσικό χαρακτηριστικό του μέσου ανθρώπου είναι ο συντηρητισμός. Ανικανοποίητος μεν, αλλά όχι σε επίπεδο επανάστασης. Μεγάλη συζήτηση θα ανοίξουμε πάλι!
@Αντώνης:
Αδελφέ, είχες καιρό να μου αφήσεις τέτοιο σχόλιο και το χάρηκα. Σ’ ευχαριστώ για την αισιοδοξία που αποπνέει, η οποία όμως στηρίζεται σε ρεαλισμό (και γιαυτό έχει και μεγαλύτερη αξία)
Κι εγώ θεωρώ ότι η φυσική εξέλιξη της προσωπικότητα του ανθρώπου υπαγορεύει έναν κάποιο βαθμό επανάστασης στα μικράτα μας. Αν δεν το κάνεις τότε, πότε περιμένεις να το κάνεις; Μου άρεσε κι αυτό που λες για εσωτερικές δυνάμεις όπως ο 16άρης, και επαναφορά σε μια πιο ειλικρινή προσέγγιση. Ωραίο ακούγεται.
Το σύστημα ούτε εγώ μπορώ να το εκφράσω ακριβώς. Είναι μάλλον ένα σύνολο κανόνων, που καθορίζουν και κανονικοποιούν τις ζωές μας, παρέχοντάς μας σε αντάλλαγμα μια ψευδή αίσθηση αποδοχής. Κάτι τέτοιο δεν είναι το ρημάδι;
Δεν ξέρω όμως αν αλλάζουν οι προτεραιότητες ή αν απλώς αλλάζουμε εμείς το εύρος των φιλοδοξιών μας μετά τις απανωτές διαψεύσεις που χαρίζει απλόχερα η ζωή. Αν όταν λέμε «εντάξει, μέχρι εκεί φτάνω τελικά, δεν μπορώ παραπέρα» και το εκεί είναι πολύ πιο μικρό από την αρχική ιδέα, δεν ξέρω αν είναι αλλαγή προτεραιοτήτων, απόκτηση εμπειρίας, πρσκύνημα ή συνδυασμός όλων αυτών. Με προβληματίζει. Με προβληματίζω.
Όσο για τα τσιμέντα, έρχεται η σειρά τους φαίνεται! 🙂
Ίσως ποτέ να μην είδαμε σωστές και μη καταδικασμένες να αποτύχουν επαναστάσεις.
Γιατί αυτές τις έκαναν πολλές φορές μόνο οργισμένοι δεκαεξάρηδες (που παρέμειναν έτσι για καιρό) και η εφαρμογή των κεκτημένων αφέθηκε στους συμβιβασμένους 36άρηδες (και βάλε…). Ίσως για να μιλάμε για επανάσταση θα πρέπει να μην στεκόμαστε στην ηλικία αλλά στην ουσία -κι αυτή όταν την βρεις δεν ζητάς ταυτότητα για να ελέγξεις την ηλικία. Είναι ωραίο να είσαι 36 και όχι απλά να νοσταλγείς τα 16 (πολλοί το κάνουν αυτό αλλά μόνο γιατί τους λείπουν κάποιες τρίχες και ο χρόνος για μπιλιάρδο) αλλά να προσπαθείς ακόμα να βρεις πού κρύβονται μέσα σου. Ίσως πρέπει απλά να καταλάβουμε ότι το να περνάς σε ένα άλλο στάδιο δεν πρέπει να γεννά ενοχές για το γεγονός ότι η ζωή σου αλλάζει, αλλά νέα σχέδια που να ανταποκρίνονται σε αυτό που θες… Αν στα δεκαέξι θες να γαμήσεις το Λύκειο στα 36 μάλλον θα θες να γαμήσεις τον εργοδότη σου. Η επανάσταση όμως απαιτεί μεγαλύτερα «όργια» και απώλειες. Για αυτό σου λέω mpampaki, καλά πάμε. Αρκεί να χτίζουμε και τώρα το κουτί μας που θα βλέπουμε στα 56 και θα νοσταλγούμε κι όχι θα μουτζώνουμε. Και στο λέει αυτό κάποια που είναι πιο κοντά ηλικιακά στα 16 αλλά αδυνατεί να καταλάβειπολλά από όλες τις ηλικίες! Καλησπέρα.
Σωστός ο Αντώνης_Χ.!
Πιστεύω ότι είμαι καλύτερα τώρα στα 45 μου, παρά στα 16 μου (που ήμουν φύτουλας). Συναισθηματικά και κοινωνικά δεν έχω ωριμάσει, αυτό φαίνεται δα, αλλά τουλάχιστον δεν έχω τις ψευδαισθήσεις. Γιατί ψευδαισθήσεις ήσαν. Μου φαίνεται.
Μπαμπάκη, έσφαξες με το μπαμπάκι!
Πάω να σκουπίσω το αίμα με το μπαμπάκι 😉
Απ.: Καμία! 😦
Μεγαλώνεις όμορφα.
Αγαπητέ μου, περιέγραψες σκέψεις ολόκληρης της γενιάς μας με τρόπο που ειλικρινά ζήλεψα.
Τα συναισθήματα που ξύπνησες μέσα μου, οι μνήμες που γεννά το κείμενό σου, τα χρώματα και οι ήχοι που εκπέμπουν οι φράσεις σου,
με μάγεψαν, με συγκίνησαν, με αναστάτωσαν με θύμωσαν…
Ήταν απόλαυση και ταυτόχρονα τιμωρία η ανάγνωσή του.
Το μόνο που με κάνει να νιώθω καλύτερα είναι ότι είμαι μικρότερος σου στην ηλικία 😉 και έτσι μπορώ ακόμη πολλά να μάθω …
gamato keimeno!
ego den eimai 16,19 eimai,metraei?
Ουπς, σε ΚΑΠΗ μπήκα. Αντε να φεύγω κι έχω και διάβασμα για το σχολείο 😉
Α, ρε Μπαμπάκη. Γράφτα και να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σου!
Πόσο πονάει να νιώθει κανείς πως συμβιβάστηκε και πως την τελευταία φορά που αμφισβήτησε και πίστεψε πως θ’ αλλάξει κάτι, πέρασαν κοντά 20 γαμημένα χρόνια!
Μπαμπάκη, Σ’ ΑΓΑΠΑΩ
Εγώ πάντως, στάνταρ είμαι πολύ πιο 16άχρονη από πολλούς σημερινούς 16χρονους, στο λέω… Οι τοίχοι του σπιτιού μου εκτός από τους αγαπημένους μου πίνακες και χαρακτικά, έχουν καδράκια με Calvin και Hobbes, στριπάκια από Garfield, χάρτη του ουρανού, δεν σου λέω καν τι μουσική ακούω και σε τι ένταση (ενώ τα πιτσιρίκια ακούν Έφη Θώδη και τα συναφή)! Καλή η κουβέντα με τον 16χρονο μέσα σου, το ότι κάποτε υπήρξε, σου δίνει την δυνατότητα και ικανότητα να σκέφτεσαι έτσι!
;-D
Αντώνη μου γράφεις «αλήθεια ρε παιδιά, μπορεί κάποιος να προσδιορίσει ΑΚΡΙΒΩΣ τί είναι αυτό το έρμο το σύστημα» και αντιγράφω τον Morpheus από το Matrix.
Εξαιρετικά αφιερωμένο στην krot… (ξέρει αυτή!!)
Μπαμπάκη μου… ναι, ο άνθρωπος είναι από τη φύση του επαναστάτης. Αυτό που χρειάζεται είναι μία σπίθα… μία σπίθα για να εξεγερθεί και να αλλάξει αυτό που θεωρεί καταπιεστικό. Και εσύ είσαι άνθρωπος που δεν ακολουθεί το πλήθος, την αγέλη.
Εγώ θα επαναλάβω το σχόλιο του εύφωνου Παράφωνου:
«Το μόνο που με κάνει να νιώθω καλύτερα είναι ότι είμαι μικρότερος σου στην ηλικία 😉 και έτσι μπορώ ακόμη πολλά να μάθω …»
στα 56 μου… 🙂
Μου φαίνεται πως βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Σαν τη Ρενάτα… :)))))
Ημίαιμε, ποιος βιάζεται να μεγαλώσει; Εγώ? Εγώ θέλω να μετράω αντίστροφα το χρόνο, ξέρε το. Μέχρι να φτάσω σ’ όσα νιώθω (εκεί γύρω στα 18) έχω ψωμί μπροστά μου! 😛 Απλά δε μ’ αφήνει αυτό το ρημάδι το παρόν , όπως κατάντησε!
Μ’ αυτά, αγαπητέ μου, δεν ξαναπαίρνεις το κύπελλο! Δούλεψέ το λίγο ακόμα!:D
Mpampakh, esena de se peirazei na to kanoyme chat!Etsi? 🙂
«Μ’ αυτά, αγαπητέ μου, δεν ξαναπαίρνεις το κύπελλο! Δούλεψέ το λίγο ακόμα!:D»
Ρενάτα, ΕΓΡΑΨΕΣ!!!
Κυβάκι, μη μου αφιερώνεις matrix, σε παρακαλώ. I get the point, αλλά μη μου αφιερώνεις τέτοια… (δεν τολμώ να παραδεχτώ ότι εξεπλάγην).
Όπως τόχω πει και ξαναπεί, εγώ όλα ανάποδα τα κάνω στην ζωή μου.
Μικρός, δεν ήθελα να κάνω καμμιά μα καμμιά επανάσταση. Είτε (νόμιζα ότι) ήμουνα στο σύστημα είτε ήθελα να μπω… Δεν θυμάμαι ακριβώς τι απ’ τα δύο, αλλά, πάντως, τόσο απλά ήταν τα πράγματα!
Μεγάλος, δηλαδή τώρα, διακρίνω όλο και περισσότερο τα αδιέξοδα ενός συστήματος, μέσα στο οποίο είμαι πια σίγουρα. Και τώρα κάνω όσο μπορώ την επανάσταση. Δεν θα άρω τα αδιέξοδα, βέβαια. Το ξέρω! Φαίνεται πως πρόκειται για μια πολύ ρεαλιστική επανάσταση – από μένα για μένα… Πολύ προσωπική, δηλαδή…
Μικρός, το μόνο, που ήθελα, ήταν να γράφω… Αυτό το θυμάμαι ακριβώς και στα σίγουρα! Δεν πήρα τέτοιο δρόμο, δεν έγινα συγγραφέας – ούτε καν δημοσιογράφος…
Μεγάλος, δηλαδή τώρα, άρχισα επί τέλους να γράφω. Ξανά, αλλά συστηματικά πια! Και να δημοσιεύω κιόλας – στα blogs. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς δισταγμούς. Αυτό κι αν είναι επανάσταση – για μένα!..
Τελικά, τον βρίσκει κανείς τον δρόμο του. Αργά ή γρήγορα, αν είναι πραγματικά δικός του, τον βρίσκει…
Με ενδιαφέρει πολύ ο προβληματισμός σου Μπαμπάκη. Ο Αντώνης με κάλυψε σε πολλά σημεία με το σχόλιο του. Ωστόσο, θα ήθελα να προσθέσω και το εξής: Νιώθω πως μεγαλώνοντας μπορείς είτε να συμβιβαστείς είτε να «προσαρμοστείς». Κι αν ο συμβιβασμός ενέχει μια δόση παραίτησης και απομάκρυνσης από τα όνειρα που είχαμε στα 16 ή προσαρμογή είναι ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η ζωή. Προσαρμογή για μένα σημαίνει ωριμότητα, υποδηλώνει προσπάθεια. Περνώντας τα χρόνια γοητεύομαι από τους ανθρώπους που προσαρμόστηκαν στο σύστημα/κοινωνία-όπως θες πες το- και κατάφεραν να το βελτιώσουν έστω και λίγο με τη συμπεριφορά τους, επαναστατώντας αθόρυβα, σταδιακά, ουσιαστικά, με τρυφερότητα.
Κράτα το σόου, φίλε μου. Και μόνο που το σκέφτεσαι έχεις κάνει το πρώτο βήμα.
Όσο για μένα, θα έλεγα ότι το post του Asteroid με εκφράζει απόλυτα. Είναι η «αντίθετη» πορεία από τη συνηθισμένη.
Ωραία κείμενο λογοτέχνη 😉
Αλλά γιατί πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα τόσο μαύρα, τόσο μίζερα. Δεν έχουμε τίποτα καλό στη ζωή μας πια εμείς οι 30ρηδες;
Down with misery λέω εγώ, 16 ή όχι 🙂
@industrial daisies:
Χμμμ….Λες ότι ηρωοοποιούμε μόνο πετυχημένους επαναστάτες; Δεν ξέρω…Επανάσταση άλλωστε είναι μια έννοια που τέμνει τα όρια της πολιτικής – επαναστάστης ήταν και ο Χέντριξ και ο Μόρισσον σε ένα βαθμό. Σίγουρα επαναστάστης στον τομέα του ήταν κι ο Αϊνστάϊν.
Σίγουρα πάντως έχεις δίκιο ότι ο συμβιβασμένος ή μη τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα δεν έχει να κάνει με την ονομαστική ηλικία μας αλλά με την ψυχολογική (αν είναι δόκιμος ένας τέτοιος όρος).
Και όντως έχει σημασία μεγάλη οι καθημερινές μας πράξεις να είναι τέτοιες που μετά από 20 χρόνια να κοιτάμε πίσω και να μην σιχτιρίζουμε.
@Σκύλος της Β.Κ.:
Δε νομίζω ότι πρέπει να μπω σε απόλυτες συγκρίσεις πότε ήμουν πιο καλά. Δεν έχουν και ιδιαίτερο νόημα άλλωστε – τώρα είμαι αυτός που είμαι. Το αποδέχομαι και το αγκαλιάζω ή βρίσκω τι με ενοχλεί και κόβω το σβέρκο μου να το αλλάξω. Πάντως σίγουρα δεν «θεοποιώ» τα 16, άλλωστε η εφηβεία κουβαλά τέτοια έλλειψη μέτρου και τόση αδεξιότητα σε σκέψεις και συμπεριφορά που δεν μπορεί να σταθεί μπροστά σε έναν σχηματισμένο, ολοκληρωμένο ενήλικα.
Έχει όμως κομμάτια ψυχισμού που μου λείπουν. Τι να κάνουμε, το παραδέχομαι…
ΥΓ: «Μπαμπάκη, έσφαξες με το μπαμπάκι!» Thanks! Έχω την κακή φήμη ότι το κάνω που και που! 😉
@confused:
Ε όχι και καμία! Εσύ που ανεβάζεις ποστ για ταξιδιάρικα πανιά!
Έψαξες καλά;
@Lost:
Αυτό κι αν ήταν κοπλιμέντο!
Σ’ ευχαριστώ.
@Παράφωνος:
Ναι ρε τζόβενο, πρόσεχε μην πάρεις κατά λάθος τα χάπια μου για την πίεση! χαχαχα ;^p
@Ανήσυχος:
Καλώς ήλθες! Μετράει και πολύ μάλιστα, κοίτα να το απολαύσεις!
@Χαρτοπόντικας:
Καλά κάνει το Υπουργείο Παιδείας και πάει να κόψει κάτι αιώνιους φοιτητές και μαθητές, σαν του λόγου σου! 😉
@Ρενάτα:
Άστα να πάνε κορίτσι!
Και πάλι καλά βέβαια. Βλέπουμε, δεν ακολουθούμε σαν τυφλά πρόβατα, βλέπουμε τι γίνεται και σε μας και στους γύρω μας. Σωστά;
@Πασκάλ:
Κι εγώ το ίδιο άνθρωπε.
Χάρηκα πολύ για το σχόλιό σου γιατί επιβεβαιώνεις κάτι που έχω νιώσει εδώ και καιρό: πιάνουμε ο ένας τον άλλο σε ένα επίπεδο πολύ από τις λέξεις των γραπτών μας.
@Σοφία:
Εσύ ρε ατομάρα ήταν δυνατόν να μην έχεις κομμάτια εφηβικού ουρανού μέσα στο κεφάλι σου; 🙂
Μια μικρή παρατήρηση μόνο: κανείς δεν φταίει για την μουσική που άκουγε στην εφηβεία του! Έχουμε περάσει κι εμείς από κάτι αηδίες που αρνούμαι να παραδεχτώ δημόσια! χαχαχα
@Κυβικός:
Εδώ λοιπόν φίλε τα βλέπουμε διαφορετικά. Εγώ πιστεύω ότι ο μέσος άνθρωπος είναι αγελαίο ον και προσπαθεί να ανήκει σε μια αγέλη. Ο μέσος άνθρωπος παρηγοριέται από την ασφάλεια του αισθήματος του ανήκειν και προκειμένου να το ενισχύσει χτίζει και διαχωριστικές γραμμές στο σύμπαν του: εμείς και οι άλλοι.
Όσο για το Μάτριξ, έπρεπε να είχαμε πάρει το άλλο χάπι! 😉
@Ημίαιμος:
Εσύ όμως βρε μουργόσκυλο επαναστάτησες! Ολόκληρη στάση έκανες. Όχι στα 16, αλλά στα 22, ΟΚ.
Αν σε χτύπησε η γεροντική άνοια (χεχε), μπορείς να βρεις λεπτομέρειες στα τελευταία 15 ποστ του μπλογκ imiaimos.blogspot.com. Είναι πολύ καλό. 🙂
@Ρενάτα:
Μωρέ δώσε του τσατ να καταλάβει! Κι όσο για το κύπελλο, σε λίγο καιρό θα το βάλω σε βιδωτή βιτρίνα, δεν βλέπω μετακινήσεις πλέον, χαχαχα
@Κροτ:
Καλά, θα σου αφιερώνουμε τραγούδια από τον Cristophe, τον Adamo, τη Dalida και τους Abba. Ξέρεις εσύ. ;^p
@Αστεροειδής:
Μου αρέσει πολύ αυτό που γράφεις για τον δρόμο μας. Και συμφωνώ ότι τελικά έστω και η ικανότητα να κάνουμε καθημερινά πράγματα απομακρυσμένοι από την μάζα και την μόδα είναι κάτι. Απλώς αναρωτιέμαι στο κείμενο αυτό αν είναι αρκετό.
@ilaira:
Έχεις ένα δίκιο, ο προβληματισμός όπως διατυπώνεται αγνοεί την διαφορά προσαρμογής από τον συμβιβασμό.
Είναι προβληματισμός 16χρονου φαίνεται, γιαυτό. 🙂
Καλώς ήλθες.
@exitmusician:
Η συνειδητοποίηση πραγματικά είναι το πρώτο βήμα σε κάθε προσωική πορεία.
Κι εσύ ανάποδος δηλαδή; 😉
@Μαεστρία:
Ευχαριστώ.
Κι η μιζέρια όμως περιορισμένη είναι. Το λέω ξεκάθαρα, δεν είναι ότι μιλάμε για μια κακή ζωή, αντίθετα. Μιλάμε όμως για πολύ κανονικοποιημένη. Εκεί είναι που ένας φρέσκος έφηβος θα κοίταγε με αηδία, εν μέρει επειδή είναι σε μεγαλύτερη επαφή με τα όνειρά του και εν μέρει επειδή δεν έχει συναίσθηση της ρεαλιστικής απόστασης μεταξύ ονείρων και πραγματικότητας. Σωστά;
Την καλημέρα μου σε όλες και όλους!
Ναι, ανάποδος κι εγώ (εδώ θα έπρεπε να μπει η φατσούλα που κλείνει το μάτι αλλά δεν ξέρω πώς μπαίνει)
Άσε, έχασα το κύπελλο οριστικά! Η κυρία Ρενάτα είναι πιο σκληρή κριτικός από τον κύριο Μεταξόπουλο και τον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη μαζί!
Καπάκι και ολίγη Ροζίτα Σώκου υπό το ψευδώνυμο Κροτκάγια ή κάτι τέτοιο…!
Πάω να πάρω τα χάπια μου για την πίεση. 🙂
Είναι τόσο αληθινά αυτά που λες που σχεδόν πονάνε!
Σε φιλώ γλυκά! 🙂
@exitmusician:
Βάζεις ; και μετά ) χωρίς κενό.
Για απλό χαμόγελο βάζεις : και μετά )
Έτσι: 🙂
@Ημίαιμος:
So you think you can blog
μπουχαχαχαχαχαχα
@blogάκι:
(Πονεμένο) φιλί και σε σένα λοιπόν! 🙂
νομίζω πως το κύπελλο επάξια πάει στο σιχαμένο Βατόμουρο πλέον…
Αποχωρώ -παω να πάρω το αεροπλάνο, μουαχαχα!
τωρα εγω τι να πω;;;;
ασε δεν λεω τιποτεςςςςς…
😆
Δεν είναι άσχημα…
…ακόμα κυνηγάω τα όνειρά μου, με πιο ήρεμο τρόπο και πιο μεθοδικά…
…δεν θέλω να ξαναγίνω 16!
όσο και να έχεις δίκιο, υπάρχουν άνθρωποι που διατηρούν μια κάποια φρεσκάδα στην σκέψη και μια ροκ παρουσία και αυτό είναι μια πραγματικότητα και μια ελπίδα….
δεν κάνεις καθαρό αγώνα mpampakis- τραβάς μπλούζα, κλαδεύεις στο καλάμι κι ο επόπτης γραμμών ρουφάει κοκα-κόλα – ήταν ανάγκη σήμερα που φοράω τις παλιές επιγονατίδες;
εγώ πάλι σήμερα στα 30 μου θεωρώ ότι περνάω 100% καλύτερα από τα 15 μου!!!
Ημίαιαμε, μην παραιτείσαι τόσο εύκολα! Αχ! Έτσι «απ΄την αρχή να ‘ναι όλα τελειωμένα» που λέει κι ενα παμπάλαιο τραγούδι (της ηλικίας μου) δεν έχει γούστο. Το πήρες μια, μπορείς να το κάνεις ξανά! Όχι, τίποτα άλλο, θριαμβολογεί κι ο Ιντεφιξούλης! 😉
Εγώ Ιάσονας? Jamais!!!!!!!! Η Κροτ Ροζίτα? Α χα χαχα! Πλησιάζεις ξανά στο βάθρο, το βλέπω! 😉
Μπαμπαάκη, κι άμα φύγει απο διεκδικητής ο Ημίαιμος, υπάρχουν κι άλλοι υποψήφιοι. Μην επαναπαύεσαι λοιπόν! Έχουμε κι εμείς ψυχή! :ΡΡΡΡΡΡ
Με τη σειρά μου να σου πω κι εγώ ότι μου φούντωσες φωτιές αναμμένες. Κατέβαζα όλες τις φοιτητικές φωτό μου χτες και βούρκωνα..
Μην ανησυχείς όμως. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε και.. στο ζουμί μας.
Κι αν βράζουμε, είναι που είμαστε ζωντανοί.
Κι όσο είμαστε ζωντανοί έχει ελπίδα ο κόσμος.
Φιλιά.
@Krot:
(με μεθυσμένο τόνο) We are the champions, weeeee are the chaaaaampions….
Καλό ταξίδι και μην μου στέλνεις SMS στις 2 τη νύχτα, κοψοχολιάζομαι!
@Βασιλική:
ΟΚ, οπότε κι εγώ δεν απαντάω τίποτεςςςς! 😉
@AnLu:
Α, ούτε εγώ θέλω να ξαναγίνω δεκάξι! Δεν το συζητώ καν!
@SpecialK:
Σε τέτοιους ανθρώπους βασιζόμαστε για να πάμε μπροστά τελικά, έτσι;
@Λουίζα:
Και που να δεις τι παρασκευάσματα κατεβάζω πριν ξεκινήσω να γράφω! χαχαχα
@Γιωρίκας:
Εμ βέβαια, αφού τώρα υπάρχει *Αθηνά*! 😉
@Ρενάτα:
Ποτέ επανάπαυση!
Αλλά κι εγώ πρέπει να ξεκουράζομαι που και που, αλλιώς δίνω στόχο ότι ντοπάρομαι και τέτοια. Δες και το σχόλιο της Λουϊζας παραπάνω.
@Αβραάμ Ξένος:
Ελπίδα σίγουρα υπάρχει. Και μόνο το ότι βλέπουμε καθαρά τι γίνεται γύρω μας (και στους γύρω μας) είναι καλό σημάδι.
Είναι όμως κάτι μέρες που σε πιάνει ένα ααααααχχχχ και δεν λέει να φύγει το άτιμο!
Καλώς ήλθες.
και τι να κανουμε;παιδια μεγαλωνουμε,υποχρεωσεις τρεχουν.ωραια ειναι,δε λεω.βγαινουν ομως προβληματισμοι,σαν τους δικους σου.
Στα 16 ξέρεις ότι θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αλλά δεν ξέρεις πώς.
Στα 36 μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο και ξέρεις πώς.
Όπως το περιέγραψε στο τέλος του σχολίου του ο antonisx.
Αρκεί να θυμάσαι ότι το θες ακόμη…
Τάδε έφη Αρτάνις, μετά από ολοήμερη ημικρανία και κατάποση καρτελών παυσιπόνων…
Πςςςςς!
Εγώ είμαιλίγο πάνω από 16 (19…), αλλά ξέρω ήδη τι θα μου συμβεί βλέποντας τους γονεις μου και κυρίως τον πατέρα μου….Αλλά να σου πω κάτι? Παρόλο που δεν ξέρει πια τα γρουπάκια που βγαίνουν κάθε τόσο…είναι ευτυχισμένος από τη ζωή του…
Σνιφ -Σνιφ. Μεγάλη Συγκίνηση
Κάποιος που τραγουδούσε το «Sunday bloody Sunday» αναγορεύτηκε σε Ιππότη της Αυτού Αθλιότης
For his service to Capitalism Bone head has been knighted
Παρόλα αυτά υπάρχουν και αυτοί που αγωνίζονται εις την Λατινική Αμερική
ΣΑΝΤΙΑΓΟ ΧΙΛΗ
photo 3- TΑΚΛΙΝ
photo 6- KOYNFOY
Γεια και χαρά,
πολύ με συγκίνησες
Υ.Γ. Οι κανονικοί δεν σκέφτονται έτσι. Αλλά πάλι αυτό θα το καταλάβεις καλύτερα στον επόμενο απολογισμό.
@Onomatodosia:
That’s my point!
@Αρτάνις:
Οπότε το «τι πίνεις και δεν μας δίνεις» ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωσή σου, έτσι; 😉
@ninaki:
Ο προβληματισμός μου δεν έχει τόσο να κάνει με το αν είμαι καλά τώρα, γενικά και αόριστα, αλλά αν το πώς είμαι τώρα θα το θεωρούσα καλά όταν ήμουνα 16.
Εκεί πάει και κολλάει το πράμα. Στο αν τότε θα ενέκρινα το τώρα.
@Άσπρος Λύκος:
Άσχετο, αλλά μη βάζεις πολλά λινκ γιατί το wordpress σε πέρασε για σπαμ κι έπρεπε να σε «απελευθερώσω» από τα moderated. Καλημέρα.
@Χλωροφύλλη:
Το ΥΓ σου μου δίνει ελπίδες! Καλώς ήλθες – ωραίο νικ!
Χάρηκα που συγκηνήθηκες chlorofili από τον Sir Bone!!
Πολύ..απολογισμός.
Καλός είναι αλλά η ζωή με όλες
τις δυσκολίες
τις εκπλήξεις
τις απογοητεύσεις
είναι ωραία.
Και είναι λίγη η άτιμη.
Kαλημέρα Mpampakis και Θένκς
Μου έλυσες την απορία
Ήθελα να στείλω τα links για το Nepal στο θέμα του Φαράκου αλλά με πετόυσε έξω.
Ti να κάνω! Είμαι linkakias!
chlorofili σε μένα απευθυνόσουν ή στον Μπαμπάκη;;
Sorry.
Νόμιζα οτι συγκινήθηκες από τον Sir Bone!!
Η αλλοτρίωση ενός που έπαιζε σε γκρουπάκια προσωποποιημένη που θα λέγαμε Αγαπητέ Mpampaki
Το post mου θύμισες τα της κιθάρας
10 χρόνια έχω να σολάρω!!
Tα της αλλοτρίωσης αφορούν τον Sir Bone και το Γκρουπάκι του U2
To οποίο από τα τέλη της δεκαετίας του 80 το ρίξανε στο compputerized
και στην ψευτο-πολιτική
Aπό τότε έχουν να γράψουν τραγούδια
Πρίν είχαν γράψει πολύ καλά κομμάτια
Sorry για την..κατάληψη του blog
Εγώ προ-ειδοποίησα κι ευθύνη ουκ έχω! Καλό Πάσχα! 🙂
Α ώστε γι’αυτό μου είπε πριν ορθά-κοφτά ότι είμαι moderated! Στο σημερινό ποστ για να μην ψάχνεις Μπαμπάκη..
Λοιπόν, το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον. Και κόλλησα. Και το ξαναδιάβασα. Και αναρωτήθηκα…
Φτάνω στο ίδιο συμπέρασμα με το Γιωρίκα. Περνάω καλύτερα, και δεν αισθάνομαι ότι έχω συμβιβαστεί. Μπορεί να μην κάνω τη δουλειά των ονείρων μου αλλά ξέρω τι θέλω πριν φύγω από εδώ, και μετά μη με είδατε.
Ως 16χρονη ήμουν μάλλον μαμούχαλη, και πολύ πιο συμβιβασμένη – πχ στην ιδέα ότι πρέπει να περάσω στο Πανεπιστήμιο γιατί αλλιώς θα χαθώ – μπούρδες. Δέκα χρόνια αργότερα ξέρω πολύ περισσότερα για εμένα και τι θέλω να κάνω, και έχω περισσότερα όνειρα και επαναστατική διάθεση!
Φιλιά. Όπως πάντα, χώνεις το μαχαίρι βαθιά…
@Άσπρος Λύκος:
Βρε, μην πετάγεσαι και μου τρως τους σχολιαστές!
Και τι νομίζεις, ότι αν αφήνεις 4,712 σχόλια ανά ποστ, θα αλλάξουμε το ιδιοκτησιακό καθεστώς του μπλογκ; «Μπαμπάκης και Σία»; Ξανασκέψου το! χαχαχαχα 😉
@Ρενάτα:
Επίσης, καλή Ανάσταση να έχουμε!
@Idάκι:
Χαίρομαι που προβληματίστηκες έτσι. Δεν προσπαθώ να βρω απαντήσεις όπως καταλαβαίνεις, και μάλιστα δεν σκέφτομαι να φτάσω να συγκρίνω το τότε με το τώρα. Απλώς προβληματίστηκα για το πώς θα μου φαινόμουνα αν είχα μια «συσκευή χρόνου» και αντιμετώπιζα τον 16άρη εαυτό μου.
Το μαχαίρι ήθελα να πάει μέσα-μέσα, κι αν κρίνω από τα σχόλια προβληματίστηκε πολύς κόσμος.
Φιλιά και σε σένα! 🙂
Αντί άλλου σχολίου:
Καληνύχτα (Σωκράτης Μάλαμας)
Είν’ ακριβός ο αέρας που φτύνεις, ακριβό το ποτό και το πίνεις
Τρύπιες τσέπες και μακό φανελάκι, είν’ ο κόσμος μπουκιά και φαρμάκι
είν’ ο κόσμος δροσιά κι αεράκι
Λύσσα ο έρωτας, χάδι ο έρωτας, κόκκινα μάτια μου μη με ρωτάς
Στα 17 σου πηδάς το καλάμι, στα 19 σου κανείς δεν σε πιάνει
Τρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο, σε λίγα χρονάκια δεν ξέρεις που πας
Ενήλικο μούτρο ανοίγεις γραφείο. Τα πεντοχίλιαρα μυρίζουν αιδοίο
Γλυκά νανουρίζεις το ρήγμα π’ ανοίγει, το ξέρεις καλά η ζωή σου έχει φύγει?
συμβόλαιο στο πάθος που λήγει
Θηλιά ο έρωτας, ανάγκη ο έρωτας, καμένα μάτια μου μη με ρωτάς
Τρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο, φοβάσαι και ξέρεις που πας
Όλοι οι καριόληδες μια εταιρία. Σάπια ηλικία και αδυναμία
Γελάει ο χρόνος και λάμπει ανθισμένος, στο δρόμο σκοτώνει κι είναι κερδισμένος
Σπάει το νήμα κι αναρωτιέσαι: τόσα χρονάκια γιατί να τραβιέσαι;
Στάχτη ο έρωτας, μνήμη ο έρωτας, γέρικα μάτια μου μη με κοιτάς
Τρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο, σε λίγα χρονάκια το ξέρεις γερνάς
Καληνύχτα μαλάκα η ζωή έχει πλάκα
έχει γούστο και φλόγα είναι κάτι σαν ρόδα:
σε πατάει και σε παίρνει, μόνο ίχνη σου σέρνει
«Αντί άλλου σχολίου» λες, αλλά ήταν πολύ δυνατό σχόλιο οι στίχοι που διάλεξες.
Kala ta les…
Poloi apo mas ekei imastan, apo kei perasame, ta idia eipame kai niwsame.
Me thimame efivi, me thimame fititria, thimame tis ideologies mou, tis mourles mou, tous erwtes mou…
alla pes twra esi, pws to dialo na ta kratiseis ola afta sta 34, otan exeis pedi kai stegastiko daneio 20 etwn, kai na min fas ta moutra sou i na min faneis geloios??
den ginete agapi mou glikeia! Ta 16 einai 16 kai ta 36-36. Kai poli kala kanoun, ki einai poli omorfa etsi opws einai.
Kai xthes akousa ton «Xronopio» tou Savopoulou, kai opws panta ta eipe ola ekei mesa stous stixous tou kai pali siginithika akougontas to.
Kanei to resume tou post sou…
@scratchandwin:
Κατ’ αρχήν μου αρέσει που μετά από τόσο καιρό ένα κείμενο συνεχίζει να δέχεται σχόλια (έστω και με ένα μικρό…σπρώξιμο από την Κροτ).
Επί της ουσίας τώρα, δεν θέλω να ισοπεδώσω τις ηλικίες του ανθρώπου. Κάθε πράγμα στον καιρό του, φυσικά. Αλλά από την άλλη αποκλείεται να θεωρήσω ότι όλα όσα έχω ονειρευτεί στη ζωή μου προκύψαν επειδή δεν είχα τις εμπειρίες που θα τα διαψεύδαν σαν όνειρα – το βρίσκω πολύ κυνικό κάτι τέτοιο.
Περνάω πολύ καλά τώρα, που είμαι 36. Έχω συνείδηση και του ποιος είμαι και του τι μπορώ να κάνω και σε ποια (μικρά) σημεία μπορώ να κάνω διαφορά για τους γύρω μου. Αλλά δεν απαξιώνω την τρέλα του εκάστοτε πιτσιρικά, γιατί μόνο χάρη σε κάτι τέτοιες τρέλες είναι που καταφέρνουμε να κάνουμε πράγματα διαφορετικά από τον τρόπο που γινόντουσαν και (τελικά) να πηγαίνουμε μπροστά.
Να είσαι καλά, ευχαριστώ για το σχόλιο και καλώς ήλθες.
πραγματικά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ κείμενο 🙂
@caspergirl:
Ευχαριστώ. 🙂
Οφείλω να σου πω οτι με συγκίνησε σε αρκετά σημεία γιατί δυστυχώς δε θα έζησα αυτά τα χρόνια και μετανιώνω
@Βιργινία:
Κι όμως, κάπου μέσα σου τα έζησες, αλλιώς δεν θα σε είχε συγκινήσει τόσο.
Αυτο το κειμενο σου, με εχει κανει κομματια, εδω και 2 χρονια που το πρωτοδιαβασα! Το διαβαζω ξανα και ξανα, οταν με παιρνει η κατηφορα, για να επανερχομαι! Στα 31 μου ολοι μου λενε να »μεγαλωσω» και να κανω τουμπεκι! Δεν θα το κανω, τουλαχιστον οσο μπορω! Κι οσο μου επιτρεπουν οι »συνθηκες»! Αυτες οι ρημαδες συνθηκες δεν ειναι βεβαια, που πρεπει να γκρεμισει ο 16αρης μεσα μου? Keep on writing….keep on going as a 16 years old teenager!
Δημήτρη, σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ. Το να καταφέρνω να αγγίξω ανθρώπους γύρω μου είναι κάτι που μου δίνει πολλά. Βάστα γερά και το νου σου, το νου σου ιδιαίτερα στην προσωπική ζωή, γιατί εκεί είναι η πίστα που η (καλώς εννοούμενη) τρέλα στο μάτι μπορεί να κάνει την διαφορά.
Πάντα τέτοια!