Η φυσική απορία της Δευτέρας

Περνά η βδομάδα από πάνω σου σαν τανκ. Κι έρχεται επιτέλους η πολυπόθητη Παρασκευή και αφήνεις ένα βροντερό ουφ. Γυρνάς σπίτι και λιώνεις στον ύπνο.

Το άλλο πρωί, σηκώνεσαι και πίνεις καφέ. Φεύγεις για βαφτίσια στην άλλη άκρη του λεκανοπεδίου, σε ένα μικρό εκκλησάκι χωμένο μέσα σε ένα άλσος, για το οποίο ο δήμαρχος της περιοχής δεν έχει βάλει καμία (κα-μί-α) ταμπέλα. Ευτυχώς, μια αγνή χωριατοπούλα με τοπική φορεσιά στην τοπική διάλεκτο σου δείχνει τον δρόμο χαμογελώντας με τα αγνά, ροδοκόκκινα μάγουλά της. Φτάνεις στη βάφτιση, πετυχαίνεις γνωστούς και φίλους, κουτσομπολεύεις ασύστολα και με πλήρη αδιαφορία για το δράμα που ζει η βαφτιζομένη (να μας ζήσει btw), παίρνεις μπομπονιέρα και συνεχίζεις για καφέ με όλη την παλιοπαρέα σε παρακείμενο αναψυκτήριο.

Ο υιός σου ο αγαπητός έχει βγάλει τα αυτοκινητάκια του και παίζει με τους παλαιούς σου φίλους ώσπου να έρθει το τοστ που παρήγγειλε αυτοπροσώπως στο γκαρσόνι, και μάλιστα με άψογο timing. Το τρώει και παραγγέλνετε και δεύτερο γιατί προφανώς ήθελε να δείξει σε όλους ότι για να φάει στο σπίτι πρέπει να κλαδέψει μόνος του τον φίκο και να βράσει ό,τι καταφέρει να συγκεντρώσει. Η παρέα συνεχίζει σε μοντέρνα ταβέρνα, όρος που γενικά σε εκνευρίζει, αλλά στην Γιορτή του Μπαξεβάνη δεν ταιριάζει κάτι άλλο. Την οποία γιορτή προσεγγίζετε από ύποπτο περιφερειακό δρόμο πάνω από τα βουνά και την ανακαλύπτετε με μεγάλη χαρά καθώς το μέρος είναι πανέμορφο, η εξυπηρέτηση ανάλαφρη και πρέπουσα, τα πιάτα καλά και το κόστος φυσιολογικό. Ήπιαμε (ζωή να έχουμε) τέσσερα μπουκάλια κρασί, και οι περισσότεροι του τραπεζιού δεν πίνανε, με την μεγάλη τομή να αλλάξουμε ετικέτα από τα πρώτα στα κύρια. Ήπιαμε και τον καφέ μας και γυρίσαμε σπίτι για την γιορτή του παιδικού σταθμού.

Στην γιορτή του παιδικού σταθμού συμμετείχαμε ντυμένοι καβούρι. Η καλή μας, η οποία δήλωσε στην μαμά της ότι όταν μεγαλώσει θα παντρευτεί τον υιό Μπαμπάκη, ήταν ντυμένη χταπόδι και τα καβουροχτάποδα έτρεχαν γύρω – γύρω στη σκηνή. Σε μια σουρεαλιστικού ύφους και απίθανου γέλιου παράσταση τα πιτσιρίκια το καταφχαριστήθηκαν και η καλή μου γέλασε ακόμα περισσότερο όταν τα μεγάφωνα έπαιξαν Χατζηγιάννη κι εγώ δεν μπορούσα να σηκωθώ να φύγω βρίζοντας.

Βλέπουμε μετά το ματς. Αναλογίζομαι όσο βλέπω μπάλα: από τους 11 της εθνικής, κανένας δεν είναι στον Παναθηναϊκό. Από τους ίδιους 11 της εθνικής, μέσα στα τελευταία τρία χρόνια, ήρθαν κι έφυγαν από τον Παναθηναϊκό οι 6. Οι δύο εξ αυτών έβαλαν τα γκολ. Κάπου υπάρχει κάποια σειρά λάθος χειρισμών ή εγώ είμαι ο περίεργος;

Το βραδυνό πάρτυ το κάνουμε σκιπ, γιατί δεν αντέχουμε. Μετά, ξημερώνει Κυριακή και πάμε στην έκθεση Χαλεπά. Προσπαθείς να εξηγήσεις στον πιτσιρικά τι είναι η γλυπτική, την ώρα που (τρομάρα σου) ούτε εσύ την καταλαβαίνεις ιδιαίτερα. Όμορφη η έκθεση, αν και πολύ χύμα στήσιμο, χωρίς «σκηνοθεσία» για τον επισκέπτη. Μετά παιδική χαρά μέχρις εξαντλήσεως, μαζί με φιλικό ζευγάρι με φιλικό παιδάκι. Μετά ταβέρνα (οικογενειακή, όχι πειραγμένη αυτή την φορά) μαζί με το ίδιο ζευγάρι με το ίδιο παιδάκι. Μετά παγωτό στη Δωδώνη, φανταστική η νέα γεύση almond & caramel, την συστήνω ανεπιφύλακτα.

Γυρνάμε κάποια στιγμή το απόγευμα σπίτι, μιλάω με το γραφείο (ναι, Κυριακή απόγευμα, I know), μαγειρεύουμε (για να υπάρχει κάτι), κάνουμε τον διάδοχο μπάνιο, τον βάζουμε για ύπνο και βγαίνουμε για βράδυ. Πήγαμε στο Ευρωπαϊκό φεστιβάλ τζαζ στην Τεχνόπολη, το οποίο είναι πολύ ζωντανό ως φάση και έχει πλέον δίπλα του και πανέμορφο σταθμό μετρό, του Κεραμεικού. Ακούμε Φινλανδούς και Πολωνούς (οι δεύτεροι πολύ καλοί, με τον leader της μπάντας να έχει εμφανιστεί με κόκκινα γυαλιστερά παπούτσια και γυαλιά ηλίου Τζον Λέννον), χαιρόμαστε την ατμόσφαιρα και τις φάτσες. και κάποια στιγμή γυρνάμε σπίτι. Τρώμε, πέφτουμε για ύπνο.

Και ξεκινάει η δουλειά την Δευτέρα κι έχω μια απορία: γιατί δεν ξεκουράζομαι πια τα Σαββατοκύριακα;

Άντε, καλή βδομάδα να έχουμε!