Ο όρος κιτς (kitsch) είναι Γερμανικής προέλευσης και χρησιμοποιήθηκε για να περιγραφεί τέχνη η οποία θεωρείται κατώτερη αντιγραφή κάποιου υφιστάμενου στυλ. Ο όρος χρησιμοποιείται με την ευρύτερη έννοια προκειμένου να χαρακτηρίσει τέχνη που εμπεριέχει προσποίηση σε βαθμό που γίνεται κακόγουστη, καθώς και αντικείμενα εμπορικής παραγωγής που θεωρούνται κοινότοπα και χοντροκοπιές.
Ο όρος ξεκίνησε να χρησιμοποιείται ευρέως κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα με αναφορές στην αισθητική τέχνης η οποία είχε μια αίσθηση υπερβολικών συναισθημάτων και μελοδράματος, κατάλοιπων του ρομαντισμού, το κιτς σχετίζεται πιο συχνά με τέχνη έντονα συναισθηματική. Κατά προέκταση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για οποιοδήποτε σχόλιο αισθητικής για θέματα που δείχνουν συναισθηματικά, εντυπωσιακά, με έντονα μελοδραματικό ή θεατρικό χαρακτήρα και, εν πάσει περιπτώσει, αντίθετα σε κάθε έννοια διακριτικότητας. Κιτς χαρακτηρίζεται κάθε χειρονομία που φαντάζει απομίμηση της αληθινής, κάθε κίνηση ή συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από επιπολαιότητα και προχειρότητα και όχι αυθεντική έμπνευση. Συχνά λέγεται πως το κιτς συμβαίνει όταν επαναλαμβάνονται οι συμβατικές φόρμουλες και λείπει η αίσθηση της δημιουργικότητας και της πρωτοτυπίας που χαρακτηρίζει την αυθεντική τέχνη.
Παρότι η ακριβής ετυμολογία παραμένει αβέβαια, κατά πάσα πιθανότητα η λέξη προέρχεται από τις αγοραπωλησίας αντικειμένων τέχνης στο Μόναχο, τις δεκαετίες του 1860 και 1870, για να περιγραφούν φτηνές αλλά εμπορικότατες εικόνες ή σκίτσα. Το κιτς ήταν του γούστου των ανθρώπων της νεότευκτης μπουρζουαζίας της πόλης. Αυτοί, όπως και κάθε κατηγορίας νεόπλουτοι, σκέφτονταν πως μπορούσαν να πετύχουν για τους εαυτούς τους το κοινωνικό status που φθονούσαν στις παραδοσιακές τάξεις της ελίτ, μαϊμουδίζοντας άγαρμπα τις πιο φανερές από τις κοινωνικές και πολιτισμικές τους νόρμες. Η αγορά έργων τέχνης είναι σαφώς μία από αυτές.
Περισσότερα για την έννοια, την ιστορία της και τον τρόπο που χρησιμοποιείται ο όρος σήμερα μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Εγώ θέλω να δώσω ένα παράδειγμα, που πιστεύω ότι είναι η πεμπτουσία του κιτς και της αισθητικής του.
Είμαστε διακοπές στη Ζάκυνθο, πριν από ένα μήνα περίπου. Έχουμε μόλις φτάσει, πήγαμε τα πράγματα στο δωμάτιο και καθώς είναι ήδη μεσημέρι λέμε να πάμε μια βόλτα μέχρι μια κοντινή ψαροταβέρνα, για την οποία έχουμε ήδη ακούσει καλά λόγια. Η ταβέρνα είναι σε ένα μπαλκόνι που υψώνεται με χάρη πάνω από την παραλία, με υπέροχη θέα στον κόλπο και άνετη, δροσερή σκιά. Ο ιδιοκτήτης, ο Στέφανος, σεβάσμια φιγούρα, αλλά φάτσα της πιάτσας, με ψαρά μουστάκια και λαμπερά μάτια, έχει γεννηθεί και μεγαλώσει σε αυτό το χωριουδάκι όπου έχει στήσει τώρα την ταβέρνα του.
Πίσω μας είναι μια παρέα νεοελληναράδων, από αυτούς που έχουν όλη την μίζερη ανάγκη να αναδειχτούν, ταυτίζοντας τον όρο «επιτυχημένος» με τον όρο «νεόπλουτος». Τσιριχτά γέλια, μεγαλόσχημες χειρονομίες, διαρκείς φωνές. Ανάγκη να δείξουμε τι καλά περνάμε εμείς. Ο αρχηγός της φυλής, φυσικά χωρίς μπλούζα με τα πατσαδερά και τις τρίχες έξω (για να δείξουμε ότι είμαστε άνετοι) αλλά με το καλώδιο του hands-free να σκαρφαλώνει στο αυτί του (να χαρώ εγώ την άνεσή σου μεγάλε!). Σφαλιάρες φιλικές (ΠΑΦ!) στην πλάτη του ιδιοκτήτη, κραυγές «Στέφανε, είσαι αρχηγός!» και χειρονομίες. Μια πηγή κακόγουστης φασαρίας και περίπου τηλεοπτικής συμπεριφοράς το τραπέζι τους.
Και τώρα η επιτομή του κιτς: έχουν παραγγείλει παραδοσιακή νεο-ελληνική κουζίνα: αστακομακαρονάδες. Μέχρι να ετοιμαστούν όμως, τι πιστεύετε είχαν παραγγείλει για πρώτο πιάτο; Κοτόπουλα ψητά με πατάτες τηγανιτές (!) Κι όλα αυτά φυσικά με ατελείωτα μπυρόνια και κοκακόλες, διότι το μεν ντόπιο κρασί δεν το ξέρουν (και δεν δοκιμάζουμε αυτά που δεν ξέρουμε) το δε εμφιαλωμένο δεν το εμπιστεύονται γιατί «ξέρω από άνθρωπο δικό μου από μέσα πως βάζουν ένα σωρό φάρμακα». Ο κυρ-Στέφανος απομακρυνόταν από το τραπέζι τους σκυθρωπός, ενώ οι φωνακλάδες συνδαιτυμόνες ετοιμαζόντουσαν για τουρισμό στην χώρα της δυσπεψίας.
(Να δώσω λίγο και την αντίθετη άποψη: εκείνο το μεσημέρι φάγαμε ένα φρεσκότατο φαγκρί, ψημένο τέλεια, να κρατάει τους χυμούς του. Ο γιόκας μου γκρίνιαζε επειδή το ψάρι έχει μόνο δύο μάγουλα κι αυτός ήθελε κι άλλο και ο Στέφανος μας κέρναγε χαμογελαστός κρασί από την ώρα που τον ρώτησα μην τυχόν είχε κανέναν αχινό.)
Δεν ξέρω αν είναι περισσότεροι από τους υπόλοιπους ή απλώς κάνουν περισσότερη φασαρία. Ξέρω όμως ότι η μιζέρια του νεο-Έλληνα σαλτιμπάγκου, πρώην λούμπεν, που θέλει όσο τίποτα άλλο να επιδειχτεί, υπάρχει παντού γύρω μας. Προτιμούνται οι συμπεριφορές επίδειξης από τις πράξεις ουσίας, σε όλα. Οι ίδιοι άνθρωποι θα θεωρήσουν πιο όμορφο το τσιμέντο μιας βίλας από το δάσος που υπήρχε πριν χτιστεί. Θα προτιμήσουν τον πολιτικό που «γράφει στο γυαλί» από αυτόν που εκφέρει άποψη. Θα αγοράσουν τα Cayenne και θα τα κυκλοφορούν αν και δεν έχουν ιδέα ούτε πώς να τα οδηγήσουν ούτε πού θα τα παρκάρουν. Είναι γύρω μας παντού, και συχνά πυκνά με πνίγει η αισθητική τους. Και τότε αγανακτώ και ανεβάζω τέτοια χαζο-ποστ για να διαχωρίσω την θέση μου.
Γιατί να το ξέρετε: όλα είναι θέμα αισθητικής. Είναι το μόνο που μας μένει στο τέλος.
Σταματάω την γκρίνια εδώ. Απλώς αυτό το σκηνικό με τις αστακομακαρονάδες και τα ψητά κοτόπουλα ήθελα να το διηγηθώ εδώ και καιρό. Καλό μας Σαββατοκύριακο και αν παραφράσω τις Τρύπες: Δεν θέλουμε κιτσάτους στις γιορτές μας! 😉
Filed under: Γαστρονομικά,Κωμωδίες,Κοινωνία |
"Μπαμπάκης" - όπως ακριβώς με φωνάζει ο γιός μου 
Η απροθυμια να συμφιλιωθουμε με τον εαυτο μας.
Αυτη ειναι η βαθυτερη αιτια για ολα οσα ταλανιζουν
την περιουσια(χοχοχο) φυλη μας, bab μου:-)
Καλό Σαββατοκύριακο, Μπαμπάκη! 🙂 Σωστός ο γιόκας σου! 😀 Όξω λοιπόν ! 😉
Όλα θέμα αισθητικής είναι, συμφωνώ. Μόνο που η αισθητική όπως και η τέχνη, είναι καθαρά υποκειμενικές έννοιες. Μπορεί για εκείνους το ψαράκι το φρέσκο και το σπιτικό κρασί να ήταν «γραφικά» για τα γούστα τους. Εμένα προσωπικά, η αισθητική μου ταιριάζει με την δική σου, έτσι όπως τα γράφεις στο κείμενό σου. Ξέρεις όμως πόσοι άλλοι υπάρχουν με την ακριβώς αντίθετη άποψη; Για πόσους εμείς είμαστε κιτς κι εκείνοι αυτοχαρακτηρίζοντας ως οι απίστευτοι τύποι με την σούπερ ντούπερ αισθητική;
Τα συγχαρητήριά μου στο γιο σου γιατί ο σωστός ο ψαροφαγάς από τα μάγουλα του ψαριού ξεκινάει! Καλό σ/κ και να ξεκουραστείτε όσο γίνεται! 🙂
δεν ξέρω αν συμφωνώ η διαφωνώ, αν δηλαδή υπάρχει ένας «πολιτισμένος» τρόπος να είσαι φωνακλάς, ή αν η τρίχα και τα ψητά κοτόπουλα θεωρούνται από κάποιον κιτς. το ότι δεν ξέρουν να τρώνε με την εννοια του γκουρμέ καλοφαγά δεν νομίζω ότι είναι έγκλημα, so what.
από την άλλη, μπορώ να καταλάβω το είδος και γιατί σας την έσπασαν. είναι ο ίδιος τυπάς που έχει το τρακτέρ-τσερόκι και θέλει να μπει με αυτό στο σοκάκι του νησιού. και άμα δεν γίνεται, τα παίρνει στο κρανιο και του φταίει το κράτος
Το πούρο… Ξέχασες το πούρο….:-)
Κάνεις …λάθος. Επειδή τα πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο προέρχονται από την ένδοξη πατρίδα μας, σε πληροφορώ ότι το ‘κιτς’ προέρχεται από το ελληνικότατο ‘Κίτσος’ και απόδειξη ο αρχηγός με τα πατσαδεά και τις τρίχες όξω! Ο Κίτσος!
Κατά πρώτον, once a λούμπεν, always a λούμπεν.
Κατά δεύτερον, η παράφρασή σου είναι όλα τα λεφτά!
Καλό Σ/Κ!
Καλό σαββατοκύριακο…
Τον καταλαβαίνω τον μικρό.Είναι άδικο να έχουν μόνο 2 μάγουλα.Ποτέ δεν φτάνει!
Αγαπημένε μπαμπάκα, μπράβο που – μάλλον- «δουλεύεις» flick(e)r!
Ωραίο το κείμενο! Εγώ η γενιά των νεόπλουτων νεαρών με τα κάμπριο και αυτόν που θέλουν να τους μοιάσουν, θέλει να σου πει, Πρόσεχε γιατί εσύ μας μεγάλωσες έτσι!
Δουλεύω σε ένα «κυριλέ» εστιατόριο στο Μαρούσι και προχθές άκουσα το αφεντικό-περίεργος άνθρωπος, χωρίς ψώνιο και το ύφος του «εγώ πληρώνω», μπαμπάκας καλή ώρα- να λέει πως είμαστε η γενιά που μεγάλωσε μακριά από το βιβλίο και τις τέχνες, κοντά στην τηλεόραση και τα όνειρα του νεοέλληνα.. Συγνώμη, κύριε, αλλά αυτά όλα βασίζονται στης επιλογές των γωνιών μας.. Στο αν έχουν την διάθεση να μας διαβάσουν λογοτεχνία, να προσπαθήσουν να καλλιεργήσουν τα όποια ταλέντα μας στη μουσική, τον αθλητισμό, τις τέχνες, τα εγκεφαλικά παιχνίδια.. Δεν αναφέρω καν τους παράγοντες σχολείο/κοινωνία, που μόνο σε μερικούς ανιδιοτελείς ανθρώπους μπορούν να βασίζουν μία κάποια συμβολή στην παιδαγώγηση των νέων!
Κωστής Γκορτζής, εντάξει όχι και τα πάντα(!), υπάρχουν και τα starbucks!
*στης επιλογές=στις επιλογές
**την διάθεση=τη διάθεση
**τα γράμματα στον τίτλο δεν φαίνονται!Κάντε κάτι!
Καλημέρα!
@greekGAYLOLITA:
Ακριβώς φίλε μου, η αδυναμία να ξεχωρίσουμε τι κάνουμε γιατί πραγματικά το θέλουμε και το αγαπάμε, και τι κάνουμε προκειμένου να επιδειχτούμε στους ομοίους μας. Το δεύτερο μας ταλανίζει σίγουρα εμάς τους…επιούσιους. 😉
BTW, άψογο το ποστ με την φωτογραφία του Έλβις, αλλά δεν βρήκα κάποιο σχόλιο της προκοπής να γράψω…
@Ρενάτα:
Όξω κορίτσι μου, όξω! Καλό ΣΚ και σε σένα!
@Μαρία:
Μερσί για τους επαίνους – για την σχετικότητα της αισθητικής όμως θα διαφωνήσω εν μέρει. Μπορεί να έχουμε άλλα γούστα στο φαγητό ή όπου αλλού, αλλά ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε την διατροφή είναι αυτός που καθορίζει την αισθητική μας. Δεν με νοιάζει τι τρως, αλλά πώς. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα το πώς είχε την σημασία του.
@Γιωρίκας:
Μα σκέψου το λίγο: στο ίδιο στομάχι να πηγαίνουν ψητά κοτόπουλα, αστακομακαρονάδες και μπύρες. Δεν είναι έγκλημα, συμφωνώ. Αλλά δεν είναι απίστευτο;
Ούτε και με την φασαρία έχω πρόβλημα – υπάρχουν παρέες που φαίνεται ότι είναι κεφάτες, υπάρχουν άλλες περιπτώσεις που είναι εξίσου φανερό ότι θέλουν να *δείξουν* ότι είναι κεφάτες. Η δεύτερη περίπτωση είναι η ενοχλητική.
Τέλος, για τις τρίχες, μην το παίρνεις και προσωπικά, χαχαχαχαχα 😉
@fevis:
Έχεις απόλυτο δίκιο. Το ξέχασα – και υπήρχε. Φυσικά!
@Κωστής:
ΧΑΧΑΧΑΧΑ – ο Κίτσος φταίει για όλα λοιπόν! 🙂
@Παν:
Μιλ μερσί – καλό ΣΚ και σε σένα φίλε!
@Τασσούλα:
Άμα μάλιστα είσαι σε ηλικία που το μέτρημα δεν το έχεις ακόμα με τρομερή σιγουριά, τα δύο μάγουλα ανά ψάρι είναι περίπλοκη υπόθεση.
@Μικρός Νικόλας:
Έχεις δίκιο. Είναι αλήθεια ότι όλοι μας ως παιδιά αντιγράφουμε το παράδειγμα των γονιών. Γονείς κολλημένοι μπροστά στην τηλεόραση όσο και να φωνάζουν «διάβασε κανά βιβλίο βρε κούτσουρο» οδηγούν το παιδί με το παράδειγμά τους και όχι με την προτροπή τους. Αυτό έχει πολύ να κάνει με το αμοραλιστικό κυνηγητό του εύκολου πλουτισμού που διακατέχει την κοινωνία μας μετά την μεταπολίτευση: από την στιγμή που όλοι δίνουν αξία στην κομπίνα, οι νέοι άνθρωποι μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που δοξολογεί τον κομπιναδόρο και ωθούνται προς ανάλογες συμπεριφορές και επιδιώξεις.
Από την άλλη αυτό ισχύει μέχρι ένα βαθμό. Γιατί ενήλικος γίνεται ο άνθρωπος όταν ξεκινά να είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του: εντάξει, δεν το μάθανε το παιδί να αγαπά την μουσική ή την λογοτεχνία, το ίδιο όμως όταν φτάσει να είναι ενήλικας δεν μπορεί (=οφείλει) να το αλλάξει πια αυτό; 😉
(Σούπερ το νικ-νέϊμ)
Για τον τίτλο που δεν φαίνεται: τι browser χρησιμοποιείς;
Ομοίως αγνοώ αν είναι περισσότεροι, είμαι όμως σίγουρη ότι είναι ΠΑΝΤΑ φωνακλάδες και σκεπάζουν κάθε τι ωραίο με την μη-αισθητική τους…
-Browser? Firefox, αλλά και με τον explorer δεν είδα κάτι περίεργο..Ποιο τίτλο; [Αν έχετε προβλήματα με την ανάγνωση του blog και χρησιμοποιείτε explorer, τότε πρέπει να αλλάξετε την κωδικοποίηση και από ελληνικά να την βάλετε στο αυτόματο, διαφορετικά θα αντιμετωπίσετε-αν όχι ακόμα- και σε άλλες ελληνικές ιστοσελίδες πρόβλημα ]
-(Ευχαριστώ!)
-Ξέρεται πιστεύω ότι το περιβάλλον στο οποίο συνεχίζουν να ζουν ακόμα κι όταν ενηλικιωθούν δεν είναι το κατάλληλο για να σε οδηγήσει σε τέτοιους προβληματισμούς! Μην ξεχνάτε πως από το σχολείο μέχρι και ένα σύγχρονο χώρο εργασίας -κι αυτό συμβαίνει κατά κύριο λόγο στην πρωτεύουσα- ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος.. Και όχι για τις «επιδόσεις», αλλά
για το ποιος έχει το πιο «μούρικο» μολύβι ή τετράτροχο(αργότερα)!.. Εύκολα, λοιπόν, καταλήγουμε στο πατρικό πρότυπο που αναφέρατε…
*Χμμμμμμμμ…!Είμαι λίγο αφελής! Η ηλικία βλέπετε! Δεν θυμάμαι τι γράφω…και δίνω και συμβουλές τρομάρα μου! 😛
Λοιπόν, αυτό που είπα για τον τίτλο είχε να κάνει με το ότι τα λευκά γράμματα είναι (αρκετά!) δυσανάγνωστα – όχι δεν βγαίνουν κινέζικα!-..Για να το καταπολεμήσετε θα μπορούσατε με photoshop να ενσωματώσετε τον τίτλο που θέλετε στην εικόνα, να ρίξετε και μερικά 3D εφέ, λίγη σκιά και θα εκπλαγείτε από το αποτέλεσμα!
Ξέρω για ποια ταβέρνα μιλάτε, έχω πάει πολλές φορές και σε διαφορετικές περιόδους και σχεδόν όλες τις φορές που έχω βρεθεί εκεί έχω συναντήσει παρέες ανάλογες με αυτήν που περιγράφετε (μερικές φορές και επώνυμων). Είναι, βλέπετε, γνωστή ταβέρνα -και ακριβούτσικη πλέον- οπότε, να η ευκαιρία να κάνουν το κομμάτι τους.
Πάντως, αν δεν φάγατε αστακομακαρονάδα, χάσατε!
Και την επόμενη φορά που θα πάτε, να του τηλεφωνήσετε 2-3 ώρες πριν για να σας φτιάξει ψαρόσουπα, κάνει θαύματα!
Την καλύτερη ψαρόσουπα όμως της ζωής μου την έχω φάει στο Κουφονήσι, το 1990, στη γνωστή ταβέρνα των ψαράδων, κακαβιά, έβραζε μονίμως σ ‘ενα τσουκάλι. Τώρα μου λένε ότι κι ‘ αυτό το νησί έχει βουλιάξει από τα γιοτ και από τους «περπατημένους» που κοντράρονται ποιος έφαγε το μεγαλύτερο αστακό….Δεν γουστάρω να ξαναπατήσω.
Εκεί έμαθα να τρώω και ψαρόσουπα, 20 χρόνια είχα να τη βάλω στο στόμα μου – μέχρι τα 10 μου, σφαλιάρα από τη μάνα μου για να καταπιώ μια κουταλιά και το δάκρυ να τρέχει κορόμηλο στο πιάτο.
Είδατε όμως, η ποιότητα από μόνη της τα διορθώνει όλα.
Το σχόλιό μου είναι ελαφρώς άσχετο με το ποστ σας, αλλά μου ξυπνήσατε τόσες αναμνήσεις… Να ‘στε καλά και να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!
Μπαμπάκη αγαπημένε, μετά λύπης μου θα προσθέσω στην κατηγορία των νεόπλουτων που ήδη τόσο εύστοχα σκιαγραφείς, μια ακόμα χούφτα ανθρώπων.
Φωστήρες της διανόησης θα τους πω, ελίτ των γραμμάτων και των τεχνών που καμώνονται τους «εκλεκτούς» κι όμως, στην πρώτη ευκαιρία υιοθετούν τέτοιες ακριβώς συμπεριφορές που -υποτίθεται- σιχαίνονται:
καρακομπλεξαρισμένου νεοέλληνα επιδειξία που περιφέρει το τριχωτό σαρκίο του θες σε ταβέρνα νησιώτικη; οκ. Θες σε ρεστωράν υπερπολυτελές; Απ’ τα ίδια. Η ουσία είναι η συμπεριφορά και τα όσα εκπέμπει.
Και πολύ συχνά, πίστεψέ με, αρκετοί «ποιοτικοί» που αφορίζουν τέτοιες τακτικές, ξεχνιούνται και αν ευοδώσουν οι… συνθήκες, τις λούζονται.
Άστα να πάνε. Τι πολιτισμός, τι αισθητική και κουραφέξαλα…
Χόμο κιτσάριους…
Καλημέρα, καλή βδομάδα!
@An-Lu:
Βρε λες να είναι ίωση, που σέρνονται και τόσες με αυτόν τον παλιό-καιρο;
@Μικρός Νικόλας:
Περί τίτλου: thanks, έχω ήδη ζητήσει από (=κατσικωθεί σε) φίλο γραφίστα να μου φτιάξει κάτι διαφορετικό, που θα δείχνει καλύτερο και θα είναι πραγματικά η εικόνα του blog.
Συμφωνώ για την βαρύτητα του περιβάλλοντος και πώςη ασφυξία του ανταγωνισμού που επιβάλει, απομακρύνει τον άνθρωπο από προβληματισμούς και αναζητήσεις ουσίας. Από την άλλη, αν μιλάμε για αληθινή ενηλικίωση και όχι για τη νομική συνθήκη των 18 ετών, αυτή έρχεται όταν και μόνο όταν πάρουμε στα χέρια μας τα ηνία του εαυτού μας. Σωστά; 😉
(Μην μου μιλάς στον πληθυντικό, δεν είμαι και τόσο μεγαλύτερος, χεχεχε…)
@Maria Iribarne:
Μια χαρά είναι το σχόλιο, και όμορφα σχετικό. Την αστακομακαρονάδα απλώς δεν προλάβαμε να την βάλουμε στις μέρες που ήμασταν Ζάκυνθο, αν και φαινόταν εντυπωσιακή (φυσικά, δεν θα την τρώγαμε με κοτόπουλα και μπύρες…). Συμφωνώ και για την σούπα του (νομίζω ο ροφός θεωρείται η σπεσιαλιτέ του) και για τις κομματάκι τσιμπημένες τιμές, αν και ψάρι τρώμε βρε αδερφέ, δεν υπάρχει περίπτωση να το πληρώσουμε φτηνά.
Για Κουφονήσια – Σχοινούσα κλπ έχω ακούσει ιστορίες βγαλμένες από θρίλερ φέτος, ακόμα και για ουρές ορθίων σε μαγαζιά. Μπρρρρρρ….
Όσο για την επιδειξομανία των γιάπηδων στο φαγητό αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που ακολουθούσαν φανατικά την μόδα του σούσι πριν 2-3 χρόνια έχουν φάει γαύρο ξυδάτο. Και αν ναι, πόσοι συνειδητοποιούν ότι είναι το ίδιο concept από πίσω. Τι να πεις…
Την καλημέρα μου και καλώς ήλθες.
@Καπετάνισσα:
Έτσι ακριβώς όπως τα λες είναι καλή μου. Κινήσεις επίδειξης και έλλειψη προσωπικού γούστου και άποψης. Μάλιστα, από τότε που το γκουρμέ έγινε κι αυτό μόδα, έχουμε δει πράγματα και θάματα!
(Άσε που οι νεόπλουτοι σπρώχνουν τις τιμές προς τα πάνω!)
«Χόμο κιτσάριους» – χοχοχοχοχοχο, ωραίο! 🙂
Μα ούτε κι εγώ «κόλλησα» στο φαγητό. 🙂 Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, λέει η γιαγιά μου. Στα υπόλοιπα έμεινα και μίλησα και την αισθητική, στην περιγραφή που έκανες. Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Ως ένθερμος οπαδός όλων των εκφάνσεων του kitsch στην τέχνη, διαμαρτύρομαι για την σπίλωση της τάσης αυτής δια της χρησιμοποίησης του όρου kitsch στην ίδια παράγραφο όπου αναφέρονται λέξεις όπως «νεο-έλληνας», «αστακομακαρονάδα» και «hands-free».
Το kitsch διέπεται από κανόνες αισθητικής.
Ο νεο-Έλλην που με μεγάλη οξυδέρκεια περιγράφετε αγαπητέ μπαμπάκη, είναι ένας απλός ηλίθιος που βρίθει από αμέτρητα (και συνήθως δύσοσμα) συμπλέγματα. Θα ήταν ελαφρυντικό και πολύ κολακευτικό γι’ αυτόν (αν και αμφιβάλλω αν θα ήταν στην πνευματική θέση να το κατανοήσει) το να ερμηνευθεί η θλιβερή του ύπαρξή του ως μία kitsch έκφανση της καθημερινότητάς μας.
Ζητώ συγνώμη για το απόλυτο ύφος μου.
Να ξέρετε ότι σας εκτιμώ ιδιαίτερα και πως συνήθως είμαι πιο γλυκομίλητος…
:-))
αν και δυσκολεύομαι να αντιληφθώ το παράδειγμα που θέτεις (:P), συμφωνώ με την κατακλείδα!
@Μαρία:
Καλημέρα και σε σένα, θα συννενοηθούμε εύκολα αν κάτσουμε να παραγγείλουμε κάπου μου φαίνεται! 😉
@kopoloso:
Απόλυτο αυτό το ύφος; Πρέπει να με ακούσετε να λέω την γνώμη μου για τον Χατζηγιάννη….
Επί της ουσίας, είναι φανερό ότι δεν κρίνω το (πραγματικό) kitsch ως ρεύμα τέχνης ή έστω ως τάση της καθημερινότητας. Εδώ κι αν ισχύει το περί ορέξεως κολολυθόπιτα. Απλώς, διανθίζω το κείμενο και το κάνω πιο ενδιαφέρον (?) για τον αναγνώστη, προσθέτωνας τα εγκυκλοπαιδικά στοιχεία για το κιτς. Ο στόχος του κειμένου ήταν ο νεο-ελληνικός μπαμπουίνος, όπως εύστοχα διαπιστώνετε.
Η εκτίμηση αμοιβαία, αν και είχατε ένα εκπληκτικό σερί από ποστ του….κώλου. χεχεχεχεχε 😉
@Κροτ:
Θα σε ξαναπάω σε μαγαζί που να έχει μόνο ψάρι και θα καταλάβεις κι από την καλή κι από την ανάποδη, χαχαχαχαχα.
Φιλιά, να μου είσαι καλά!
Συμφωνούμε απόλυτα.
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
🙂
Και συνεχίζεις το σερί, περνώντας σε σχετικές…αυτοχρηματοδοτούμενες μελέτες! LOL!!! 😉
Μία μικρή παρατήρηση. Τα περισσότερα που ανάφερες ανήκουν στην σφαίρα του «κακόγουστου» και όχι του «κιτς». Είναι δυο όροι που συνήθως μπερδεύονται και καμιά φορά θεωρούνται ομώνυμοι. Διότι αγαπητέ μπαμπάκη και τα νεοκλασικά κτίρια είναι «κιτς», εφόσον αναπαραγάγουν στην νέα ελληνική εποχή το αρχαίο μεγαλείο. Όμως δεν είναι κακόγουστα. Κιτς είναι όλο το Λας Βέγκας (λόγο της αρχιτεκτονικής και σχεδιαστικής αντιγραφής των σπουδαίων κτιρίων του πλανήτη μας, όπως το παλάτι των Δόγηδων και οι πυραμίδες της Γκίζας) Η αγελάδα της φωτογραφίας δεν είναι κιτς, είναι απλώς κακόγουστη.
😉
@Cyberella:
Ναι, αλλά ΠΟΣΟ κακόγουστη; χαχαχαχαχα
Έχεις δίκιο φυσικά, αλλά δεν έψαχνα για μια αντικειμενική ανάλυση του κιτς, απλώς για μια καλή εισαγωγή στο κυρίως θέμα μου.
Ευχαριστώ για το σχόλιο!
Κιτσ?
Ο Κούντερα στην «Αβάσταχτη Ελαφρότητα» τα είπε όμορφα.
@Νίκος:
Σωστό, αλλά πήγαινα απλώς για ένα απτό παράδειγμα νεο-ελληνικής έλλειψης πολιτισμού. 😉
[…] https://mpampakis.wordpress.com/2007/09/21/kitch/#more-466 […]