Όμωςςςς…

Είναι εντυπωσιακό, στην ηλικία των τεσσάρων, πώς από την σύνταξη και άρθρωση του μωρού περνά ο άνθρωπος σε κουβέντες ίδιες με αυτές που θα κάνει και σαν ενήλικας. Αδέξιες και με περιορισμούς ακόμη, αλλά πλήρεις σε νοήματα και λεξιλόγιο. Και σίγουρα πιο ουσιαστικές από τις περισσότερες συζητήσεις που κάνουμε οι «αληθινοί» ενήλικες στα γραφεία μας ή σε κοινωνικές συνευρέσεις – και δεν το εννοώ με την έννοια που λαμβάνει στους εξωραϊσμούς των τηλεοπτικών ειδήσεων το τελευταίο!).

Τέλος πάντων, ας την αφήσουμε την μπηχτή. Θέλετε δυο παραδείγματα για το πώς εκλογικεύει τις ατάκες του ο πιτσιρίκος μας;

Χθες, Δευτέρα, ο μικρός έμεινε σπίτι, γιατί ήταν αρρωστούλης (όχι κάτι εξωφρενικό, ιώσεις της εποχής). Ξύπνησε και λείπαμε ήδη και οι δύο. Γυρίζει η μαμά πρώτη:

– Καλησπέρα αγάπη μου.
– Γεια σου μαμά. (κι ενώ συνεχίζει να παίζει) Γιατί δεν ήσουν μαζί μου;
– Είχα πάει στην δουλειά μου αγόρι μου.
– Όμωςςςς (παύση), οι γονείς μας πρέπει να είναι κοντά μας.
– (με χαμόγελο) Έτσι πρέπει;
– Ναι, ναι, ναι, το είπαν κι οι δασκάλες μας.

Πριν λίγες μέρες πάλι η συζήτηση είναι πώς δεν μουτρώνουμε ο ένας στον άλλο, ακόμα και αν θυμώσουμε για κάποιον λόγο.

– Εσύ κρατάς μούτρα;
– Ε, όχι και πολύ.
– Τι όχι και πολύ αγάπη μου, καθόλου δεν κρατάμε μούτρα ο ένας στον άλλον.
– Όμωςςςς (παύση), εγώ μερικές φορές κρατάω. Όταν είμαι (παύση – αυτοσυγκέντρωση) εξουθενωμένος.
Ζντόϊνγκ!

Αυτά από παραδείγματα. Θα μπορούσα να γράψω κάτι για την επικαιρότητα, για την κοίμηση (sic) του Χριστόδουλου ή την επικείμενη προβολή σκηνών του DVD Ζαχόπουλου από κάθε πιθανή και απίθανη προέλευση (βέβαιος, όσο και θλιβερός, ο πάτος ηθικής και αισθητικής…) . Όμωςςςς (παύση) προτιμώ μετά από μήνες αν κοιτάξω τι έγραφα σαν σήμερα να βρω κάτι με τον γιο μου μέσα.

Έχω άδικο;