Εναλλακτικός τίτλος: «Γιατί διατηρώ blog»
Διαβάζετε blog, οπότε δεν θα μπω στην διαδικασία να εξηγήσω τι είναι το Facebook, θα το ξέρετε ήδη. Εδώ και καιρό η επιτυχία του είναι εντυπωσιακή και διαβάζουμε από δω κι από και πως «πιάνει» σε ανάπτυξη και το ραγδαίο ρυθμό που πέτυχε στο πρόσφατο παρελθόν το youtube. Στήνεις ένα λογαριασμό, δημοσιεύεις λεπτομέρειες για εσένα και την ζωή σου, και «δηλώνεις» κατά κάποιο τρόπο δημοσίως τις φιλίες σου. Και (φυσικά) δεν είναι η μόνη εφαρμογή τέτοιου τύπου που υπάρχει.
Αυτή την στιγμή έχω αρκετές προσκλήσεις να εγγραφώ και να δω έτσι (μόνο έτσι!) το προφίλ κάποιου φίλου ή φίλης. Τις έχω κρατήσει στην αναμονή εδώ και καιρό, καθώς προσπαθούσα να αποφασίσω αν θα γραφτώ ή όχι. Όσοι με έχουν προσκαλέσει με τιμούν κι ελπίζω να μην στενοχωρηθούν από το σημερινό μου κείμενο. Με θυμήθηκαν, με σκέφτηκαν και θα ήθελαν να με έχουν στη λίστα των φίλων τους. Και αν και με την πρώτη ματιά δεν δείχνει να διαφέρει πολύ από τα blogs, έχω καταλήξει πια: δεν θα γραφτώ. Για αρκετούς λόγους.
Το πώς αντιμετωπίζει ο καθένας το blogging και τι ανάγκες καλύπτει μέσα από αυτό είναι ένα ερώτημα που πολύ συχνά το αντιμετωπίζουμε. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι μπαίνουμε σε αυτό το παιχνίδι σαν μια διαδικασία αυτό-κάθαρσης, σαν μια απόπειρα να χειριστούμε δύσκολες καταστάσεις που μόλις τελείωσαν. οι πιο πολλοί μάλιστα δεν το συνειδητοποιούμε στην αρχή, αλλά παίρνει καιρό να αναγνωριστεί η πράξη σε σχέση με την ανάγκη. Αυτό που γίνεται εδώ μέσα είναι παρόμοιο με μια συνάντηση group therapy – σηκωνόμαστε όρθιοι, λέμε δυνατά τι πρόβλημα έχουμε και οι υπόλοιποι μας υποστηρίζουν στην επίλυση του. Απλώς γίνεται διαδικτυακά και δεν υπάρχει counselor. Και γίνεται με πολλούς τρόπους και πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσηςQ άλλοι τα βγάζουν όλα μπροστά φόρα – πατρίδα, άλλοι ανεβάζουν ποιήματα, άλλοι ανέκδοτα, άλλοι συμβολισμούς που μόνο οι ίδιοι καταλαβαίνουν. Οι περισσότεροι έναν συνδυασμό όλων αυτών.
Και βέβαια το παιχνίδι γίνεται και ανώνυμα. Ή μάλλον, για την ακρίβεια, ψευδώνυμα. Η διαφορά του ψευδώνυμου από την ανωνυμία βρίσκεται στην διάρκεια και την συνέπεια που προσδίδει στην διαδικτυακή περσόνα. Ανεξάρτητα από το αν συμφωνείς ή διαφωνείς με τις απόψεις κάποιου, δεν μπορεί να γράφει για μεγάλο διάστημα ποστ και να μην έχει φανερώσει κάποια κομμάτια του είναι του. Συνήθως μάλιστα αυτά που φανερώνονται είναι τα πιο ουσιαστικά, τα πιο θεμελιώδη συνθετικά μας, περισσότερο σημαντικά για μας ακόμα και από το φύλο ή την ηλικία μας.
Η ψευδωνυμία με έχει βοηθήσει να ανοιχτώ, ενώ αν έγραφα επώνυμα από την αρχή θα είχα στερηθεί μια σημαντική διέξοδο για ζορισμένα συναισθήματα. Από την άλλη, δεν θα ήθελα συνεργάτες, αφεντικά ή συγγενείς να ξέρουν πολλές από τις προσωπικές στιγμές που έχω περιγράψει. Δεν θα ήθελα η καθημερινότητα της δουλειάς μου να είναι φανερή σε κόσμο που γνωρίζω μόνο επαγγελματικά. Για παράδειγμα, δεν με ενδιαφέρει να μάθει η ασφαλιστική μου εταιρεία κάθε πότε τσεκάρω την πίεσή μου και τι είδους κακές συνήθειες διατροφής έχω – αν έχω. Αν χρειάζεται, θα της το πω ο ίδιος. Όπως και δεν θέλω να μου πιάσει κουβέντα ή να με βομβαρδίσει ασφυκτικά με τηλέφωνα κάποιος που δεν έχω δει ποτέ από κοντά – όλα πρέπει να γίνονται με σωστό ρυθμό σε αυτή την ζωή.
Φυσικά και έχω γνωρίσει κόσμο μέσα από τα blogs, και μάλιστα πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους. Αστραφτερά μυαλά κι αστραφτερά μάτια. Μετράω περιπτώσεις που τους ονομάζω ήδη φίλους – και μετράω μάλιστα και μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση φίλου που είχαμε χαθεί για χρόνια και ξαναβρεθήκαμε μέσα από τα blogs. Έχουμε βρεθεί σε ταβέρνες και νοσοκομεία, σε παρουσιάσεις βιβλίων και σε παραλίες. Έχουμε τρέξει ο ένας για τον άλλο, όπως άλλωστε κάνουν οι φίλοι, Η επαφή όμως εκτός διαδικτύου δεν έχει διαφορετικούς κανόνες από μια οποιαδήποτε επαφή στον «κανονικό» κόσμο: τα όσα ξέρω ήδη για σένα, την οικογένειά σου, τις αγωνίες σου, τις απόψεις σου, τα ταλέντα σου, δεν είναι συγχωροχάρτι για συμπεριφορά που θα είναι εντός προδιαγραφών ευγενείας ούτε για υπερβολική οικειότητα.
Θέλω να πω ότι υπάρχει γραμμή μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού στα blogs και, ακόμα και αν ο καθένας την τοποθετεί αλλού, όλοι (οφείλουμε να) την σεβόμαστε. Να το πω αλλιώς; Δεν κάνω κάτι καταδικαστέο όταν πηγαίνω τουαλέτα – αλλά την πόρτα την κλείνω και αν είμαι στο γραφείο τραβάω και τον σύρτη.
Πείτε μου τώρα πού ταιριάζει το Facebook με όλα τα παραπάνω. Ούτε ξεσπάνε συναισθήματα, ούτε καταγράφονται απόψεις, ούτε ανακουφίζεις πληγές. Μια χαρούμενη εναλλακτική επικοινωνία βλέπω, και ως εκεί καλά. Γιατί όμως έχει πιάσει τόσο;
Για τον χρόνο που «αξιοποιούμε» μπροστά στον υπολογιστή; Χάθηκαν οι υπηρεσίες messenger; Για τα μηνύματα; Θα μπορούσε να γίνει και μ’ ένα οποιοδήποτε group ή forum. Για τις φωτογραφίες; Και τότε γιατί δεν στήνουμε από ένα λογαριασμό στο flickr; Για την επιλεγμένη δημοσιοποίηση λεπτομερειών της ζωής μας; Και στα blog το ίδιο κάνουμε, απλώς γίνεται σε μεγάλη κλίμακα με ψευδώνυμο. Για τους δημόσια δηλωμένους φίλους; Χμ….ίσως αυτό να είναι κάτι καινούργιο.
Προσωπικά δεν βλέπω να μου προσφέρει κάτι παραπάνω από το μπλογκ και ανησυχώ για μια υπηρεσία που με ρωτάει τόσο πολλές λεπτομέρειες από την ζωή μου. Γενικά είμαι επιφυλατικός με πληροφορίες που μου τις ζητάνε χωρίς να τις χρειάζονται – ούτε εγώ ούτε το internet είμαστε πια στα χρόνια της αθωότητας. Ένα εμπλουτισμένο προφίλ είναι ιδανικό προϊόν για πώληση σε διαφημιστικές εταιρείες που ψάχνουν στοχευμένο marketing. Ένα δίκτυο φίλων το ίδιο. Άσε που το ποιους θεωρώ φίλους μου τους το δείχνω στις χαρές και στις λύπες τους, όχι στο προφίλ τους.
Θα μου πεις, δεν έχεις πει ένα σωρό προσωπικές λεπτομέρειες στο blog; Έχω. Και μάλιστα πολλές. Αλλά πρώτον είναι καταχωνιασμένες κάτω από ένα όγκο ποστ και δεύτερον δεν είναι κατηγοριοποιημένες σε μια βάση δεδομένων, έτοιμες και ζεστές προς εμπορική αξιοποίηση.
Ξαναλέω, όσοι με καλέσαν με τιμούν. Ζορίζομαι με το σημερινό ποστ, με χαλάει η σκέψη ότι ίσως νιώσουν άσχημα, αλλά δεν θα έπρεπε. Είμαι άλλωστε γνωστός γκρινιάρης και δύσκολα δέχομαι κάτι καινούργιο αν δεν το χρειάζομαι πραγματικά. Υπάρχουν σίγουρα ανάγκες άλλων που εγώ δεν «πιάνω» και καλύπτονται από το facebook. Κανένα πρόβλημα εκεί. Όμως θα πω όχι. Κυρίως γιατί με τρομάζει η τακτοποιημένη δημοσιοποίηση τόσων λεπτομερειών μου στο διαδίκτυο.
Μέχρι χθες είχα αμφιβολίες, σήμερα διάβασα αυτό (αρχική πηγή εδώ) και η πλάστιγγα έγειρε αποφασιστικά στο όχι. Φαίνεται πως είναι τρομερά δύσκολο να πάψεις να έχεις προφίλ στο facebook. Ακόμα και αν ο user account απενεργοποιηθεί, οι πληροφορίες παραμένουν διαθέσιμες στους server. Δεν μιλάμε για κάποια μνήμη cache του google, μιλάμε για συνεχιζόμενη παρουσία στοιχείων σε σκληρούς δίσκους. Θα προτιμούσα να έχω μια κάποια μορφή ελέγχου στο τι στοιχεία κυκλοφορούν για μένα εκεί έξω και ποιος τα επεξεργάζεται.
Ναι, στην εποχή μας οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει οτιδήποτε για μένα. Άλλο όμως λαγωνικά που ψάχνουν ΙΡ και ελεύθερα κείμενα και άλλο να τους δίνω έτοιμη δημογραφική ανάλυση, και μάλιστα τζάμπα. Γίνομαι πολύ δύσπιστος απέναντί τους, και θα σας πρότεινα να γίνετε κι εσείς.
Update (27/2/2013): Μόλις άνοιξα account, παρά τα όσα έγραφα εδώ. Κατά βάση για επαγγελματικούς λόγους (άρα και με το πραγματικό μου ονοματεπώνυμο). Αυτή, μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις…
Filed under: Internet & Blogs,Κοινωνία,Σκέψεις |
"Μπαμπάκης" - όπως ακριβώς με φωνάζει ο γιός μου 
Δηλαδή και να λέγανε ότι οι πληροφορίες σβήνονται, θα τους πίστευε κανείς? Εδώ η Google έχει αποθηκευμένα μηνύματα στο usenet από καταβολής ιντερνετ, λες να κολλήσουν οι του facebook σε … τόσο μικρές λεπτομέρειες.
Το facebook είναι ένας ωραίος τρόπος να ξοδεύεις την ώρα σου χωρίς να το καταλάβεις. Καλύτερα να παίζεις με τον junior 😉
I.
Καλησπέρα Μπαμπάκη. Μετά απο πρόσκληση μπλογκοφίλης, άνοιξα πρίν απο ένα 6μηνο λογαριασμό στο Facebook, ασχολήθηκα 2 εβδομάδες και τον έκλεισα. Μετά άλλαξα κωδικούς σε όλα e-mails, google τα πάντα. Παίρνουν -σαρώνουν τα προσωπικά δεδομένα των ανθρώπων που γράφονται, τους βοηθανε να κοινωνικοποιηθούν με πολλούς άλλους και το αντάλλαγμα είναι να πουλάνε τα δεδομένα αυτά σε διαφημιστικές εταιρείες κερδίζοντας εκατομμύρια, με τα δεδομένα άλλων. Αισχρό και ψιλο-παράνομο γιατί δεν ζητάνε την άδεια των χρηστων προηγουμένως.
Τρέχοντας βγήκα. Ακόμη τρέχω.
δίκιο είχα λοιπόν που δεν έμπαινα και αρνιόμουν πεισματικά.
και καμία τύψη δεν έχω προς όσους με κάλεσαν (σιγά δλδ μην προσβληθούν κιόλας? μήπως να προσβληθώ εγώ που με κάλεσαν να φακελωθώ? λέω τώρα…).
βέβαια, ας μην έχουμε αυταπάτες. και gmail να έχεις πάλι φακελωμένος είσαι.
ό,τι και να κανεις είσαι φακελωμένος.
αλλά αυτό παραπάει!
(ο καταρραμένος ο Χαρτοπόντικας με παγίδευσε και με έβαλε στο pulse που είναι το ίδιο. πάω να βγω κι από κει!!)
καλά κάνεις. πολύ σωστές σκέψεις.
το facebook είναι τελείως άχρηστο για έναν χρήστη του είδους μας.
εγώ σβήστηκα και έμειναν όλα εκεί.
ένας τρόπος να σβήσεις το προφίλ και να μην αφήσεις ίχνη είναι να το κάνεις edit πρώτα και μετά να το σβήσεις 😉
φιλίες μέσω facebook και κουραφέξαλα…
οι φιλίες έχουν flesh & blood, διαφορετικά είναι Καρναβάλι χωρίς λικνιζόμενους τορνευτούς αλαβάστρινους πισινούς, Μύκονος χωρίς σελέμπριτις, Κολωνάκι χωρίς Ντα Κάπο 🙂
Φαντάσου όμως να έχεις συντηρείς blog, λογαριασμό στο facebook, να ανταλάσσεις συνεχώς e-mails, να ξημεροβραδιάζεσαι στο internet και να «επικοινωνείς» με «φίλους», αλλά το πρόβλημά σου να είναι η μη διαρροή των προσωπικών σου δεδομένων…
Άσε που με κάτι τέτοια δεν βρίσκεις χρόνο και για σεξ δηλαδή…
Παλιοκατάσταση…
πάντως δεν ανοίξαμε όλοι Blog για να κάνουμε group therapy, ούτε και για να βγάλουμε τα εσώψυχά μας ψευδώνυμα, κάτι δηλαδή που δεν θα κάναμε επώνυμα…
μιλάω για τον ευατό μου βεβαίως, ο οποίος συνεχίζω να αρνούμαι να κάνω «καταθέσεις» ψυχής, αρνούμαι, έστω και ψευδώνυμα να παρουσιαστώ διαδικτυακά, αρνούμαι το πολύ το πάρε δώσε με αυτήν την κοινότητα και γενικώς το blog δεν λειτουργεί ως αναλγητικό για τους όποιους προσωπικούς μου πόνους. Σίγουρα υπάρχει και το blogging απλά για το παιχνίδι…
βέβαια, για όσους λειτουργεί ως κάτι παραπάνω και τους βοηθά με τον οποιοδήποτε τρόπο, τότε πολύ καλώς υπάρχει και λειτουργεί ως τέτοιο, οι καιροί είναι δύσκολοι και η επικοινωνία μεταξύ συνανθρώπων δυσκολότερη…
Καλό βράδυ, έχουμε και οικογένεια 🙂
Τζων Μπόυ εγώ πάντως ποτέ μου δεν σκέφτηκα για σένα ή για κανένα ότι άνοιξε μπλογκ για να κάνει κάποιου είδους θεραπεία. Γενικά, δεν με ενδιαφέρει γιατί επιλέγει να κάνει κάποιος κάτι, δεν τον αξιολογώ ποιοτικά από τις προθέσεις του αλλά από το τελικό αποτέλεσμα, αν με εννοείς 😉
Θεωρώ την υστερία σχετικά με τα προσωπικά δεδομένα υποκριτική όταν δεν υποκινείται από την άγνοια. Όλο λέω να γράψω στο μπλογκ μου περί αυτού αλλά όλο το αναβάλλω.
Κάποτε θέλω να γράψω ένα ποστ για τον καιρό που έγραφα ανώνυμα και με περσόνα και τώρα που με διαβάζουν οι θείες μου και μου κάνουν μαλακισμένα σχόλια στα οικογενειακά τραπέζια αλλά δεν το γράφω γιατί… με διαβάζουν και οι θείες μου. 😀
Εγώ πάντως, τον λογαριασμό μου στο facebook τον έχω ανοίξει για να ψιλοkeep track με τον ένα μου κολλητό που μένει και δουλεύει πια στον Καναδά (όσοι ασχολείστε με περιβαλλοντικά θέματα ή και μουσική, θα βρείτε μεγάλο ενδιαφέρον στη δουλειά του), και αυτός είναι πιο εύκολος τρόπος για να ακολουθούμε τα ακαδημαϊκά μας ενδιαφέροντα, και επίσης, μέσω του facebook βρήκα και τα ξαδέρφια μου στην Αμερική που δεν τα ήξερα. Βέβαια, εκτός από mail και όνομα τα οποία ήδη υπάρχουν σε βάσεις δεδομένων εκπαιδευτικών forum και συναφών σελίδων, δεν έχω κάτι παραπάνω, και καμιά επιπλέον πληροφορία δεν βρίσκεται εκεί για μένα μιας και δεν εγκαθιστώ καμιά άλλη εφαρμογή. Το αν κάποιος επιλέγει να βάζει και άλλες πληροφορίες εκεί, δεν σημαίνει πως χρειάζεται να το κάνω κι εγώ. Παρόλο που μπαίνω στο facebook στη χάση και στη φέξη, χαίρομαι που βλέπω πως μπορεί να λειτουργήσει και με δημιουργικό τρόπο επικοινωνιακά, αν και συμφωνώ απόλυτα για όλα όσα λέτε και μάλιστα πάρα πολύ και δεν θα συνιστούσα παρά μόνο σε ελάχιστους ανθρώπους που ξέρω και που έχουν γνώση και συνείδηση του πως χρησιμοποιούν το διαδίκτυο, να ανοίξουν λογαριασμό. Πάντως, όσον αφορά την επικοινωνία ανάμεσα σε συγγενείς που δεν ξέρεις, μπορώ να πω πως το ίντερνετ έχει αποδειχθεί σωτήριο (εμείς δεν βλέπουμε Νικολούλη, εντάξει??) μιας και έχουμε βρεθεί με τους μετανάστες συγγενείς μέσω και των ιστοσελίδων που διατηρούμε για την περιοχή μας, καθώς και του facebook. It usually takes two to tango…
;-D
Kαι εγώ μαζί σου!
Καλημέρα 🙂
Εμενα παντως μονο μια φιλη μου ξερω ( πραγματικη, όχι εικονικη) που ειναι στο φέησμπουκ και με έχει πρήξει να δω το προφίλ της. Εχει φάει το κλάσιμο της αρκούδας η κακομοίρα αλλά δε παρεξηγεί.
Η αλήθεια είναι πως τα προσωπικά δεδομενα, διαρρεουν έτσι κι αλλιώς! Το ζητούμενο είναι να περνάς καλά συμμετεχοντας σε αυτό, χωρίς να σου γίνεται εμμονή 😉
H an-lu έχει δίκιο. το θέμα ειναι να κάνεις κάτι χωρίς να σου γίνεται εμμονή.
Άσε που όταν blogάρεις θέλοντας και μη βάζεις μια άλφα προσπάθεια. ενώ στο facebook απλά σπαταλάς την ώρα σου.
Σε αγαπάω σε εκτιμάω, αλλα το κείμενο το βρίσκω εντελώς άκυρο.
Το γεγονόςπως εμείς γνωρίζουμε πέντε δέκα είκοσι τριάντα άτομα που κάνουν blogging όπως λες για ψυχαναλιτικούς λόγους ,δεν σημαίνει τίποτα γιατί εγώ μπορώ να σου πω εκατό blog που μιλάνε για πολιτική, τέχνη , μόδα τεχνολογία και άλλα τόσα μια χαρά και επώνυμα.
τα blog το facebook το second life είναι η ταυτότητα μας στο virtual κόσμο , όπως διατηρούμε την ταυτότητα μας και στον «κανονικό»
ίσως το θέμα είναι πως τα πας με την ταυτοτητά σου στον «πραγματικό » κόσμο
δες το λίγο πιο χαλαρά , συμφωνώ με τον αθήναιο στην υπερβολή των προσωπικών στοιχείων
😉
Συμφωνώ κι επαυξάνω. Στην αρχή σκεφτόμουν ότι θα προσβληθούν οι φίλοι μου. Μετά ότι γαμώ το κέρατό μου (κοίτα τώρα τέτοια μέρα τι γράφω κι εγώ) δεν είναι δυνατόν να ζούμε την εποχή που οι φιλίες εξαρτιώνται από το Φέισμπουκ. Μετά ότι είναι γελίο να νιώθεις ότι κάνεις φίλους στέλνοντας ηλεκτρονικές γλάστρες. Και τελικά ότι φακελωνόμαστε από παντού -κι ας μην λέγεται ανοιχτά για κάποια- ε, ας μην το κάνουμε και οικειοθελώς όταν το Φέισμπουκ το κάνει απροκάλυπτα.
Και ξέρεις τι Μπαμπάκη; Έχει διαφορά το μπλογκ από το Φέισμπουκ. Γιατί το δεύτερο είναι καθαρό στήριγμα μιας εποχής που γουστάρει ταχύτητες κι ελλειπτικές συμπεριφορές. Το μπλογκ, έτσι που έχει ξεφύγει, έχει να κάνει με το να παίρνεις τον χρόνο σου, να εκφράζεσαι και να γράφεις. Ωραίο το βρίσκω, με αυτήν την έννοι ακόμη κι όταν κάποιος γράφει για την μέρα του.
Σε φιλώ και καλημέρες!! 🙂
«γελοίο» και «έννοια» εννοούσα… απαπα…
Εκ προσωπικής εμπειρίας, βαρέθηκα το Facebook σχετικά σύντομα. Το 70% του χρόνου μου σε αυτή την υπηρεσία ήταν να απαντάω σε προσκλήσεις του στυλ «ο Μπαμπάκης σε κέρασε μια μπύρα-κέρνα κι εσύ τους κολλητούς σου» ή «ο Μπαμπάκης σε έκανε βαμπίρ, τράβα δάγκα κι εσύ τσ’άλλοι».
Βέβαια, βρήκα έναν κολλητό από την εποχή του μεταπτυχιακού, αλλά γενικότερα δεν έμεινα ικανοποιημένος. Πρέπει να αφιερώνεις πολύ χρόνο σ’ αυτή την ιστορία κι εμένα δεν μου περισσεύει αυτόν τον καιρό.
Όσο για τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, απλά προσέχεις τί βγάζεις παραέξω (από e-mail μέχρι κάρτες μέχρι αγαπημένα DVD).
οι προβληματισμοί σου είναι σίγουρα βάσιμοι κατά τη γνώμη μου. δεν διαφωνώ με τίποτα απ’ ότι λες. ούτε εγώ το έχω πάρει απόφαση ακόμα.. αν και θα μου άρεσε να βρω ας πούμε κάποιους παλιούς συμμαθητές μου. αυτό θα ήταν το μόνο κίνητρο.
με ενοχλεί επίσης ο έντονα επιδειξιομανής χαρακτήρας του facebook.
δείξε μου τον αριθμό των φίλων σου να σου πω ποιος είσαι.
θα μου πεις αυτό είναι θέμα ανθρώπων, οκ όντως.
φιλί.
@ikd:
Όχι μόνο δεν το λένε όμως, αλλά είναι και ξεκάθαροι πως δεν…
Ξέρεις, σαν τον Μάκη που έβγαλε την ίδια του την φωνή να λέει στον Κουκοδήμο «στον λόγο της ανδρικής μου τιμής δεν θα σε δώσω». Δεν μασάνε. 🙂
@Μαρίνα:
Καλά έκανες, αλλά πολύ φασαρία όλες αυτές οι αλλαγές ρε παιδί μου! Πάντως, για να πω και του στραβού το δίκιο, σε κάποια ψιλά γράμματα στα terms of acceptance της υπηρεσίας θα έχει προειδοποίηση. Άλλο αν κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα έφτανε να την διαβάσει.
@Κροτ:
«και καμία τύψη δεν έχω προς όσους με κάλεσαν»
Εγώ τους καλοπιάνω, γιατί δεν έχω το δικό σου μελιστάλαχτο στόμα για να συνεχίσουν να με κάνουν παρέα! 😛
@m13:
«ένας τρόπος να σβήσεις το προφίλ και να μην αφήσεις ίχνη είναι να το κάνεις edit πρώτα και μετά να το σβήσεις »
Πολύ σωστό. Κι εγώ το αντίστοιχο θα έκανα. Βέβαια, η «απενεργοποίηση» που προσφέρουν δεν συνεπάγεται αυτό και πρέπει λίγο οι χρήστες να προσέχουν.
@Τζων Μπόης:
Διπλό σχόλιο και με σοβαρά points – γουστάρω!
Έχεις δίκιο, δεν ξεκινάμε (ούτε συνεχίζουμε) όλοι το μπλογκ για τους ίδιους λόγους. Αυτό δίνει άλλωστε και μεγαλύτερη γοητεία στο όλο εγχείρημα. Παρασύρθηκα πολύ από τα δικά μου, γιατί προσπαθούσα να απαντήσω στο προφανές: τι μου δίνει το facebook που δεν το έχω ήδη από τα μπλογκ;
Επιμένω πάντως ότι έστω και ψευδώνυμα, έστω και χωρίς να μιλάει κάποιος ανοιχτά, οι τακτικοί αναγνώστες όλο και κάποια κομμάτια της προσωπικότητάς του θα πιάσουν. Έστω και ψήγματα, αλλά δεν μπορείς να κρύβεται κάποιος συνέχεια.
Δεν έχει και σημασίασ την τελική: ο καθένας έχει τα κίνητρά του, τις επιλογές του και το ύφος του. Γιαυτό και το κάθε μπλογκ είναι τόσο διαφορετικό τελικά.
Επίσης (να ρίξουμε το επίπεδο) μου άρεσε πολύ αυτό με τους «λικνιζόμενους τορνευτούς αλαβάστρινους πισινούς» – η περιγραφή είναι αρκετά αναλυτική για να σχηματίζονται χαρωπές εικόνες στο μυαλό μου! 🙂
Ciao!
@Αθήναιος:
Προσπαθούσα να καταλάβω αν βρήκες το ποστ αποτέλεσμα υποκρισίας ή άγνοιας, αλλά μετά κατάλαβα ότι μιλάς για τις θείες σου! 😛
(Ναι, είναι άσχετη απάντηση, το ξέρω, να μου φωνάξεις όσο θέλεις από κοντά, χε χε χε)
@Σοφία:
Έχεις διαλέξει να το χρησιμοποιήσεις με σωστό τρόπο, αφού δεν εγκαθιστάς άλλες εφαρμογές. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αποτελείς την μειοψηφία των χρηστών. 🙂
«όσον αφορά την επικοινωνία ανάμεσα σε συγγενείς που δεν ξέρεις, μπορώ να πω πως το ίντερνετ έχει αποδειχθεί σωτήριο» – έχις απόλυτο δίκυο, αλλά το ίντερνετ δεν είναι μόνο το facebook.
Επίσης: η Νικολούλη το ξέρει ότι την ψάχνετε; Αν ψάξει τον εαυτό της υπάρχει περίπτωση να αυτο-αναλωθεί δημιουργώντας μια μαύρη τρύπα που θα ρουφήξει όλο το γνωστό σύμπαν σε ένα αντίστροφο Μπιγκ Μπανγκ; (γνωστό και ως «Κγναπμ Κγιπμ») 😉
@Τάσος:
Καλημέρα Τάσο, καλώς ήλθες! Θα κέρναγα…καφέ, αλλά σε ντρέπομαι! 😉
@Τανίλα:
Ίσως επειδή δεν είναι ασφαλές να παρεξηγιέσαι με αρκούδες, είτε κλάνουν είτε όχι… χο χο χο χο χο 🙂
@Αν-Λου:
Σωστό είναι αυτό γοργονίτσα μου, αλλά δεν είναι και πολύ καλή ιδέα να τους τα δίνω έτοιμη, τακτοποιημένα στα πεδία της βάσης, και με εντελώς απροσδιόριστο το ποιοι θα έχουν προσβαση σε αυτά. Αν κάποιος με ψάχνει, θα με βρει. Αλλά δεν θα πάω να σταθώ μπροστά του για να με βρει πιο εύκολα. Αυτό λέω.
@Urban Tulip:
Ε, ίσως λοιπόν λέω εδώ πως προτιμώ να έχω πράγματα για τα οποία προσπαθώ…
@Μαργαρίτα:
Ίσως να τράβηξα την γενίκευση, αλλά προσπαθούσα να πω (όπως λέω και στον Τζων Μπόϋ παραπάνω) ότι δεν βλέπω τι προσφέρει το FB, ενώ αντίθετα βλέπω τι παραπάνω ζητάει από τον χρήστη και με πόσες «γαλιφιές» τον καταφέρνει να τα δώσει.
Περισσότερα από κοντά. Έχεις το… πράγμα; 😉
@industrial daisies:
«είναι γελίο να νιώθεις ότι κάνεις φίλους στέλνοντας ηλεκτρονικές γλάστρες» – αυτό ξέρεις είχα βρει κι εγώ πιο ενοχλητικό από όλα. Μου θύμησε μια περίοδο που έκανε ο κόσμος (ειδικά η πιτσιρικαρία) αναπάντητες στο κινητό όχι κατά λάθος αλλά για να δείξει ότι και καλά σε σκέφτηκε. Ανέξοδο και ανούσιο μου μοιάζει.
Η διαφορά από το μπλογκ όπως το θέτεις μου έφερε στο μυαλό την διαφορά του φαστ φουντ από το αληθινό φαγητό. Μ’ αρέσει αυτό. 🙂
@Αντώνης_Χ:
Πολύ προσπάθεια για να πετύχεις ένα μόνο άτομο ρε φίλε. Και για τα δεδομένα μας, σίγουρα πρέπει να προσέχουμε. Όσο για τα DVD – ξέρεις κάτι που δεν ξέρω;
@deadend mind:
«με ενοχλεί επίσης ο έντονα επιδειξιομανής χαρακτήρας του facebook.
δείξε μου τον αριθμό των φίλων σου να σου πω ποιος είσαι.»
Μερσί για την διατύπωση. Μοιάζει σαν τα page stats των blogs, μόνο που ο φίλος εκφυλίζεται σε «κλικ».
Παρόλα αυτά, είμαι 100% σίγουρος ότι οι άνθρωποι που μου στείλαν πρόσκληση δεν την έστειλαν έχοντας αυτό κατά νου. Απλά έτσι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού.
Μπάμπαξ, η επικινδυνότητα του μέσου, ή η χρησιμότητα ή μη, εξαρτάται από το πώς το χρησιμοποιείς.
Στον Blogger ή στο Facebook, ή όπου αλλού, δίνεις και παίρνεις αυτό που εσύ θέλεις. Έχεις δίκιο ότι αν θέλεις φωτογραφίες μπορείς ν ανοίξεις λογαριασμό στο Flicker, αν θέλεις video στο u-tube, αν θέλεις να μιλάς στο MSN κ.ο.κ. Το Facebook σου δίνει τη δυνατότητα να τα έχεις ‘όλα σε ένα’.
Και στα άλλα ανοίγεις λογαριασμούς και τα άλλα κρατούν οτιδήποτε προσωπικό στοιχείο τους καταθέτεις. (όπως και όταν βγάζεις πιστωτική κάρτα ή κάρτα στο σουπερμάρκετ ή όταν αγοράζεις κινητό τηλέφωνο ή ψωνίζεις από το ΙΚΕΑ ή τη SATO…)
Προσωπικά βρήκα το Facebook πολύ χρήσιμο στο να συγκεντρώσω όλο το σόι (διασκορπισμένο στον …ορίζοντα) και να σκαλίσω τις ρίζες του. Τα …χαριτωμένα έως …εκνευριστικά πρόσθετα, όταν χρησιμοποιούνται με το μέτρο του καθενός, έχουν κι αυτά τη χρησιμότητά τους βάζοντας ‘χρώμα’ στην επικοινωνία. Το πόσα στρώματα μπογιάς βάζει ο καθένας είναι προσωπική επιλογή.
Το ίδιο χρήσιμο θεωρώ και το blogging ως ‘βήμα’ ανταλλαγής απόψεων και ευαισθησιών -‘απειρου φάσματος…’- που διευρύνουν την κοινωνική μου μόρφωση και συντηρούν την ελπίδα μου…
Τέλος, το τι κάνουν με τα προσωπικά μου δεδομένα οι ‘μαρκετίστες’ ή διάφοροι άλλοι περίεργοι, με αφήνει παγερά αδιάφορο. Από εμάς εξαρτάται και το ποσοστό ‘εισβολής’ τους στην προσωπική μας ζωή.
διάβασα αυτό
«Το Facebook είναι σαν το Hotel California, λέει το περιοδικό Radar. Μπορείς να κάνεις check-in οποτεδήποτε, αλλά δε φεύγεις ποτέ. »
εδώ
http://a-mpa.blogspot.com/2008/02/blog-post_13.html
και μου άρεσε πολύ και σκέφτηκα να στο γράψω.
φιλάκια καλό απογευμα 🙂
@Κωστής Γ:
«η επικινδυνότητα του μέσου, ή η χρησιμότητα ή μη, εξαρτάται από το πώς το χρησιμοποιείς.»
Επί της ουσίας, έχεις δίκιο.
Ξανακοίταζα το κείμενο και τελικά έπρεπε να το έχω ανοίξει κι άλλο το κουβάρι πριν το κάνω ποστ. Τελικά δεν θίγω ένα ζήτημα, αλλά τέσσερα – πέντε. Απ’ τη μια γιατί κάνω εγώ μπλογκ, από την άλλη γιατί δεν νιώθω ότι θα μου προσφέρει τίποτα μια υπηρεσία τύπου Facebook. Το νέο για την μη διαγραφή του προφίλ. Και πάει λέγοντας.
Διαφωνώ όμως για το τι κάνουν τα προσωπικά μου δεδομένα – με ενδιαφέρει και με παραενδιαφέρει. Σε τέτοιες περιπτώσεις έχω πάντα στο νου μου τις ασφαλιστικές εταιρείες και το πώς αυτές αποτιμούν το ρίσκο του πώς και πότε θα πεθάνω σε κόστος ασφάλισης. Με βάση ακριβώς την καθημερινότητά μου, τις συνήθειές μου, την κληρονομικότητα που κουβαλάω. Δεν είναι δλδ αθώα τα πράγματα. Πιστεύω.
@deadend mind:
χε χε χε – καλό. 🙂
Φιλιά!
steilte kanena kalo kolpo gia na mhn pernoy ta seixeia mas apo to facebook h gia thn diagrafh mhn afinh ixnei
eyxaristo
italosf1@YAHOO.GR
@apelpismenos:
Δεν έχω δυστυχώς κάποια απάντηση, γιατί δεν έγινα ποτέ χρήστης. Το καλύτερο από αυτά που έχω ακούσει είναι να μπεις στο προφίλ σου, να το αλλάξεις εντελώς (αφήνοντας κενά ή αλλοιώνοντας και την πληροφορία) και μετά να ζητήσεις να φύγεις από το service.
Το mail το έχω αφήσει ανοιχτό, όπως το έβαλες, μήπως κάποιος θέλει να σου στείλει λεπτομέρειες.
Σκευτομαι να γινω χρηστης ,καθως και αρχαριος να το αποφυγω λοιπον?
@Δημήτρης:
Τι να σου πω. Μόνο προσωπική απόφαση μπορώ να επαναλάβω, που ήταν να μην ανοίξω. Ίσως αυτοί που μπορούν να σε συμβουλεύσουν είναι όσοι άνοιξαν και αποφάσισαν να φύγουν…
ΠΩΣ ΘΑ ΓΡΑΦΤΩ ΣΤΟ FACEBOOK