Καθημερινότητα vs χρονιάρες μέρες

  

Α. Καθημερινότητα

Με την καινούργια δουλειά περπατάω περίπου 700 μέτρα μέχρι το μετρό. Περνάω δίπλα από ένα parking. Πριν μερικές μέρες πέτυχα τον παρκαδόρο την ώρα που περνούσε από πάνω μας ένα ελικόπτερο (τηλεοπτικού σταθμού?): έκανε σαν σκανδαλιάρικο εντεκάχρονο  ότι το πυροβολούσε. Είδε ότι είχε αποκτήσει αυτόπτη μάρτυρα και με κοίταξε γελαστός. Μου είπε λοιπόν ότι από το πρωί έχει ρίξει δύο ελικόπτερα, τρία αεροπλάνα και δεκαεπτά μπεκάτσες. Με κάλεσε μάλιστα σε φαγητό («θα μαγειρέψω μόνο τις μπεκάτσες, τα άλλα τα ρίχνω για γούρι»). Συνέχισα γελώντας για την δουλειά μου κι έφτασα κεφάτος και ήρεμος. Από τότε κάθε πρωί τον ρωτάω τι έχει ρίξει κι έχουμε, είτε εκείνος είτε εγώ, το σχόλιο της ημέρας. «Συννεφιά σήμερα, δεν πετάει τίποτα της προκοπής» και τέτοια. Σήμερα τον ρώτησα αν έριξε χαρταετούς που είχαν ξεμείνει από χθες κι αυτός γελούσε σαν μικρό παιδί.

Και τελικά σκέφτομαι πως είναι παράξενο να έχω κάθε μέρα μια τέτοια συνάντηση δίπλα σε ένα ποταμό ατσαλιού με κοίτη από άσφαλτο. Μια τέτοια καθημερινότητα σε μια τέτοια πόλη. Σε κάνει να αισιοδοξείς για το μέλλον της ανθρωπότητας – σχεδόν.

Β. Χρονιάρες μέρες

Έκλεισα το τηλέφωνο με την φίλη που πήρε για ευχές. Της είχα εξομολογηθεί ότι έχουμε μόλις τελειώσει τον δεύτερο γύρο τσίπουρα (η κατρακύλα μας ξεκίνησε από την ζεστή λαγάνα, προχώρησε στην ταραμοσαλάτα και κατέληξε στα τσίπουρα). Μου είπε (απολύτως δικαιολογημένα) «Σιγά μην βγείτε εσείς για χαρταετό!» και πρόσθεσε (απολύτως διορατικά) «Έχετε βέβαια τους πιτσιρικάδες και θα σας τραβολογάνε πάνω στο βουνό, δεν την γλυτώνετε εύκολα».

Και, ω του λόγου το αληθές, μισή ώρα αργότερα, σκαρφαλωμένοι πάνω στα βράχια, μαζεμένοι πέντε – έξι πατεράδες να ξεμπλέκουμε ουρές και να ψάχνουμε για ζύγια. Εκτός από την δική μας παρέα, πετυχαίνουμε και δυο συμμαθητές του γιόκα μου, με τον ένα πατέρα να έχει ήδη παραδώσει πανεπιστημιακά μαθήματα στο σήκωμα του χαρταετού. Ο συγκεκριμένος αποδείχτηκε αργότερα ότι είχε βρει στο Internet site με σχετικές συμβουλές (εδώ είναι, κρατήστε το για του χρόνου). Οι υπόλοιποι λίγο ως πολύ κατάφεραν να πετάξουν και τους δικούς τους. Εγώ είχα μέγιστη αποτυχία, σβούρες έφερνε ο αετός μου και προσγειωνόταν σε ανυπεράσπιστα κεφάλια μαμάδων, αλλά κατέληξα ότι έφταιγε η έλλειψη ουράς και του χρόνου θα επανέλθω δριμύτερος. Συναντήσαμε κι άλλους φίλους με τα παιδιά τους, χωρίς να έχουμε δώσει ραντεβού και κάτι ο ευνοϊκός καιρός, κάτι τα τσίπουρα η ατμόσφαιρα θύμιζε ένα μεγάλο υπαίθριο πάρτυ. Και κάποια στιγμή μιλάγαμε οι πατεράδες, με τους σπάγκους στα χέρια, για το πόσο άσχετοι είμαστε κατά βάθος – αλλά δεν φταίμε εμείς! Όχι, οι δικοί μας πατεράδες φταίνε, που δεν μας αφήναν να πετάξουμε τους αετούς όταν ήμασταν μικροί. Επιβεβαιωμένο. Και καθώς το λέγαμε αυτό, ερχόντουσαν τα παιδιά μας να κρατήσουν τους αετούς και τα διώχναμε: «έλα πάλι σε λίγο, που θα είναι πιο ψηλά, θα μου τον ρίξεις κάτω τώρα» ή το ακόμα καλύτερο «δεν στο δίνω γιατί σηκώθηκε πολύ και θα σου φύγει από τα χέρια η καλούμπα» και ξανά μανά «οι πατεράδες μας δεν μας αφήναν να πιάσουμε τον σπάγκο στα χέρια μας». Η ζωή μας κύκλους κάνει και τελικά τους χαρταετούς τους πετάγαμε εμείς οι μαντράχαλοι, ενώ τα πιτσιρίκια είχαν αράξει όλα μαζί σε ένα βράχο και τρώγανε φιστίκια που είχε φέρει τρέχα γύρευε ποιος. Γυρίσαμε λοιπόν αναψοκοκκινισμένοι στο σπίτι, παίξαμε λίγη μπάλα στην αυλή και μετά ανεβήκαμε για να φάμε τα σαρακοστιανά. Οι τελευταίοι έφυγαν μετά τις 18:30 και περάσαμε υπέροχα.

Και τελικά σκέφτομαι πως είναι παράξενο να μην έχουμε πιο συχνά τέτοιες μέρες, με βόλτες στην ύπαιθρο και απολαυστικά χαζο-παιχνίδια, όπως είναι το πέταμα του αετού. Μια μέρα με τόση απόσταση από την καθημερινότητα αυτής της πόλης. Ένα γιορτινό τραπέζι με αγαπημένα, ξαναμμένα πρόσωπα γύρω. Σε κάνει να αισιοδοξείς για το μέλλον της ανθρωπότητας – σχεδόν.

Καλή Σαρακοστή! 🙂