Για να μην τα ξεχάσω, αντιγράφω από το πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Μαρίας Παπαδοδημητράκη «Η τυραννία της ευτυχίας» στην Σχεδία #88 (Φεβρουάριος ’21). Το βασικό θέμα του άρθρου είναι το αδυσώπητο κυνήγι ενός «ευ ζην» και πώς, στο πλαίσιο της πανταχού παρούσας πλέον ατομικής ευθύνης, έχουμε περάσει σε μια εποχή που το να μη νιώθεις ευτυχισμένος θεωρείται περίπου αμάρτημα. Εστιάζει μάλιστα στο πώς αποκλειόμαστε και χάνουμε την επαφή με ένα πλούτο συναισθημάτων που, τελικά, είναι φυσιολογικά και επιθυμητά.
Τρεις φράσεις λοιπόν που μου έκαναν εντύπωση:
Στις πραγματικά δύσκολες στιγμές, η θετική σκέψη δεν βοηθά, μας αφήνει εκτεθειμένους.
Οι (κοινωνικοί) δεσμοί μας προστατεύουν από τις δυσκολίες και είναι καλύτεροι προγνωστικοί παράγοντες μιας υγιούς και ευτυχισμένης ζωής απ’ ό,τι η κοινωνική τάξη, το IQ ή ακόμα και τα γονίδια.
Οι χαρούμενες αναμνήσεις από τις εμπειρίες διαρκούν περισσότερο από την αντιλαμβανόμενη αξία των υλικών αγαθών.
ΥΓ1: Δεν έχει ανέβει ακόμα το άρθρο στο site, αλλιώς θα έβαζα και link. Αν το βρείτε διαθέσιμο, διαβάστε το.
ΥΓ2: Τώρα, ως προς το πώς θα το βρείτε διαθέσιμο: δεν χρειάζεται να σας πω να αγοράζετε Σχεδία, σωστά; 🙂
"Μπαμπάκης" - όπως ακριβώς με φωνάζει ο γιός μου 
It’s a wrap