Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε πριν από περίπου ένα μήνα και ήταν αργά και ήμουν κουρασμένος και αρκετά πιωμένος. Θα μπορούσα να το αλλάξω για να μην μετακινούμαι τόσο από θέμα σε θέμα, αλλά δεν θέλω. Έτσι, καθώς αρχίζει αυτός ο Φεβρουάριος που θα έπρεπε να ήταν εντελώς διαφορετικός, θέλω να το ανεβάσω ως έχει για να θυμάμαι κάποιους άναρχους προβληματισμούς μου.
Μπάχαλο και η εισαγωγή: το μόνο που θέλω να πω ως προειδοποίηση είναι ότι το κείμενο που ακολουθεί διαβάζεται καλύτερα μετά από δυο-τρια ποτηράκια και με μουσική υπόκρουση Charlie Haden. «Always say goodbye». Ακόμη κι αν στο τέλος το γυρνάμε στο Ζαμπέτα.
Τώρα που το γράφω αυτό είναι μαύρη νύχτα. Έξω από το παράθυρο παλεύει ο Θεός με τον Θεό. Βρίσκομαι κοντά στο Καρπενήσι και έχει πλακώσει μια καταιγίδα πηχτού χιονόνερου, από αυτές που αναρωτιέσαι τι κάνουν τα πλάσματα της άγριας φύσης για να τις αντέξουν. Ο γιόκας μου και η καλή μου κοιμούνται. Είναι στεγνοί, ζεστοί και γαλήνιοι. Ακούω τις ανάσες τους και ρουφάω την γνώση της ασφάλειας με ηδονή. Έχω βάλει ένα ποτήρι κρασί (και δύο και τρία) και είναι η καλύτερη στιγμή για να φιλοσοφήσω. Ώρα για αναπάντητα υπαρξιακά ερωτηματικά δηλαδή.
Ομολογώ λοιπόν ότι υπάρχουν φορές που αμφιβάλω για τον δρόμο που έχω πάρει στη ζωή μου. Εκεί που στέκομαι και διαβάζω κάτι ή ξυρίζομαι ή ντύνομαι για να βγω να συναντήσω φίλους βγαίνω από τον εαυτό μου και τον κοιτάω σαν τον παράξενο και άγνωστο πρωταγωνιστή μιας ταινίας. Ίσως είναι η βιογραφία μου ίσως και όχι, γιατί στην πραγματικότητα αυτός ο άνθρωπος μου μοιάζει εντυπωσιακά, αλλά δεν είμαι εγώ.
Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Δεν ζει αυτά που ήθελα να κάνω και δεν θα ζήσει όσα ονειρεύομαι. Δεν είναι θέμα έλλειψης, είναι θέμα απόκλισης. Για να το ξεκαθαρίσω, είναι η διαφορά που με κάνει να τρώγομαι. Άλλωστε, το ξέρετε καλά, δεν αμφιβάλω για τους ανθρώπους μου, αντίθετα νιώθω ξανά και ξανά ευλογημένος και αδικαιολόγητα τυχερός. Για τον εαυτό μου και τις επιλογές που έχω κάνει είναι που αμφιβάλω.
Στις ταινίες οι στιγμές που ο ήρωας κάνει μια κρίσιμη επιλογή είναι οι σεκάνς της κορύφωσης, όταν σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστές συμπράττουν για να ανέβει το δράμα και να γίνει η ταρατατζούμ ταρατατζούμ επιλογή. Στη ζωή δεν είναι έτσι. Εκεί που δεν το περιμένεις διαλέγεις κάτι που θα σε ακολουθεί για καιρό, ίσως και δεκαετίες. Μια σύντομη συμβουλή φίλου για το που να πιάσεις δουλειά, μια προσθήκη της τελευταίας στιγμής στη λίστα με τα πανεπιστήμια που θα στείλεις αίτηση για μεταπτυχιακό, ένα χαμόγελο πάνω από ένα τραπέζι φορτωμένο με κρασί και αινίγματα. Ξαφνικά, χωρίς να το ξέρεις ακόμα, έχεις διαλέξει καριέρα. Ή σπουδές. Ή την μητέρα των παιδιών σου. Έτσι απλά, σαν να τράβηξες χαρτί στην τύχη από μια τράπουλα. Και ο μάγος που κρατά την τράπουλα λατρεύεται από τους ανθρώπους με πολλές και διαφορετικές θρησκείες.
Δεν λέω ότι δεν έχουμε αίσθηση των επιλογών μας. Αν κάτι δεν μας αρέσει το απορρίπτουμε. Και άλλωστε, αυτά που σήμερα μας φαίνονται παγιωμένα και αμετάβλητα, τα ξαναβλέπουμε αύριο κάτω από ένα άλλο φως. Αυτό είναι και ο άνθρωπος και η ζωή του, πάντα γεμάτη ελπίδα, πάντα άδηλη. Όμως οι επιλογές που κάνουμε και μάλιστα σε πολύ σοβαρά θέματα είναι σαν να διαλέγουμε στροφές σε ένα δρόμο που διακλαδώνεται ξανά και ξανά χωρίς να έχει πουθενά ταμπέλες.
Και με όλες τις επιλογές που έχουμε κάνει, στήνουμε έναν τρόπο ζωής. Μια καθημερινότητα που τελικά μας χαρακτηρίζει περισσότερο από τις απόψεις μας στα βαρειά, σημαντικά θέματα. Όμως, η ζωή κάνει κι αυτή επιλογές για μας. Τραβάει το δικό της φύλλο και το πετάει στο τραπέζι. Και τότε;
Τότε γίνεται το πιο εντυπωσιακό: αγωνιζόμαστε να μην αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, ακόμα και όταν από μέσα βράζουμε. Γίνονται απίστευτοι συμβιβασμοί και τρελός αγώνας για να μείνουν τα πράγματα ίδια – πώς; Από πού κι ως που; Αφού η ίδια η φύση της ζωής είναι η αλλαγή, γιατί να μην την αγκαλιάσουμε, όποτε κι αν εμφανιστεί;
Νομίζουμε ότι έχουμε επιλογή – τι αυταπάτη! Νομίζουμε ότι αν φερόμαστε ως εικοσάρηδες, θα μείνουμε εικοσάρηδες αιωνίως. Αν συνεχίζουμε να βλεπόμαστε με τους φίλους από το σχολείο που έχουμε σιχαθεί ο ένας τον άλλο και το μόνο κοινό που έχουμε είναι οι αναμνήσεις, θα αγαπηθούμε ξανά. Αν δεν μιλάμε για ένα διαζύγιο σε (αδιάκριτους) συγγενείς και (καλοθελητές) φίλους, αυτό δεν θα συμβεί – ή έστω οι πόνοι του δεν θα συμβούν.
Ξέρετε τι πραγματικά έχετε διαλέξει; Ελάχιστα. Όσα πράγματα θα σας ευχαριστούσε να κάνετε και στο σκοτάδι. Ό,τι θα πραγματοποιούσατε ακόμα και αν δεν το μοιραζόσασταν (= διηγούσασταν) πουθενά. Και αυτά είναι και τα μόνα που μένουν αναλλοίωτα. Θέλουν αλλαγή στόχων ζωής για να διαγραφούν ή να υποβαθμιστούν αυτά. Να τα αποδέχεστε. Να τα λατρεύετε. Είναι ο πυρήνας σας. Είναι η ουσία που μένει όταν πας στον καθρέφτη, κοιτάξεις αυτόν τον μεθυσμένο καραγκιόζη που σου μοιάζει αλλά είναι σίγουρα πιο άσχημος, πιο κουρασμένος, πιο λίγος από εσένα και τον θέσεις προ των ευθυνών.
Διάβασα κάτι πολύ όμορφα μαζεμένο πρόσφατα: «Δεν μπορεί κανείς να αντικρίσει το θάνατο και να συνεχίσει να ζει όπως πρώτα» (Ζοζέ Σαραμάγκου). Αλλά από την άλλη, τι άλλο μπορείς να κάνεις διάολε; Συνεχίζεις. Όπως και όσο μπορείς. Ακούς τις γλυκές ανάσες τους και ανακουφίζεσαι και συνεχίζεις. Κι ας ξέρεις ότι κάποια πράγματα δεν συνεχίζονται. Κι ας ξέρεις ότι ακόμα δεν έχεις κλείσει τους λογαριασμούς σου.
Σε περιμένω μην αργείς
Κάτω στην παραλίαααα
Της μαύρης μου παλιοζωής
Να κλείσω τα βιβλίαααα
Τέλος πάντων, πρέπει να το μαζέψω το κείμενο κάπου. Προσπαθώ να πω ότι με εντυπωσιάζει η στοχαστικότητα των σημαντικότερων επιλογών που κάνουμε στη ζωή μας. Και ότι καμία από αυτές, όσο θεμελιώδης και αν μας φαίνεται σε μια δεδομένη στιγμή, δεν είναι απαραιτήτως αιώνια. Και ότι είναι μάλλον ανόητο να επιμένουμε σε πράγματα που δεν αποτελούν τον πυρήνα μας όταν το σύμπαν γύρω μας αλλάζει. Και τέλος, ότι αν βλέπετε ώρες – ώρες τον εαυτό σας και νομίζετε ότι δεν είστε εσείς αλλά κάποιος άλλος που ζει την ζωή σας, ε μην τρομάζετε. Πού και πού συμβαίνει σε όλους. Και στους πιο «ισορροπημένους».
Πάρε ναυτάκι, ναυτάκι Συριανό
Λοστρόμο Πειραιώτη
Μηχανικό Μυτηλινιό
Τιμόνι Καλαματιανό-ό-ό-ό
Και καπετάνιο Χιώτη
Καλό σας βράδυ. Χασαποσέρβικο το λένε. Και το χορεύουμε όλοι, αργά ή γρήγορα.
"Μπαμπάκης" - όπως ακριβώς με φωνάζει ο γιός μου 
Tα είπες όλα. Και δεν αμφιβάλλω ότι χορεύεις και γαμώ τα χασαποσέρβικα.
Να ‘σαι καλά, ρε Μπαμπάκη. (το λέω με «αχ!», φαίνεται;)
🙂
«Όσα πράγματα θα σας ευχαριστούσε να κάνετε και στο σκοτάδι. Ό,τι θα πραγματοποιούσατε ακόμα και αν δεν το μοιραζόσασταν (= διηγούσασταν) πουθενά. Και αυτά είναι και τα μόνα που μένουν αναλλοίωτα. Θέλουν αλλαγή στόχων ζωής για να διαγραφούν ή να υποβαθμιστούν αυτά. Να τα αποδέχεστε. Να τα λατρεύετε. Είναι ο πυρήνας σας. Είναι η ουσία που μένει όταν πας στον καθρέφτη….»
Αχ, βρε Μπαμπάκη, μ΄αυτή την παράγραφο καθάρισες για όλους μας! Όχι πως δεν μ’ άγγιξαν κι άλλα σημεία.
Καλά έκανες και δεν το «σουλούπωσες»! Είσαι εσύ αυτό το κείμενο. Είμαστε και εμείς που ίσως να τα έχουμε σκεφτεί αυτά , αλλά δεν τα είπαμε φωναχτά σε κανένα! Τα σέβη μου 😉
Μην ξαναγράψεις εισαγωγή, παρακαλώ, θα γράφεις ό,τι γουστάρεις. Πολύ καλό. Τί θα κάνετε το Σαβ/κο, είστε για καμιά κρεπάλη;!
( Μόλις γύρισα σπίτι μετά από μια μέρα ζωής στην πόλη, σκέφτομαι ότι θα ήθελα να ήμουν στο ύπαιθρο, στη Γουμένισσα, να γιορτάζω τα κουρμπάνια και τώρα να έχω πέσει ξερός, να έχω γίνει ντέφι λέμε και τί διαβάζω; Καθόλου υποβοηθητικό!!! )
Είπαμε, choose life! (Όχι τίποτε άλλο, αλλά εσύ κατέληξες σε Ζαμπέτα, κι εγώ σε Irvine Welsh με ήχους PF Project, χεχεχε).
;-D
Ποκερ:
Μας μοιράζουνε 5 χαρτιά. Κάποια από αυτά κρατάμε και κάποια τα αλλάζουμε.
Στο τέλος μένει η νέα πεντάδα και με αυτή παίζουμε.
τύχη + επιλογές δηλαδή
Οντως ομως, οσο και να χαρεις αν φανεις τυχερος, αυτο που σε κανει περηφανο ειναι οι σωστες επιλογες.
Φίλε… έχουμε εγκλωβιστεί στην ασχετοσύνη της γενικότητας. Πιστεύω ότι καταλαβαίνεις σε τι αναφέρομαι. Πάντως επειδή έχω την τύχη να σε γνωρίζω από κοντά εκτιμώ ότι αμφιβάλλεις μόνο για τις επιλογές σου σε επαγγελματικό επίπεδο… γιατί στα άλλα μια χαρά τα έχεις πάει. Αλλά και γι’ αυτό υπάρχει αντίλογος!
ΥΓ. Μείνε σπίτι σου λέω και αύριο.
Να μην ξαναγράψεις πιωμένος. Σου βγαίνουν εξαιρετικά κείμενα!
Μπαμπάκη, φίλε μου, το διάβαζα κι έλεγα «αυτά τα έχω πει/σκεφτεί/γράψει εγώ». Από την αρχή ως το τέλος. Και νηφάλια.
sister souls το λένε.
Σ’ ευχαριστώ γι΄αυτό το κείμενό σου (όπως και για τόσα άλλα)
υποσημείωση… στο προηγούμενο μήνυμα δεν ξεκαθάρισα ότι ο αντίλογος αναφέρεται στις επαγγελματικές επιλογές
Καλημέρα,
Φαίνεται ότι όλοι είμαστε φτιαγμένοι και για μπαχαλο-κείμενα, έτσι; Όχι ότι πειράζει, αντίθετα.
@Μανταλένα:
Εδώ που τα λέμε, όντως χορεύω και γαμώ τα χασαποσέρβικα (η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους είπαμε). Να είσαι καλά κι εσύ!
ΥΓ: Κι εγώ άφησα κάμποσα αχ όσο το έγραφα.
@Ρενάτα:
Έπεσες στο «κέντρο» του κειμένου κορίτσι μου, εύγε!
Είπαμε, τι καλύτερο από μια χιονοθύελλα, ένα μπουκάλι κρασί και ένα πληκτρολόγιο για να (προσπαθήσεις να) τα βάλεις σε μια σειρά;
@Αθήναιος:
Αυτή η αίσθηση «αχ και να ήμουνα τώρα…(fill in blank appropriately)» ώρες – ώρες. Από την άλλη, πώς αλλιώς θα απολαμβάναμε τα «τι καλά που είμαι εδώ». Τέλος πάντων, θα βάζω disclaimer για όσους είχαν δύσκολη μέρα.
Η εισαγωγή μπήκε γιατί πώς αλλιώς θα σας έδειχνα ότι δεν μένω στο Ζαμπέτα αλλά ξέρω και από Charlie Haden – χαχαχαχα 😉
Ανάμεινε τηλεφώνημα να συνενοηθούμε για τα υπόλοιπα, ακούγεται δελεαστικό.
@Σοφία:
Ήταν ο εναλλακτικός τίτλος του ποστ – μην κλέβεις ιδέες! χαχαχα ;^p
@Λεξ:
Πετυχημένη η παρομοίωση Λεξ. Αν και το παιχνίδι αλλάζει με τα χρόνια και ο γκρουπιέρης είναι αρκετά Παντοδύναμος για να αποφασίζει αν και πότε θα σου εξηγήσει τι άλλαξε στους κανόνες.
@Κυβικός:
Φαινόταν ότι για ο αντίλογος αναφερόταν στα επαγγελματικά – και φυσικά, έχεις δίκιο. Έχω ανάγκη ρε γαμώτο να είμαι δημιουργικός, έστω τις περισσότερες ώρες της ημέρας μου, και αυτό απλώς δεν συμβαίνει.
Δεν θα έρθω.
@Ντόλυ:
Είναι συμβουλή φίλης τώρα αυτή;;; ;^p
@Κροτ:
σμουτς! 🙂
Γιατί νηφάλια καλέ; Δεν έχετε σιρόπι για το βήχα στο σπίτι; χαχαχα
@Αταίριαστος:
Να είσαι καλά, αυτό είναι από τα πιο σοβαρά κοπλιμέντα που μου έχουν κάνει…
@Κυβικός – υποσημείωση:
Τι κάνεις ρε άτομο τέτοια ώρα στον υπολογιστή;;;
Άσε τον Haden και τον Ζαμπέτα και βάλε Rolling Stones:
«You can’t always get what you want
But if you try sometimes, you might find
you get what you need
Don’t worry about the future; or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubblegum. The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind; the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday.
Aπό το To Wear Sunscreen της Mary Scmich.
Αυτά ακριβώς τα συμπτώματα που αναφέρεις είναι η γνωστή σε όλους -αλλά ακόμα ταμπού- κρίση των 30….Αν κάτι έμαθα τα τελευταία χρόνια είναι ότι κάτι που διαιωνίζεται για καιρό αλλάζει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο..
Changes are scary but they are wonderful!
Χθες συγκεκριμένα κάποια στιγμή, σκεφτόμουνα αν είμαι πρωταγωνίστρια ή κομπάρσα της ζωής μου. Κι αυτό είναι κάτι που όλοι μας συνειδητά ή ασυνείδητα το σκεφτόμαστε κάποια στιγμή.
Α, και να μην το ξεχάσω μια που οι συνήθειες δεν μας αποχωρίζονται: Αρχίζεις το κείμενο γράφοντας :παλεύει ο Θεός με τον Θεό. Το’ ξερες ότι είναι απ’ το «Βασιλιά Ληρ» ή τελικά κρύβεις και συ έναν μικρό Σαίξπηρ μέσα σου; 🙂
@Αντώνης:
Πολύ καλή επιλογή και αγαπημένο τραγούδι.
Μερικές φορές θα μπορούσαμε αντί για σχόλια σε ποστ να προτείνουμε μουσική επένδυση. Πώς σου φαίνεται;
@Lupa:
Τα πάντα ρει που έλεγε κι ένας σοφός άνθρωπος, έτσι;
Το θέμα είναι να καταφέρνουμε να αγκαλιάζουμε τις αλλαγές κρατώντας μόνο ό,τι είναι πραγματικά σημαντικό.
@Αλεπού:
Κι είναι παράξενη αίσθηση έτσι; Λίγο σαν να βρίσκεις τις διαφορές ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε αυτό που θα περίμενες να είναι η πραγματικότητα. Σαν δυο εικόνες που είναι όμοιες εκτός από Ν σημεία.
Ο βασιλιάς Ληρ είναι από τα πλέον αγαπημένα μου έργα – δεν θυμόμουνα ότι είναι από εκεί αλλά δεν είναι απίθανο να το συγκράτησα σαν έκφραση και να μου βγήκε. Πάντως, αν κρύβω Σαίξπηρ μέσα μου (βλασφημία!) θα είναι πολύυυυυυυυ μικρός και πολύυυυυυυ κρυμμένος! 😉
(πλακώσανε λύκοι και αλεπούδες, κιβωτό του Νώε το κάναμε εδώ μέσα…)
Απ’ ό, τι φαίνεται, όταν πίνουμε όλοι λίγο πολυ αυτά τα άβολα πράγματα σκεφτόμαστε
(http://bloggaki.blogspot.com/2006/10/saturday-night-fever.html)
Μαζί σου!Πολύ όμορφο κείμενο!
πωπω ωραίο σκηνικό. καρπενήσι, βροχή, ησυχία, κρασάκι, φιλοσοφική διάθεση… μια χαρά! μου λείπουν αυτές οι καταστάσεις!
μαλλον προκειτε για καταπληκτικο κειμενο…
απο την δουλεια δεν μπορω να το φχαριστηθω…
-μεταξυ μας δεν μπορω να πιω κιολας!-
επιφυλασσομαι λοιπον να το διαβασω το απογευμα με την ησυχια μου…
-τα λεω για να μην λετε, δηλαδη!-
🙂
Τυχαιότητες, Μπαμπάκη. Η πιο γ@μημέν@ απρόβλεπτη λέξη που μπερδεύεται διαρκώς στα πόδια μας και δεν την παίρνουμε καν χαμπάρι.
Ξεκίνησα να γράφω σχόλιο …αλλά μου βγήκε σεντόνι….Το έκανα ποστ λοιπόν …και …μπαμπάκη, σε ευχαριστώ!
νομίζω ότι οι ΄επιλογές ΄ έχουν μια άλλη σημασία φιλοσοφική ένα άλλο ειδικό βάρος για τους άντρες……
Lupa, Μπαμπάκης είναι πάνω από 30.
Μπμαπάκη, έχουμε Riesling στο σπίτι, οκ?????
νομίζω όταν γράψω ένα τέτοιο κείμενο, (που παίζει να μην αργήσει), θα καταλάβω ότι μεγάλωσα,
προς το παρόν, things come and go, άλλαξα τόσο πολύ, χώρες, ανθρώπους, συνήθειες, ποιότητα ζωής, ιδέες, κτλ που όπως λέει και ένας φίλος απόκτησα στωικότητα, δυστυχώς απάθεια μερικές φορές, άλλεσ βέβαια ενθουσιασμό για τα πιο ασήμαντα
από την άλλη…not even 30 yet
μάλλον ο καθένας γράφει την ιστορία του
keep walking που θα έλεγε ο johnny
Να ξαναγράψεις πιωμένος…. Βγαίνουν αυθεντικά τα κείμενα.
«Και τέλος, ότι αν βλέπετε ώρες – ώρες τον εαυτό σας και νομίζετε ότι δεν είστε εσείς αλλά κάποιος άλλος που ζει την ζωή σας, ε μην τρομάζετε. Πού και πού συμβαίνει σε όλους.»
Εμένα μου συμβαίνει διαρκώς. Και χαίρομαι που είμαι και αυτός ο κάποιος άλλος… Είμαι σοβαρά γιατρέ μου;
δεν ηπια…
και σε διαβασα…
να σου πω κατι;
-σιγουρα τωρα θα πιω, μεταξυ μας αυτο, καλα;;;;-
ειναι απο κεινες τις φορες που διαβαζοντας κατι ειναι σαν να το ‘πα εγω,
σαν να βγηκε αυτο ‘το αχ και το γιατι’ απο μεσα μου…
μπαμπακη -οπως ακριβως σε φωναζει ο γιος σου…
-θα του πεις κατι του μικρου; ειναι τυχερος που εχει τετοιο μπαμπα…-
αυτα τα λιγα…
παω να πιω και μετα θα σε ξαναδιαβασω, να ‘σαι σιγουρος…
🙂
@blogάκι:
Να είσαι καλά, χαίρομαι που άρεσε!
@yo!reeka’s:
Καλά, έγινε και πριν ένα μήνα. Έχει προλάβει να μου λείψει και μένα.
@Βασιλική:
Ε, σιγά μην λέγαμε, μας ξέρεις για κουτσομπόλες εμάς τους blogger;
@Crucilla:
Έρχομαι. Αναμείνατε σχόλιο!
@gasireu:
Για την ακρίβεια, η συνείδηση της βαρύτητας των επιλογών κάνει τον άνδρα.
Το βάρυνα, ε; 😉
@Κροτ:
«Μπαμπάκης είναι πάνω από 30.»
Και το ίδιο είσαι πλέον και εσύ, γλυκομίλητο ρόδο των Βρυξελλών…
@Τρολ:
Ναι, το keep walking κολλάει στη συζήτηση.
Δεν ξέρω αν το κείμενο δείχνει ότι μεγάλωσα. Δεν νιώθω έτσι. Απλώς έχουν μαζευτεί πλέον αρκετές εμπειρίες για να μπορώ να κάνω συγκρίσεις και να βγάζω συμπεράσματα της προκοπής. Και αυτό με βοηθά να μην παίρνω τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά. Οπότε, μπααααα, δεν μεγάλωσα ακόμη, χεχε.
@Ημίαιμος:
«χαίρομαι που είμαι και αυτός ο κάποιος άλλος…»
Αυτό δίνει αυθεντικότητα χωρίς να χρειάζεται να είσαι πιωμένος. 😉
@Βασιλική ΙΙ:
Με κολακεύεις πολύ, χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο τόσο και που βρήκες κομμάτια σου μέσα.
Με ρέγουλα το ποτό, έτσι; (λέμε τώρα!)
«Αυτός ο άνθρωπος, θαρρώ, μαζί μας δε θ’ αντέξει…»*
Αλλά …αντέχει!
****
Στίχος του Σ. Χήνι, μετάφραση του Ιχνηλάτη / rockerblogger
Από τις ελάχιστες φορές που μου τυχαίνει να διαβάζω ένα κείμενο, τα γραφόμενα του να γίνονται σκέψεις μου, και οι σκέψεις μου να εμφανίζονται στο κείμενο. Διάβασα το άρθρο σου 3 φορές. Κάθε φορά ήμουν περισσότερο πεπεισμένος πως το έγραψα εγώ (φυσικά καταλάβαινα πως δε το έγραψα εγώ, καθώς δεν είμαι καθόλου καλός στο γράψιμο…)
Ηλικιακά αρκετά μικρότερος, έχοντας περάσει πολύ λιγότερες φάσεις στη ζωή μου, δεν μου έχουν βγει τόσο έντονα ακόμα αυτά τα συναισθήματα. Θα ήταν ψέμα όμως να πω πως δεν τα έχω σκεφτεί σοβαρά, ότι δε με άγγιξε απόλυτα το κείμενο.
Εγώ θα κλείσω με έναν στίχο από το μεταλλικό στερέωμα, για να δείξω τι συναισθήματα και ιδέες μπορούν να σου μεταδώσουν αυτά τα «σατανιστικά» συγκροτήματα και τραγούδια, πως μπορούν να σου αλλάξουν τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τη ζωή:
Wasted Years – Iron Maiden
«So understand
Dont waste your time always searching for those wasted years
Face up… make your stand
and realise youre living in the golden years»
Με εκφράζει απόλυτα…
@Πάνος:
Και μας καλύπτει όλους ο στίχος…
@Ψηφιακά Οχυρωμένος:
Μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου, το βρήκα ιδιαίτερα ουσιαστικό. Κι ακόμα κι αν δεν ήμουνα ποτέ της σχολής του μέταλ, πάντα έβρισκα ενδιαφέροντες τους στίχους των… «σατανιστών».
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε τόσο.
2η φορά που το διαβάζω (η 1η ήταν την Παρασκευή, από το γραφείο), χωρίς μουσική υπόκρουση ή αλκοόλ και την έχω ακούσει. Σχετικά με τις αλλαγές, έχω καταλήξει ότι αυτό που με τρομάζει δεν είναι το άγνωστο, αλλά η έλλειψη ελέγχου σε αυτό που θα έρθει. Προσφάτως κατάλαβα ότι ούτε στα γνωστά δεν έχω έλεγχο, κι έτσι έπαψα να τρομάζω. Με το ψάξιμο του πυρήνα δε βγάζω άκρη, δυστυχώς.
Μπαμπάκη, τα παραπάνω είναι trivial, άλλο σκεφτόμουν κι ήθελα να πω, αλλά χρειαζόμουν το χρόνο μου. Ακόμη κι όταν γράφεις για τη διαφορά που σε τρώει κι έξω είναι νύχτα με καταιγίδα, εγώ εισπράττω γαλήνη, γλυκύτητα και μια αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά. Μου κάνεις πολύ καλό. Ευχαριστώ.
…πόσα ευχαριστώ να σου πώ πιά??
μάκια!
K an telika eixes tin douleia pou itheles alla oxi ton anthropo sou? Den tha itan xeirotera?
@Lost:
Μαθαίνουμε από μικροί να φοβόμαστε ό,τι δεν ελέγχουμε. Και ναι μεν σε ένα βαθμό αυτό έχει νόημα (ένστικτο αυτοσυντήρησης κλπ κλπ) αλλά τελικά λειτουργεί σαν ένα ύπουλο φρένο. Όσο περισσότερο καταλαβαίνουμε πού πατάνε τα πόδια μας όμως τόσο πιο ικανοί είμαστε να κάνουμε βήματα και εκεί που δεν έχουμε τον έλεγχο, και να απολαύσουμε τα αποτελέσματα.
Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που το διάβασες. Και μου κάνει κι εμένα καλό να μιλάω έτσι σε σας, είναι πλήρως αμφίδρομο.
@Maratel:
Μάκια επίσης! 🙂
@30άρα:
Ο καθένας μας έχει τη δική του χιονοθύελλα να τον οδηγεί σε υπαρξιακά ερωτήματα. Δεν μπαίνουν σε ζυγαριά αυτά, το ξέρεις. Γιατί μπορεί να είσαι και με τον άνθρωπό σου και σε ιδανική δουλειά και και και – και πάλι κάτι να υπάρχει που να τα φέρνει τα πάνω κάτω.
Το θέμα είναι εν μέσω όλων αυτών να συνειδητοποιούμε ότι ο σχεδιασμός έχει ελάχιστη σημασία. Η ουσία όλη βρίσκεται στο πώς ζεις ό,τι αποφασίζει να σου πετάξει κατάμουτρα η ζωή. Έτσι δεν είναι;
«Ό,τι θα πραγματοποιούσατε ακόμα και αν δεν το μοιραζόσασταν (= διηγούσασταν) πουθενά»
Να μπορούσαμε να το θυμόμαστε αυτό κάθε φορά που επιλέγουμε.
αλλά πάλι, μερικές επιλογές γίνονται για αυτούς που αγαπάμε, δηλαδή για μας.
@Αλκιμήδη:
Ώρες – ώρες λέω να γεμίσω χαρτάκια post-it την ζωή μου, μπας και θυμάμαι. Διάφορα. Να τα κρατήσω χωρίς την σκόνη που τα γεμίζει η καθημερινότητα.
Άργησα να το βρω αυτό το διαμάντι… Κι εγώ αναστέναξα πόσες φορές, αν και νηφάλια στο γραφείο….
Νομίζω πως τέτοιες σκέψεις κάνουμε μόνο όταν το εσωτερικό μας ραντάρ διαπιστώσει ότι έχουμε φτάσει σε ένα πλατύσκαλο, απ’όπου βλέπουμε τα επόμενα σκαλιά και διαπιστώνουμε ότι είναι φτιαγμένα μισά από το καλύτερο γερό ξύλο και μισά από παμπάλαιο δαδί που έχει γίνει σουρωτήρι από τους τερμίτες/όνειρα εκείνα που δεν πραγματοποιήθηκαν. Όσο κι αν αντικαθιστούμε το φαγωμένο υλικό με καινούριο και γερό, πάντα ένα κομμάτι θα μένει. Σκοπός είναι να συνεχίσουμε να το βλέπουμε για να πολεμάμε για την αντικατάσταση χωρίς εφησυχασμό…
@Idάκι:
Τελικά, αυτό το κείμενο που εμένα μου φαινόταν μπάχαλο, ενθουσίασε τον κόσμο.
Πολύ εύστοχο το σχόλιό σου. Και αυτή η παρομοίωση με τα σκαλιά που είναι από διαφορετικό υλικό (και που πιθανότατα δείχνουν ίδια, οπότε πρέπει να πατήσουμε απάνω για να καταλάβουμε την διαφορά) μου άρεσε. Προσπαθούμε όσο και όπως μπορούμε, αλλά βασικό είναι να θυμόμαστε ότι προσπαθούμε στο σκοτάδι και χωρίς όλα τα δεδομένα, οπότε πρέπει να προσέχουμε που δίνουμε υπερβολική σημασία και βαρύτητα. Και πρέπει να προσέχουμε και πώς ορίζουμε τον εαυτό μας τελικά σε σχέση με το περιβάλλον μας.
Αναπάντητα ερωτήματα βασικά. Για αυτό ίσως και ταυτίστηκαν τόσοι. Γιατί μας ταλανίζουν όλους.