It’s a wrap

Αυτές τις μέρες δεχόμαστε γλυκές ευχές από φίλους, για Καλή Επιτυχία. Έρχονται κυρίως με μηνύματα, διακριτικά και χωρίς αντάρα, καθώς δεν θέλουν να προξενήσουν ούτε την αναστάτωση ενός τηλεφώνου που χτυπάει. Είναι πολύ ζεστό και τρυφερό αυτό. Και οι ευχές είναι για τον «μικρό» μας, γιατί αύριο δίνει Πανελλήνιες.

«Μπαμπάκης» – μου φάνηκε τόσο προφανές για νικ-νέϊμ. Ήταν ακόμα ένας γλυκός μπόμπιρας όταν με φώναζε έτσι. Πόσο τρέχοντας πέρασαν τα χρόνια που απολαμβάνω αυτό το παλληκάρι να μεγαλώνει στο σπίτι μας! Πριν λίγους μήνες δεν ήταν που φύγαμε για το μαιευτήριο; Πριν μερικές εβδομάδες δεν έγιναν τα πρώτα βήματα, οι πρώτες λέξεις, γεύσεις, ανακαλύψεις; Πόσες ημέρες από τότε που του διάβαζα πριν κοιμηθεί; Πόσος καιρός που βρεθήκαμε στην θάλασσα και κολύμπησε χωρίς μπρατσάκια, στην αλάνα κι έκανε πρώτη φορά ποδήλατο, στο σινεμά κι είδε την πρώτη του ταινία; Πριν κανά δυο σαββατοκύριακα μοιάζει η μέρα που τον ξυπνήσαμε και του είπαμε για τον σκύλο κι είχε το τέλειο χαμόγελο, το χαμόγελο του ανθρώπου που ζει αυτά που ονειρεύτηκε. Χθες το πρωί, περήφανος και προσεκτικός, μας μαγείρεψε για πρώτη φορά και σήμερα το απομεσήμερο πήγε εκδρομή στο εξωτερικό με το σχολείο του. Όλα αυτά έγιναν τόσο απροσδόκητα γρήγορα. Και απόλυτα φυσικά.

Ως προς τις εξετάσεις, είναι ψύχραιμος. Έχει ένα κάποιο άγχος, και ευτυχώς δηλαδή, αλλά είναι ήρεμος και αυτό μας κάνει να αισιοδοξούμε. Σε μια χρονιά που έτσι κι αλλιώς είναι αδιανόητα σκληρή για τα παιδιά μας, τους έτυχε και η αγωνία του COVID. Να στέκονται όρθια είναι ήδη επιτυχία. Ελπίζω για το καλύτερο, αν και του έχω τόση εμπιστοσύνη που είμαι σίγουρος ότι ο δρόμος θα βρεθεί.

Στη ζωή μας, αλλάζουμε. Μας αλλάζουν οι εμπειρίες που μας τυχαίνουν, αλλά μας αλλάζουν κυρίως οι επιλογές μας. Είμαστε όλοι ένα work in progress, και το ποιος είμαι σήμερα είναι η συνισταμένη μιας σειράς από επιλογών που έκανα σε ένα σωρό επίπεδα για μια σειρά από χρόνια. Ε, τα παιδιά είναι από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες να αλλάξεις, και μάλιστα προς το καλύτερο. Όταν συνειδητοποιήσεις σαν βίωμα ότι το παιδί μαθαίνει από το παράδειγμά σου και όχι από διαλέξεις, νουθεσίες και απαγορεύσεις, ο δρόμος είναι προφανής: πρέπει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Πρέπει να δώσεις ένα παράδειγμα που αξίζει σε αυτά τα φωτεινά μάτια. Δεν θα γίνεις τέλειος (προφανέστατα!), αλλά κάθε μέρα που αντιλαμβάνεσαι ότι οι απόψεις, οι αντιδράσεις, οι αρχές σου επεξεργάζονται (και ίσως αντιγράφονται) από ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, είναι μια μέρα που θα παλέψεις να είσαι λίγο καλύτερος από την προηγούμενη. Είναι αρκετά απλό να είσαι εντάξει σαν άνθρωπος και να είσαι εντάξει και με τους γύρω σου: μην κάνεις ποτέ κάτι που θα ντρεπόσουν να σε δει το παιδί σου να κάνεις.

Το να πω ότι αυτά τα χρόνια ήταν καθοριστικά θα είναι κούφιο. Είναι μια θετική τομή, ένα πριν κι ένα μετά, και νιώθω αφάνταστη ευγνωμοσύνη για όλο αυτό. Όλο αυτό το ταξίδι (και το ημερολόγιο που υπήρξε η ραχοκοκαλιά των διαδικτυακών μου σημειώσεων) φτάνει αύριο σε ένα τέλος. Το παλληκάρι περνά στην επόμενη «πίστα», που θα τον φέρει σιγά- σιγά να στήσει την δική του ζωή, όπως ο ίδιος επιθυμεί. Θέλω να τον δω να χαμογελάει, θέλω να τον δω ξεκούραστο και ενθουσιασμένο για το επόμενα βήματα στη ζωή του, όποια κι αν είναι αυτό.

Δεν έχω πολλά παραπάνω να πω. Θαμπώνομαι από το πώς μεγάλωσε. Είμαι τρομοκρατημένος και αισιόδοξος ταυτόχρονα. Και δεν έχω ιδέα πώς να το χειριστώ αυτό. Ίσως το παιδί ξέρει καλύτερα. 🙂