Ένα αστέρι γεννιέται

Στο σχολείο του γιου μου έχουν θεατρική ομάδα και φέτος είναι η πρώτη φορά που το παλληκάρι μας ξεπέρασε την φυσική ντροπαλοσύνη του (ιδιότητα που δυστυχώς δεν μπορείς να αποφύγεις αν είσαι εντάξει άνθρωπος) και συμμετείχε στην παράσταση. Και μάλιστα σε σχετικά κεντρικό ρόλο.

Του άρεσε. Ασχολήθηκε με προσήλωση, έμαθε τα λόγια του, πρόσεξε τα ρούχα που θα φορούσε. Ο πρωταγωνιστής, φιλαράκι του δικού μας, δεν ήξερε τα λόγια του μέχρι 2 μέρες πριν την παράσταση κι ο δικός μας τον βοηθούσε: «Έλα ρε, κάτσε να κάνω εγώ τους άλλους ρόλους, να μάθεις εσύ τα λόγια σου» και παρατούσαν το ps4 (!).

Τον χαρήκαμε το Σάββατο που μας πέρασε. Στην αρχή σφιγμένος, αλλά μετά, καθώς έβλεπε όλη την προσπάθεια να πηγαίνει καλά, ανάσανε, χαλάρωσε και ευχαριστήθηκε την εμπειρία. Οι ηλικίες των ηθοποιών ξεκινούσαν από την Α΄ Γυμνασίου και ανεβαίνανε μέχρι την Β’ Λυκείου – όλα τους είχαν λαμπερές φάτσες κι αστραφτερά μάτια κι όλα πανέμορφα, ανακουφισμένα χαμόγελα στο χειροκρότημα του φινάλε. Τον καμάρωσα και περισσότερο χάρηκα που προσδοκά να συμμετέχει και του χρόνου.

Χθες βράδυ βέβαια, η υπέροχη ψωνάρα μας, βλέποντας Αστέρα Ραχούλας στην τηλεόραση μου είπε το αμίμητο «Τώρα που έχω παίξει θέατρο βλέπω διαφορετικά τους ηθοποιούς» κι ήταν τόσο εξωφρενικά όμορφο και αφελές που δεν βρήκα καν κουράγιο να τον επαναφέρω στην πραγματικότητα. 😀