The Neverending Story V

Συνέχεια από το Idάκι.

Καθώς περίμενε δίπλα στον ιμάντα στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», η νευρικότητά του ήταν έκδηλη. Ήταν πανικόβλητος σε ένα βαθύ, σχεδόν κυτταρικό, επίπεδο. Δεν είχε πατήσει το πόδι του σε καμία Ευρωπαϊκή χώρα εδώ και είκοσι χρόνια σχεδόν. Το τηλεφώνημά της του ξύπνησε μνήμες και αισθήματα που πίστευε απονεκρωμένα. Αναρωτιόταν τι θα της πει όταν συναντηθούν σε λίγες ώρες, τι θα την ρωτήσει, τι θα της απαντήσει εκείνος, πώς θα φερθούν. Πόσο θα έχει αλλάξει. Κι η συνάντηση γίνεται στην Αθήνα, στην πόλη των παιδικών του χρόνων. Πήρε το μυαλό του από την Λώρα και συγκεντρώθηκε στις λεπτομέρειες του ταξιδιού: αν η Alitalia είχε μείνει όπως την θυμόταν, η ανταπόκριση και η αλλαγή αεροπλάνου που έκανε στη Ρώμη θα σήμαινε ότι ο σάκος του ταξιδεύει τώρα προς κάποιον εξωτικό προορισμό. Περίπου σαν αυτούς που φωτογραφίζει τόσα χρόνια.

Ο Πάνος δεν ήταν ένας άνδρας που περνούσε απαρατήρητος. Σε άριστη φυσική κατάσταση, χωρίς περιττά βάρη, με ένα πρόσωπο πράο αλλά δοκιμασμένο από την εμπειρία. Αυτό που τον ξεχώριζε ήταν το βλέμμα του. Τα χρόνια και τα ταξίδια του σαν φωτογράφος του Magnum τον εκπαίδευσαν να βλέπει τον κόσμο με γωνίες λήψης και φωτοσκιάσεις. Το βλέμμα αυτό ήταν που μαγνήτιζε τους συνομιλητές του, αυτό το κοφτερό λεπίδι που στο βάθος του κρυβόταν η πίκρα μιας προδοσίας.

Μελετητής της ανθρώπινης φύσης και της κοινωνίας ο Πάνος, έφτασε στο απόγειο της τέχνης του από τότε που απομακρύνθηκε από την ανθρώπινη φύση ο ίδιος. Τότε που εξαφανίστηκε ο άνθρωπός του, η Λώρα. Η γυναίκα της ζωής του, συνήθιζε να λέει, γιατί γυναίκα της ζωής μας δεν είναι αυτή που θα τύχει να περάσουμε καιρό μαζί αλλά αυτή που θα μας σημαδέψει το λογισμό σαν μαρκάρισμα από καυτό μέταλλο πάνω σε σάρκα.

Μετά τον χωρισμό τους, πέρασε χρόνια απομόνωσης μακριά από την Ευρώπη. Ζητούσε από το πρακτορείο τις πιο μακρινές αποστολές και τους πιο απίθανους προορισμούς. Υπήρχαν φυλές του Αμαζονίου και βουνά του Κονγκό που ο πρώτος λευκός που είδαν ήταν ο Πάνος. Πέρασε έρημους και ζούγκλες, λιγομίλητος, λυπημένος, προσηλωμένος στην φωτογράφηση. Έκανε σκληρές προσπάθειες να κρυφτεί από τον εαυτό του και τις μνήμες του. Κι ειδικά από τις χαρούμενες μνήμες. Αυτές ήταν οι χειρότερες.

Είναι αγκαλιασμένοι μετά τον έρωτα. Χαμογελάνε ο ένας στον άλλο. Της χαϊδεύει τα μαλλιά, παίζοντας με τις μπούκλες. Ο ήλιος μπαίνει από τις περσίδες, παίζοντας με τις γραμμές σκιάς πάνω στο σώμα της, την κάνει να μοιάζει με τίγρη.

– Ξέρω ότι θα σ’ αγαπώ για πάντα, της είπε.
– Μην λες τέτοια πράγματα, κανείς δεν ξέρει για πάντα.
– Χεχε, ναι, αλλά εγώ το ξέρω.
– Χμ, κάποιος πέρασε πολύ καλά σήμερα στο κρεβάτι κι έχει ανεβασμένη διάθεση νομίζω!
– Λώρα, μ’ αρέσει που δεν λέμε ο ένας στον άλλο σιροπιαστές σαχλαμάρες.
– Κι εμένα μ’ αρέσει καλλιτέχνη μου (έτσι τον φώναζε), αλλά αν θες να μου πεις και καμιά σιροπιαστή σαχλαμάρα δεν θα σε μαλώσω, μην ανησυχείς.
– Όταν κοιτάω τα μάτια σου, ξέρεις τι σκέφτομαι;
– Τι;
– Πως τέτοια μάτια αποκλείεται να γεράσουν. Με την φλόγα που έχουν μέσα τους και την λάμψη τους και το παιχνίδισμά τους είναι μάτια αιώνιας γυναίκας, αιώνιας ομορφιάς.
– Βρε κουτέ καλλιτέχνη, τα μάτια μου είναι όμορφα γιατί καθρεφτίζεσαι εσύ μέσα τους! Εσύ μωρό μου και κανένας άλλος!
– Θα σ’ αγαπώ για πάντα, γιατί αν δεν βλέπω αυτά τα μάτια θα ξεχάσω πώς είναι να ανασαίνω.
– Σσσσσςςς…. μην μιλάς άλλο. Είναι υπέροχα αυτά που λες, αλλά μην μιλάς άλλο. Κράτα με.

Δεν ήταν τυχαίο ότι ο αγαπημένος κινηματογραφικός χαρακτήρας του Πάνου ήταν πάντοτε ο Ρικ από την Καζαμπλάνκα. Ο Μπόγκι είναι απόλυτα ερωτευμένος με μια γυναίκα και αυτή εξαφανίζεται. Εκ των υστέρων μαθαίνει ότι είχε να κάνει με την αντίσταση και τον πόλεμο, αλλά αυτό είναι μικρή παρηγοριά για δυο ζωές που χωρίστηκαν με την βιαιότητα που προχωρά μια ερπύστρια.

Η δική του Ίλσα όμως δεν είχε φύγει μόνη της, αλλά μαζί με τον Τζίνο, και ο Τζίνο, αααα, ο Τζίνο ήταν ο σκοτεινός άνδρας με το μυστικό. Ο Πάνος δεν γνώριζε καν τι ήταν αυτό, γνώριζε όμως ότι ήταν ο λόγος που η Λώρα έφυγε μαζί του. Και μέχρι πριν λίγες μέρες πίστευε ότι δεν είχε και σημασία. Δεν μπορούσε να δεχτεί ότι υπήρχαν απόκρυφοι λόγοι τόσο ισχυροί που να μπορούν να διαλύσουν τον έρωτά τους. Ένα μυστικό που τυχόν αποκάλυψή του θα είχε αντίκτυπο για όλη την ανθρωπότητα, έτσι του είχε πει στο τηλέφωνο.

Ξαναπήγε είκοσι χρόνια πίσω.

– Δεν μπορεί να συμβεί αυτό, δεν μπορεί να φεύγεις. Είσαι η ζωή μου. Είμαι η ζωή σου.
– Δεν ξέρεις, δεν ξέρεις τι συμβαίνει!
– Τότε γιατί δεν μου λες; Τι είναι; Μπορεί να σκεφτώ κάτι και να βοηθήσω.
– Μην το κάνεις πιο δύσκολο από όσο είναι ήδη. Θα φύγω. Πρέπει να φύγω.
– Λώρα, σου μίλησα, σου ανοίχτηκα. Έχεις την καρδιά μου στα χέρια σου κορίτσι μου, έχεις εμένα ολόκληρο. Αν φύγεις, η καρδιά μου θα φύγει μαζί σου.
– Δεν μπορώ να έχω αυτή την ευθύνη καλλιτέχνη μου, δεν μπορώ.
– Μην φύγεις μωρό μου. Πες μου τι μπορώ να αλλάξω, πες μου τι μπορώ να κάνω, πες μου πώς να σταματήσω αυτή την καταστροφή. Μην φύγεις.
– Δεν ξέρεις κουτή μου αγάπη, δεν ξέρεις.
– Θα σε περιμένω. Θα σε περιμένω και αύριο το πρωί να το συζητήσουμε πάλι.
– Δεν ξέρεις. Και καλύτερα που δεν ξέρεις.
– Τουλάχιστον δώσε μας μια ευκαιρία, δείξε μου τι αντιμετωπίζουμε. Να το παλέψω, να αγωνιστώ.
– Μας δίνω μια ευκαιρία. Για αυτό φεύγω.

Κι ύστερα, καθώς προχωρούσε προς την πόρτα, γύρισε, τον κοίταξε πάνω από τον ώμο, με ένα ατίθασο τσουλούφι να στεφανώνει την φιγούρα της και του είπε για μία και μοναδική φορά:

– Σ’ αγαπώ. Θα σ’ αγαπώ για πάντα.

Ο Πάνος επέστρεψε απότομα στο σήμερα γιατί αναγνώρισε ξαφνικά ένα πρόσωπο που περίμενε σε γειτονικό ιμάντα για τις βαλίτσες του.

Αυτός ο Βρετανός πρέπει να ήταν ο ίδιος επιθεωρητής, από τότε. Ο ίδιος σκυλιασμένος ανθρωποκυνηγός που έψαχνε μάταια για την Λώρα και τον είχε θεωρήσει και τον ίδιο βασικό ύποπτο της εξαφάνισής της. Που είχε σπάσει το κεφάλι του να καταλάβει την σημασία του άδειου κουτιού που είχε αφήσει η Λώρα πίσω της. Κάτσε να δεις…Μπέκαμ; Ναι, ναι, Μπέκαμ τον λέγανε.

Τι διαβολική σύμπτωση είναι αυτή; Πώς μπορεί να βρέθηκε εδώ; Πόσοι γνώριζαν για το μυστηριώδες αντικείμενο που έκρυβε επιμελώς ο Τζίνο; Ούτε ο Πάνος ήξερε την φύση αυτού, ήταν σίγουρος όμως ότι ως μυστικό ξεπερνούσε το μέγεθός τους, ήταν κάτι πολύ μεγάλο, πολύ επικίνδυνο. Προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από έναν συνεπιβάτη του, όταν τινάχτηκε απάνω ξαφνιασμένος. Ένα χέρι είχε πέσει στον ώμο του. Αναρωτήθηκε στιγμιαία αν ο επιθεωρητής – λαγωνικό τον πρόσεξε να τινάζεται και γύρισε για να συναντήσει δυο καλοσυνάτα μάτια που τον κοιτούσαν φιλικά αλλά και με λύπη.

– Το ήξερα ότι θα σε βρω εδώ, του είπε η μαντάμ Σοσόστρις. Δεν γέρασες ούτε μια μέρα Πάνο. Άσε με να μαντέψω: σε πήρε τηλέφωνο εκείνη έτσι;

Την ίδια ώρα, πάνω από μια παραλία της Πάφου, η συνήθως σεβάσμια κυρία Μυρτιά Οικονόμου σκαρφάλωνε αδέξια σε κάτι βράχια. Κάτω το πέλαγος  έλαμπε βαμμένο με τα χρυσάφια του ήλιου, αλλά η κυρία Μυρτιά συνέχιζε προσηλωμένη την δύσκολη ανάβαση. Είχε πάρει ένα χρώμα ασορτί με του αγαπημένου της λαχανικού, της μελιτζάνας, την γεύση και το άρωμα της οποίας απολάμβανε ολόψυχα κάθε φορά που έφτιαχνε ιμάμ, με κρεμμυδάκι γλυκό σαν αμαρτία. Φυσικά, δεν έβρισκε μελιτζάνες της προκοπής στη Βρετανία, πράγμα που την εκνεύριζε κάθε βροχερό καλοκαίρι. Βόγκηξε και έβρισε σαν λιμενεργάτης καθώς χτύπησε το αριστερό πόδι της σε μια κοτρόνα. Καταστρέφοντας χτένισμα, τακούνια, μπλούζα και αρκετούς θάμνους που είχαν την ατυχή έμπνευση να βρεθούν στο διάβα της, η κυρία Μυρτιά συνέχιζε το σκαρφάλωμα ανένδοτη. Αναρωτήθηκε νοσταλγικά αν είναι tea time στις εξοχές του Goundon Wedge και καταράστηκε την ώρα και την στιγμή που αναγκάστηκε να ψάξει για ένα μυστικό κρυμμένο τόσα χρόνια. Μετάνιωσε όμως αμέσως: στο κάτω – κάτω της γραφής για την ζωή της κόρης της πρόκειται. Ακόμη και αν η κόρη αυτή ήταν εξώγαμη, τι διάολο, πάλι για παιδί της μιλάμε.

Έφτασε στη σπηλιά. Ήταν όπως την θυμόταν είκοσι χρόνια τώρα, σκιερή, απειλητική και αθέατη. Ακριβώς σαν το μυστικό που έκρυβε μέσα της τόσον καιρό. Προχώρησε προς την είσοδο επιφυλακτικά.

Πάσα τώρα για το μέρος VI στον Sofogreg, που είναι σίγουρα ο πλέον κατάλληλος για να συνεχίσει μια τέτοια νουάρ ιστορία.