Δεν έχω γράψει ακόμα πώς περάσαμε (απλώς υπέροχα – καλυφθήκατε???), αλλά ήθελα να μιλήσω για μια σκηνή που έζησα και μου έμεινε στο μυαλό. Από τον οικισμό που νοικιάζαμε δωμάτιο έχεις τέλεια θέα του ηλιοβασιλέματος. Υπάρχει μάλιστα μαγαζί με μουσική και ποτά που το βλέπει πραγματικά με τον καλύτερο τρόπο. Είμασταν τακτικότατοι θαμώνες του στο παρελθόν, όταν η καλή μου και το παιδί ζούσαν στο νησί, και έχουμε πολλές αγαπημένες αναμνήσεις από το σημείο αυτό.
Είμαστε λοιπόν αραχτοί στις ξαπλώστρες μας, με τις μπύρες μας εύκαιρες, περιμένοντας τον Μέγα Βασιλέα να κατέβει στην αγκαλιά της θάλασσας. Μπροστά μας παραλία, έξι παιδιά διαφόρων ηλικιών έχουν στήσει τέσσερις πέτρες, και παίζουν ξυπόλητοι ποδόσφαιρο. Ανάκατοι Έλληνες και ξένοι, σκουρόχρωμοι και ξανθομπάμπουρες. Μια όμορφη και ήσυχη εικόνα, το ποδόσφαιρο σαν γλώσσα που τέμνει τις άλλες γλώσσες και μάλιστα δίπλα στη θάλασσα και καθώς ο ήλιος βασιλεύει.
Ή μάλλον όχι ακριβώς. Πίσω μου κάθονται οι γονείς ενός από τα πιτσιρίκια, του Δημήτρη, και του φωνάζουν (γκαρίζουν) οδηγίες. Μάλιστα εντός ολίγου η μάνα θα σηκωθεί να είναι σε απόσταση λίγων μέτρων για να κάνει πιο εντατικό κοουτσάρισμα. Ο Δημήτρης παίζει τέρμα σε μια από τις ομάδες.
– ΒΟΥΤΑ!
– Έξοδο Δημήτρη, έξοδο, τώρα, τώρα, ΤΩΡΑ!!!
– Δώσε σε αυτόν αριστερά, είναι ελεύθερος, δώσε δώσε δώσε.
– ΒΟΥΤΑ!
– ΠΕΣΕ!!
– ΕΞΟΔΟ ΣΟΥ ΛΕΩ!!!
– Αχ ρε Δημήτρη….(απογοήτευση)
Ο Δημήτρης εντωμεταξύ στην κάθε στραβή που κάνει ενδιαφέρεται πρώτα να ρίξει τις ευθύνες σε κάποιον άλλο από την ομάδα του και μετά να κάνει κάτι για να την διορθώσει. Εντελώς άσχετο αυτό, έτσι; Λέμε τώρα. Σε κάποιο γκολ μάλιστα που δέχτηκε ο μικρός προσπάθησε να δείξει ότι ήταν άουτ, οπότε η ίδια του η μάνα, με στόμα στραβωμένο από την περιφρόνηση, του λέει ότι εκτός από άσχετος με την μπάλα είναι και τυφλός.
Κυκλωμένος από όλη αυτή την ηχορύπανση σκεφτόμουνα πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να ευνουχίσει το ίδιο του το παιδί. Αυτοί οι δύο άνθρωποι ίσως νομίζουν ότι το προετοιμάζουν για να αντέξει μια ζωή σκληρού ανταγωνισμού και ότι το «βοηθάνε» να είναι καλό στο ποδόσφαιρο. Στην πραγματικότητα, του στερούν την χαρά του παιχνιδιού, το γεμίζουν άγχος απόδοσης, του απαγορεύουν να παίρνει αποφάσεις για την ζωή του και συνδέουν την αποδοχή του γονιού με τις «επιτυχίες» του. Εντελώς μα εντελώς λάθος προσέγγιση. Και χωρίς καμία αίσθηση αναλογίας. Κρίμα το παιδί.
Επίσης μπήκα προς στιγμήν στο τρυπάκι να αντιδράσω. Σκεφτόμουνα ότι αν ήμουν ο γονιός κάποιου από τα υπόλοιπα πιτσιρίκια θα της την έπεφτα. Όσο το σκεφτόμουνα αυτό, τόσο πιο χαζό όμως μου φαινόταν. Στην τελική, το παιδί μου διαλέγει αν θα παίξει και με ποιους θα παίξει. Στον βαθμό που δεν απειλείται σωματικά ή ψυχικά από αυτά που γίνονται δεν έχω κανέναν λόγο να επέμβω. Ας κάνει ό,τι καταλαβαίνει. Ας μην το ευνουχίσω κι εγώ, με άλλο τρόπο.
Τελικά ωστόσο γλιτώσαμε από τον θόρυβο λίγο αργότερα. Ήρθανε δύο «μεγάλα παιδιά» και μπήκαν και αυτά στο παιχνίδι, οπότε οι γονείς του Δημήτρη τον απέσυραν πάραυτα, γιατί «αν πέσουν πάνω σου οι μεγάλοι θα σου σπάσουν το χέρι». Στο παιχνίδι υπήρχε ήδη ένα μεγάλο παιδί, Γερμανάκι πιθανότατα, πιο ψηλό και πιο δυνατό από τις νέες προσθήκες. Οι δύο όμως που ήρθαν ήταν ακούρευτοι έφηβοι, σχετικά άπλυτοι και (ήμαρτον!) ίσως και γύφτοι. Από την στιγμή λοιπόν που αποσύρανε τον παίκτη τους, οι δυο συνάδελφοι γονείς σιώπησαν κι εμείς απολαύσαμε ηλιοβασίλεμα. Με τις σκιές από πιτσιρικάδες μπαλαδόρους να διαγράφονται ανάμεσα στον ήλιο και την θάλασσα, και την κίνηση από το τόπι να δένει με το πέταγμα των γλάρων. Η τάξη του σύμπαντος κόσμου αποκαταστάθηκε.
"Μπαμπάκης" - όπως ακριβώς με φωνάζει ο γιός μου 
Δεν έχω γράψει ακόμα πώς περάσαμε (απλώς υπέροχα – καλυφθήκατε ???)
Α, όχι, κύριε! Έχεις υποσχεθεί…! 🙂
Για το θέμα που θίγεις, τι να πω; Τουλάχιστον απαράδεκτη η συμπεριφορά των γονιών, συμπεριφορά που «γεννάει» παιδιά χωρίς αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση και σεβασμό για τον εαυτό τους – άσε το ρατσισμό… Δεν θα ήθελα να ήμουν παιδί τους….Κρίμα για το παιδάκι,όντως.
Έτσι, έτσι, πες τα!!!!! Τελικά, από το σχολείο πρέπει να διώξουμε τα παιδιά και να φέρουμε στα θρανία τους γονείς… Τα λυπάμαι πάντως τα σημερινά παιδιά, ιδίως αυτά των πιο αστικών περιοχών που οι γονείς τους ξεχάσαν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο… Πάντως τα καλοκαίρια στην παραλία περισσότερο βλέπω να διασκεδάζουν τα γερμανάκια και τα ιταλάκια (είμαστε και στους τροπικούς που είναι τουριστικά μέρη, μην το ξεχνάμε…) και να παίζουν ένα σωρό παιχνίδια, παρά τα ελληνάκια που μονίμως έχουν από τουλάχιστον 3 παρατρεχάμενους το καθένα να τα σιάχνουν και να τα ταΐζουν συνέχεια… Μπρρρρ… μακριά από μας!!!
;-D
Δεν λέω ότι είμαι τέλειος γονιός ή ότι δεν κάνω λάθη ως γονιός, αλλά μερικά πράγματα βγάζουν μάτι.
Αυτοί οι άνθρωποι ακόμη και το παιχνίδι, μία πηγή χαράς για το παιδί, θα τη μετατρέψουν σε πηγή άγχους.
Πες τα βρε παιδάκι μου που μεγαλώνουν τα παιδιά με άγχος.Αστο εκεί ρε άνθρωπε το πιστσιρίκι να χαρεί.Κανείς μας δεν είναι τέλειος αλλά όχι και έτσι.Καλώς ήρθατε!
Στον βαθμό που δεν απειλείται σωματικά ή ψυχικά από αυτά που γίνονται
Ποιός είπε πως δεν απειλείτο ψυχικά ο Δημητράκης; Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους «γονείς» του. Έχεις δίκιο όμως, δεν θα μπορούσες να κάνεις κάτι…
έχεις δίκιο. Είναι φοβερό πώς κάποιοι τρομοκρατούν και ευνουχίζουν τα παιδιά τους.
Καλώς ήρθατε 🙂
@Νατασσάκι:
«Α, όχι, κύριε! Έχεις υποσχεθεί…!»
Πριν από μερικές μέρες είπα στην καλή μου ότι σκοπεύω να παραγγείλω μια δόση κρασιά. Μου υπενθύμισε, διακριτικά αλλά ορθώς, πως την τελευταία φορά που είχα παραγγείλει είχα δηλώσει πως είμαι καλυμένος για το καλοκαίρι. Θα σου απαντήσω όπως απάντησα σε εκείνη:
Μπουχουχουχουχου, είμαι ένας ψεύτης ψεύτης ψεύτης!!! 😉
@Σοφία:
Άσε κι αυτό το βίτσιο με το «φάε το αυγό/κεφτεδάκι/φρούτο σου». Αναρωτιέμαι γιατί τα ελληνόπουλα είναι τα πιο παχύσαρκα παιδιά της ΕΕ… (χμμμμ….)
@Αταίριαστος:
Αλλοίμονο αδελφέ, κανένας μας δεν ισχυρίζεται ότι είναι τέλειος. Αλλά τα προφανή τα κυνηγάμε, όσο μπορούμε κι αντέχουμε τουλάχιστον. Και το να στερείς από κάποιον την ανεμελιά της παιδικής του ηλικίας είναι κατά την γνώμη μου ό,τι χειρότερο, γιατί είναι και το μόνο που δεν πρόκειται να έχει ποτέ την ευκαιρία να ξαναζήσει.
@Τασσούλα:
Σου λέω, ο τυπάς να είναι πάνω από τα κεφάλια μας και να τριγγλίζει στα καλά καθούμενα. Ουδεμία αίσθηση!!! Καλώς σας βρήκαμε.
@Γοργονίτσα:
Εννοούσα ψυχικά απειλούμενος από τους συμπαίκτες του. Δυστυχώς απέναντι στις αυθαιρεσίες που κάνουν οι γονείς του σχεδόν κανένα παιδί δεν έχει τρόπο άμυνας. Κι αν είναι ανθρώπινα λάθη – ε ΟΚ, άνθρωποι έιμαστε λάθη κάνουμε. Αν όμως είναι ανακούφιση απωθημένων, το πράγμα αλλάζει.
@Αλεπού:
Καλώς σας βρήκαμε βρε! 🙂
Μιχαλάκη, όχι στα βαθιά! Μιχαλάκη, το κεφτεδάκι σου! Μιχαλάκη, μην τρέχεις, θα πέσεις, θα χτυπήσεις και μετά θα κλαις και θα τις φας για να μάθεις!
Ε Λ Ε Ο Σ !
Εγώ πάντως κάηκα στην πλάτη την Κυριακή για να μην καεί ο γιόκας μου! Και πείτε με υπερπροστατευτικό. Μέσα στην πισίνα εγώ και από πάνω ο μικρός να παίζει με το νερό(με τα κατάλληλα λιπαντικά, καπέλλα και λοιπά εξαρτήματα). Για να μην πέσει… πάντως περιμένουμε όπως λέει και το αδέρφι λεπτομέρειες αν και νομίζω πως στάνταρ θα μας γράψεις και κάτι άλλο… 🙂
Αδερφέ μου έχει διαφορά να προστατεύεις το 3χρονο από τον ήλιο, αφού δεν μπορεί μόνο του – από το να το «ευνουχίζεις» φωνάζοντας το άχρηστο και κάνοντας μόνιμα αρνητική κριτική σε ότι κάνει….
Ότι μου έκανες εσύ δηλαδή…που είσαι 5 χρόνια μεγαλύτερη μου 🙂 (και ακόμα άχρηστο με λες…sorry για τα προσωπικά mpampaki)
δηλαδη προβλεπω τετοια να ελεγε και ο μπαμπας του Χουτου οταν το παιδι του επαιζε με τ αλλα παιδακια στη παραλια γι αυτο καταντησε προβληματικο το καυμενο….λες ομως ο Δημητρακης οταν μεγαλωσει να γινει παιχτουρα και να φερνει 1. εκ ευρω ετησιως στο σπιτι?
χμ…
@idimon
Το πιθανότερο ο δημητράκης όταν μεγαλώσει να φέρει άγχος, προβληματική συμπεριφορά, και άλλα ωραία καλούδια (κάπως πρέπει να ζήσουν και αυτοί οι ψυχολόγοι, βρε αδερφέ). Αυτή η συνεχής παρέμβαση και κυρίως η έλλειψη σταθερών οδηγιών και «απαιτήσεων» (ο δημητράκης τελικά δεν έμαθε ποτέ τι θέλουν οι γονείς του από τον ίδιο) είναι που θα κάνει το δημητράκι θηρίο (πάντοτε σε γενικά πλαίσια και χωρίς να σημαίνει ότι θα συμβεί οπωσδήποτε).
Ι.
ΥΓ. Μεσιέ μπαμπακις ο junior μπάλα δεν έπαιξε?
Δεν είναι απίστευτοι οι διαχωρισμοί που γίνονται στην ζωή , συνήθως μάλιστα από εκείνους που έχουν τους λιγότερους λόγους να διαχωρίσουν εαυτούς από τους υπολοίπους? Όσο και αν νοιώθω λύπη για τον Δημητράκη και την ζωή που ζει, στην τελική καλύτερα που οι γονείς του τον διαχώρησαν από τα «άλλα» παιδιά… Ησύχασαν και αυτά και εσείς…
Να σου πω την αλήθεια μου κάποιος θα έπρεπε να τους κάνει να σωπάσουν, αν όχι για το καλό του Δημητράκη, για την ηχορύπανση…
Ποιοί κέρδισαν; ;)))
Γλυκοπατάτα, εσύ φταις λοιπόν που το πεπόνι βγήκε γκρινιάρικο, παρεξηγησιάρικο και κακομαθημένο; Τώρα εξηγούνται όλα!!!
… και κει που καθόμασταν με την καλή μου, σε παρόμοια σκηνή, της λέω: «κοίτα τι όμορφα που πέφτει ο ήλιος στη θάλασσα» και κείνη την ώρα ακούω φωνές «ΓΚΟΟΟΛ» και ταυτόχρονα μια μπάλα χτυπάει στο κεφάλι μου, στην καλή μου, χύνει τις μπύρες, γεμίζει άμμο τις ξαπλώστρες.
«Παιδιά είναι» λέω. Συνεχίζω να απολαμβάνω.
Στο δεύτερο ΓΚΟΛ, σκέφτηκα ότι κι από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου το ηλιοβασίλεμα είναι το ίδιο μαγικό! :)))
Αλήθεια, πόσο βλάκες είναι οι γονείς που θέλουν τα παιδιά τους να γίνονται αυτό που δεν έγιναν οι ίδιοι… Περνάνε τα κόμπλεξ τους στην ψυχή των παιδιών και λυπούνται για τα επιτεύγματά τους όταν δε συμβαδίζουν με τα δικά τους θέλω…
Ευνουχισμός φίλε μου.
oi goneis den prepei na katapiezoun ta paidia tous.allios tha tous afisoun psixika traumata.esy fainesai kalos mpampas mpampaki!
Πάμε στοιχήματα για το πώς θα είναι ο Δημητράκης ως έφηβος, ως νέος, ως ενήλικας, ως σύζυγος και ως πατέρας; Τις φυσικές αναπηρίες ενός παιδιού και αυριανού ενήλικα δεν μπορούμε ούτε να τις ελέγξουμε ούτε να τις προβλέψουμε και, πολλές φορές, ούτε να τις αποφύγουμε. Τις συναισθηματικές είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως τις δημιουργούμε εμείς, οι γονείς του.
Και, εκτός από το ίδιο, τις λούζονται και όλοι οι άλλοι.
Καλημέρα σε όλους!
@Κροτ:
Έχουμε ως λαός την τάση προς το δράμα. Δεν είναι τυχαίο ότι δώσαμε στο θέατρο και στην τραγωδία το όνομά τους. Ε, η κλασσική ελληνίδα μάνα (κυρίως) δεν θεωρεί ότι εκπληρώνει τον ρόλο της αν δεν δείξει πόσο υποφέρει και πόσες υστερίες χτυπάει για να είναι εντάξει το σπλάχνο της.
Α ρε Μιχαλάκη, τι σου κλήρωσε…
@Μάνος Σ. (και ολίγον Νατασσάκι):
Δεν θα σε πούμε υπερπροστατευτικό, θα σε πούμε ξεχασιάρη. Χάθηκαν βρε τα αντιηλιακά;;;
Επίσης, μην με πείτε κουτσομπόλη, αλλά γούστο έχουν τα e-κογενειακά σας, χαχαχαχα
(μέχρι που ανακατεύεται και η Βέλγα παρακάτω δλδ, φαντάσου!)
@idimon:
Είναι μια πολύ πιθανή εξήγηση.
Χούτος ε; Πω-πω, τι μου θυμίζεις τώρα….
@ikd69:
Η πίεση απόδοης είναι από τα χειρότερα που κάνουμε στα παιδιά μας. Το παιδί χρειάζεται από τον γονιό οδηγίες για το πώς να κάνει κάτι, αλλά άπαξ και αρχίζει να το κάνει μόνο του χρειάζεται αποδοχή και σιγουριά, τίποτα άλλο. Για να μπορεί να το κάνει και χωρίς οδηγίες.
Ο junior ήταν απασχολημένος να μου τρώει τα φυστίκια. Άλλωστε, ο μικρότερος από τους παίκτες είχε την διπλάσια ηλικία από αυτόν και ενδεχομένως δεν του φαινόταν ελκυστική η ιδέα. Αν σηκωνόταν πάντως, δεν θα τον σταματούσαμε (έχει ανακατευτεί σε παιχνίδι μεγάλων και τον παίξανε, έστω και για λίγο, έστω και για πλάκα).
@fevis:
Συμφωνώ απόλυτα. Το πόσο ησυχία είχε η σκηνή εκ του φυσικού και το πόσο ηχορύπανση έκανε αυτό το ζευγάρι το συνειδητοποίησαμε μόνο όταν αποσύραν τον μικρό – οπότε καθόντουσαν και οι τρεις και δεν μιλάγανε…
@Δημοσθένης:
Κέρδισε το άθλημα. LOL!
@Άγγελος:
χαχαχα – φοβερό σκηνικό! 🙂
«Αλήθεια, πόσο βλάκες είναι οι γονείς που θέλουν τα παιδιά τους να γίνονται αυτό που δεν έγιναν οι ίδιοι… »
Έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απώλεια ευκαιριών από το να χρησιμοποιήσεις το παιδί για να δημιουργήσεις μια φωτοτυπία σου. Δεν λέω ότι δεν περνάς κάποια πράγματα, είναι αναπόφευκτο άλλωστε από την στιγμή που για τα πρώτα χρόνια της ζωής του ανθρώπου ο γονιός είναι το πρότυπο. Αξίζει όμως να προσπαθούμε να δίνουμε ελευθερία στα παιδια για να κάνουν αυτά που τους ταιριαζουν και όχι αυτά που έχουμε εμείς στο μυαλό μας ότι θα μας ταιριάζανε.
@Ανήσυχος:
Σ’ ευχαριστώ πολύ, προσπαθούμε και τίποτα άλλο, αναγνωρίζοντας ότι σίγουρα θα γίνουν λάθη στην πορεία. Καλώς ήλθες.
@Ντόλυ:
Στην ουσία συμφωνώ μαζί σου, αν και παραμένω αισιόδοξος: ίσως έρθει η στιγμή της επανάστασης του Δημητράκη, και του κάθε Δημητράκη, κι ίσως τον δούμε να κάνει βήματα μπροστά. Ποτέ δεν ξέρεις σίγουρα.
Ισχύει πάντως σε κάθε περίπτωση ο στίχος του Νιόνιου: «την ασχήμια των γονιών τους θα πληρώσουνε σκληρά».
καμια φορα τα φαινομενα απατουν.
μπορει οι ιδιοι γονεις να εχουν αλλη συμπεριφορα, σωστη, σε αλλα θεματα. πιθανοτατα οχι, αλλα ποτε δε ξερεις.
και σε οτι εχει να κανει με ανατροφη και ανθρωπινες σχεσεις, το να κρινεις συμπεριφορες ειναι αδυνατο νομιζω
Αν όλη αυτή η κουβέντα περιορίζεται στο συγκεκριμένο περιστατικό δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Αν όμως μιλάμε γενικότερα για την ιδιότητα του γονιού τότε είμαι διστακτικός να τους κατακρίνω και να τοποθετηθώ. Κανένας μα κανένας γονιός δεν γεννήθηκε με αυτή την ιδιότητα. Η ιδιότητα είναι επίκτητη που σημαίνει πως το πόσο καλός ή κακός είσαι θα κριθεί εκ των υστέρων, τότε που μπορεί να είναι αργά. Σε όλη μας τη ζωή θα μαθαίνουμε μέσα από τα λάθη μας γιατί αν δεν βρεθείς μπροστά σε κάποιο πρόβλημα πως θα έχεις τη ευκαιρία να το διορθώσεις; Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει κανείς να αγνοεί βασικές αρχές και έννοιες αλλά από την άλλη δεν είναι απαραίτητο να τις κατέχει. Μια υγιής σχέση γονιού παιδιού πρέπει να είναι αμφίδρομη. ο ένας να εκπαιδεύει τον άλλο. Προϋπόθεση βέβαια να παρατηρεί κανείς γύρω του και να έχει τα αυτιά του και το μυαλό του ανοιχτό του.
Πάντως κι εμένα θα με ενοχλούσε η ηχορύπανση!
καλημέρα σας
Τώρα γιατί όταν η παρουσία των γύφτων προκάλεσε την ηχητική σου ηρεμία μου ήρθε στο μυαλό η παροιμία:
Είδε ο γύφτος την γενιά του κι΄αναγάλιασε η καρδιά του; :))
Εγώ θα είχα πεταχτεί πάντως! Πως μου τη δίνουν κάτι τέτοιοι γονείς! Άσ’το κυρ΄μου, ν’ ανασάνει! 😡 Και πού να ΄ξερες πόσα τέτοια φρούτα συναντάμε στο σχολείο!
Μια μάνα ερχόταν στο διάλειμμα να ταΐζει τις κόρες -Γ’ και Ε’ Δημοτικού- και δεν καταλάβαινε Χριστό, όταν της το λέγαμε με τρόπο πως κάνει κακό στα παιδιά της. Καλοκαιριάτικα δε, τα ‘ντυνε με μπουφάν, μην κρυώσουν! Της απαγορεύσαμε την είσοδο κι εμείς και βρήκαν τα παιδιά την ησυχία τους!
Ρε εσύ δεν είσαι Μπαμπάκης. Είσαι Πατέρας ρεεε!!
Άμα λέω τυχερός ο γυιος, το εννοώ 100%.
@Φάϊτ Μπακ:
Απόλυτη κρίση από δέκα λεπτά παρατήρησης, φυσικά και δεν γίνεται. Χρειάζεται εκτεταμένη και πάλι δεν μπορείς να κρίνεις κάποιον χωρίς να κρατάς κατά νου ότι κανένας μας δεν είναι τέλειος, ούτε ως γονιός ούτε ως οτιδήποτε άλλο.
Υπάρχουν όμως και σκηνικά που είναι τόσο καταλυτικά ως προς την συνολική συμπεριφορά κάποιου που αφήνουν λίγες αμφιβολίες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση θα επιμείνω: πρόκειται για ευνουχιστές. Αν θα «πετύχουν» ή όχι εξαρτάται από τις αντοχές του παιδιού αλλά και το ίδιο το σκαρί των σχέσεων των τριών τους. Ισχύει όμως το «εξ όνυχος τον λέοντα».
@Like2Bite:
Κατά κάποιο τρόπο κάνουμε την ίδια συζήτηση που κάνω με τον Fight Back, ακριβώς από πάνω. Σίγουρα ο ρόλος του γονιού είναι (ή θα έπρεπε να είναι) μια διαρκής αγωνία και μια διαρκής προσπάθεια. Απόλυτη κρίση δεν θα ήθελα ούτε θα μπορούσα να κάνω. Αμφιβάλω ωστόσο αν γονείς που επιδεικνύουν τόσο δημόσια τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να ισχυριστούν ότι «παρατηρούν γύρω τους και έχουν τα αυτιά τους και το μυαλό τους ανοιχτό.»
Καλησπέρα και σε σένα.
@Αθεόφοβος:
Δεν το είχα σκεφτεί έτσι! LOL! 🙂
@Ρενάτα:
Είναι διαφορετικό το σκηνικό στο σχολείο. Πρώτον, ως δάσκαλος των συγκεκριμένων παιδιών έχεις δικαίωμα και υποχρέωση συμμετοχής στα θέματα ανατροφής τους. Δεύτερον, έχεις και το σχετικό κύρος (είτε το αναγνωρίζει ο εκάστοτε γονιός είτε όχι).
Με τους προπονηταράδες θα μπορούσε ενδεχομένως να αντιδράσει γονιός των υπολοίπων παιδιών που έπαιζαν ή να αντιδράσουν οι πελάτες του μαγαζιού για την φασαρία (αν και η βέβαια απάντηση θα ήταν «παιδιά είναι και παίζουν, τι θέλεις ρε φίλε;»). Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι ακόμα καλύτερα είναι να εκπαιδεύεις το παιδί σου να αποφεύγει τέτοια σκηνικά και τέτοιες συμπεριφορές και να βρίσκει δικούς του τρόπους να τα χειρίζεται.
@Crucilla:
Μου κάνεις το μεγαλύτερο κοπλιμέντο. Και το εννοώ 100%.
Τι θα γίνει;;; Μόνο απαντήσεις;;;
Εχεις υποσχεθεί, λέμε! (και δεν είσαι ψεύτης, το ξέρω!!!!!) 😆
@Νατασσάκι:
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!! – έχω και δουλειά με το που γύρισα, και μπορείς να φανταστείς τι εκκρεμότητες μαζευτήκαν με μια βδομάδα απουσία! 🙂
😆 😆 😆
εισαι πολυ σωστος και σιγουρα τα ξερεις καλυτερα. αυτο που ειπες, διαρκης αγωνια
Πόσοι τέτοιοι Δημητράκηδες και Δημητρούλες υπάρχουν… 😦
Καλά κάνω που δεν θέλω να φτιάξω κανα Σπύρο και το μουρλάνω το έρμο 😛
Αν υπήρχαν πανελλήνιες για γονείς, η βάση για το πανεπιστήμιο θα ταν το 3 και θα χε και άδειες θέσεις…
Καλημέρα αγαπητέ
Σαν ημουνα μικρη , ημουν αναφαγη , πραγμα , που ανησυχουσε σφοδρα την νοσοκόμα , μανα μου ( εκεινη την εποχη το να εισαι αναφαγος δεν ηταν και οτι καλυτερο) .Η «αναφαγια» μου συνεχιστηκε και στην εφηβεία μου . Καθε πρωι , ξεκινωντας για το σχολειο , εφευγα τρεχοντας παριστανοντας οτι δεν …προλαβαινω να πιω το γαλα μου . Καποτε η μανα μου με …απειλησε : «Θα ερθω εξω απ’τον μαντροτοιχο του σχολειου μαζι με το γαλα και θα τραβω τα μαλλια μου τσιριζοντας ….Αχ …η Σιλια δεν ηπιε παλι το γαλα της»…Σημειωτεον οτι πηγαινα Β Λυκειου σε ενα μικτο 6ταξιο Γυμνασιο με 600 αγορια και ….13 μονο κοριτσια….
«Να …ερθεις» , της αντιγυρισα αναιδεστατα ….Εχετε δει πως κοιταζονται οι γατες που μαλλωνουν , λιγο πριν …ξεμαλλιαστουν ; Ταχα μου αδιαφορα …η μια εδω και η αλλη αλλου ….Ετσι μοιαζαμε κι εμεις ….. σαν γατια λιγο πριν το …ξεμαλλιασμα …. Αντι ομως για …»άρπαγμα» ….λυθηκαμε στο γελιο κι οι δυο μας ….
Υπηρξα , πολυ τυχερος ανθρωπος στη ζωη μου …. Και ο μεγαλος πρωτος μου λαχνος ….. οι γονεις μου .
Συγνωμη για το «σεντονι»
Ρε γμτ, πάς κάπου νά ηρεμήσεις κι ακούς φωνές θηλυκού Αλέφαντου! Ήμαρτον!
Παρότι δεν έχω γονεϊκή εμπειρία μου κάνει εντύπωση ορισμένες φορές η, ας πούμε, «απάθεια» με την οποία ορισμένοι γονείς (ξένοι κυρίως) αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους σε στιγμές κατά τις οποίες οι αντίστοιχοι Έλληνες θα είχαν φέρει τον κόσμο ανάποδα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα γεγονός σε μία παραλιακή καφερέτια στο οποίο ο πιτσιρίκος που έπαιζε σχεδόν μπροστά μου έπεσε και χτύπησε το γόνατό του που άρχισε να τρέχει λίγο αίμα. Ο μικρός άρχισε να κλαίει αλλά οι γονείς δεν γύρισαν καν να τον κοιτάξουν, παρά μόνο με την άκρη του ματιού τους. Μετά από λίγο ο μικρός σταμάτησε να κλαίει, πήρε ένα χαρτομάντηλο από την τσάντα της μαμάς του, το έβρεξε λίγο με νερό από το ποτήρι του μπαμπά του και καθισμένος στην καρέκλα του άρχισε να φροντίζει το «τραύμα» του, μαθαίνοντας να αντιμετωπίζει μόνος του ένα δυσάρεστο (στη σχετική κλίμακα) γεγονός.
Έκτότε αναρωτιέμαι συχνά ποια είναι τα όρια μέχρι τα οποία ο γονέας οφείλει να επεμβαίνει και αν στη συγκεκριμένη περίπτωση οι γονείς του μικρού έκαναν καλά που δεν ασχολήθηκαν.
Γιατί δεν κάναν μια έκτρωση να μην ταλαιπωριούνται και οι ίδιοι; Αφού το μισούν που το μισούν το παιδί τους…
Πέρα από τα όσα σωστά αναφέρεις, εγώ ξέρω ένα πράγμα: λάχανο που κοροϊδεύεις στην αυλή σου θα φυτρώσει. Κάποια στιγμή (και αναφέρομαι στους νυν και μέλλοντες γονείς) θα πιάσουμε τους εαυτούς μας να ωρύονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Μην προσπαθείς να με πείσεις για το αντίθετο. Θα γίνει αναπόφευκτα.
Το θέμα είναι, τη στιγμή που θα αρχίσουμε να φωνάζουμε «Αντωνάκηηηη όχι στα βαθιααααααααα» (ή κάτι αντίστοιχο), θα έχουμε την απαραίτητη αυτογνωσία να γελάσουμε με τον εαυτό μας και να διορθώσουμε κάπως τη βλακεία μας ή θα ταμπουρωθούμε πίσω από τη φράση «εγώ είμαι γονιός, ανησυχώ για το παιδί μου»;
Ρητορική η ερώτηση, μου προέκυψε ένεκα αλλότριων πιέσεων.
@antonis_x
Αλλο το να προσεχεις να μην τσακιστει/γκρεμιστει/πνιγει ενα ζωηρο παιδι κι αλλο να απαιτεις να κανει αυτο για σενα αυτα που δεν εκανες εσυ για σενα.
Θελω οι γονεις να ειναι πανω απο το παιδι (πχ οταν κανει ζημιες σε ξενα πραγματα η πλακωνει μικροτερα παιδακια στο ξυλο) αλλα με τροπο που το παιδι να μην εκτιθεται στην παρεα του και γινει κομπλεξικο.
Υπαρχουν τροποι να καθοδηγησουμε το παιδι και να μην μας παρει χαμπαρι ουτε αυτο ουτε η γειτονια. Αρκει να τα εχουμε βρει με τον εαυτο μας.
@passerby
σαφώς και υπάρχουν ήπιοι τρόποι καθοδήγησης των παιδιών.
Βέβαια, εγώ δεν έγραψα για προβολή στο παιδί των καταπιεσμένων επιθυμιών των γονέων (λες η μαμά της περίπτωσης του Μπαμπάκη να ήθελε να γίνει Ντασάεφ στα νιάτα της;;). Αυτό είναι μία άλλη ιστορία, ένα θέμα από μόνο του.
Απλά είπα για αυτό το σκηνικό με τη μαμά που ωρύεται δημοσίως και το παιδί σπάζεται ή να κομπλεξάρεται.
@Νατασσάκι:
Ακόμα προσπαθώ να βρω χρόνο να απαντήσω, φαντάσου να γράψω κάτι καινούργιο!!!
@Fight_back:
Δεν αφήνεις τις κολακείες, ύπουλο πλάσμα που φεύγεις για διακοπές! (παντού έχει μάτια κι αυτιά ο Μπαμπάκης, χεχεχε)
@confused:
Μην το λες ρε συ, το πρώτο βήμα για να βρίσκεις τον «σωστό» τρόπο, έτσι κι αλλιώς, είναι η αυτο-αμφισβήτηση.
@Παράφωνος:
Βγάζουμε άδεια άσκησης επαγγέλματος, άδεια οδήγησης, άδεια οικοδόμησης, αλλά για το πιο σημαντικό απ’ όλα, το να γίνεις γονιός, ούτε υπάρχουν, ούτε μπορεί να υπάρξουν εξετάσεις.
(Γιατί, τελικά, ποιος θα τολμούσε να ορίσει το άριστα και βάσει ποιων κριτηρίων?)
Καλημέρα και σε σένα!
@Σίλια:
Μην στεναχωριέσαι για το σεντόνι, αντίθετα βρήκα απολαυστική την περιγραφή του… γατοκαυγά. 🙂
Όσο για το: «Υπηρξα , πολυ τυχερος ανθρωπος στη ζωη μου …. Και ο μεγαλος πρωτος μου λαχνος ….. οι γονεις μου .» Αυτό δω, τους το έχεις πει; Τους αξίζει να το ακούσουν (όπως ξέρεις και η ίδια ως γονιός)
Καλό κουράγιο!!!(το είχα καταλάβει, αλλά ήθελα να «διαβάσω» το γέλιο σου!!!) 🙂
@Βαγγέλακας:
«Θηλυκός Αλέφαντος»; Μουχαχαχαχαχαχα!!!!! !:)!
@exitmusician:
«αναρωτιέμαι συχνά ποια είναι τα όρια μέχρι τα οποία ο γονέας οφείλει να επεμβαίνει »
Είναι πολύ δύσκολο να τα ορίσεις, και όχι μόνο αυτό: υπάρχουν και πολλές πράξεις που στοιχειωθετούν επέμβαση, αλλά έχουν κλιμάκωση ως προς το μέγεθος και τον τρόπο τους.
Πρακτικά, δεν υπάρχει απόλυτη, σίγουρη απάντηση. Προσπαθείς για το καλύτερο, με γνώμονα το παιδί και το σεβασμό σε αυτό ως συνάνθρωπό σου (το αυτονόητο δεν είναι διαδεδομένο, όπως θα έχεις δει κι εσύ γύρω σου)
@Σκύλος της Β.Κ.:
Αυτό, όσο σκληρό κι αν είναι, το έχω αναρωτηθεί επανειλλημένα για κόσμο που είναι φανερό ότι κάνει παιδιά μόνο και μόνο για να ταιριάζει στο διαφημιστικό πρότυπο: καλή δουλειά – καλό αυτοκίνητο – σπίτι στα προάστεια – δύο παιδια (αγόρι – κορίτσι) και ένας σκύλος . Τι να πεις…
@Αντώνης_Χ:
Κατ’ αρχήν ένα πελώριο ΟΥΣΤ στις αλλότριες πιέσεις. Εκφράζω την συμπαράστασή μου.
Το…λάχανο (μα πού τις βρίσκεις αυτές τις παροιμίες; σε τι παράλλη πραγματικότητα μεγάλωσες παιδάκι μου;;; ) τουλάχιστον παραπάνω δεν το κοροιδεύω. Το βλέπω με θλίψη. Για τους ίδιους, αλλά πολύ περισσότερο για το παιδί τους. Και σίγουρα ισχύει αυτό που γράφεις: έχω πιάσει τον εαυτό μου στα πράσα να κάνω ή να λέω πράγματα τα οποία είναι τουλάχιστον γελοία (λάχανο, πράσα, καλά πάμε…) . Προσπαθώ να έχω το bullshit detector στο on για να με σώζει από τις κακοτοπιές, αλλά η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι έργο είναι βίωμα. Συμβιώνεις με το ανθρωπάκι και το βοηθάς να σταθεί στα πόδια του και να φύγει από κοντά σου με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις. Αυτό είναι και πολυ-επίπεδο και δύσκολο στον ορισμό λεπτομερειεών. Σίγουρα, τμήμα του είναι ο σεβασμός προς την προσωπικότητα και τις ανάγκες του παιδιού. Σίγουρα στην συγκεκριμένη ιστορία αυτά απουσιάζαν.
Όσο για την μαμά της ιστορίας, το λύσαμε το θέμα: Αλέφαντος – παλληκάρι. 😉
@passerby:
Αν κατάλαβα καλά, αυτό που προσπαθεί να πει ο Αντώνης (και συμφωνώ) είναι να προσέχουμε όταν διαφωνούμε και ειδικά όταν δεν έχουμε ζήσει ανάλογες καταστάσεις. Από την δική μου πείρα πάντως, όταν το παιδί είναι πολύ μικρό και αρχίζει να παίζει μόνο του είναι πελώριος ο πειρασμός να απλώσεις χέρι και να παίξεις εσύ στη θέση του το παιχνίδι, και καλά γιατί δείχνεις το πώς. Είναι λάθος. Του δείχνεις πώς γίνεται κάτι, μία ή δύο φορές (ή περισσότερες αλλά μόνο αν στο ζητάει) και τον αφήνεις να δοκιμάσει. Ξανά και ξανά.
Και να επεκτείνω λίγο την σκέψη σου για τους ήπιους τρόπους διόρθωσης: δεν είναι μόνο αυτό. Ένα παιδί που μεγαλώνει σε περιβάλλον όπου βλέπει τους γονείς να σέβονται τους γύρω τους (να μην γκαρίζουν στον δρόμο, να μην κλέβουν θέσεις στις ουρές, να μην κορνάρουν και να μην το παίζουν βαρύμαγκες κλπ κλπ κλπ) μαθαίνει με τον μόνο ισχυρό τρόπο, το παράδειγμα, να δείχνει και το ίδιο σεβασμό στους άλλους.
Την καλημέρα μου σε όλους.
Μερσί Γλυκοπατάτα! 🙂
Daddy-o, σε βλέπω να παίρνεις τη θέση της Κουτσοσταμάτη στον ΑΝΤ1 και να κάνεις 5λεπτα με χορηγό «Το Παιδί μου κι Εγώ».
Μη σου πω Δρούζα στη θέση της Δρούζα στη ΝΕΤ και με παρεξηγήσεις.
ααααα μπαμπάκι ασε την Σάντυ ήσυχη…την Δρούζα καν’ την ότι θές… 😉
@Antonis_X:
Τι να σου πω βρε, και μας διαβάζει και κόσμος…
Ένα θα σου πω: θα φροντίσω στο επόμενο πάρτυ να σε βάλουν να παίξεις κιθάρα
(private joke με μεγάλη ιστορία, μην το ψάχνετε…)
@Μάνος:
Ποια είναι η Σάντυ;
Και γιατί να θέλω κάνω οτιδήποτε την Δρούζα; Από τότε που τα έφτιαξε με τον Οικονόμου την έχω άχτι…
Α ρε φραπελιά που μας χρειάζεται εδώ μέσα…
Η Κουτσοσταμάτη που λέει ο φίλος από πάνω είναι η Σάντυ…μέλλουσα κυρία Κανάκη (του Αντώνη των ΑΜΑΝ) 🙂
α, μπα? ζει το Βατόμουρο?
Πεπόνι, πολύ ενημερωμένο σε βρίσκω!!
Manos S., Natassaki, Elena72 και Akis live από την συναυλία στο Σύνταγμα…ΤΩΡΑΑΑΑΑΑ
mpampaki se kalo se ena neo blogopaixnido.des edo:
http://anisixos.blogspot.com/2007/07/blog-post_12.html
Καλημέρα μπαμπάκη.
Να κάνεις το ίδιο σου το παιδί, σκλάβο των ευθυμιών σου…
μάλλον θα πρόκειται για δικό μου λάθος..
δεν μέτρησα πόσες φορές γράφηκε εδώ η φράση «καθοδηγείς το παιδί» και «υπάρχουν πολλοί τρόποι καθοδήγησης του παιδιού»
με τρομάζουν ορισμένες λέξεις
κι απορώ τί νόημα έχει ένα τέτοιο ποστ με σχεδόν 50 ναι από κάτω..
Θέλω μιά άποψη «όχι,είμαστε σωστοί»
όχι πως δεν μ άρεσε το ποστ,αλλά δεν φτάνει εκεί που πρέπει να φτάσει υποθέτω
κι αν τύχει και το δουν «τέτοιοι γονείς» θα ναι ικανοί να δουν να αναγνωρίσουν πρώτα τους εαυτούς τους και μετά τη ζημιά που κάνουνε;
Γιατί έχω μια τρομερή σιγουριά πως όχι;;;
Κάπου είδα κι ένα σχόλιο για την «αδιαφορία» κάποιων γερμανών…εμείς είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τη διαφορά «το παιδί μου» και «παιδί»
Τη διαφορά πως το παιδί μου μεγάλωσε,είναι πάντα παιδί μου,όμως μεγάλωσε,καιρός να φύγει απ το σπίτι…κι όχι το κρατάμε και το ταϊζουμε μέχρι τα 40 του με διάφορες προφάσεις…να βρεις/βολευτείς κάπου,να παντρευτείς κλπ κλπ…
Θυμήθηκα το ποστ της Ντολ .. ΤΑ ΑΜΕΑ ….
Συγνώμη για το σεντόνι
τζίζους! πυροβολήστε την ελληνίδα μάνα ΤΩΡΑ
Κατ’ αρχήν κάτω τα χέρια από την Ελληνίδα μάνα! Όχι οτι συμφωνώ με την τακτική του «τσαλακώνω» ένα παιδί για να φοβάμαι λιγότερο εγώ!Ούτε και μεταβιβάζω τα δικά μου απωθημένα σ’ εκείνο, ούτε θέλω να δω τα όνειρά μου να γίνονται πραγματικότητα σφήνοντας στο κεφάλι του τις επιλογές που εγώ δεν έκανα!
Δύο μεγάλωσα και πάντα αυτό που σκεφτόμουν είναι να τους μάθω όχι αυτά που βόλευαν εμένα, αλλά όσα θα τους χρειάζονταν για να τα βγάλουν πέρα στη ζωή τους όταν εγώ δεν θα ήμουν πλέον δίπλα τους. Αλλά μην το γενικεύουμε το θέμα γιατί οι Έλληνες σαν γονείς, πιστεύω οτι είμαστε από τους καλύτερους και πιο τρυφερούς σε όλο τον κόσμο! (Και υπερπροστατευτικοί, την αμαρτία μου θα την πω)
@Μάνος:
Αξίζει να ψάξω για φωτογραφίες στο γούγλη ή όχι;
@Κροτ:
Ζω και βασιλεύω και την μπλογκόσφαιρα κυριεύω! (λέμε τώρα…)
@Μάνος (#49):
ΣΟΥΠΕΡ!!!
@Ανήσυχος:
Θα πρέπει να ξαναδιαβάσω τις οδηγίες σου, αλλά μέσα (φυσικά) κι ευχαριστώ!
@en vain encre:
Καλημέρα και σε σένα!
Το καλό το πράγμα αργεί! 🙂
@N.Ago:
Εργαλείο για να κρύψεις τις δικές σου ελλείψεις, φίλε. Άστα να πάνε!
@Αλκυόνη:
Το σεντόνι είναι παραπάνω από αποδεκτό.
Κοίτα τι γίνεται, εδώ θίγεις ένα θέμα ευρύτερο από τον ρόλο του γονιού. Εδώ υπάρχει το ερώτημα αν όλοι μας, συμπεριφορές που τις κατακρίνουμε συνειδητοποιούμε πότε έρχονται και μας ξαφνιάζουν ως δικές μας. Γιατί γίνονται *και* δικές μας, δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού.
Αν με ρωτήσεις γενικά, πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος, και ειδικότερα ο κάθε γονιός, οφείλει να αμφισβητεί την ορθότητα των πράξεών του και να τις αναλύει διαρκώς προκειμένου να είναι καλύτερος την επόμενη φορά. Γιατί λάθη θα γίνουν, δεν μπορεί να μην γίνουν – θα ήταν αφύσικο!
Ωστόσο, το συγκεκριμένο παράδειγμα, φοβάμαι ότι ξέφευγε από τα στενά όρια του «είμαι ή δεν είμαι σωστός;» καθώς αντανακλά μια συνολική στάση ζωής που (εντελώς κομψά) είναι προβληματική. Ελπίζω να βρουν οι άνθρωποι τον δρόμο τους, κι ελπίζω κι εμείς να έχουμε την αυτοσυγκράτηση να στρέφουμε τα ερωτηματικά «εναντίον» μας, αλλά δεν υλοποιούνται πάντα όλες μας οι ελπίδες…
@Γιωρίκας:
ΜΠΑΝΓΚ!!!!
(κάνω τα πάντα για να ευχαριστήσω τους αναγνώστες μου όπως βλέπεις…)
@Λένα:
Λοιπόν, θίγεις κάτι πολύ ενδιαφέρον, την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Κατά τις ίδιες διακοπές, πιάσαμε κουβέντα κάποια στιγμή με μια Ολλανδέζα, η οποία έρχεται στην Ελλάδα κάθε χρόνο εδώ και 6-7 χρόνια. Ο γιος της, ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον δικό μας, είχε βρει συνέταιρο στα παιχνίδια του, και τα δυο παιδιά, απτόητα από γλωσσικές και πολιτισμικές διαφορές, έπαιζαν τους δεινόσαυρους ή με μια μπάλα, και σκαρφάλωναν στα δέντρα μπροστά στην ταβέρνα που καθόμασταν. Μας είπε ότι ένας από τους λόφγους που της αρέσει η Ελλάδα είναι ότι είμαστε τόσο καλοί με τα παιδιά. Έχει δίκιο.
Συλλήβδην, δεν απορρίπτω την Ελληνίδα μάνα (κι ας κάνουμε την πλάκα μας με τον Γιωρίκα). Έχω σοβαρές ενστάσεις με τις υστερίες του μοντέρνου νεο-γιάπι νεο-έλληνα, που βγάζει πλήθος μειονεξιών και τις ξεσπά στο παιδί του – και φοβάμαι ότι το παράδειγμα που περιγράφω εδώ κάτι τέτοιο είναι. Αλλά η τρυφερότητα, η αφοσίωση και η ιεράρχηση της γονικής ιδιότητας ως ύψιστης αξίας για μένα τουλάχιστον μετράνε. Δλδ, η γενίκευση σηκώνει μεγάλη και σε βάθος συζήτηση.
Την καληνύχτα μου σε όλους!!!
Ψάξε… 🙂
Σε διαβάζω. Πολύ. Εδώ και καιρό.
Έχεις μια πρόσκληση! http://lathospathos.wordpress.com/
@Μάνος:
γιαμ γιαμ 😉
@Λάθος_Πάθος:
Και βλέπω στα λινκ σου και τα Οινομαγειρέματα. Σ΄ευχαριστώ πολύ.
Για το παιχνίδι: θα παίξω, θα περιμένεις όμως λίγες μέρες να συμμαζέψω τα εργασιακά και να καταλάβω και τις…οδηγίες του!
Στο είπα…Σε διαβάζω καιρό! Κι ας μην το ξέρεις!
Υ.Γ. Το απολαμβάνω όταν μιλάς για γυναίκες και το γιο σου…! 🙂
Να είσαι καλά, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και την…πιστή αναγνωσιμότητα! LOL!!! 🙂
ρε φιλε σ’επισκεπτομουνα πολυ συχνα παλιοτερα, αλλα επειδη το σερφαρισμα στα διαφορα blogs μου ‘τρωγε πολυ χρονο, αποφασισα να τα κοψω με το μαχαιρι. Τυχαια σε ξανασυναντησα ψαχνοντας στο google και βρεθηκα απο το πουθενα να διαβαζω για τον ατυχο δημητρακη…
Ελπιζω να ριχνω καμια ματια που και που 🙂 γιατι εισ’ ωραιος…
Στην πέφτει;;;;
@Γιάννης:
Σε θυμάμαι, καιρό είχες να περάσεις. Ωραίο να βλέπεις γνωστές «φάτσες» και υπογραφές από τα παλιά. Σ’ ευχαριστώ πολύ! 🙂
(λύσε μου και μια απορία: από τι αναζήτηση σε έριξε σε αυτό το ποστ ο γούγλης?)
@Μάνος Σ.:
Ουστ μωρή ζηλιάρα! LOL!!!! 😆
Θυμηθηκα πως σου ‘χα αφησει ενα σχολιακι και ειπα να περασω.
Εχει πλακα το πως βρεθηκα και παλι προς τα ‘δω.
Να ψαχνεις κριτικες για την ταινια «γκολ» και να βρεθεις τετ α τετ με το Δημητρακη, ε! μονο ο γουγλης τα κανει αυτα 🙂
δεν μπορω να θυμηθω τι ειχα βαλει στο ψαχτηρι… παντως γκολ+κριτικη υπαρχουν στο κειμενο σου…
ειδες ο γουγλης, πως τα μαγειρευει και μας φερνει πιο κοντα 🙂
Κι ολα αυτα γιατι η ταινια – περιεργως – μου αρεσε κι επειδη τη θαβουν γενικως, ειπα να το ψαξω. Καλα, ειμαι και αρρωστος με το ευρωπαϊκο ποδοσφαιρο, παντως ειναι μια χαρα ταινιουλα!
Αντε, τα λεμε…
Στην πέφτει τελικά… 🙂
@Γιάννης:
Δεν έχω αξιωθεί να το δω ακόμη, θα κοιτάξω να το βρω. Χάρηκα που περνάς, μην χαθείς έτσι;
Και μην ακούς τα σχόλια του άχρηστου με τον κο Απίθανο για άβαταρ, προσπαθεί να κάνει όση βαβούρα κάνει και η Κρότκαγια!
@Μάνος Σ:
Πήγαινε διακοπές επιτέλους παιδάκι μου!
(πότε είναι η νέα άφιξη αλήθεια; αρχές του μήνα; )
μπαμπακη…
επειδή το Πεπόνι σήμερα είναι εκτός… να απαντήσω εγώ:
Δεν είχε το πρόγραμμα διακοπές φέτος 😦
(διάφορα στραβά, άσε, αλλά πέρασαν)
και τη μπέμπα την περιμένουμε τέλος Σεπτέμβρη!!!!! 🙂
Άμα είναι περαστικά εντάξει.
Θα έρθει η μπέμπα με το καλό και θα τα κάνει όλα να σβήσουν. 🙂
(άλλωστε, με νέο βρέφος στο σπίτι και να είχε κάνει διακοπές πάλι θα χρειάζεται κι άλλες αμέσως «χεχεχε γέλασε ο άκαρδος μπαμπάκης»)