Η επόμενη μέρα

Ακολουθεί σεντόνι, πάρτε λοιπόν μια επιτελική σύνοψη: Το πρόβλημα είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί. Όμως, εμείς οι πολίτες είμαστε που τους εκλέγουμε. Για να αλλάξουν λοιπόν οι πολιτικοί μας, πρέπει πρώτα απ’ όλα να αλλάξουμε εμείς.

Καθώς εκεί έξω η Άνοιξη, απτόητη όσο και υπέροχη,  μας γράφει όλους ενθουσιωδώς εκεί που δεν πιάνει μελάνι, εγώ νιώθω πως έχω ωκεανούς ολόκληρους σκοτεινής οργής μέσα μου να χειριστώ. Κι αυτό που με εξοργίζει είναι πώς το σύστημα αρνείται να καταλάβει το πρόβλημα.

Νομίζει κανείς ότι πραγματικά με νοιάζει το εισόδημά μου; Νομίζει κανείς ότι με τρώει το αν θα πάρω ένα κωλόρουχο παραπάνω ή θα πάω σε ένα εστιατόριο λιγότερο; Με ταλανίζει λέτε ότι δεν θα πάω εκδρομές για κάποια χρόνια; Σιγά τα ωά! Το μόνο που με νοιάζει είναι ένα: η παντελής απουσία ελπίδας για την επόμενη μέρα.

Έχω ένα παιδί που μεγαλώνει. Τι σκατά να του πω για την πατρίδα του; Πώς να του εξηγήσω τα λάθη και τα εγκλήματα που έχουν γίνει σε βάρος της; Πώς να το προετοιμάσω για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μετανάστευση; Τι να κάνω για να τον προστατεύσω όσο γίνεται περισσότερο από τον αδίστακτο τρόπο με τον οποίο διαρκώς, παντού και πάντοτε διασφαλίζει η άρχουσα τάξη (άκου με πώς μιλάω, σαν κουμουνιστής των 50ς) τα πελώρια περιθώρια κέρδους της;

Δεν είναι το πρόβλημα το χρέος κύριοι πολιτικοί. Δεν είναι πρόβλημα ούτε το έλλειμμα. Δεν είναι πρόβλημα η χαμηλή ανταγωνιστικότητα, η διαφθορά ή η ανυπαρξία υποδομών. Δεν είναι καν πρόβλημα η πιθανότητα χρεοκοπίας (όταν λέμε πιθανότητα, εννοούμε βεβαιότητα, αλλά ας το αφήσουμε αυτή την στιγμή στην άκρη).

Το πρόβλημα είστε εσείς.

Είστε λίγοι στη δουλειά σας. Είστε διαπλεκόμενοι. Είστε ένα σιχαμένο συνάφι με την χείριστη συντεχνιακή λογική στη χώρα — και κερδίζετε σκληρό ανταγωνισμό στον τίτλο. Είστε αποδεδειγμένα απατεώνες, αγαπάτε να διαστρέφετε την αλήθεια και λειτουργείτε χωρίς καμία αρχή ή ηθική. Είστε τεμπέληδες που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, είστε κυνικά αδίστακτοι, είστε ψεύτες. Είστε μηδενικά που δυστυχώς έχουν ισχύ κι έτσι, αντί για γραφικοί, είστε κι επικίνδυνοι από πάνω.

Η παραπάνω παράγραφος δεν σας αρέσει λογικά. Δεν θέλετε να σας λένε έτσι και μάλιστα κατάμουτρα. Είναι λέει επικίνδυνη η ισοπέδωση, προσβάλει την δημοκρατία. ΟΚ, αν νομίζετε ότι η δημοκρατία ταυτίζεται με τα μούτρα σας. Να τα πω αλλιώς;

Ο τρόπος με τον οποίο ασκήθηκε η πολιτική, από όλους, συμπεριλαμβανομένων των συνδικαλιστών και των δημοσιογράφων, σε βάθος χρόνου 30-ετίας (τουλάχιστον!) είναι η αιτία που φτάσαμε εδώ. Οι δικές σας πρακτικές μας έχουν ρίξει στην τρύπα, όχι κάποια διεθνής συγκυρία. Δεν με ενδιαφέρει να αναλάβετε τις ευθύνες ή να ζητήσετε συγνώμη, με ενδιαφέρει να καταλάβετε ότι η διαιώνιση των ίδιων πρακτικών θα διαιωνίζει το πρόβλημα.

Ναι, είμαστε αντικειμενικά σε ένα σκατένιο σημείο της ιστορίας μας. Είναι αντικειμενικά πιθανό να χρεωκοπήσουμε άμεσα – όχι σε λίγο, όχι αύριο, ά-με-σα. Ναι, δεν έχει τόσο σημασία το πώς φτάσαμε ως εδώ όσο το τι κάνουμε αύριο. Άρα, είναι κατανοητό ότι όλοι όσοι είμαστε μπλεγμένοι στα σκατά θα υποστούμε μέτρα. Αλλά, για να έχουν πολιτική νομιμοποίηση στις συνειδήσεις του κόσμου αυτά τα μέτρα, πρέπει να συνοδεύονται από εξίσου άμεσα μέτρα που δείχνουν ότι τα πράγματα αλλάζουν. Ότι εσείς, η άρχουσα τάξη μας, ο φονικός συνδυασμός πολιτικών – συνδικαλιστών – δημοσιογράφων (ιδιότητες που λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία έτσι κι αλλιώς) έχει σοβαρευτεί και αλλάξει. Χωρίς αλλαγή του τρόπου που λειτουργεί η χώρα, οι όποιες θυσίες του λαού θα είναι γέμισμα για τον πίθο των Δαναϊδων.

Δεν είναι ανάγκη να ολοκληρωθεί κάποια μελέτη συνολικής αναδιοργάνωσης του δημοσίου τομέα για να βρεθούν συμπληρωματικά μέτρα, μη οικονομικού χαρακτήρα. Θέλεις να με πείσεις ότι καλώς θα χρησιμοποιηθούν τα χρήματα που μου κόβεις; Ακύρωσε τις προσλήψεις στη Βουλή που έκανε την προηγούμενη εβδομάδα ο Πετσάλνικος. Τώρα, όχι αργότερα. Κόψε δυο – τρεις κώλους μαζεύοντας βεβαιωμένες οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία – προσοχή! βεβαιωμένες, όχι ψάξε-βρες, τους ξέρεις ήδη τους αλήτες! Στείλε στα δικαστήρια την σύμβαση για το υποβρύχιο που γέρνει και ζήτα τα λεφτά πίσω – έτσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται να γίνουν χειρότερα τα πράγματα με τους Γερμανούς. Κόψε θέσεις βουλευτών στα πλαίσια του «Καλλικράτη» – οι 300 είναι ο κατά το σύνταγμα μέγιστος αριθμός, μπορείς να τους ρίξεις μέχρι και στους 200. Κατάργησε τις αμοιβές για συμμετοχή σε βουλευτικές επιτροπές – η δουλειά σας είναι γαμώτο! Κατάργησε την βουλευτική ασυλία – τώρα, όχι μετά. Άλλαξε το νόμο περί ευθύνης υπουργών και (κυρίως) κατάργησε τις διατάξεις με τις οποίες η παραγραφή αδικημάτων είναι διαφορετική για τους πολιτικούς σε σχέση με τους κοινούς θνητούς. Σε τυχόν Εξεταστική, σιγουρέψου ότι αποδίδεις ευθύνες και σε λέρες του κόμματός σου, διαφορετικά να το δέχεσαι όταν σε αποκαλώ συνένοχο. Κόψε τους δεσμούς με την Εκκλησία, ξεκίνα πόλεμο με τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες, βάλε χέρι στον ΟΣΕ. Δείξε μου τέλος πάντων με κάθε τρόπο ότι δεν ματώνω για να πετάξεις το αίμα μου στις ίδιες απύθμενες τρύπες. Τεχνοκράτης είμαι, καταλαβαίνω την ανάγκη για μέτρα – αυτό όμως, δεν κάνει τα οποιαδήποτε μέτρα σωστά. Απόδειξέ μου λοιπόν, γαμώτο, απόδειξε ότι δεν θα ξαναγίνουν οι ίδιες μαλακίες. Το θέλω να με πείσεις, καταλαβαίνεις; Το έχω ανάγκη να πιστέψω κάποιον, γιατί διαφορετικά δεν έχω τίποτα να ελπίζω για την χώρα μου!

Μέχρι τώρα, σόρρυ μεγάλε αλλά δεν με πείθεις. Δεν με πείθεις καθόλου, ούτε για τις προθέσεις σου, ούτε για τις πρακτικές σου!

Επιπλέον, μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι οι θεωρητικά διακριτές εξουσίες αντί να ελέγχουν η μία την άλλη, διαπλέκονται όλο και περισσότερο.

Χθες ψηφίστηκαν μέτρα τα οποία είναι αντικειμενικά τα σκληρότερα που έχει δει η μεταπολίτευση. Σε αυτό νομίζω συμφωνούμε όλοι, ακόμα κι όσοι θεωρούν απαραίτητα τα μέτρα. Προχθές έγινε η μαζικότερη διαδήλωση που θυμάμαι. Κάτι σημαίνει αυτό. Επίσης προχθές έγινε κάτι ασσύληπτα τραγικό, οι τρεις δολοφονίες με τον πιο άσχημο και φρικτό τρόπο – και, επιπλέον, στη χειρότερη δυνατή στιγμή . Παρότι έχουμε μια σχέση πάθους με τις καταστροφές, παρά την παράδοση σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, αυτό είναι κάτι καινούργιο για την Ελλάδα: ακόμα και τους δυο μήνες που ακολούθησαν την δολοφονία του Γρηγορόπουλου, δεν είχαμε νεκρούς στους δρόμους. Με όλα αυτά κατά νου, ποια ήταν η πρώτη είδηση στα ΜΜΕ;

Απάντηση: οι διαγραφές Ντόρας, Δημαρά, και λοιπών συγγενών και φίλων. Πρώτα ακούγαμε εικασίες για την στάση που θα κρατήσει ο Κυριάκος και μετά για το πώς εξελίχθηκε η ψηφοφορία και τι μέλει γενέσθαι με την εφαρμογή των μέτρων.

Πες μου τώρα εσύ αν αυτό δεν είναι αποπροσανατολισμός. Πείσε με τώρα εσύ ότι οι τηλε-δημοσιογραφάρες δεν είναι παπαγαλάκια και όργανα του συστήματος. Δείξε μου πώς είναι δυνατόν να άνθρωποι με ανεξάρτητη κρίση να λειτουργούν έτσι και να ιεραρχούν τόσο βλακωδώς τις ειδήσεις.

Δημοσιογράφοι που είναι τώρα κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, συνδικαλιστές που είναι υφυπουργοί, ένα συνοθύλευμα μοιάζουν όλοι τους. Μια ωραία παρέα ηθοποιών που παριστάνουν ότι διαφωνούν μπροστά στις κάμερες. Μην ξεχνιόμαστε: οι αρχαίοι τον ηθοποιό τον λέγανε υποκριτή.

Να σας πω και τι πιστεύω για την κρίση τελικά; Για την όλη κατάσταση και τον τρόπο που γιγαντώθηκε μέσα σε έξι μήνες πιστεύω ειλικρινά ότι υπήρχε σχέδιο. Το σχέδιο μας ξεπερνά κατά δύο τάξεις μεγέθους: δεν έχει στόχο την Ελλάδα και δεν έχει καν στόχο το ευρώ. Αυτό που σήμερα κινδυνεύει είναι η εργατική νομοθεσία σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είναι δεδομένη η κρίση της φούσκας των ακινήτων και των σύνθετων χρηματιστηριακών προϊόντων, η οποία, στην καλύτερη περίπτωση, κάνει τους επενδυτές πολύ πιο επιφυλακτικούς απέναντι σε σχετικές συμβουλές επένδυσης. Είναι επίσης γεγονός η άρνηση όλων να αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού: όταν προκύπτει συστημικό πρόβλημα, ο μόνος τρόπος να το διορθώσεις είναι να αλλάξεις τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα κι αυτό κανένας δεν έχει επιχειρήσει να το κάνει. Με αυτά λοιπόν ως δεδομένα, η άρχουσα τάξη του πλανήτη (ναι, ναι, θα μιλήσω σαν παλαιο-κουμουνιστής, κι ας μου τη δίνει απίστευτα η ξύλινη λογική τους) άλλαξε στόχους. Αφού ζορίζονται τα κέρδη από την περιορισμένη κίνηση των χρηματιστηριακών γρίφων, θα ανασάνουν με την συμπίεση του εργατικού κόστους. Όχι μόνο με κόψιμο μισθών αλλά με όλα: με αύξηση ανεργίας (που δίνει στον εργοδότη όλα τα διαπραγματευτικά ατού), με αύξηση του ορίου απολύσεων, με στοχοποίηση ομάδων εργαζομένων (διαίρει και βασίλευε) κοκ. Τα κέρδη θα βγουν από την τσέπη του λαού. Απ’ ευθείας. Simple as that.

Οι δε δανειστές μας, δεν θέλουν να μας δανείσουν. Συγνώμη, δεν είναι προφανές; Για ποιο λόγο να βάζουν τέτοιους όρους, και μάλιστα σε θέματα όπως π.χ. η μείωση των συντάξεων από την οποία προκύπτουν ψιχία οικονομίας; Αν θέλεις να μην κάνεις κάτι και ταυτόχρονα θέλεις να μην το πεις ευθέως, τότε απλώς συμφωνείς βάζοντας όρους αντικειμενικά εξωπραγματικούς. Η Μέρκελ κάθε φορά που έλεγε ναι σε κάτι και μετά το έβλεπε να τηρείται, ζήταγε κι άλλα. Γιατί; Για να μην εξαναγκαστεί να πει το τελικό ναι. Οι νάνοι που κυβερνούν την Ευρώπη την θεωρούν λιγότερο σημαντική από τις τράπεζές της. Και στην τελική, ακόμα και τα μέτρα του Μαρτίου ήταν ένα κολοσσιαίο λάθος τακτικής, γιατί απλούστατα η συζήτηση με το ΔΝΤ ξεκίνησε από άλλη βάση.

Γενικό συμπέρασμα; Είμαστε έρμαια ενός παιχνιδιού το οποίο ξεπερνά την χώρα κατά δύο τάξεις μεγέθους. Και επιπλέον, οι ηγέτες μας είναι λίγοι, ανίκανοι και, στην τελική, η κύρια αιτία των προβλημάτων μας.

Ωραία. Βρήκαμε τον φταίχτη, είναι οι πολιτικοί μας. Είμαστε εντάξει; Μπορούμε να πάμε για νάνι;

Δυστυχώς όχι. Το να βρεις την αιτία ενός προβλήματος είναι απλά το πρώτο βήμα για να το λύσεις. Το επόμενο που πρέπει να δεις είναι το πώς ακυρώνεις αυτή την αιτία.

Είναι δεδομένο λοιπόν ότι οι πολιτικοί μας φταίνε. Φταίνε απίστευτα. Δεν πρόκειται όμως μόνοι τους να λύσουν το πρόβλημα, ακριβώς επειδή το πρόβλημα είναι οι ίδιοι.

Εδώ λοιπόν πρέπει να έρθει ο πολίτης και να αναλάβει την λύση.

Πώς;

Κατ’ αρχήν, καλλιεργώντας τη μνήμη μας. Είναι απαράδεκτο να βάζουμε σταυρό σε ανθρώπους σαν τον Πολύδωρα ή τον Ρόβλια (δύο τυχαία παραδείγματα φέρνω, αν ζοριστώ μπορώ να σας βρω πολλά). Πρέπει να θυμόμαστε τι έχει κάνει και τι έχει πει ο καθένας από αυτούς που εμπιστευόμαστε – τι πραγματικά έχει κάνει κι έχει πει, όχι πόσες φορές είδαμε τη μούρη στο χαζοκούτι.

Μετά πρέπει να αλλάξουμε από μέσα. Αν το μεταπολιτευτικό κράτος στηρίχτηκε σε μια εμετική λογική πελατειακής συνδιαλλαγής, έχουμε κι εμείς την ευθύνη μας κι αυτή την συνδιαλλαγή πρέπει να την κόψουμε τώρα. Τώρα, όχι αύριο. Διαφορετικά, θα θυμίζουμε όσους πληρώνουν να γαμήσουν και μετά γκρινιάζουν ότι γέμισε ο τόπος πουτάνες.

Δεν αρκεί να κόψεις την συνδιαλλαγή. Πρέπει να γίνουμε καλύτεροι από την ηγεσία μας.. Πρέπει να μην μπορούν να μας κουνηθούν σε τίποτα, να μην έχουν να μας προσάψουν το παραμικρό. Να κάνουμε την δουλειά μας καλύτερα από πριν, να φροντίζουμε τη συνύπαρξή μας με τους συνανθρώπους μας περισσότερο από ποτέ. Να ξεκινήσουμε να σεβόμαστε τους γύρω μας, από τους άλλους οδηγούς στο δρόμο μέχρι το περιβάλλον σε κάποιο τόπο που πήγαμε διακοπές. Να γίνουμε εμείς καλύτεροι, καλύτεροι από ποτέ. Και να βγούμε να τους δείξουμε ότι μπορούμε να τους γράφουμε στους δίδυμους αναπαραγωγικούς μας αδένες (στα αρχίδια μας δλδ) με πλήρη γνώση, με πλήρη συναίσθηση του ότι όλη η μιζέρια τους δεν πρόκειται να μας επιβληθεί.

Φυγή προς τα μπρος προτείνω. Αποβολή των ρυπαρών τμημάτων δια της βελτίωσης των υγιών. Γίνε ο ίδιος ο Έλληνας που θέλεις να έχεις δίπλα σου για συμπολίτη. Κι όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους.

Άλλωστε, είμαστε καλύτεροι από τα μιάσματα που μας κυβερνάνε εδώ και δεκαετίες. Δεν μας αξίζουν και δεν τους χρειαζόμαστε. Ξεκάθαρα πράγματα: το ελληνικό κράτος μας ανήκει. Είμαστε οι πολίτες του, άρα είμαστε οι ιδιοκτήτες του. Ο λαός πρέπει να βάλει τάξη, όπως ακριβώς βάζει την τάξη ένας ιδιοκτήτης: φροντίζοντας όλα να λειτουργούν σωστά. Πέρα από τις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις, δίπλα σε αυτές, να φροντίσουμε να είμαστε τόσο γαμημένα σωστοί ως πολίτες που να μην μπορεί να μας κουνηθεί κανένας Πάγκαλος και κανένας Παναγιωτόπουλος. Ουστ ρε από την χώρα μας! Δεν είναι εχθρός μας η Ελλάδα, εχθρός μας είναι η αγέλη λύκων που έχει στήσει την φωλιά της στο πιλοτήριο. Αυτούς πρέπει να τους πετάξουμε έξω, με το παράδειγμά μας και με την άρνησή μας να γίνουμε συνένοχοί τους. Ποτέ ξανά! Την κοινωνία της Ελλάδας όμως, το περιβάλλον της, τους ανθρώπους της, τα παιδιά της, την χώρα την ίδια – ε, πρέπει να προστατεύσουμε εμείς, από μόνοι μας.

Είναι το τελευταίο πράγμα που θα έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε για αυτήν.