Εδώ και εβδομάδες οι (αυτοαποκαλούμενες) φιλο-ευρωπαϊκές δυνάμεις αναλύουν τα αποτελέσματα της 6ης Μαίου θεωρώντας περίπου ότι ήταν μια νεανική τρέλα και πέρασε. Ότι ο κόσμος έβγαλε τον θυμό του και τώρα θα ψηφίσει με υπευθυνότητα απέναντι στο αληθινό δίλλημα. Παρεμβαίνουν αντίστοιχα και όλοι οι (επίσης αυτοαποκαλούμενοι) φίλοι και εταίροι μας. Έγινε μέχρι και έκκληση μέσω Twitter – «Να επικρατήσει η λογική» εν όψει των εκλογών ζητά από τους Έλληνες ο Ρομπάι.
Η ψήφος είναι του θυμού, η ψήφος είναι της τιμωρίας. Ο ψηφοφόρος συγχέει το όνειρο με την πραγματικότητα. Όλα αυτά όταν δεν μιλάνε για νέο-μπολσεβίκους που θα μας βιάσουν τις θυγατέρες και άλλα γραφικά κατ΄ευθείαν από τα 50ς. Έχουν φτάσει να ισχυρίζονται ότι η λάθος ψήφος θα μας βγάλει και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ώρα που δεν υπάρχει καν νομικός μηχανισμός για να βγούμε από το ευρώ!
Είναι επικίνδυνη η υποτίμηση της αντι-μνημονιακής ψήφου ως ψήφου «θυμικού». Πέρα από την επίδειξη της γνωστής αλαζονείας των ελίτ έναντι της δημοκρατίας (ναι, σόρρυ, αλλά η δημοκρατία έρχεται πακέτο με αυτά που βγάζει η κάλπη, είτε σας αρέσουν είτε όχι) δείχνει ότι δεν αντιλαμβάνονται καθόλου τι έχει συμβεί τα τελευταία 2,5 χρόνια. Δεν αντιλαμβάνονται ότι όταν η τσέπη είναι άδεια δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν είναι άδεια σε ένα νόμισμα ή σε ένα άλλο.
Έφτασες σε μια κατάσταση εφιαλτική. Γύρω σου σκάνε κανόνια και μετράς τους μήνες που έχεις μέχρι να γίνεις κι εσύ ένα από αυτά. Κι είναι λογικό να εμπιστευτείς αυτούς που σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση; Είναι ψήφος λογικής να δόσεις κι άλλη ευκαιρία σε όσους σε έφεραν εδώ; Δεν είναι ξεκάθαρο σε όλους μας πια ότι δεν υπάρχει καμία πρόθεση επιστροφής; Δεν ζούμε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για χάρη της οποίας κόβονται μισθοί και κοινωνικό κράτος. Δεν θα γυρίσουμε ποτέ πίσω στο προηγούμενο ύψος μισθών, όσο περνάει από το χέρι των πιστωτών μας.
Ίσως να μην είναι επαρκές επιχείρημα το παραπάνω, το δέχομαι. Ας δούμε τι θα συμβεί στις 18 Ιουνίου λοιπόν.
Έστω ότι σχηματίζεται κυβέρνηση. Αν η κυβέρνηση αυτή σχηματιστεί, θα είναι είτε φιλο-μνημονιακή είτε αντι-μνημονιακή. Ενδιάμεσες αποχρώσεις, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν υφίστανται. Περιπτώσεις Α και Β.
Η περίπτωση Α μας εγγυάται «τήρηση των δεσμεύσεων». Ποιες είναι αυτές; Συνέχιση της λιτότητας για τουλάχιστον 8 χρόνια ακόμη, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα υπογεγραμμένα. Τα άμεσα μέτρα είναι αναθεώρηση αντικειμενικών αξιών προς τα πάνω (όχι σύμφωνα με τις τιμές αγοράς, γιατί ποιος αγοράζει σπίτια σήμερα?), νέα χαράτσια ΔΕΗ, αλλαγή του συντελεστή ΦΠΑ σε τρόφιμα και φάρμακα, αλλαγή των φόρων σε πετρέλαιο θέρμανσης και σε φυσικό αέριο (που το ακολουθεί). Μια καθαρά ταξική πολιτική αποχυμωτή, χωρίς ορατό φως και με τη δαμόκλειο σπάθη της άτακτης χρεοκοπίας να παραμένει πάνω από το σβέρκο μας. Με άλλα λόγια, η περίπτωση Α είναι εγγυημένα η ίδια συνταγή που πήρε μια υπαρκτή κρίση και την ενίσχυσε σε τέτοιο μέγεθος ώστε οδηγεί σε κατεδάφιση της κοινωνίας μας.
Η περίπτωση Β ισχυρίζεται ότι θα ανατρέψει την λιτότητα και θα μας κρατήσει παρόλα αυτά στο ευρώ. Πιθανότατα δεν θα μπορεί να το κάνει. Πιθανότατα αν πει «δεν κάνω τα μέτρα», θα της απαντήσουν «κι εμείς δεν σου δίνουμε τα λεφτά». Όμως, μετά από 2,5 χρόνια της πιο βάρβαρης λιτότητας που έχει ζήσει χώρα, έχουμε καταφέρει να συνεχίσουμε να έχουμε πρωτογενές έλλειμμα. Έτσι, θα χρειαστεί είτε άλλα μέτρα, που θα είναι ακόμα πιο άγαρμπα, αλλά τρέχα γύρευε σε ποιους θα στοχεύουν, είτε, πράγματι, θα χρειαστεί να αλλάξει η χώρα νόμισμα. Το πώς και με τι τρόπο είναι φλου, πολύ φλου (που θα έλεγε κι ο Μπάμπης). Σίγουρα όμως ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα κοστίσει πολύ σε πολλούς – οπότε, χωρίς να είναι ιδιαίτερα πιθανό, δεν μπορείς να αποκλείσεις να κωλώσουν οι πιστωτές και να σου πουν σιχτίρ παράτα μας, χαλάρωση την λιτότητα και δώσε ό,τι μπορείς τώρα και βλέπουμε. Πιθανό; Όχι πολύ, ελάχιστα. Προσοχή, να έχουμε επίγνωση ότι το πιο πιθανό σενάριο είναι το λεγόμενο GREXIT. Αδύνατο; Όχι, όχι, δεν είναι αδύνατο. Δεν μπορείς να πεις στα σοβαρά ότι αποκλείεται. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα κάνουν πίσω άλλωστε.
Σωστά, έτσι μας έχουν πει. Να δούμε όμως τι έχει αλλάξει ήδη στα λεγόμενά τους από τις 6 Μαΐου; Τι λέγανε πριν για την δυνατότητα αλλαγών στα Μνημόνια και τι μετά; Πόσο γραμμένο σε πέτρα ήταν πριν, πόσο ήδη συζητάνε για μικρο-παρατάσεις και αναπτυξιακή πολιτική. Εντάξει, ψέματα λένε, αλλά οι υποχωρήσεις αυτές γίνονται χωρίς καν να υπάρχει κυβέρνηση απέναντί τους.
Ναι, οι Γερμανοί δεν έχουν αλλάξει στάση. Ναι, θέλουν να μας κάνουν παράδειγμα προς αποφυγή για τις άλλες χώρες με αντίστοιχα προβλήματα (κι αυτό είναι ο χειρότερος παράγοντας σε όλα αυτά). Από την άλλη, μια έξοδος από το ευρώ θα ξηλώσει το ενιαίο νόμισμα μέσα σε λίγες εβδομάδες σαν ταλαιπωρημένο πουλόβερ. Όσοι σε Βερολίνο και Φραγκφούρτη δεν το πιστεύουν θα ζήσουν για να το δούνε – δυστυχώς. Στην τελική, δεν είναι τυχαίο πόσο σκυλιασμένα και αντι-δεοντολογικό προσπαθούν να επηρεάσουν τον έλληνα ψηφοφόρο τόσοι και τόσοι σε κέντρα αποφάσεων. Αλήθεια, θυμάστε ποτέ κανέναν να υπαγορεύει τόσο ξεδιάντροπα σε ελεύθερους ανθρώπους τι οφείλουν να ψηφίσουν αν θέλουν να πάνε καλά τα πράγματα; Το μόνο που μένει είναι να αφήσουν από ένα κομμένο κεφάλι αλόγου στο κρεβάτι του καθενός μας…
Έτσι λοιπόν, καταλήγουμε σε μια θεμελιώδη αλήθεια. Τι συνιστά παραλογισμό; Παράλογο είναι να μην αντιλαμβάνεσαι την σχέση αιτίου και αιτιατού. Παράλογο είναι να δοκιμάζεις ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα. Αντίθετα, λογικό είναι, όταν κάτι ξεκάθαρα δεν βγαίνει, να δοκιμάζεις κάτι καινούργιο.
Η κεντρική επιλογή της ψήφου μας είναι σίγουρη δυστυχία για μια δεκαετία ή το ρίσκο μιας ζαριάς. Σόρρυ, αλλά η αυστηρά λογική επιλογή εδώ είναι το ρίσκο. Μπορεί ακόμα και να μας βγει, ενώ η άλλη επιλογή αποδεδειγμένα δεν βγαίνει. Άρα, μην μιλάτε για παράλογη ψήφο χωρίς να συνειδητοποιείτε ποια επιλογή είναι η παράλογη.
ΥΓ – Επιπλέον λόγος bonus: όποιος κι αν είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας στις 18 Ιουνίου, θα πρέπει να κάνει μια κουβέντα με τους πιστωτές για χαλάρωση των όρων του Μνημονίου. Το όπλο του θα είναι ένα και μόνο ένα: τα αποτελέσματα των εκλογών. Με άλλα λόγια, μεγάλο ποσοστό αντι-μνημονιακής ψήφου νομιμοποιεί πολιτικά μια βελτίωση των όρων (πόση, πότε και πώς είναι άλλη συζήτηση), ενώ αντίθετα μια «συνετή», συμβιβασμένη ψήφος νομιμοποιεί την συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Να το κάνω πιο λιανά: αν κερδίσει ο Σαμαράς και αν τυχόν αποφασίσει «αναδιαπραγμάτευση» η απάντηση των πιστωτών θα είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ αφού η λαϊκή ψήφος δεν συνάδει με αλλαγή των όρων των Μνημονίων.
Filed under: Πολιτική |
"Μπαμπάκης" - όπως ακριβώς με φωνάζει ο γιός μου 
δεν πας να κάνεις την επικοινωνιακή πολιτική της Κουμουνδούρου; μια χαρά τοχεις 🙂
Χε, χε, δεν το βλέπω. Άλλωστε, λέω ξεκάθαρα ότι είναι πολύ πιθανό η προσπάθεια καταγγελίας του Μνημονίου να πέσει στο κενό, κυρίως επειδή οι «φίλοι και εταίροι μας» δεν θα θέλουν να δημιουργηθεί κακό προηγούμενο. Θα δείξει πάντως. Κυριακή, 17 του μηνός, κοντή γιορτή. 🙂
Εντωμεταξύ, πού κρύβονται οι υπόλοιποι σχολιαστές; Άντε, άντε, τέτοια καίρια πολιτική παρέμβαση και μένουμε στη βούβα; Τσκ, τσκ, τσκ.
Έλα μου ντε!
Είναι που λείπεις καιρό και δεν πήραν πρέφα το καμ μπακ μάλλον!
Οι πολιτικοί σχολιαστές βαριούνται να κάνουν login :Ρ
Λοιπόον…
Με τσατίζει ο πολιτικός που με κοροΪδεύει όσο με θυμάμαι να θυμάμαι τα πολιτικά; Δεν ψηφίζω το κόμμα του, ψηφίζω το κόμμα στο οποίο προσχώρησε. Γιούπι. Αλλαγές. Not.
Λυπάμαι ΜΜΕ.. Παρακολουθούσα το σήριαλ πολύ πριν το 2009.
Καταψηφίζω μια πολιτική που θεωρώ ή που είπαν ότι διόγκωσε το χρέος συντηρώντας το δημόσιο, τις εργολαβίες και τον πιστωτικό οργασμό και υπερψηφίζω μια πολιτική που υπόσχεται να μου παρέχει δημόσιο, εργολαβίες και πιστωτικό οργασμό. Γιούπι. Αλλαγές. Not.
Λες και δεν υπάρχει άλλη λύση. Ή κόψει κεφάλι ή ισχυριστεί ότι επικοινωνεί με εξωγήινους. Ούτε σκέψη για ντεπονάκι.
Το τρομερό και φοβερό αντίπαλο δέος του Κέρβερου είναι ο δολοφόνος με το πριόνι, η γιαγιά Ντάλτον, οι γονείς του Dennis, o Lex Luthor, o Dudley Dursley και οι Elders (όχι του Underworld, τούτοι δω: http://www.theelders.org/)
(Θεωρώ τις αναφορές εντελώς ανάλογες του επιπέδου της συζήτησης. Η χώρα μου έγινε και επισήμως μια από κείνες τις χώρες-μπανανίες-σεναριακές ευκολίες που αφθονούν στις φτηνές ταινίες περιπέτειας και στα περιθώρια των σημειωματαρίων στα think tanks)
Παίζουμε με τις λέξεις.
Μνημόνιο, νοικοκυριά, ανάπτυξη, χρέος, Ευρώπη, Ασία, Αργεντινή, Αγκόλα, σωτηρία, καταστροφή, αριστερά, δεξιά, κέντρο, πάνω, στη γωνία κάτω από το laptop.
Πετάει ένας μια σαχλαμάρα που διάβασε σε ένα blog ενός από μια πόλη σε μια χώρα σε μια ήπειρο μακριά από το κουτάκι μου με τους λογαριασμούς του σπιτιου και την κάνουν σύνθημα στους δρόμους της δικής μου πόλης.
Ικανές ιδεολογίες, οικτροί, ζωώδεις υποψήφιοι. Ικανοί υποψήφιοι, οικτρές, ζωώδεις ιδεολογίες.
Ψήφισα στις 6/5. Ασχετο τι. Αισθάνομαι μλκς που έκανα τον κόπο και τα (εκατοντάδες) χιλιόμετρα. Τι σημασία έχει η ψήφος μου αν πρόκειται να επαναλαμβάνονται οι εκλογές μέχρι να επιτευχθεί το επιθυμητό (ποιοςξέρειτι) αποτέλεσμα; Τι σημασία έχει αν ο τελικός κυπέλου παρατείνεται μέχρι το 378′ ή μέχρι να νικήσει η ομάδα που έχασε στο ενενηντάλεπτο;
Εγώ είμαι πρόθυμη να αποδεχθώ οποιοδήποτε αποτέλεσμα στις 18/6 αρκεί να μην ξαναχαρατσωθεί ο παππούς μου για να πληρωθούν προεκλογικά καμώματα.
Κανένα κόμμα και καμία παράταξη δεν πρόκειται να συγχωρήσω που έκοψε λεφά από ανήμπορους ανθρώπους για να τα κάνει προεκλογικά sms για δ ε ύ τ ε ρ η φορά και παράλληλα φορολόγησε άνεργους ή εμπόδισε εργαζόμενους να δουλέψουν (και να αμοιφθούν). Αν δεν υπάρχουν λεφτά για να πληρώσει το κράτος συντάξεις, δεν υπάρχουν σε καμία περίπτωση για εκλογές.
Επομένως και βλέποντας ότι στα @@@ τους η ψήφος μου, αυτή τη φορά, στις 17/6 λέω να τη ρίξω στο μηδέν και να κάτσω σπίτι να δω ταινίες.
Αλλά δεν το λέω στις δημοσκοπήσεις.
@κροτίδι:
Έχω ξαναπεράσει στη σκοτεινή πλευρά των blog. 😉
@christina:
Ευχαριστώ λοιπόν μία που είχε την υπομονή να κάνει login. 🙂
Ξεκαθαρίζω την θέση μου: όταν κάποιος μου γράφει στα σχόλια για αποχή από ψήφο νιώθω λίγο σαν τον Dr House όταν ένας ασθενής του λέει ότι δεν θέλει να κάνει εμβόλια στο παιδί του. 🙂
Να πω ότι σε καταλαβαίνω και συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό, ειδικά στο κομμάτι του «θα ψηφίζετε μέχρι να βγει αυτό που θέλουμε». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πώς είχε αντιμετωπιστεί από τις Βρυξέλλες η Ιρλανδία τότε που είχε κάνει δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό «Σύνταγμα»: ουσιαστικά να επαναλάβουν το δημοψήφισμα μέχρι να…πετύχει.
Διαφωνώ όμως με την αποχή από την ψήφο. Για πολλούς λόγους, αλλά θα περιοριστώ σε έναν: με δεδομένο ότι η πολιτική κατάσταση μας αφορά όλους, υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να την επηρεάσεις: η ψήφος ή να βγεις στους δρόμους. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Αν θες (όπως και εγώ) να μην τους επιτρέψεις να μας αναγκάσουν να επαναλάβουμε την ψήφο πρέπει να κάνεις μια επιλογή που θα τους απαγορεύσει να σαμποτάρον το «λάθος» ( μη αποδεκτό από το σύστημα) αποτέλεσμα, να είναι τόσο ξεκάθαρα λάθος δηλαδή που να μην μπορούν να την περιορίσουν.
Όσο για τις δημοσκοπήσεις, πιστεύω πια ότι είναι σκόπιμο να τους λέμε άλλα αντί άλλων. Βοηθάει στο τελικό αποτέλεσμα. 🙂
Μα δεν απείχα γενικώς! Μια χαρά το έκανα το εμβόλιό μου.
Η ψήφος μου (σαν πράξη πολιτική και όχι σαν κουκί μετρημένο) αποδείχθηκε μηδενικής σημασίας. Τι πήγα, τι δεν πήγα. Για τις 17/6 έκανα αίτηση να ψηφίσω Αθήνα, εγκρίθηκε, αλλά ισχύουν ακόμα οι κατάλογοι από 29/2.
Το »λάθος» νομίζω πως θα είναι να τους κάνω τη χάρη να ακυρώσω με τα χέρια μου την ίδια μου την ψήφο και μάλιστα με τους δικούς τους όρους.
Καλησπέρα αγαπητέ μπαμπάκη,
αλήθεια ποια μπορεί να είναι η παράλογη ψήφος;
Η τζογαδόρικη ή η «συνετή» συντηρητική, μετριοπαθής, λάθος για σένα, (διάλεξε και πάρε);
Αυτή λοιπόν που θεωρεί ότι εκβιάζοντας ή ρισκάροντας θα μπορούμε να ζήσουμε όπως πριν; Αυτή που θεωρεί ότι όλα εως τώρα ήταν σωστά και ότι τίποτα δεν πρέπει ν’ αλλάξει; Ότι για όλα φτάίνε οι πιστωτές μας; ότι μας χρωστάνε και δεν τους χρωστάμε; ή μήπως αυτή που πιστεύει ότι όλα ή σχεδόν όλα πρέπει ν αλλάξουν, ότι τα ψέματα τελειώσανε, ότι ναι, θα υπάρξει χαμένη γενιά (μακάρι να΄ναι μία) δεν γινεται αλλιώς, αλλά τουλάχιστον ας βάλουμε τις βάσεις για μια κοινωνία δικαιότερη με κανόνες όπου η πλειοψηφία θα τους σέβεται και θα τους τηρεί. Φάγαμε, φάγαμε, φάγαμε, όλοι μας ή έστω οι περισσότεροι, άλλος λίγο άλλος πολύ, άλλος άμεσα άλλος έμμεσα και τώρα που πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας κάνουμε όλοι πίσω, με πρώτους απ’ όλους τους πολιτικούς, που 2.5 χρόνια τώρα δεν έχουν καταλάβει τίποτα (ή τουλάχιστον αυτό δείχνουν). Φάγαμε,φάγαμε φάγαμε, όχι τον δικό μας πλούτο, την δική μας παραγωγή αλλά τα δανεικά, τα χρήματα των άλλων, και τώρα που δεν μας δανείζουν άλλο (αλήθεια γιατί;) απορούμε γιατί κόβονται οι μισθοί, τα επιδόματα, το δήθεν κοινωνικό κράτος. Θέλουμε να γυρίσουμε στη προηγούμενη κατάσταση (αλλά δεν μας αφήνουν οι πιστωτές μας??????) κανείς δεν λέει το πως (ακόμη με διαγραφή όλου του χρέους ακόμη και με κατοχικά ή άλλα δάνεια, ακόμη με πετρέλαια ή αέρια αν δεν γίνουμε άλλη χώρα άλλος λαός πάλι εδώ θα καταλήξουμε. Κάνε μια προσπάθεια να συγκεντρώσεις τα σκάνδαλα σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας, που έχουν βγεί στην επιφάνεια αυτά τα 2.5 χρόνια και θα διαπιστώσεις ότι τό Άκης ήταν «αγγελούδι», που λέει ο λόγος
Αν θεωρείς ότι είναι το ίδιο αυτό που ζούμε ή αυτό που θα ζήσουμε κάτω πάντα από την ομπρέλα της ΕΕ, με την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου, εγώ δεν μπορώ να σε πείσω για το αντίθετο. Ας δώσουμε λοιπόν το 36%-38% στον ΣΥΡΙΖΑ (μόνο σαν αυτοδύναμος θα κυβερνήσει, και το ξέρει καλά αυτό) για να δούμε και την άλλη όψη, ότι αποφασίσει ο «σοφός» λαός λοιπόν, ας σεβαστούμε όμως ΟΛΟΙ την επιλογή του για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Σήμερα ό γιός μου (περίπου την ίδια ηλικία με τον δικό σου έχει) με ρώτησε γιατί έχουμε οικονομική κρίση. Τι θα απαντούσες αγαπητέ μου φίλε; Ποιός και γιατί φταίει; ποια ήταν τα λάθη των κυβερνώντων;
Ευχαριστώ πολύ.
@christina:
Σόρρυ, από το πρώτο σου σχόλιο κατάλαβα (λάθος προφανώς) ότι σκοπεύεις να κάνεις αποχή στις 17.
(Αυτό με τους καταλόγους είναι μεγάλη ιστορία, προσωπικά φοβάμαι ότι θα τινάξει στον αέρα το αποτέλεσμα των εκλογών, όποιο κι αν είναι αυτό).
@jojos:
Ποιος φταίει λοιπόν για το ότι φτάσαμε εδώ. Αυτή είναι η ουσία της συζήτησης – όχι τόσο για να αποδώσουμε κάποιου είδους «δικαιοσύνη», όσο για να βρούμε τι έφταιξε και να επικεντρώσουμε τις προσπάθεις διόρθωσης εκεί.
Η κρίση δεν είναι ελληνική. Αυτό το θεωρώ αυταπόδεικτο, εκτός κι αν μπορέσεις να μου πεις πώς το δικό μας «φάγαμε,φάγαμε φάγαμε» έριξε στο καναβάτσο Ιρλανδία, Πορτογαλία κι από στιγμή σε στιγμή τους Ισπανούς. Δεν μπορεί ο Έλληνας δημόσιος υπάλληλος να έριξε έξω π.χ. τις Ιρλανδικές τράπεζες. Δεν στέκει.
Η κρίση δεν είναι μόνο ξενόφερτη (παρά τους αντίθετους θρύλους των περισσοτέρων αρνητών του Μνημονίου). Πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος που η κρίση εντός Ευρωζώνης ξεκίνησε από εδώ και όχι από την Φινλανδία ή το Λουξεμβούργο.
Η κρίση, και σε αυτό λίγο ως πολύ συμφωνούν όλοι, είναι μετάλλαξη της κρίσης που ξεκίνησε το ’07 – ’08 στις ΗΠΑ με τα subprime προϊόντα. Αν λοιπόν δεν θεραπευτούν οι αιτίες που προκάλεσαν εκείνη την κρίση, δεν θεραπεύεται ούτε αυτή. Μπορεί να ανακουφίζονται τα συμπτώματα (π.χ. ενέσεις ρευστότητας και ανακεφαλαιοποιήσεις) αλλά η ασθένεια παραμένει. Και την ασθένεια αυτή, ως συστημική, ούτε το Μνημόνιο ούτε κάποιος από τους ελλειπέστατους κυβερνώντες της Ευρώπης έχει τολμήσει να την αντιμετωπίσει, γιατί θα πρέπει να τα βάλει με πολύ ειδικού τύπου συμφέροντα. Κατά την γνώμη μου (και το λέω χωρίς να είμαι οικονομολόγος) η μόνη ελπίδα ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας είναι να μπει χέρι στον τρόπο που τα χρηματιστηριακά παράγωγα δημιουργούν φούσκες. Να δοθεί ξανά κίνητρο σε όσους έχουν χρήματα να επενδύουν στην πραγματική οικονομία και όχι σε χρηματιστηριακό τζόγο. Μέχρι να γίνει αυτό, δυστυχώς, όση λιτότητα και αν πετυχαίνουν οι κυβερνήσεις, ανάσα δεν προβλέπεται. Δες για παράδειγμα την κατάσταση στην Ιταλία.
Ακόμα όμως και αν γίνει αυτό, εμείς οφείλουμε να αλλάξουμε πολλά από τα πράγματα που κάνουμε και τον τρόπο που τα κάνουμε. Είναι τουλάχιστον άδικο να «κατηγορούμαστε» σαν αντίθετοι στις μεταρρυθμίσεις όσοι αντιδρούμε στο Μνημόνιο. Όχι, θέλω μεταρρυθμίσεις. Δεν θέλω όμως αυτό που άνθρωποι σαν τον Λοβέρδο βαφτίζουν μεταρρύθμιση.
Αυτά. Προσπάθησα να κρατήσω την απάντηση όσο μπορώ πιο σύντομη. 🙂
Η κρίση δεν είναι ελληνική…
Αφού πιστεύεις ότι με 15,8% έλειμμα (24 δις πρωτογεμνές + 12 δις τόκους) δεν ευθυνόμαστε, αφού θεωρείς ότι θα ανάπτυξη είναι να μας δανείζουν οι άλλοι και εμείς να καταναλώνουμε, αφού πιστεύεις ότι οποιανδήποτε προσπάθεια (δειλή μα την αλήθεια, τύπου Λομβέρδου) μείωση των παράλογων – εξωφρενικών δαπανών δεν σε καλύπτει και προτιμάς να μην αλλάξει κάτι, αν και μεταρρυθμιστής, νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένα σημείο σύγκλισης απόψεων άρα κατά συνέπεια η συζύτηση δεν έχει νόημα δεν πρόκειται να βγάλει πουθενά. Το λάθος ήταν μάλλον δικό μου που «τσίμπισα» και σχολίασα το πόστ, θα έπρεπε να το είχα καταλάβει από όλες τις προηγούμενες τοποθετήσεις σου.
Ευχαριστώ πάντως πολύ για την φιλοξενία
ποιος άραγε φοβάτε το μνημόνιο
εγώ πάντως όχι
ζητώ συγνώμη για τα:
έλλειμμα και όχι έλειμμα
Λοβέρδος και όχι Λομβέρδος
συζήτηση και όχι συζύτηση
το διάβασα και μου βγήκαν τα μάτια!!
κι άλλο, κι άλλο,
φοβάται
μάλλον βρίσκομαι σε σύγχυση 🙂
@jojos:
Στη 2η παράγραφο ξεκινάω με το «Η κρίση δεν είναι ελληνική.»
Στην 3η συνεχίζω με το «Η κρίση δεν είναι μόνο ξενόφερτη (παρά τους αντίθετους θρύλους των περισσοτέρων αρνητών του Μνημονίου)»
Δεν έχω σταματήσει να γκρινιάζω για το πόσο αντιπαραγωγικό δημόσιο και πόσο κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα έχουμε. Κι από αυτό συμπεραίνεις ότι θέλω δανεικά και κατανάλωση;
Τι δεν καταλλλαβαίνεις, που λέει και η διαφήμιση; 😉
Αυτό ακριβώς δεν καταλαβαίνω. Αφού το μνημόνιο (η συμφωνία για να μας δανείζουν) προτείνει το ίδιο με αυτό που θέλεις, εσύ είσαι αντίθετος. Τι προτείνει; Αλλάξτε τα όλα, δημόσιο και ιδιωτικό. Τρόπο διοίκησης, τρόπο φορολόγησης, συντεχνίες, δαπάνες ασφαλιστικό, όλα, ακόμη και οι μειώσεις μισθών προς όφελός μας είναι, εκτός και αν πιστεύεις ότι εμείς ψηφίζοντας με γνώμονα την οργή θα αλλάξουμε την παγκόσμια οικονομία (ποτέ δεν ξέρεις, αλλά δεν το πιστεύω). Ταυτόχρονα υποστηρίζει, το μνημόνιο, δεν μπορείτε να ζείτε με ελλείμματα, πρέπει να μειώσετε τις δαπάνες σας, τις δαπάνες τους κράτους. Πως θα το επιτύχετε-ουμε αυτό δεν νομίζω ότι τους ενδιαφέρει.
Και εμείς τι κάνουμε 2.5 χρόνια; Τίποτα, τους- μας κοροϊδεύουμε (η κυβέρνηση), αντί να δημιουργούμε περιβάλλον σταθερότητας δλδ επενδύσεων, κάνουμε και καλά αντίσταση (η αντιπολίτευση για ψήφους) στον κατακτητή και τσαμπουκάδες τύπου αγανακτισμένων, δεν πληρώνω, αποκλεισμούς, καταλείψεις, απειλές καμμένου, τσίπρα και λοιπών αυγών.
Ευχαριστώ δε θα πάρω αλλά είμαι βαθύτατα απογοητευμένος, δεν βλέπω να αλλάζει κάτι. Έφυγαν από πασοκ και την νδ οι πελάτες και πήγαν στον καμμένο τον τσίπρα και την χ.α. μπας και γλυτώσουν κάτι, το τομάρι μας να σώσουμε και οι άλλοι…
Φαντάσου μια Αθήνα μια Ελλάδα που αντί γι’ αυτά που ζήσαμε τα 2.5 χρόνια να ζούσαμε μια κατάσταση ειρήνης, ηρεμίας, δουλειάς και προσπάθειας, τι κέρδος θα είχαμε.
ξέφυγα πάλι (αλλά είμαι στο κρεβάτι με σπασμένο γόνατο)
Όχι φίλε μου, δεν προτείνει αυτό το Μνημόνιο. Προτείνει αυξήσεις ΦΠΑ, αυξήσεις εμμέσων και αμέσων φόρων, επιβάλει οποιοδήποτε μέτρο χρειάζεται για την ταμειακή και μόνο αντιμετώπιση της κρίσης. Και, σαν καμουφλάζ, για να πείσει ανθρώπους που (καλή τη πίστει) ελπίζουν έστω και έτσι να γίνει κάποια ρημαδο-μεταρρύθμιση στην χώρα, βάζει και μια λίστα αλλαγών. Αλλά την βάζει για στάχτη στα μάτια.
Γιατί το λέω αυτό; Ας πούμε ότι έχω ρόλο αξιολογητή της Τρόϊκα (μόνο μην το πάρει κανείς κυριολεκτικά!). Έρχομαι στην χώρα μία φορά – μου λένε να τα δημοσιονομικά, να οι μεταρρυθμίσεις. Μου λένε παπαριές. Την πρώτη φορά, την δεύτερη, την τρίτη. Αν οι μεταρρυθμίσεις ήταν προτεραιότητα, κάποια στιγμή τους το κόβω το παραμύθι, σωστά; Κοιτάω κανένα δείχτη ακόμα, (π.χ. ποσοστό ύφεσης) κι όχι μόνο τι γίνεται στα ταμεία. Ναι, με φλομώσαν στα ψέμματα οι Έλληνες πολιτικοί, αλλά κι εμένα δε με ένοιαζε ιδιαίτερα να προχωρήσουν στα αλήθεια οι μεταρρυθμίσεις.
Δεύτερο επιχείρημα: είναι λογικό ότι οι αντιστάσεις των πολιτών στην διαδικασία μεταμόρφωσης που (υποτίθεται ότι) μας βάζει το Μνημόνιο να αυξάνονται συν τω χρόνω. Αυτό το ξέρεις, το περιμένεις. Είναι δεδομένο ότι στην αρχή θα μπορούσες να περάσεις πολύ πιο δύσκολα πράγματα απο αυτά που θα γινόντουσαν δεκτά τώρα από την κοινωνία. Και όμως, η έμφαση δόθηκε στα δημοσιονομικά; Γιατί δεν φρόντισαν πρώτα τις πολύτιμες μεταρρυθμίσεις τους, ενώ ήξεραν ότι όσο περνά ο χρόνος τόσο λιγοστεύουν οι πιθανότητες υλοποίησής τους; Γιατί δεν τους ένοιαζε αν τελικά θα γίνουν ή όχι.
Αν πιστεύεις ότι οι ξένοι βρίσκονται εδώ για να μας μεταμορφώσουν, σκέψουν την δόση που αποφάσισαν να δώσουν τσεκουρωμένη το Μάϊο. Είναι εδώ μόνο για να προστατέψουν τα συμφέροντά τους, όπως τα αντιλαμβάνονται. Αυτό είναι απόλυτα θεμιτό φυσικά, αλλά να το καταλαβαίνουμε. Να μην θεωρούμε ότι ήρθαν οι από μηχανής θεοί που θα μας φτιάξουν επιτέλους σύγχρονο κράτος.
Προσωπικά πιστεύω ότι ποτέ δεν υπήρχε προθεση να ανακάμψουμε. Μόνο παράδειγμα προς αποφυγή ήθελαν να μας κάνουν κι αυτό μας έκαναν. Και, επί τη ευκαιρία, προσπαθούν να δουν αν θα τους κάτσει να στήσουν εντός Ευρωζώνης Ζώνες Οικονομικής Εκμετάλλευσης. Το ελπίζουν, αλλά φοβάμαι πως ούτε καν αυτό δεν είναι το κύριο ζητούμενο.
ΥΓ: Οι μειώσεις μισθών δεν αντιλαμβάνομαι πώς είναι προς όφελός μας. Γενικά, τα οριζόντια μέτρα δεν αντιλαμβάνομαι πώς μπορεί να είναι προς όφελός μας.
ok.