Μια εβδομάδα μετά: το χωροταξικό ποστ

Πρέπει να ξέρετε ότι ο Μπαμπάκης είναι ελέφαντας. Δεν εννοώ ότι έχω προβοσκίδα, αλλά ότι θυμάμαι τα πάντα. Και επίσης πίνω εξοντωτικές ποσότητες υγρών, κατά προτίμηση αλκοολούχων.

Ακόμη πρέπει να ξέρετε ότι ο Μπαμπάκης δεν είναι στα ίσα του τελευταία κι επειδή ξεκινάει με πλακίτσες στην αρχή του ποστ δεν σημαίνει ότι θα το τελειώσει όμορφα και χαριτωμένα. Για αναμνήσεις και χώρους θα μιλήσω. Και μετά θα σας μαυρίσω την καρδιά.

Διαπιστώνω στην πράξη ότι οι αναμνήσεις μου δένονται πολύ με χώρους, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι με ημερομηνίες ή ακόμα και γεγονότα. Δεν είμαι οπτικός τύπος, αλλά μάλλον κινητικός, δλδ θυμάμαι συμπεριφορές, συζητήσεις και κινήσεις, οπότε θυμάμαι πολύ ξεκάθαρα και χώρους. Οι χώροι μάλιστα που είναι γεμάτοι αναμνήσεις με συγκινούν ιδιαίτερα, καθώς λειτουργώ έντονα νοσταλγικά με τις αναμνήσεις που πέφτουν η μία πάνω στην άλλη.

Πριν παντρευτούμε με την καλή μου, ψάξαμε και νοικιάσαμε ένα διαμερισματάκι στο κέντρο. Βρήκαμε στα Κάτω Πατήσια ένα ρετιρεδάκι γύρω στα 65 τετραγωνικά, με μεγάλη βεράντα, φωτεινό και κουκλίστικο, το οποίο μας έκανε κλικ από την πρώτη στιγμή που το είδαμε. Το θυμάμαι αυτό το σπίτι με μεγάλη αγάπη, δεμένο με μια εποχή ανέφελη και ξέγνοιαστη. Κάθε γωνιά του έχει και κάτι από εμάς αλλά και από αγαπημένους φίλους. Τι να πρωτοθυμηθώ. Την μετακόμιση και όσους βοήθησαν, το πρώτο τραπέζι που κάναμε σε ένα σαλόνι που σαν επίπλωση είχε μόνο το στερεοφωνικό και καρέκλες τραπεζαρίας, τις αγορές που έγιναν για πρώτη φορά και μας συντροφεύουν σταθερά (ψυγείο, κρεβάτι, βιβλιοθήκη, γλάστρες, ακόμα και γουοκ). Τους πειραματισμούς στην περίπου 6 τετραγωνικών κουζίνα του, την ντουλάπα που μετέτρεψα σε κάβα, τις νύχτες που πίναμε κρασί στην βεράντα ακούγοντας μουσική, την κάθε γωνιά του σπιτιού και το πώς κάναμε έρωτα εκεί. Κάθε μικρή λεπτομέρεια είναι εντυπωμένη στη μνήμη και κάθε σημείο δεμένο με αναμνήσεις.

Το τωρινό μας σπίτι είναι το πατρικό μου, που πιάσαμε και ανακαινίσαμε εκ βάθρων. Εδώ άλλου είδους αναμνήσεις κατακλύζουν τον χώρο. Εκεί που τώρα είναι τραπεζαρία είχαν οι γονείς μου το καθιστικό ενώ ο γιός μου κοιμάται στη θέση που ήταν το κρεβάτι της μητέρας και του πατέρα μου. Το δωμάτιό μου παρέμεινε δωμάτιό μου (μας), αλλά έχει γκρεμιστεί ένας τοίχος και χτίστηκε ένας άλλος σε άλλη πλευρά, ενώ εκεί που κοιμόταν ο αδελφός μου υπάρχει τώρα μια ντουλάπα. Η θέα στον κήπο φαίνεται ίδια πάντως, όπως και η γενική κατανομή των χώρων. Και η αίσθηση της συνέχειας εν μέσω αλλαγών είναι έντονη και ανακουφιστική.

Έτσι και για μέρη που πήγαμε διακοπές, για δωμάτια που νοικιάσαμε, για ταβερνάκια που ανοίξαμε τις καρδιές μας γύρω από ένα τραπέζι, για κάθε σημείο που έχω βρεθεί κι έχω νιώσει κάτι όσο βρισκόμουνα εκεί. Όλοι οι τόποι έχουν την σημασία τους. Όλοι οι τόποι είναι αναμνήσεις.

Αλλού θέλω να φτάσω όμως.

Στο ΙΑΣΩ, και φαντάζομαι σε κάθε μαιευτήριο, απαιτείται λειτουργικά ένας ενιαίος όροφος για να γίνονται οι γεννήσεις και αυτός χωρίζεται σε τρεις μεγάλες περιοχές. Έξω είναι η αίθουσα αναμονής, γεμάτη αγχωμένους υποψήφιους πατεράδες και συγγενείς πρώτου βαθμού, άντε σε εξαιρετικές περιπτώσεις και λίγους αγαπημένους φίλους. Μέσα υπάρχουν οι αίθουσες οδυνών, όπου οι γυναίκες περιμένουν, πονάνε, βογγάνε, τα βάζουν με τον Θεό στα ίσια και τελικά γεννάνε. Αν δεν μπορέσουν εκεί, υπάρχει η τρίτη περιοχή, τα χειρουργεία, όπου προχωράνε στις καισαρικές.

Και ανάμεσα στις τρεις περιοχές, σαν ζώνη ανάμεσα σε συνοριακά φυλάκια, στέκεται ένα μικρό δωμάτιο που ονομάζεται αίθουσα αναγγελιών. Έχει δύο πόρτες, μία προς τις αίθουσες οδυνών και μία προς την αναμονή. Εκεί φωνάζουν αυτόν που μόλις έγινε πατέρας να δει για πρώτη φορά έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής του: το ίδιο του το παιδί. Μαζί μπουκάρουν και όσοι συγγενείς τύχει να παραστέκονται εκείνη την ώρα και μετά τα (φυσιολογικά) ουρλιαχτά ευθυμίας ξεκινάει ο προσδιορισμός της απάντησης στο μέγα ερώτημα «σε ποιον μοιάζει τούτο το παιδί». Ο πατέρας είναι ζαλισμένος, φιλοδωρεί τη νοσοκόμα που έφερε το μωρό όπως τον είχαν ορμηνεύσει φίλοι (ήδη πατεράδες) να κάνει, αλλά είναι ικανός να φιλοδωρήσει ακόμα και τους παππούδες του βρέφους πάνω στον ενθουσιασμό του!

Θα σας πω τώρα ένα σκοτεινό μυστικό που κρύβεται βαθειά στο πηγάδι.

Σε αυτό το μικρό δωματιάκι έχω μπει δύο φορές στη ζωή μου, κι εκεί έζησα πιθανόν τις μεγαλύτερες εμπειρίες μου, μία θριάμβου και μία φρίκης. Όταν κράτησα τον γιο μου για πρώτη φορά ήταν εκεί. Πριν μερικές ημέρες ήταν και πάλι εκεί. Εκεί που έψαχνα να κρατηθώ εγώ από κάπου για να μην πέσω. Εκεί που η νοσοκόμα ήξερε ότι αυτή τη φορά δεν έχει φιλοδώρημα, αλλά προσπαθούσε να είναι ανθρώπινη και ήπια και συμπονετική. Εκεί που τους συγγενείς τους είχαμε περιορισμένους στο σπίτι και κανείς δεν αναρωτήθηκε με ενθουσιασμό για ομοιότητες και χαρακτηριστικά προσώπου. Εκεί που κάποιος διαρκώς (ήταν πράγματι διαρκώς; ή έτσι μου φάνηκε; ) χτυπούσε την πόρτα να τελειώνουμε για να μπορέσει να δείξει ένα ζωντανό, ζωηρό μωρό στον τρελαμένο πατέρα του. Στον ίδιο χώρο αυτά.

Με τρομάζει λίγο ένα δωματιάκι με τους τοίχους βαμμένους από τόσο έντονα συναισθήματα. Αναρωτιέμαι τι θα πρωτοέλεγε αν μπορούσε να μιλήσει.

Ξέρω τι θα έλεγα εγώ: δεν υπάρχει όριο στη μοναξιά, ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω.

Όσο για την αίθουσα αναμονής, πρέπει να ήμουνα η απόλυτη αντίθεση: ένας άνθρωπος με μαντήλι πένθους στο μανίκι που πήγε σε γλέντι για πολλαπλά βαφτίσια.

Κι έτσι, ένα σπουργιτάκι πέρασε πετώντας δίπλα μας. Νιώσαμε το θρόϊσμα των φτερών του, κι ούτε που προλάβαμε να το χαϊδέψουμε. Μόνο να θρηνήσουμε για αυτό, και πάλι βεβιασμένα και άγαρμπα και κρυφά. Μην τυχόν χάσουμε την αξιοπρέπειά μας. Μην τυχόν καταλάβει ξεκάθαρα ο πρωτότοκος ότι τα πράγματα δεν είναι καλά. Μην τυχόν το ένα μην τυχόν το άλλο.

(Και σ’ όλα αυτά δεν έχω καν θίξει την αγωνία μου για το τι πέρασε Εκείνη.)

Έχει πολύ μάζεμα κομματιών ακόμη να γίνει. Κι αν σε κάποια κείμενα βγάζω αισιοδοξία, τα κύματα των συναισθημάτων ακόμα κινούνται στο βάθος. Πότε φουσκώνουν και πότε ηρεμούν. Και θα είναι έτσι για καιρό.

Χρειαζόμαστε μια εποχή και έναν χώρο ανεμελιάς επειγόντως.