Οι τελευταίοι εξόριστοι ΙV

Μέρος Δ’ – Η πτώση στον παράδεισο

Προηγούμενα: I, II, III

Εκείνη την μέρα ένιωθαν ότι ξεγέλασαν την Μοίρα.

Γιατί κάθε προσγείωση από την οποία μπορείς να φύγεις περπατώντας είναι καλή. Και σε αυτή την περίπτωση οι τρεις τελευταίοι από το πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού μπόρεσαν και να σηκωθούν και να περπατήσουν μετά την προσγείωση. Περπάτησαν ξανά σε χώμα, ανάπνευσαν ξανά φρέσκο αέρα. Η χαρά τους ήταν απερίγραπτη, ζούσαν το απόλυτο μεθύσι. Ούρλιαζαν ενθουσιασμένοι, χοροπήδαγαν, αγκαλιάζονταν, γελούσαν, έκλαιγαν.

Πριν μόλις δύο ημέρες είχαν αποκόψει ένα τμήμα του Σταθμού για να γλιτώσουν από την μανία που είχε κυριέψει τους μεθυσμένους συναδέλφους τους. Είχαν επιζήσει μόνο οι τρεις τους. Πριν μόλις δύο ημέρες δεν μπορούσαν να αρθρώσουν κουβέντα, καθώς η απελπισία τους έσφιγγε τις καρδιές με τα παγωμένα της δάχτυλα.

Και πραγματικά  η κατάσταση ήταν απελπιστική. Κάτω από τα πόδια τους ο πλανήτης εξακολουθούσε να γυρνά αδιάφορος και απόμακρος, χωρίς σημείο επικοινωνίας, χωρίς τρόπο να γνωρίζουν μέχρι που είχε φτάσει η ραδιενέργεια και αν κάποιες περιοχές ήταν πιο ασφαλείς από τις άλλες. Τα τρόφιμα είχαν σχεδόν τελειώσει. Τις τελευταίες ημέρες ο ερασιτεχνικός αποστακτήρας της καταστροφής είχε καταναλώσει ό,τι είχαν στην αποθήκη που μπορούσε να δώσει σάκχαρα και υδρογονάνθρακες. Όλα πήγαν στην παρασκευή του ανώνυμου πιοτού που έλιωσε τις προσωπικότητες των συναδέλφων τους.

Σα να μην έφταναν αυτά, με την βίαιη και απρογραμμάτιστη αποκοπή τμήματος του σταθμού, η ισορροπία του συμπλέγματος ανατράπηκε δραματικά. Είχε αρχίσει να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Η περιστροφή ήταν σίγουρα μια ενόχληση, αλλά αυτό ήταν δευτερεύον, καθώς το ουσιαστικό πρόβλημα ήταν η απώλεια ενέργειας που αυτή προξενούσε. Επιβεβαιώσανε ότι ήδη η τροχιά τους είχε αρχίσει να φθίνει και ήταν θέμα χρόνου να επανέλθουν στην ατμόσφαιρα και να κατευθυνθούν προς την επιφάνεια του πλανήτη σαν μια φλεγόμενη μάζα από πλαστικό και μέταλλο.

Ο σταθμός δεν ήταν πια ασφαλής. Έπρεπε να τολμήσουν την απόδραση που αναβάλανε εδώ και καιρό. Γιατί από την πρώτη μέρα που άρχισε αυτή η ιστορία φάνηκε πώς οι ίδιοι ήταν ηθοποιοί και κοινό στην τελευταία πράξη του έργου της ανθρωπότητας. Και ήταν αναγκασμένοι να ακολουθήσουν το φρικτό σενάριο που είχε πλέξει η μοίρα γύρω από όλους τους ανθρώπους – ίσως.

Με βάση τις ιδέες που πρώτος ο Πακίρ είχε επεξεργαστεί διάλεξαν μια περιοχή προσγείωσης, έστω και χωρίς χάρτες. Η Αφρική ήταν η ήπειρος που χτυπήθηκε λιγότερο από τον πυρηνικό όλεθρο, ειδικά οι χώρες νοτίως της Σαχάρας, οπότε θα ήταν και η λιγότερο μολυσμένη. Η Αφρική, εκεί από όπου είχε ίσως ξεκινήσει η πορεία της ανθρωπότητας, ήταν η ελπίδα τους για καταφύγιο από αυτή τη μοιραία περιπέτεια. Διάλεξαν λοιπόν μια πεδιάδα, κοντά στις εκβολές του Νίγηρα, που ενδεχομένως να μπορούσε να λειτουργήσει σαν διάδρομος προσγείωσης για διαστημικό λεωφορείο.

Χωρίς άλλη χρονοτριβή φόρτωσαν το σκάφος με οτιδήποτε πίστευαν ότι μπορούσε να τους φανεί χρήσιμο. Θα ξεκίναγαν όταν βρίσκονταν πάνω από τον Ινδικό ωκεανό, περίπου στη θέση που ήταν όταν πρωτοείδαν τα πυροτεχνήματα του πυρηνικού ολέθρου. Κάνανε τις προσευχές τους, σε όποιον Θεό πίστευε ο καθένας, και μέσα σε σιωπή που κοβόταν με λεπίδι, σφιγμένοι από το άγχος, άρχισαν την διαδικασία αποκόλλησης από τον περιστρεφόμενο σταθμό.

Ακολούθησε μια διαδρομή μέσα σε προδιαγεγραμμένο τρόμο. Δεν υπήρχε τρόπος να ξέρουν αν η παρατεταμένη έκθεση στους κινδύνους του διαστήματος ή τα πρόσφατα γεγονότα είχαν κάνει ζημιά στη θερμική ασπίδα του λεωφορείου. Το σκάφος έτρεμε, βογκούσε και προχωρούσε μέσα σε μια αγκαλιά από φλόγες. Ξανά και ξανά αναρωτιόντουσαν μήπως είχαν επιβιβαστεί σε ένα δρομολόγιο θανάτου. Άλλωστε, ήταν σαν ο θάνατος να έχει κυκλώσει όλη την ανθρωπότητα, πώς θα ξέφευγαν οι τρεις τους;

Το σκάφος όμως άντεξε. Όταν αποκαταστάθηκε η ισορροπία και η επαφή με το περιβάλλον η Μαρία έπιασε αποφασιστικά τα χειριστήρια και κατάφερε να εντοπίσει το Λάγος. Κατευθύνθηκαν στα δυτικά ελπίζοντας ότι θα βρουν διαθέσιμο για προσγείωση κάποιον αυτοκινητόδρομο και έτσι και έγινε. Το δύσκολο έργου της μείωσης ταχύτητας του σκάφους πήγε καλύτερα απ΄ ό,τι περιμένανε και μετά από εβδομάδες εξόριστοι βρέθηκαν ξανά στην επιφάνεια της Γης. Κι αφού προσγειώθηκαν μπόρεσαν και βγήκαν. Πανηγυρίσανε. Απόλαυσαν την στιγμή με όλο τους το είναι.

Περάσανε δύο ημέρες για να συνειδητοποιήσουν ότι όσο και να περίμεναν δεν θα περνούσε άλλος άνθρωπος.

Ατελείωτες οι ώρες προσμονής στο πλάι του αυτοκινητόδρομου. Κανένα όχημα, κανένας ήχος ανθρώπου δεν τάραξε την ησυχία. Περπατήσανε μερικά χιλιόμετρα προς την μία κατεύθυνση– τίποτα. Επιστρέψανε για να περπατήσουν άλλα τόσα προς την άλλη μεριά και έπεσαν πάνω σε ένα τοπίο ομαδικής σφαγής. Κατακρεουργημένα πτώματα σάπιζαν σε σωρούς στην άκρη του δρόμου και έδειχναν ότι μια άναρχη μάχη είχε συμβεί εκεί. Δεν άργησαν να καταλάβουν: η απελπισία του «τέλους του κόσμου» είχε οδηγήσει σε ακραίες συμπεριφορές, καταστροφές και λεηλασίες. Εκεί που τα πυρηνικά όπλα δεν θέρισαν τον πληθυσμό, το έκανε η εξαγρίωση και η κατάλυση κάθε έννοιας πολιτισμού. Το ίδιο δεν είχε συμβεί και στην μικρή εξόριστη ομάδα τους άλλωστε; Και το ίδιο θα είχε συμβεί σε όλο τον πλανήτη. Ακόμα και αν κάποιοι είχαν επιβιώσει, τότε είχαν οργανωθεί σε ένοπλες δολοφονικές ομάδες που μόνο στόχο είχαν την άγρια επιβίωση.

Ήταν μόνοι τους. Ίσως να ήταν οι τελευταίοι άνθρωποι στον πλανήτη. Ίσως να ζούσαν το τέλος της ανθρωπότητας. Επιστρέψανε στο σκάφος, που λειτουργούσε πια σαν κατάλυμα και καταφύγιο, βαθειά προβληματισμένοι. Και τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα όταν αρρώστησε ο Στηβ.

Η Ιρίνα διέγνωσε ελονοσία. Φάρμακα δεν υπήρχαν καθόλου στο σκάφος. Οι δύο γυναίκες από καθαρή τύχη ήταν καλυμμένες με την φαρμακευτική αγωγή που είχαν λάβει πριν φύγουν για τον Σταθμό. Μέρα με την μέρα η κατάσταση του Στηβ χειροτέρευε. Όσο η μία γυναίκα καθόταν μαζί του προσπαθώντας να τον ανακουφίσει η άλλη δρούσε σαν τροφοσυλλέκτης, μαζεύοντας καρπούς και χόρτα για να εξασφαλίσει την επιβίωσή τους.

Το να ακολουθήσουν τον δρόμο μέχρι να τους βγάλει σε κάποια πόλη ήταν πορεία ημερών. Ο Στηβ δεν θα άντεχε την διαδρομή και η πόλη δεν θα ήταν απαραίτητα ασφαλής. Παρόλα αυτά, έπρεπε να το τολμήσουν. Μάζεψαν προμήθειες για αρκετές ημέρες, αποφασίστηκε η Μαρία να μείνει στο σκάφος μαζί με τον Στηβ και η γιατρός Ιρίνα να φύγει σε αναζήτηση φαρμάκων. Η αγωνία τους τώρα που χωριζόντουσαν έμοιαζε με την αγωνία βρεφών που για πρώτη φορά βλέπουν τους γονείς τους να φεύγουν από το σπίτι. Δεν ήξεραν αν και πότε θα βλεπόντουσαν ξανά, δεν ήξεραν μήπως τα βήματά τους σε αυτό το βαλς θανάτου τους απομακρύναν για πάντα. Τα βήματα της Ιρίνα καθώς απομακρυνόταν προς την ανατολή ήταν διστακτικά.

Υπήρχε όμως κι ένα άλλο θέμα.

Η ίδια σκέψη είχε στοιχειώσει και τους τρεις εδώ και μέρες. Ίσως ήταν οι τελευταίοι ζωντανοί άνθρωποι. Το είχαν κουβεντιάσει πριν αρρωστήσει ο Στηβ, αλλά δεν κατάφεραν να πάρουν μια απόφαση. Άλλωστε, ήταν φίλοι και συνάδελφοι, άνθρωποι σύγχρονοι και εξελιγμένοι. Δεν είχαν μάθει να προσαρμόζονται σε αναγκαστική τεκνοποιία, κι ακόμα περισσότερο τώρα που το αρσενικό του είδους ψηνόταν στον πυρετό.

Μέσα στη μοναξιά της η Μαρία περίμενε την Ιρίνα να επιστρέψει. Και ο τελευταίος ζωντανός άνδρας αργοπέθαινε. Αποφάσισε να προχωρήσει σε αυτό που έπρεπε να γίνει, σε μια τελευταία προσπάθεια να διασφαλίσουν την επιβίωση του ανθρώπου. Άναψε φωτιές γύρω από το σκάφος. Γδύθηκε, έγδυσε και τον Στηβ. Του εξήγησε τι θα έκανε και μετά τον άγγιξε, τον έτριψε, τον χάιδεψε. Όταν τον ένιωσε έτοιμο κατεύθυνε το πέος του μέσα της. Ο πυρετός δεν του επέτρεπε να διατηρήσει την στύση του, οπότε η Μαρία, με υπομονή, ξεκινούσε ξανά από την αρχή.

Οι φλόγες χορεύουν πάνω στα κορμιά. Ιδρώτας και βογκητά ακούγονται. Ο πυρετός αναμιγνύεται με την αρχαία ηδονή και καταλήγει σε ένα πικρό, τρισάθλιο θρήνο. Δεν έπρεπε να συμβαίνουν όλα αυτά. Είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι εκλεπτυσμένοι και όχι πρωτόγονοι. Κι όμως, ξανά και ξανά και ξανά, μια δουλειά που απλώς πρέπει να γίνει, γίνεται. Δεν ακούγονται κουβέντες, δεν υπάρχουν τρυφερότητες, ούτε εξηγήσεις. Μόνο το αίμα που τρέχει στο σώμα ακούγεται να χτυπάει, κι είναι ο αχός του σαν τύμπανα και κρόταλα πρωτόγονων.

Σαν τελετή γονιμότητας αρχαίων λαών, σαν θυσία σε μια Θεά με πελώρια στήθη, συνέβη το αρχέγονο σμίξιμο του άνδρα και της γυναίκας. Μόνο που ο άνδρας είχε απομείνει ένα ταλαιπωρημένο κορμί, καμένο από τον πυρετό και τις ταλαιπωρίες, ξαπλωμένο στο έδαφος, με την γυναίκα να καρφώνεται πάνω του και να τον εξαναγκάζει να ανταμωθεί μαζί της. Μια επαγγελματική ολοκλήρωση, μια αποφασιστική διεκπεραίωση ήταν η αποστράγγιση του σπέρματος. Και η αγωνία να πιάσει τόπο αυτό.

Την τρίτη ημέρα ο Στηβ χειροτέρεψε. Δεν μπορούσε πλέον να τον εξαντλεί. Δυο εικοσιτετράωρα αργότερα πέθανε, πριν επιστρέψει η Ιρίνα και του δοθεί φάρμακο. Η Ιρίνα γύρισε πολύ αργά, και οι γυναίκες έκλαψαν πικρά για τον φίλο τους.

Η Μαρία όμως ήταν έγκυος και εννιά μήνες αργότερα γέννησε δύο υγιή δίδυμα, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Δεν είχαν βρεθεί άλλοι άνθρωποι, η ζωή τους συνέχιζε στην περιοχή που είχε προσγειωθεί το σκάφος, και εκεί μεγαλώσανε τα δύο αδέλφια. Ακόμα και σε αυτό το κοσμικό κουκλοθέατρο που βρέθηκαν να κάνουν τις μαριονέτες, η ζωή συνεχιζόταν. Οι γυναίκες τα αναθρέψανε από κοινού και, όπως άρμοζε στην περίσταση, αποφάσισαν να τα ονομάσουν Αδάμ και Εύα. Την τρομερή ιστορία τους, την ιστορία των τελευταίων εξόριστων της ανθρωπότητας, διάλεξαν να μην την πούνε ποτέ στα παιδιά.

Μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια αργότερα οι απόγονοι του Αδάμ και της Εύας κατάφεραν να κατασκευάσουν πυρηνική βόμβα.
Για πρώτη φορά.
Ξανά.

ΤΕΛΟΣ

Συνταγή για Βόλτα στο Ζάππειο

Υλικά

• Ένα πιτσιρίκι ανά δύο ενήλικες, κατά προτίμηση πρώτου βαθμού συγγενής ή βαφτιστήρι. Προσοχή, μην επιτρέψετε αριθμητική υπεροπλία στα πιτσιρίκια, αποδεικνύεται καταστροφικό
• Εισιτήρια μετρό, δύο ανά συμμετέχοντα. Μην είστε γραφικοί και δοκιμάσετε να κατεβάσετε την τζιπάρα σας στο κέντρο μέρες που είναι. Θα φάτε αρκετή γρουσουζιά και κατάρα για όλο το 2007.
• Άνετα παπούτσια περιπάτου και ουχί κοθόρνους, φέροντες τακουνάρες σε ύψος που να σας μπερδεύουν με τους ξυλοπόδαρους
• Γάντια, σκούφοι, κασκώλ.
• Φορτισμένα κινητά, φορτισμένες φωτογραφικές, φορτισμένα πορτοφόλια
• Και κέφι, κέφι, κέφι

Οδηγίες παρασκευής

1. Σιγοψήνουμε το πιτσιρίκι σε χαμηλή φωτιά αναμονής επί μία εβδομάδα, υμνώντας την καλογουστιά και το κέφι της εκδήλωσης
2. Την προηγούμενη το βράδυ τηλεφωνιόμαστε με τους συνένοχους ενήλικες και δίνουμε ραντεβού νωρίς «για να προλάβουμε τον κακό χαμό που θα γίνεται μετά»
3. Ξυπνάμε μισή ώρα μετά από το ραντεβού, με αποτέλεσμα να μην πιούμε καφέ, να μην βρούμε να παρκάρουμε κοντά σε σταθμό μετρό, να χαθούμε με όλους τους υπόλοιπους και την επόμενη μέρα να ρίξουμε κάτι μπινελίκια από τηλεφώνου με τον Θανάση (που είχε πάει στην ώρα του), πολύ εορταστικά!
4. Bλέπουμε την πίστα χιονιού του Everest. Κάνουμε την πάπια προσπαθώντας να πείσουμε το πιτσιρίκι να ζωγραφίσει ή να μπει στην καλύβα «εργαστήρι παραμυθιών». Η καθυστέρηση δείχνει να δουλεύει, αλλά ο μικρός δυνάστης δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη.
5. Βλέπουμε τους ανθρώπους που είναι ντυμένοι χιονάθρωποι, τάρανδοι, κλπ και λέμε να βγάλουμε φωτογραφία το πιτσιρίκι μαζί τους. Τους ξανακοιτάμε και σκεφτόμαστε ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Εκτός ίσως από του τύπου που τον έντυσαν χριστουγεννιάτικο δέντρο.
6. Προωθούμε το πιτσιρίκι για φωτογράφηση, αυτό σκιάζεται από την μουτσούνα του χιονάνθρωπου, μπήγει ηρωικές και αταλάντευτες τσιρίδες και τελικά η φωτογράφηση αναβάλλεται για του χρόνου.
7. Διαπιστώνουμε ότι είτε ζούμε την μέρα της μαρμότας, είτε αυτή είναι η 67η φορά που τα μεγάφωνα παίζουν το Last Christmas από την ώρα που ήρθαμε.
8. Το πιτσιρίκι εντοπίζει την πίστα χιονιού. Ο γονιός κοιτά την ουρά με ανησυχία, καθώς έχει περίπου όσους ανθρώπους τρέχανε απελπισμένοι για τις βάρκες διάσωσης του Τιτανικού. Ε, μέρες που είναι, εύχεστε απλώς να μην θέλει και δεύτερη βόλτα. Μπαίνετε στην ουρά.
9. Τρία τέρμινα αργότερα, έρχεται η σειρά σας. Όπου διαπιστώνετε ότι το πιτσιρίκι είναι πολύ μικρό για να κάνει μόνο του (αυτό το ξέρατε) και εσάς δεν σας αφήνουν να μπείτε στην κουλούρα και να το πάρετε αγκαλιά (αυτό σας το φυλάγανε για ευχάριστη έκπληξη). Μετά από τόση αναμονή το πιτσιρίκι πατάει κάτι κλάματα απελπισίας που κάνουν τον πατέρα να ψάχνει κοτρώνα μεγέθους Αραράτ για να την φέρει στην κουρούπα των υπευθύνων που δεν προειδοποιούσαν πριν στηθούν στην ουρά.
10. Ξεκινά να παίζει μια μπάντα στα σκαλιά του Ζαππείου. Το πιτσιρίκι αποσπάται και συνέρχεται από την απογοήτευση της πίστας και εσείς συνέρχεστε γενικά γιατί τα μεγάφωνα σταμάτησαν να παίζουν το Last Christmas.
11. Συνειδητοποιείτε ότι δεν έχουν μείνει εκθέματα, οπότε προχωράτε στην παιδική χαρά του Ζαππείου (κάτω από την Αίγλη, πολύ καλοφτιαγμένη, την συνιστώ). Εκεί πετυχαίνετε ζευγαράκι λυκειόπαιδων σε εορταστικές περιπτύξεις (τρελό χούφτωμα λέμε!). Τα λυκειόπαιδα σπάνε όταν το πιτσιρίκι τους δείχνει και ρωτάει δυνατά «Μπαμπά γιατί αυτός ο κύριος πιάνει τον πωπό αυτής της κοπέλας;»
12. Σε όλα τα παραπάνω αποφεύγετε τους μπαλονοπωλητές, διότι πώς θα πάρεις τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη σπίτι μετά χωρίς αυτοκίνητο;
13. Επιστρέφετε. Είστε κουρέλια, αν και δροσισμένοι. Το πιτσιρίκι είναι ενθουσιασμένο σε βαθμό απορίας. Συνειδητοποιείτε ότι η ικανότητα να γκρινιάζεις αποκτάται μόνο με την ηλικία και ότι τα μεγάλα κλισέ τελικά είναι αληθινά. Και ναι, τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά.

Άντε, καλά Χριστούγεννα σε όλους, καλές γιορτές και ό,τι καλύτερο για τη νέα χρονιά που επιτέλους έρχεται!

Once more, with feeling!

Λιγότερο από μια εβδομάδα έμεινε για τα Χριστούγεννα και το κλείσιμο του έτους. Η φυσική απορία είναι πότε πρόλαβε και πέρασε ο ρημάδης ο χρόνος. 2007 είπατε??? Δεν παίζει, συνέλθετε μάγκες, δεν ακούω τι λέτε ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να έχουμε 2007 σε λιγότερο από δύο εβδομάδες.

Και έτσι φεύγει κάθε χρόνος και πιο γρήγορα, κάθε χρόνος με πιο σύντομη ανάσα. Τρεχαλητά, άγχη. Οι πελάτες συνειδητοποιούν ότι ξεχειλώνανε οι κωλάρες τους όλη την χρονιά και προσπαθούν στον ένα μήνα να βγάλουν την δουλειά των υπολοίπων. Πότε ήρθαν Χριστούγεννα; Πότε έφτασαν οι μέρες; Πώς έγινε αυτό;

Ευτυχώς η καλή μου επιμένει να στολίζουμε σπίτι σχετικά νωρίς γιατί αλλιώς δεν θα καταλάβαινα τίποτα.

Κι έχεις και το ξενέρωμα με τον κακό χαμό, δώρα, ψώνια, τραπέζια, τηλέφωνα, συγκεντρώσεις, μια ατμόσφαιρα που βρωμάει λίγο υστερία και καταναγκαστική διασκέδαση. Και αναγνωρίζουμε πλέον αυτή την υστερία και μιλάμε για το ψεύτικο μήνυμα των Χριστουγέννων και για το πώς πέφτουμε θύματα της κατανάλωσης. Τα Χριστούγεννά μας λέει δεν είναι αληθινά, δεν περνάνε μήνυμα αγάπης όταν υπάρχουν τόσα προβλήματα στον κόσμο, δεν προωθούν εορταστική ατμόσφαιρα αλλά αποτελούν αφορμή για άλογη κατανάλωση.

Κι είναι σωστά όλα αυτά, αλλά

αλλά

αλλά είναι τελικά μια γκρίνια που δεν μας αξίζει, και θα σας πω γιατί: γιατί ο ρόλος μας τα Χριστούγεννα είναι πια διαφορετικός. Δεν είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε όπως γιορτάζαμε μικροί, δεν είμαστε για την χαλαρή ατμόσφαιρα ή τα δώρα ούτε και τα φωτάκια ή τα κάλαντα. Ούτε καν τα μελομακάρονα δεν γίνονται για τα μούτρα μας!

Όλα είναι μια παράσταση. Και σε μια παράσταση, ο θεατής πρέπει να νιώσει συγκίνηση και ενθουσιασμό. Ο θεατής είναι αυτός για τον οποίο γίνεται η γιορτή της παράστασης, όχι οι συντελεστές της. Στην πραγματικότητα, μόνο και μόνο επειδή κάποιος βρίσκεται στην θέση του θεατή είναι εφικτή η παράσταση!

Το μυστικό είναι ότι πέρασε η εποχή που μαγευόμασταν από τα Χριστούγεννα ως παιδιά. Και είναι λογικό που πέρασε. Αν αναζητάμε να γευτούμε ξανά την ίδια χαρά με ξανά τον ίδιο τρόπο προδίδουμε τον εαυτό μας, την δομή της γιορτής και, σε τελική ανάλυση, στην θέση μας στον κύκλο της ζωής (το βάρυνες Μπαμπάκη, συγκρατήσου!). Δεν είμαι πια θεατής, δεν κάθομαι αναπαυτικά στο κάθισμα περιμένοντας να με καταπλήξει το σώου. Τώρα πια έχουμε περάσει πάνω στη σκηνή ή ίσως και πίσω από αυτήν. Μιλάμε σε τρίχρονα για τον Άγιο Βασίλη, για την Αγάπη και την σημασία της, για την ομορφιά της γιορτής, της ζωής και του κόσμου.

Είναι παράσταση και, ναι, δεν ανταποκρίνεται στην απόλυτη αλήθεια. Στον κόσμο υπάρχει Πόνος, πόνος ατελείωτος, ωκεανοί ολόκληροι από δαύτον, αλλά η γιορτή είναι εδώ για τον θεατή. Και ο κάθε θεατής παρίσταται σε κάτι που είναι, με αυστηρούς όρους, ψέμα. Αλλά αυτό γίνεται σε όλες τις παραστάσεις: οι ερωτευμένοι που ορκίζονται την αιώνια αγάπη τους, απαρνιούνται το όνομά τους και σοκάρονται όταν ανακαλύπτουν ότι είναι κυκλωμένοι στην ματοβαμένη βεντέτα της Βερόνα, ξέρουν ότι υποκρίνονται. Το έχουν κάνει ήδη πολλές φορές από την πρεμιέρα. Αυτό δεν μειώνει το συναίσθημα του θεατή ούτε την μαγεία της παράστασης.

Είναι άλλος ο ρόλος μας πλέον. Και από αυτόν τον ρόλο πρέπει και μπορούμε να αντλήσουμε την χαρά των Χριστουγέννων. Σκοπός μου δεν είναι να ανοίξω δώρα, αλλά να κάνω δώρα στους γύρω μου – και ειδικά στον πιτσιρικά να τα ντύσω και με ένα αμπαλάζ παραμυθιού που θα τα κάνει ακόμα πιο μαγικά και ιδιαίτερα. Σκοπός μου δεν είναι να φάω κτηνωδώς σε τραπέζια που λυγίζουν από το βάρος της πιατέλας, αλλά να διαλέξω το κρασί που θα σφάξουμε και θα δώσει το κάτι ιδιαίτερο στο γεύμα (ήδη έχω ονοματίσει της πρωτοχρονιάς, των Χριστουγέννων παίζει ανάμεσα σε δύο). Την χαρά θα την αντλήσω από τα φωτεινά ευχαριστήρια βλέμματα των ανθρώπων μου, από τις ευχές, από τις αγκαλιές. Από την ανακούφιση που τελειώνει το 2006 (όξω!).

Και θα κάνω ό,τι πιθανό και απίθανο περάσει από το μυαλό μου για πραγματικά μαγικά Χριστούγεννα. Για το κοινό της παράστασης. Μπορεί να αλλάζουμε πόστα σε αυτή την μαγεία, μπορεί να κάνω εγώ σώου και μετά να κάθομαι στο φουαγιέ και να κολακεύομαι από την έκπληξη που μου ετοιμάζει η καλή μου, αλλά ο ρόλος μου πια είναι κυρίως αυτός του μέλους του θιάσου. Αυτή την χαρά θα πάρω, την χαρά που παίρνει το μέλος του θιάσου σε μια πετυχημένη παράσταση.

Και πιστέψτε με, είμαι αποφασισμένος να κάνω το κοινό να μπιζάρει για ώρες ολόκληρες. Άλλωστε, ζω για το χειροκρότημά του!!! 🙂

Κλείνω με τους στίχους από τον Χρονοποιό του Νιόνιου, ένα γλυκόπικρο αγαπημένο τραγούδι για τις μέρες που έρχονται:

Πρωτοχρονιές σε χρόνους άλλους
Πρωτοχρονιές με τους μεγάλους
μικρός εσύ μικρός κι ο χρόνος
αλλάζατε κι οι δυο συγχρόνως

Λίγο μετά στα δεκαεφτά
με τους γονιούς σου ήσουν πάλι
μα αισθανόσουν ήδη απών
σε συντροφιά συμμαθητών
το σπίτι σου έχανε εξουσία
κι ο χρόνος την κρυφή του ουσία

Ύστερα γιόρταζες με φίλους
σ’ ένα δωμάτιο καπνού
το θαύμα πάλι ήταν αλλού
στις παιδικές Πρωτοχρονιές σου
στο χρόνο που άλλαζε μαζί σου
πριν μεγαλώσει η αντίστασή σου

Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις
Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις
την λίγη πίστη του ενηλίκου
στην παιδική ανατολή του

Πρωτοχρονιές γιορτές του χρόνου
Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου
πως θα τις γιόρταζες εσύ
τώρα που έχεις το κλειδί ;

Μικρό κλειδί και σ’ οδηγάει
σ’ ένα παράσπιτο στο πλάι
σ’ ένα μικρό – μικρό πλανήτη
πλάι στο μεγάλο άδειο σπίτι

Πάει ο καιρός που οι δικοί σας
σκηνοθετούσαν την γιορτή σας
και είσ’ εσύ που πρέπει τώρα
να υψώσεις της γιορτής τα δώρα

Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει
Χρονοποιός ας είναι η λέξη
γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα
κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα

Χοιρινό ή γαλοπούλα;

Η γαλοπούλα είναι ένα ον με εξαιρετικά άνοστο κρέας, χειρότερο ακόμα και από το κοτόπουλο (όσοι έχουν κάνει θητεία Ναυτικό ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να ξεκινήσεις να τρως κοτόπουλο ξανά!) και φυσικά δεν είναι γηγενές πτηνό της Ευρασίας, αλλά της Αμερικής. Έτσι, όσο προφανές κι αν είναι, πολλοί δεν γνωρίζουν ότι το παραδοσιακό ελληνικό πιάτο των Χριστουγέννων δεν είναι η γαλοπούλα.

Αντίθετα, το παραδοσιακό πιάτο των γιορτών στο μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας είναι το ψητό χοιρινό. Μάλιστα, περίπου αυτή την εποχή είχαν τελειώσει τα λουκάνικα και όσα άλλα τμήματα του οικιακού χοίρου δεν αντέχουν σε βάθος χρόνου, οπότε ήταν ευκαιρία να προχωρήσουν στο πρώτο «πραγματικό» κομμάτι κρέας που είχαν για κατανάλωση.

Με άλλα λόγια, το γεύμα των Χριστουγέννων συνδέεται άμεσα με τα χοιροσφάγια. Τα χοιροσφάγια συνέβαιναν κατά τα τέλη Οκτώβρη – αρχές Νοέμβρη, ακριβώς μόλις έπιαναν τα πρώτα κρύα (αυτά που ακόμη περιμένουμε φέτος). Ήταν σαν πανηγύρι του σπιτιού, αφού καλούσαν συγγενείς και φίλους να μοιραστούν δουλειά αλλά και μεζέδες, οπότε κάθε βδομάδα άλλο σπιτικό είχε τα χοιροσφάγια του για να μην πέφτουν όλοι μαζί. Σφαζόταν ο οικιακός χοίρος, που τον μεγαλώνανε από την προηγούμενη άνοιξη, και εξασφαλιζόταν το κρέας της χρονιάς. Το κρέας το συντηρούσαν, αλλά έφτιαχναν και πολλούς ωραίους μεζέδες: λουκάνικα, πηχτές, παστά, κοκ. Και το σύγλινο ας πούμε (γιαμ γιαμ) τότε γινόταν.

Όμως, με την απελπισμένη δυτικόστροφη αναζήτηση της ελληνικής «αστικής» κουζίνας τις τελευταίες δεκαετίες απαρνηθήκαμε το χοιρινό και πέσαμε στην άνοστη γαλοπούλα.

Το πραγματικό πρόβλημα φυσικά είναι ότι με αυτά και με αυτά πήραν θάρρος τα γουρούνια και εκδηλώθηκαν.

 

«Άμα εκνευρίζεις έναν ένοπλο είναι σαν να παίζεις με την φωτιά.E, και οι αστυφύλακες άνθρωποι είναι, έχουν νευρικό σύστημα.»

Εποχιακή φιλανθρωπία vs ΜΚΟ

Παραδοσιακά καταλαβαίνεις ότι έρχονται Χριστούγεννα από δύο πράγματα: πρώτον, ακούς το Last Christmas στο ραδιόφωνο, αλλάζεις απεγνωσμένα σταθμό και ξαναπέφτεις στο Last Christmas. Δεύτερον, γεμίζει ο τόπος αναφορές στην ανάγκη για φιλανθρωπία και στο πώς «αυτές τις γιορτές» θα δείξουμε πόσο καλοί υπέροχοι και γούτσου γούτσου θέλω-να-σε-ζουπήξω άνθρωποι είμαστε κατά βάθος.

Με ενοχλεί η εποχιακή φιλανθρωπία. Εδώ που τα λέμε με ενοχλεί ακόμα και ο όρος «φιλανθρωπία». Μου φέρνει στο νου υστερικές μεγαλοκυρίες που πλειοδοτούν για το βρακί που φορούσε η Παπαρίζου στην Eurovision προσπαθώντας απεγνωσμένα να κάνουν εντύπωση και PR, αλλά «το σημαντικό είναι να μαζευτούν τα λεφτά για τον σκοπό, που είναι ιερός». Υποκρισία του αισχίστου είδους είναι η mainstream φιλανθρωπία. Αν πιστεύεις στον σκοπό τα δίνεις τα λεφτά κατ’ ευθείαν, δεν χρειάζεσαι γκαλά και πλειστηριασμούς. Αν όμως χρειάζεσαι το τζέρζελο που συνοδεύει όλη αυτή την ιστορία, τότε μάλλον για τα PR έχεις πάει. Είτε της φαμίλιας είτε της εταιρείας. Και για την ψευδαίσθηση ότι είσαι καλός άνθρωπος. Λέμε τώρα.

Η φιλανθρωπία της εποχής μας αυξάνεται τώρα τα Χριστούγεννα. Μάλλον οι δυτικοί αστοί έχουμε χάψει το παραμύθι του Άγιου Βασίλη και προσπαθούμε να σώσουμε την παρτίδα της χρονιάς, έστω και στο τέλος της, με το να γίνουμε καλοί άνθρωποι. Ξαφνικά θυμόμαστε τους εράνους, ξαφνικά δίνουμε και λεφτά στους ζητιάνους. Ξαφνικά και πρόσκαιρα. Μετά τα Φώτα δεν έχουν πια ανάγκη οι ζητιάνοι (άσε που έχουν καθαριστεί οι μισθοί – δώρα και έχει αρχίσει η απεγνωσμένη έρευνα για κέρματα πίσω από την σερβάντα και κάτω από το ψυγείο!)

Στο εντελώς αντίθετο άκρο υπάρχουν κάποιες μη κυβερνητικές οργανώσεις που προσπαθούν και που προσφέρουν έργο, πραγματικό έργο και όχι ζωγραφισμένες αγελάδες. Άνθρωποι σηκώνουν τα μανίκια και δίνουν από τον χρόνο τους (το πιο πολύτιμο αγαθό που έχουμε) προσφέροντας σε συνανθρώπους. Και το κάνουν όλο τον χρόνο, αφού άλλωστε όλο τον χρόνο υπάρχουν ανάγκες και όχι όποτε μας ενημερώνει η τιβούλα μας ότι πρέπει να σηκωθούμε από τον καναπέ. Τέτοιες είναι για παράδειγμα το Χαμόγελο του Παιδιού ή οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Με τέτοιες οργανώσεις μπορείς να συμφωνείς ή να διαφωνείς με τις θέσεις και τις μεθόδους τους (για παράδειγμα, η Greenpeace έχει υιοθετήσει μια εντελώς κοντόφθαλμη θέση στην σύντηξη υδρογόνου IMHO), αλλά αυτό δεν αναιρεί το συνολικό τους έργο. Τέτοια οργάνωση, αληθινού έργου, και οι Δρόμοι Ζωής, στο bazaar των οποίων μας προέτρεψε να πάμε ο Αθήναιος (και πήγε ο ίδιος πρώτος και σήκωσε τα πάντα και όποιοι πήγαμε την Κυριακή δεν βρήκαμε τίποτα και δεν το κάνω θέμα αλλά αυτή την χειροποίητη τυροκαυτερή θα την φαντασιώνομαι για καιρό!!!)

Τις προάλλες άκουγα στο ράδιο μια Κυρία από την «Φλόγα», η οποία είναι Σύλλογος Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια. Πόνεσα. Δεν καταλαβαίνω το βάθος toy πόνοy τους και ειλικρινά εύχομαι ο Θεός να δώσει να μην τον καταλάβω ποτέ. Υποψιάζομαι όμως. Και σέβομαι. Και ξέρω ότι η δύναμη που μπορεί να δείξει ο άνθρωπος είναι τρομακτική σε μέγεθος και σε εύρος.

Ακούς όμως μια σεμνή γυναίκα να λέει ότι βασικός ρόλος τους είναι να στηρίζουν τους γονείς που βρίσκονται αντιμέτωποι με αυτή την κατάσταση. Και ότι στην πρώτη συνάντηση στέλνουν πάντα μέλη τους που το παιδί νίκησε την μάχη για να δείχνουν ότι υπάρχει και πιθανότητα νίκης. Και μετά την ρωτάνε «εσείς πηγαίνετε;» και απαντά όχι «εγώ την έχασα την κόρη μου». Πώς να μην δείξεις σεβασμό; Για αυτή την γυναίκα ήρθε μια τέτοια απώλεια, που είναι το χειρότερο που μπορείς να βιώσεις και όμως, ο κόσμος δεν σταμάτησε να γυρίζει, ο πόνος δεν έφτασε να την γονατίσει, οι ανάγκες άλλων ανθρώπων στην ίδια θέση αποδεικνύονται επαρκές κίνητρο για να τρέχει και να βοηθάει και να στηρίζει. Πώς να μην δείξεις σεβασμό; Και πώς να μην συγκλονιστείς από τις ιστορίες παιδιών που δείχνουν τέτοια μεγαθυμία και τέτοιο ήθος καθώς κονταροχτυπιούνται με τον καρκίνο, που τα μάτια βουρκώνουν και μένει η ανάγκη να δώσεις κι εσύ κάτι από τον εαυτό σου, ελπίζοντας να μην σε αφορά ποτέ. Και να μιλήσεις για όλα αυτά, να μιλήσεις όσο μπορείς πιο προσεκτικά για να μην ευτελίσεις την προσπάθεια.

Αντιγράφω από εδώ:

Η ΦΛΟΓΑ αγωνίζεται για την καλύτερη ιατρική ψυχολογική και κοινωνική φροντίδα των παιδιών που πάσχουν από καρκίνο. Η ΦΛΟΓΑ σήμερα απλώνεται σε ολόκληρη την Ελλάδα, διαθέτει γραφεία με πλούσια δράση στην Ήπειρο, την Πάτρα, τον Βόλο, την Πρέβεζα, τα Γιάννενα και την Κέρκυρα, ενώ τα μέλη μας σε όλη την Ελλάδα ανέρχονται σε 2000 περίπου οικογένειες. Σήμερα, δύο στα τρία παιδιά που προσβάλλονται από καρκίνο φτάνουν την τελική ίαση και εντάσσονται στο κοινωνικό σύνολο αφήνοντας πίσω τους μία οδυνηρή εμπειρία.Εμείς οι γονείς της ΦΛΟΓΑ, προσπαθούμε με την συνεχή παρουσία μας να σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας, που σ’ αυτή την τόσο τρυφερή ηλικία, είναι υποχρεωμένα να αγωνιστούν για να διεκδικήσουν αυτό, που θα έπρεπε να είναι δεδομένο, το δικαίωμα για ζωή.

Δραστηριότητες της ΦΛΟΓΑΣ

• Συμμετέχει στην προμήθεια ιατρικού και άλλου εξοπλισμού και στην διαμόρφωση των χώρων νοσηλείας στα νοσοκομεία.
• Προσπαθεί με συνεχείς παραστάσεις στους κρατικούς φορείς να υποχρεώσει την πολιτεία να βελτιώσει την μέριμνα που παρέχει στο παιδί που πάσχει από καρκίνο.
• Διαθέτει κατάλληλα εξοπλισμένο αυτοκίνητο το οποίο σε συνεργασία με τα νοσοκομεία παίδων αναλαμβάνει καθημερινά την μεταφορά των παιδιών από και προς τα νοσοκομεία.
• Διαθέτει κοινωνικό ταμείο για τις πρώτες βασικές ανάγκες των οικονομικά ασθενέστερων οικογενειών.
• Αγωνίζεται να ενημερώσει την κοινή γνώμη ότι ο καρκίνος στο παιδί είναι μία νόσος που μπορεί, με την κατάλληλη υποδομή και φροντίδα, να ξεπεραστεί, Το παιδί που αρρωσταίνει από καρκίνο έχει ανάγκη από σωστή ιατρική ψυχολογική και κοινωνική φροντίδα σε συνθήκες που θα προστατεύουν τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του.
• Σήμερα δύο στα τρία παιδιά που προσβάλλονται από καρκίνο φτάνουν την τελική ίαση και εντάσσονται στο κοινωνικό σύνολο αφήνοντας πίσω τους την νόσο σαν μία οδυνηρή εμπειρία.
• Στόχος μας , τρία στα τρία παιδιά να γίνονται καλά και μέχρι να γίνει αυτό δυνατό η ΦΛΟΓΑ θα συνεχίσει να αγωνίζεται με όποια μέσα, ώστε να μπορεί να δώσει στα παιδιά της την καλύτερη δυνατή ευκαιρία για τελική ίαση.
• Το πιο σημαντικό, όμως, πρόγραμμα της ΦΛΟΓΑΣ είναι η ανέγερση του Ξενώνα της ΦΛΟΓΑΣ στο οποίο φιλοξενούνται τα παιδιά και οι γονείς που έρχονται από την περιφέρεια και είναι υποχρεωμένα να παραμείνουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Αθήνα για να υποβληθούν σε θεραπεία. Το «Σπίτι των Παιδιών της ΦΛΟΓΑΣ» βρίσκεται δίπλα στα νοσοκομεία παίδων της Αθήνας.
• Επόμενος στόχος της ΦΛΟΓΑΣ σε συνεργασία με το Νοσοκομείο Παίδων Π & Α Κυριακού είναι η θεσμοθέτηση της κατ’ οίκον νοσηλευτικής βοήθειας (ΚΟΝ) για ορισμένα από τα παιδιά των ογκολογικών τμημάτων σε ορισμένες φάσεις της νόσου τους. Το πρόγραμμα αυτό έχει ήδη εγκριθεί από τη Διοίκηση του Νοσοκομείου.

Τηλέφωνο: 210 7485000 Διεύθυνση: Αιγίου 6 – 8, Γουδί e-mail: f2001@otenet.gr URL: http://www.floga.org

Δείτε επίσης εδώ. Πάντως, το url που δίνεται για τον ιστοχώρο του Συλλόγου δεν δουλεύει. Είτε δουλεύει όμως είτε όχι, να ένα καλό σημείο για να ρίξουμε βάρος και προσπάθεια από δω κι εμπρός. Ελπίζω να σας έπεισα κι εσάς, και ελπίζω ο τρόπος που έγραψα αυτό το κειμενάκι να μην προσβάλει ανθρώπους που σηκώνουν τέτοιους σταυρούς.

Βόλτα στα blog

Χθες έκανα μια μικρή βόλτα στα blogs (κοινώς λούφαρα από την δουλειά – τι κατόρθωμα κι αυτό!) και ανακάλυψα (από το nylon) ένα αληθινό διαμαντάκι δημιουργικότητας και ευρηματικότητας. Μπορείτε να το δείτε εδώ.

Με ενθουσίασε, αλλά και ξανάφερε στην επιφάνεια το παλιό ερώτημα, που είχε θέσει ο Χαρτοπόντικας στο μαγαζί του: όλη αυτό το δύσκολα οριοθετούμενο συνοθύλευμα που λέγεται blogs, internet και youtube είναι μόνο μέσο με το οποίο επαναλαμβάνονται γνωστές τέχνες ‘η/και τεχνικές ή τελικά αποτελεί από μόνο του μια νέα μορφή τέχνης; Μία τέχνη fusion κατά κάποιο τρόπο. Ομολογώ ότι δεν έχω την απάντηση. Πάντως, video σαν αυτό του Lasse Gjertsen «κόβουν» τις γραμμές από διαφορετικές μορφές τέχνης και δείχνουν ότι δεν έχουν αξιοποιηθεί όλες οι δυνατότητες και τα εργαλεία που μας προσφέρει η σημερινή τεχνολογία.

Επίσης δεν έχω απάντηση σε έναν εντελώς διαφορετικό προβληματισμό, πάλι σχετικό με τα blogs. Έστω ότι διαβάζεις τα σχόλια σε ένα ποστ. Και έστω ότι υπάρχουν κανά δυο τρολς ανακατεμένα στη συζήτηση που βρίζουν άνευ λόγου και αιτίας τον οικοδεσπότη, καλυμένα πίσω από μια ανέξοδη ανωνυμία. Πώς δείχνω στον οικοδεσπότη ότι δεν είναι μόνος του χωρίς να ανακατευτώ στα χωράφια του; Πρέπει να μπουκάρω στην συζήτηση και να τους την πω κι εγώ ή όχι; Είναι σκόπιμο ίσως να μπω κι εγώ σαν ανώνυμος και να τους κράξω ή τελικά θα οδηγήσω σε τρελή βαβούρα άνευ λόγου και αιτίας;

Αυτοί οι ανέφελοι προβληματισμοί για σήμερα. Οι οποίοι είναι μικροί και (τελικά) λιγάκι άνευ σημασίας…

Παρασκευή είναι, όμορφος καιρός έξω. Γιορτές έρχονται.

Άκουγα σήμερα το πρωί στο ράδιο για την «Φλόγα» και πρέπει να ανεβάσω και γιαυτό κάποιο ποστ. Για την ώρα όμως, επιμένω στο ανέφελοι..

Η μηχανή του δόκτορος Κιριτσένκο

Όταν ο δόκτωρ Κιριτσένκο ανακοίνωσε την μηχανή που είχαν κατασκευάσει με την ομάδα του, μια μηχανή που έδινε μια τελευταία ευκαιρία σε όσους χάνανε τους αγαπημένους του, ο κόσμος ολόκληρος στράφηκε με περιέργεια να δει τι είχε επινοήσει πάλι ο πρωτοπόρος επιστήμονας.

Όλοι θυμόντουσαν ότι η ιατρική και επιστημονική κοινότητα δεν έβλεπε πάντα τον δόκτορα Κιριτσένκο με τέτοιο σεβασμό. Αντίθετα, όταν πριν από μια δεκαετία περίπου ο δόκτωρ και η ομάδα του ανακοίνωσαν ότι προχωρούσαν σε πειράματα πάνω στην ανθρώπινη αύρα υπήρχαν πολλοί που υπομειδίασαν ειρωνικά και έγραψαν ειρωνικότερα για τα κονδύλια που πήγαιναν χαμένα. Σύντομα όμως οι ανακαλύψεις τους γύρω από τους τρόπους καταγραφής της αύρας και των μεταβολών της αναδείξανε ένα απρόσμενο όσο και εντυπωσιακό νέο επιστημονικό πεδίο. Τα ευρήματα έθιγαν και τους τομείς της φιλοσοφίας και της θρησκείας φυσικά, οπότε είχαν εξαιρετική βαρύτητα. Μέσα σε μόλις μια πενταετία ένα εντυπωσιακό ποσοστό της χρηματοδότησης της παγκόσμιας ιατρικής έρευνας είχε στραφεί σε θέματα αύρας.

Ο δόκτωρ Κιριτσένκο όμως προχώρησε και πάλι πρώτος. Ανακάλυψαν ότι μετά τον θάνατο του ανθρώπου, η αύρα παρέμενε διαθέσιμη για περίπου 40 ημέρες, σκορπισμένη και διαιρεμένη αλλά υπαρκτή. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα και με χρήση πελώριων ποσών ενέργειας ήταν δυνατόν να συγκεντρωθεί η αύρα, να προβληθεί αστρικά, να μπορέσει να αποκτήσει συνείδηση και να επικοινωνήσει για περίπου πέντε λεπτά, πριν σκορπιστεί και χαθεί για πάντα.

«Ο δόκτωρ Κιριτσένκο σας εξασφάλιζει μια τελευταία ευκαιρία επικοινωνίας με τους αγαπημένους σας»

Υπήρχε πάντως ένας περιορισμός. Η μηχανή ήταν έτσι δομημένη που μόνο ένας άνθρωπος μπορούσε να επικοινωνήσει με την αύρα του εκλιπόντος. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να συγκεντρωθεί η αύρα, να εξηγήσουν στον μακαρίτη τι είχε συμβεί, να τον πείσουν ότι πράγματι είναι νεκρός για πάντα και μετά αυτός να διαλέξει και να μιλήσει σε ένα και μόνο ένα πρόσωπο εντός του χρόνου που απέμενε. Τα πέντε λεπτά ήταν λίγα για όλη αυτή την δουλειά, αλλά η ζήτηση ήταν εξαιρετική. Παρά τις αντιδράσεις από κάθε οργανωμένη εκκλησία, οι πρόθυμοι να πληρώσουν για την έγκαιρη συγκέντρωση της αύρας των αγαπημένων τους αυξάνονταν. Οι «πελάτες» ήταν οι ζωντανοί φυσικά οι οποίοι ήθελαν είτε κάτι καθαρά συναισθηματικό όπως έναν τελικό αποχαιρετισμό είτε κάτι πρακτικό όπως οδηγίες για διαθήκη ή την θέση της κασετίνας με τα χρυσά κοσμήματα.

Όμως κάθε τόσο προέκυπταν τρομερές παρεξηγήσεις. Οι γκόμενοι έπαιρναν προτεραιότητα έναντι νόμιμων συζύγων για την τελευταία συζήτηση, αδέλφια ξέσπαγαν σε κρίσεις αντιζηλίας γιατί η μητέρα διάλεξε τον έναν και όχι τον άλλο, παππούδες προτιμούσαν τις αποκλειστικές νοσοκόμες τους από τα ίδια τους τα παιδιά, εκκεντρικές δισεκατομμυριούχοι ζήταγαν να επικοινωνήσουν με την γάτα τους. Για να μην μιλήσουμε για αποκαλύψεις που κατάστρεφαν την υστεροφημία των αποδημησάντων: πόσες φορές είχε απιστήσει κάποιος, πόσο καταπίεζε τις ομοφυλόφιλες του τάσεις και πώς τις είχε τελικά ικανοποιήσει, τι είχε συμβεί πραγματικά σε εκείνο το ταξίδι, πού ξοδεύτηκαν τα λεφτά από την πώληση του κτήματος, και πάει λέγοντας. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το υψηλό κόστος χρήσης και τις ηθικές αμφιβολίες, οδήγησαν σε αμφιλεγόμενη φήμη της μηχανής του δόκτορος Κιριτσένκο. Την βάφτισαν «η μηχανή του θανάτου». Παρόλα αυτά η ζήτηση συνέχιζε να αυξάνεται σταθερά και οι ζωντανοί συνέχιζαν να έχουν το τελευταίο τους πεντάλεπτο με τους πεθαμένους.

Έτσι ήταν μέχρι που ο κύριος Ντέηβ Τζόνσον ζήτησε να συγκεντρωθεί η αύρα των γονιών του που χάθηκαν σε τροχαίο δυστύχημα.

Ο πατέρας του Ντέηβ, Μπιλ Τζόνσον, και η μελλοντική του σύζυγος Λένα ήταν συμμαθητές από το Γυμνάσιο. Ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλο από τα δεκατέσσερά τους. Αγαπήθηκαν βαθιά. Τα χρόνια πέρασαν και ήταν από αυτές τις σπάνιες σχέσεις που βλέπεις τον ένα άνθρωπο και δεν μπορείς να τον φανταστείς χωρίς τον άλλο. Σπούδασαν, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, δούλεψαν, απόκτησαν σπίτι, απόκτησαν εγγόνια. Ο Μπιλ συνέχιζε να ζωγραφίζει στον ελεύθερο χρόνο του και να γεμίζει το σπίτι με πίνακες που τον ίδιο δεν τον ικανοποιούσαν ποτέ, αλλά ενθουσίαζαν την γυναίκα του. Η Λένα συνέχιζε να παίζει πιάνο και να τραγουδά, με τις φίλες της να αναρωτιούνται γιατί ποτέ δεν δοκίμασε να τραγουδήσει επαγγελματικά και αυτή να απαντά με ένα μελαγχολικό χαμόγελο. Το ίδιο χαμόγελο που ο Μπιλ προσπαθούσε ξανά και ξανά για δεκαετίες να αποτυπώσει στους πίνακές του.

Με τα χρόνια είχαν όχι απλώς μάθει τις συνήθειες ο ένας του άλλου, αλλά τις λάτρευαν. Ο Μπιλ ξετρελαινόταν με τον τρόπο που η Λένα σούφρωνε την μύτη της όταν δεν μπορούσε να θυμηθεί που ακούμπησε κάτι, και πώς βόλευε τα πόδια της στον καναπέ ρίχνοντας πάντα κάτω το τηλεκοντρόλ ή το βιβλίο της (ποτέ όμως και τα δύο). Η Λένα τον κοιτούσε με καμάρι καθώς γκρίνιαζε όποτε έδενε την γραβάτα του και με τρυφερότητα καθώς τακτοποιούσε την τροφή στο πιάτο του κατά είδος πριν φάει. Ο Μπιλ της έτριβε την πλάτη καθώς εκείνη έπλενε τα πιάτα και η Λένα τον κέρναγε καφέ καθώς εκείνος σκούπιζε και τακτοποιούσε τα πιάτα. Η Λένα του διάλεγε τα ρούχα του κι αυτός της διάλεγε τα βιβλία της. Κανένας από τους δυο δεν θυμόταν πότε έπρεπε να πάρει τα χάπια του – του το θύμιζε όμως σταθερά ο άλλος. Είδαν αγκαλιασμένοι να περνάνε γιορτές και ηλιοβασιλέματα. Έθαψαν μαζί τους γονείς τους και ανάθρεψαν μαζί τα τρία παιδιά τους. Μιλάγανε με καμάρι για αυτά και κακομαθαίνανε ασύστολα τα εγγόνια τους από κοινού. Οι ζωές τους κύλησαν σαν ρότες ποταμών που προχωράνε δίπλα – δίπλα.

Και το δυστύχημα τους πήρε μαζί. Ο γιος τους και τα αδέλφια του ήθελαν πολύ μια τελευταία ευκαιρία να τους αποχαιρετίσουν, να τους πούνε πόσο τους αγάπησαν, πόσο περήφανοι ήταν που ζήσαν μαζί τους, πόσο θα τους λείψουν. Μια τελευταία αγκαλιά ήθελαν με τους γονείς τους.

Όμως, όταν η αύρα του Μπιλ συγκεντρώθηκε και πήρε σχήμα, ρώτησε αν τα παιδιά του είχαν ζητήσει και την συγκέντρωση της αύρας της γυναίκας του. Του είπαν ναι, και διάλεξε να μιλήσει ξανά με εκείνην. Κι όταν συγκέντρωσαν την αύρα της Λένας, συνέβη το ίδιο. Τα παιδιά τους όχι μόνο έδειξαν κατανόηση, αλλά ενθουσιασμό για την τελευταία επιθυμία των γονιών τους. Οι χειριστές του μηχανήματος αναγκάστηκαν να μεταφέρουν μέσα σε φρενίτιδα καλώδια, οθόνες, βύσματα και πρίζες προκειμένου το ζευγάρι να έχει λίγα λεπτά ακόμα μαζί. Και όταν αυτό έγινε οι δυο γέροι αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν στο στόμα παθιασμένα.

Το φιλί βραχυκύκλωσε και υπερφόρτωσε τα συστήματα. Η «μηχανή του θανάτου» βύθισε σε μπλακ-αουτ μισή ήπειρο πριν εκραγεί. Ο νυκτερινός ουρανός γέμισε με χρυσαφένιους κρυστάλλους, ροδοπέταλα, ιριδισμούς και νότες, που έπεσαν αργά – αργά δημιουργώντας ένα χαλί ομορφιάς στην περιοχή.

Ο δόκτωρ Κιριτσένκο δεν έφτιαξε ξανά την μηχανή του, αρνιόταν να συζητήσει καν την ιδέα. Άλλαξε όμως κάτι στην περιοχή γύρω από το τελευταίο φιλί των Τζόνσον, εκεί που η γη ποτίστηκε με τα χρυσά τους δάκρυα. Τα μήλα έβγαιναν πιο νόστιμα, όπως και όλοι οι καρποί της γης. Και το κρασί ήταν πιο γλυκόπιοτο κι οι άνθρωποι δεν το χόρταιναν και ένιωθαν την γεύση του σαν χάδι. Για πολλά χρόνια μετά την βροχή του φιλιού ήταν τα πράγματα έτσι. Και οι άνθρωποι που είχαν προλάβει να γνωρίσουν τους Τζόνσον μιλούσαν στους άλλους για την αγάπη τους κι αυτοί σε άλλους και σε άλλους και σε άλλους. Και η αγάπη και το τελευταίο φιλί έγιναν θρύλος που συνέχισε να ταξιδεύει από στόμα σε στόμα πολύ αργότερα από τότε που ξεχάστηκε και ο δόκτωρ Κιριτσένκο και η μηχανή του.

New look

Είπα να παίξω λίγο με την εμφάνιση του blog. Το μόνο κακό με αυτό το νέο λουκ είναι ότι στέλνει τα σχόλια πέεεεεεεερα χαμηλά. Λέω να μαζέψω γνώμες για δυο-τρεις μέρες, οπότε ψηφίστε: παλαιό ή νέο template;

Μιας και ο λόγος για blogs, να θυμήσω στους χρήστες του blogger ότι αν κόβετε τους ανώνυμους σχολιαστές, κόβετε μαζί κι εμάς του wordpress.

Επίσης, να αναρωτηθώ τι νόημα έχει αυτό που κάνουν ορισμένοι στο monitor να ανεβάζουν 10 και 20 ποστ απανωτά. Προσωπικά αποφεύγω να δω έστω και ένα από αυτά.

Από την άλλη καλό κόλπο είναι η αλλαγή του timestamp. Καταφέρνεις να μένεις στην κορυφή της σελίδας για ώρες. Βέβαια, μέρες που είναι, θυμίζει λίγο Σκρουτζ η φάση και βγάζει πολύ αγωνία για αναγνωσιμότητα. Πράγμα που με στεναχωρεί γιατί έχω προσέξει ότι το κάνει ένας πολύ προικισμένος blogger, τον οποίο γουστάρω και σέβομαι, και που θεωρώ ότι δεν έχει ανάγκη να αυξήσει την αναγνωσιμότητά του με τέτοια κόλπα.

Αυτά τα ολίγα ως meta-blogging. Την καλημέρα μου – και μην ξεχνιόμαστε, περιμένω σχόλια για τη νέα εμφάνιση του μαγαζιού!

Τα όρια της βλακείας

Νομίζα ότι είχαμε φτάσει στα όρια της ανθρώπινης βλακείας, αλλά όταν μπλέκεις με «πολιτική ορθότητα» πραγματικά δεν υπάρχει όριο! Διαβάζω λοιπόν εδώ ότι τα Χριστούγεννα στο Λονδίνο θα εορταστούν χωρίς φωτισμούς και χωρίς στολίδια που παραπέμπουν στην χριστιανική θρησκεία «για να μην θιγεί το Ισλάμ».

Τα μόνα πράγματα που είναι άπειρα είναι το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Και για το σύμπαν δεν είμαστε και τόσο σίγουροι.

Νομίζω ο Αϊνστάιν το είχε πει αυτό, αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι δεν θα πρέπει ο αγώνας για την πολιτική ορθότητα να περιοριστεί στα Χριστούγεννα χωρίς άρωμα Χριστουγέννων. Γιατί να καταργήσουμε μόνο τα κάλαντα και τον χο-χο-χο Άγιο Βασίλη, όταν υπάρχουν κι ένα σωρό άλλα πράγματα που πρέπει να καταργηθούν; Μάλιστα, κάθησα και σκέφτηκα και ομολογώ ότι με σοκ διαπίστωσα πόσες περιπτώσεις ευχών στην καθημερινότητά μας λέγονται με απόλυτη αναισθησία, θίγοντας βαθύτατα ανυπεράσπιστους συνανθρώπους μας . Παραθέτω παραδείγματα μη πολιτικώς ορθών ευχών και προτείνω την άμεση κατάργησή τους:

• Να καταργηθεί η ευχή «Χρόνια πολλά» στα γενέθλια, καθώς θίγονται όσοι δεν έχουν γενέθλια εκείνη την μέρα (και άρα δεν έχουν λαμβάνειν δώρα)
• Να καταργηθεί η ευχή «Να ζήσετε» σε γάμους (ή και επετείους γάμων), καθώς θίγονται όσοι έχουν πάρει διαζύγιο στη ζωή τους.
• Να καταργηθεί η ευχή «Καλό ταξίδι» καθώς ρίχνει αλάτι στις πληγές αυτών που δεν ταξιδεύουν αλλά μένουν πίσω.  
• Να καταργηθεί η ευχή «Καλή όρεξη» αλλά μόνο στις περιπτώσεις που υπάρχει κρέας στο τραπέζι, καθώς θίγει τους φυτοφάγους. Αντίθετα, αν το τραπέζι είναι αυστηρά χορτοφαγικό, η ευχή είναι αποδεκτή, αλλά μόνο αν εκφέρεται χωρίς ίχνος ειρωνίας (όχι δηλαδή ατάκες του τύπου «Μα σοβαρά θέλεις να την βγάλουμε με φύτρες φασολιών και σόγια; Μμμμμμμ….καλή μας όρεξη βρε!»)
• Να καταργηθεί η ευχή «Καλά κρασιά» γιατί θίγει όσους δεν πίνουν αλκοόλ εκ πεποιθήσεως.
• Και το σημαντικότερο όλων: να καταργηθεί η ευχή «Καλημέρα» στο ξεκίνημα της μέρας, καθώς θίγει όσους ζούνε σε ζώνες του πλανήτη που δεν έχει ακόμα ξημερώσει. Συνακόλουθα: να καταργηθεί η ευχή «Καληνύχτα» γιατί θίγει όσους ζούνε σε ζώνες που έχει ημέρα και άρα δουλεύουν ακόμα και η ευχή «Όνειρα γλυκά» γιατί θίγει όσους έχουν δυσπεψία και είναι βέβαιο ότι δεν θα κοιμηθούν καλά.

Μην εφησυχάζεστε! Πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε για να απελευθερώσουμε τις ζωές μας από οτιδήποτε μη πολιτικώς ορθόν. Και λέγοντας ζωές εννοώ τις περιόδους βιολογικής συνειδητής ύπαρξης που ξεκινάνε με την σωματική γέννηση και καταλήγουν με τον σωματικό θάνατο, χωρίς να υπαινίσσομαι ότι περιπτώσεις αστρικής προβολής, μετά θάνατον ζωής ή μετεμψύχωσης είναι λιγότερο ή περισσότεροι πολύτιμες για αυτούς που τις βιώνουν ή δεν τις βιώνουν. Είναι σαφές ότι σέβομαι τις αναφερθείσες περιπτώσεις εναλλακτικής ζωής και αναγνωρίζω ίσα δικαιώματα σε μόρφωση, εργασία και κοινωνία. Είμαι κατανοητός πιστεύω.

Το σεξιστικό ποστ

Οι γνωστοί – άγνωστοι μπλογκόλιθοι της ελληνικής μπλογκόσφαιρας (εγώ τον εξής έναν διαβάζω δηλαδή, αλλά κι άλλοι έγραψαν σχετικά τις τελευταίες μέρες) περνάνε μια φάση έντονου προβληματισμού σχετικά με το δίπολο άντρας – γυναίκα, γύρω από θέματα ρόλων, έρωτα, ηλικίας συνταξιοδότησης και εύρους πουτανιάς. Ζηλεύοντας την δόξα τους ποθώ κι εγώ να μπω στο πεδίο μάχης των φύλων και να δηλώσω ευθαρσώς από το μετερίζι μου ότι:

Ποτέ δεν βοήθησα και ποτέ δεν πρόκειται να βοηθήσω στις δουλειές του σπιτιού.

B’ μέρος του ποστ:  

Semantics είναι λέξη των συμμάχων Αγγλοσαξώνων και εννοεί την έμφαση στο επιλεγέν λεκτικό μιας φράσης. Η (ορθή ή μη) εμμονή στην ακριβή έκφραση αυτών που εννοούμε.Φυσικά δεν γράφω λεξικό εδώ μέσα, οπότε ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ. Η ουσία πέφτει περίπου εκεί που ο σοφός λαός οριοθετεί την «γλώσσα λανθάνουσα».

Θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό να υπάρχει ακρίβεια στην έκφραση και νομίζω ότι όταν μας ξεφεύγει μια λέξη ή μια φράση σχεδόν πάντα φανερώνει τι εννοούμε πραγματικά. Για παράδειγμα, όταν χρησιμοποιώ υποκοριστικά για την δουλειά κάποιου τότε τον μειώνω, όταν χρησιμοποιώ β’ πρόσωπο στην ενεργητική μεταθέτω ευθύνες, όταν μου ξεφεύγει το πόσο βαρετό είναι ένα απόγευμα με το σόϊ ξεκαθαρίζω ότι δεν θέλω να περάσω ένα τέτοιο απόγευμα, κοκ.

Σε προσωπικό επίπεδο προσπαθώ να είμαι πολύ ακριβής στο τι λέω και να εννοώ ακριβώς αυτό που είπα. Αυτό έχω διαπιστώσει ότι δεν είναι συνηθισμένη προσέγγιση, με αποτέλεσμα να μην γίνεται πάντα κατανοητό ότι αυτό που λέω και αυτό που εννοώ ταυτίζονται.

Στην παραπάνω (χμμμ… ) σεξιστική δήλωση τώρα. Το ρήμα βοηθάω έχει δύο αντικείμενα. Βοηθάω κάποιον να κάνει κάτι. Προσοχή, εμπλέκεται πάντα και δεύτερο πρόσωπο στην εξίσωση. Και υπονοείται ότι αυτό στο οποίο συμβάλω αφορά κατά βάση τον άλλον και όχι εμένα.

Δεν είναι δουλειά μου να το κάνω. Είμαι υπεράνω. Αχ, τι καλός που είμαι! Προσφέρομαι αν και όποτε θέλω και προλαβαίνω, από την χρυσή μου την καρδιά. Δεν το χρωστάω. Δεν έχω ευθύνη. Άλλος είναι αρμόδιος να τρέξει. Εγώ απλώς περνούσα και, ε, επειδή είμαι και καλός άνθρωπος έβαλα ένα χεράκι. Μου χρωστά και χάρη από πάνω επειδή βοήθησα.

Σωστά;

Ξαναδιαβάστε τώρα την παραπάνω δήλωση με αυτό κατά νου (στα μπολντ ντε!).

Μην λέει λοιπόν κανένας μεγαλόψυχος ότι «βοηθάει» στις δουλειές του σπιτιού ή στην ανατροφή των παιδιών ή στην πληρωμή των λογαριασμών ή δεν ξέρω πού αλλού. Παίδες, το ρήμα για το οποίο ψάχνετε είναι το «μοιράζομαι». Εντάξει; 😉

ΥΓ: Ναι, το ξέρω ότι είναι άσχετη η παραπομπή στον Pascal που κάνω. Το κείμενο δεν μιλά για σχέσεις ανδρών – γυναικών, στην πραγματικότητα μιλά για σχέσεις συγκατοίκων. Που, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι καν απαραίτητα άνδρας – γυναίκα. Μη νομίζετε όμως ότι είναι μικρός άθλος να συμβιώσεις επιτυχώς: είναι εξίσου σημαντικό και μάλλον πιο δύσκολο από το να ερωτευτείς επιτυχώς.

Α, και το «γνωστοί – άγνωστοι» στην έναρξη το έβαλα για να υπαινιχθώ την αναρχία που επικρατεί στο μέσο. Καλό ε;

Ήταν η προβοκάτσια της Παρασκευής από το mpampakis.wordpress.com. Ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε και ελπίζουμε να σας ξαναδούμε στις (χαμηλές) πτήσεις μας.