Γιατί στραβώνεις τα μούτρα σου; Τι σε ενοχλεί; Τι ακριβώς σνομπάρεις; Πέφτεις στην παγίδα απλώς να περιφρονείς αυτό που δεν καταλαβαίνεις, το ξέρεις; Ναι, η πλατεία γέμισε και ξεχείλισε – τι ακριβώς σε χαλάει σε αυτό;
Ε, ψιτ! Σου μιλάω! Δεν ξέρεις πού μιλάω; Σε σένα μιλάω! Ναι, σε σένα!
Έχει τόσες εβδομάδες τώρα που ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους. Όχι μόνο στην πλατεία Συντάγματος, όχι, από αλλού ξεκίνησε και ήρθε κι εδώ. Δεν έχουν βγει όλοι στην πλατεία για τους ίδιους λόγους, δεν έχουν όλοι τις ίδιες εμπειρίες πολιτικών συμπεριφορών και δράσεων, δεν κουβαλάνε τις ίδιες προσδοκίες. Όμως, χωρίς αρχηγό και χωρίς ηγεσία, ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που το σύστημα (με κάθε έννοια) ήθελε να παριστάνει ότι δεν υπάρχουν και πλέον δεν μπορεί.
Έχεις ρίξει διάφορες αντιρρήσεις όσο κάθεσαι στον καναπέ σου. Έχεις ειρωνευτεί, έχεις σαρκάσει, έχεις αναρωτηθεί τι προτείνουν τελικά. Έχεις «χρεώσει» ας πούμε ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη πρόταση. Θα σε ενημερώσω ότι δεν χρειάζεται ο πολίτης συγκεκριμένη πρόταση, η «δουλειά» του πολίτη είναι να διαλέγει ανάμεσα σε προτάσεις που έρχονται συγκροτημένα από τους πολιτικούς. Και σίγουρα, όσο άναρχα κι αν γίνεται, είναι μια κατάσταση που παράγει προτάσεις. Από την άλλη λες ότι αυτές οι προτάσεις που παράγει είναι ανεδαφικές – πάρε μια θέση τελικά, έχει προτάσεις η πλατεία ή όχι; Λες επίσης ότι δεν έχει ξεκάθαρο στίγμα, ότι δεν ακολουθεί κάποια σημαία: αυτό ακριβώς είναι το πλεονέκτημα της κίνησης, ότι όσοι κι αν έχουν προσπαθήσει να την καπελώσουν δεν μπορούν. Λες ότι οι συμμετέχοντες βγαίνουν από ένα προσωπικό πολιτικό λήθαργο και ασχολούνται για πρώτη φορά στην ζωή τους με τα κοινά: για μένα αυτό δεν είναι κριτική, αλλά λόγος εορτασμού – ο αδελφός σου ήταν τυφλός και μουγκός και θεραπεύτηκε! Θα συμφωνήσεις πως ίναι καλύτερα να ξεκινά κάποιος να πηγαίνει σε εκθέσεις τέχνης, ακόμη και αν δεν πιάνει όλες τις λεπτομέρειες των εκθεμάτων, παρά να μην πηγαίνει καθόλου – το ίδιο γίνεται και με τις πλατείες. Αυτοί που βγήκαν στον δρόμο για πρώτη φορά είναι άνθρωποι που ευτυχώς κινητοποιούνται, έστω και την έσχατη ώρα.
Λες επίσης ότι δέχονται ανάμεσά τους κάθε καρυδιάς καρύδι, μπαχαλάκηδες και φασίστες– δεν σου κάνει εντύπωση όμως ότι τόσες εβδομάδες δεν έχει γίνει φασαρία. Και σε πιο ακραίες, ίσως κατευθυνόμενες, περιπτώσεις έχεις λοιδωρήσει ανοικτά το σύνολο στηριζόμενος σε προβληματικές προθέσεις του μέρους – ναι, υποθέτω ότι έχει βγει στην πλατεία και ο βολεμένος συνταξιούχος των 40 ετών που του κόψαν κάτι λίγα από τα λεφτά του, αλλά αν πάμε έτσι μήπως να εστιάσουμε και στους παπούδες των 70 και βάλε, που κατάφεραν να βρουν κουράγια για πεζοδρόμια; Ή, ακόμα καλύτερα, στους ανέργους; Ή ακόμα καλύτερα να αναρωτηθούμε αν αποτελεί εξαγορά συνειδήσεως η προσαύξηση στην σύνταξη των συνδικαλιστών – η οποία (φυσικά) δεν έχει πειραχθεί από κανέναν;
Αυτό που συμβαίνει στις πλατείες είναι κάτι φρέσκο και διαταξικό. Είναι μεγάλο, είναι ανεξέλεγκτο και ανεξάρτητο (και άρα ελπιδοφόρο), είναι ρομαντικό, είναι πιθανό να μη βγάλει πουθενά. Είναι ενδεχομένως η λάθος κίνηση με αυστηρά δημοσιονομικά κριτήρια. (Αν όμως ξέρεις την σωστή κίνηση, καιρός να μιλήσεις). Το σίγουρο είναι ότι είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει χωρίς να τον πάρει και να τον σηκώσει – εδώ είμαστε και θα το δούμε. Άλλωστε, 40% αύξηση της ανεργίας σε 15 μήνες είναι ένας καλός λόγος για να νιώθεις αγανάκτηση και απελπισία και με τα μέτρα να επαναλαμβάνονται δριμύτερα είναι προφανές ότι αυτό το 16,2% θα ανέβει πολύ ακόμη. Να σε ρωτήσω ευθέως, εσύ αντιλαμβάνεσαι ότι τα πράγματα πάνε καλά; Συμφωνείς με όλα αυτά τα τερατουργήματα που σκάνε γύρω μας; Αν όχι τώρα στην πλατεία, πότε λοιπόν;
Δέξου ότι απλώς δεν το καταλαβαίνεις αυτό το κίνημα– μεταξύ μας, κανένας δεν το καταλαβαίνει απόλυτα, αλλά δεν πειράζει. Δέξου ότι δεν είναι όλοι εκεί για τους ίδιους λόγους – καμιά συγκέντρωση ανθρώπων δεν γίνεται αν όλοι πάνε μόνο για τους λόγους. Δέξου ότι είναι ερασιτεχνικό, κι αυτό είναι καλό γιατί ο επαγγελματισμός στην πολιτική είναι που μας έφερε ως εδώ. Παραδέξου τέλος ότι έχεις κι εσύ τους λόγους σου να διεκδικήσεις ξανά τον δημόσιο χώρο σου: δική σου είναι η χώρα, όχι όποιων την κυβερνάνε, και σαν καλός νοικοκύρης οφείλεις να την φροντίζεις.
Κι αφού τα δεχτείς αυτά, σήκωσε τον κώλο σου από τον καναπέ σου και βγες επιτέλους έξω. Στην πλατεία. Είναι και δική σου.
Update: To παραπάνω κείμενο αναρτήθηκε στα πλαίσια ενός δι-ιστολογικού αφιερώματος, με θέμα «η δημοκρατία στις πλατείες», στο οποίο συμμετέχουν:
1. Ψαροκόκαλο: Η δημοκρατία στις πλατείες….(;)
2. Αναγεννημένη: Για την πλατεία (και την κάθε πλατεία)
3. Krotkaya: επανοικειοποίηση της πλατείας
4. Κυνοκέφαλοι: Στην πλατεία αλαφιάζονται οι μικρές παρέες
5. Ιχνηλασίες: Η δημοκρατία στις πλατείες
6. ο Βιβλιοθηκάριος: Η πλατεία Δημοκρατίας και τα αγάλματα
7. Εξεγερμένο το 2009: Πάμε πλατεία;
8. Rubies and Clouds: Πλατεία πλατιά
9. Κουπέπκια ατάκτως τυλιγμένα: Οι πλατείες κι οι πορείες
10. Ο Δύτης των Νιπτήρων: Στην πλατεία
11. Silentcrossing’s Blog: Το ’29 σε μια πλατεία
12. Roadartist… in Athens: Πλατείας λέξεις
13. Μπαμπάκης: το πληθος στην πλατεία
14. Latecomer: Της πλατείας μου η σημαία
15. Του κανενός το ρόδο: μισό αιώνα, μισό ζευγάρι, στην πλατεία
16. Χώρα του ποτέ-ποτέ: η πλατεία ήταν γεμάτη…
17. Ουδέν αμιγές: Πλατεία μεγάλοι,πλατεία μικροί
18. Η Ζωή στην Κατηραμένη Νήσο: η δημοκρατία στις πλατείες
19. Ιχνηλασίες (2): Η Πλατεία είναι γαμάτη
20. Butterfly’s world: η Δημοκρατία στην Πλατεία
21. The Threewishes’s weblog: οι δημοκρατικές πλατείες της Ελλάδας
22. Τσαλαπετεινός: Η πρεμιέρα της πλατείας
Filed under: Internet & Blogs,Πολιτική |
"Μπαμπάκης" - όπως ακριβώς με φωνάζει ο γιός μου 
Το μόνο στο όποιο διαφωνώ είναι αυτό:
» η «δουλειά» του πολίτη είναι να διαλέγει ανάμεσα σε προτάσεις που έρχονται συγκροτημένα από τους πολιτικούς. »
Όχι, η ενασχόληση με τα κοινά είναι δουλειά όλων μας και μακάρι οι πολίτες να είχαν *και* προτάσεις, είτε αυτες είναι εφαρμόσιμες είτε όχι, είτε εισακούονται είτε όχι.
Γιατί όπως λες παρακάτω ο επαγγελματισμός στην πολιτική μας έφτασε εδώ.
Να ξαναεφεύρουμε τον ερασιτεχνισμό μας λοιπόν.
Στα άλλα παίρνεις ψήφο εμπιστοσύνης φυσικά! 🙂
[…] Ρενάτα Ψαροκόκαλο Κυνοκέφαλοι Kουπέπκια Ιχνηλασίες Χάππυ Καλώδια Rubies and Clouds Μπαμπάκης […]
Εξαιρετικό! Γιατί καμιά φορά το χάνουμε το νόημα.
ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΩ!!!!
ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ με την ευχή ….όλη η Ελλάδα να γίνει ΜΙΑ…
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Μπαμπάκη μας, μας λένε και πρόβατα, αλλά τα πρόβατα είναι πεισματάρικα και ανίκητα όταν βρίσκονται όλα μαζί. Το γνωρίζει όποιος τόλμησε να τα βάλει με ολόκληρο κοπάδι. Η ευχή μου είναι να μη… ξεμοναχιαστούμε!
Ωραίο ποστ, εννοείται, όπως μας έχεις συνηθίσει. :))
@Krot:
Να το διατυπώσω λίγο διαφορετικά; Η παραγωγή λεπτομερούς θεσμικού πλαισίου (π.χ. κείμενα νόμων ή ΠΔ) είναι κάτι που δεν απαιτείται από τον πολίτη να κάνει. Παρόλα αυτά, απαιτείται από τον πολίτη να είναι σε θέση να αξιολογήσει και να προτιμήσει μεταξύ εναλλακτικών, αναλυτικών, τεχνικών προτάσεων που θα του καταθέσουν οι εκάστοτε πολιτικές δυνάμεις.
Με άλλα λόγια, συμφωνούμε. 🙂 Συμφωνώ α-πό-λυ-τα με αυτό που γράφεις: «η ενασχόληση με τα κοινά είναι δουλειά όλων μας και μακάρι οι πολίτες να είχαν *και* προτάσεις, είτε αυτες είναι εφαρμόσιμες είτε όχι, είτε εισακούονται είτε όχι.» Ενασχόληση με τα κοινά όμως δεν είναι μόνο η κατάθεση εναλλακτικών προτάσεων στο Μνημόνιο. Η ενασχόληση με τα κοινά δεν προϋποθέτει για τον πολίτη την κατάθεση πλήρους εναλλακτικής πρότασης. Μπορεί να είναι και αρνητικός στις υπάρχουσες προτάσεις, εφόσον η απόρριψη αυτών γίνεται με τεκμηρίωση και όχι αντανακλαστικά.
Με άλλα λόγια, όταν τους λέμε ότι το Μνημόνιο είναι λάθος και μας λένε τι αντιπροτείνεις, δεν έχουν αποδείξει ότι το Μνημόνιο είναι σωστό. Μου λες τον αριθμό τηλεφώνου σου, σου λέω ότι η τετραγωνική του ρίζα είναι το 2, μου λες ότι κάνω λάθος – δεν είσαι αναγκασμένη να μου βρεις και την πργματική τετραγωνική ρίζα του αριθμού τηλεφώνου για να έχεις δίκιο. Αυτό λέω. Δεν είναι δουλειά του πολίτη να βρει την ρίζα, αλλά με λογική και υπευθυνότητα να διαλέξει από τις προτεινόμενες – ή να απορρίπτει μέχρι να αρχίσουν οι προτεινόμενες να βγάζουν κάποιο νόημα.
ΥΓ: Στείλε σε παρακαλώ με mail και τα links όσων ακόμη συμμετέχουν, θέλω να τα προσθέσω στο κείμενο.
@Panayotis Kalozoumis:
Ευχαριστώ πολύ.
@glarenia:
Μακάρι. Πρώτα οι πλατείες, μετά το σύνολο του δημόσιου χώρου. Μακάρι.
Ροδιά μου, ευχαριστώ πολύ.
Πρέπει να βρω να βάλω το λινκ για εκείνο το βίντεο με τα βουβάλια που την πέφτουν στα λιοντάρια: τα λιοντάρια έχουν απομονώσει ένα μικρό βουβάλι κι ετοιμάζονται για τσιμπούκι, αλλά μαζεύεται όλο το κοπάδι και το αποτέλεσμα είναι να κάνουν τις λέαινες…άλογα! Μου φαίνεται πολύ σχετικό με την περιγραφή σου. 🙂
Μήπως εννοείς αυτο; Το ανίκητο πεύμα της ομάδας:
Αναφερθηκα στην ανικητη μαζα του κοπαδιού που κατέκλυζε παλιά τους αυτοκινητόδρομους κι έπρεπε να περιμενουν τα (μικρα και μεγαλα) αυτοκίνητα να περασει το κοπαδι για να ελευθερωθει ο δρόμος.. Υπηρχαν και ιστοριες με λυκους που δεν τολμουσαν να ορμηξουν στο κοπαδι, παρά μονο σε ξεμοναχιασμένα προβατα.. Το πρόβατο δεν είναι επιθετικό ζώο, το κοπάδι, η μαζική συνύπαρξη, ειναι η δύναμή του.
Επίσης σχετικό:
http://www.skai.gr/news/greece/article/172093/ereuna-tis-public-issue-gia-tous-aganaktismenous-/
Επί της ουσίας, αφήσαμε για τους εαυτούς μας τον ρόλο του πρόβατου. Αυτό αλλάζει. Και με χαροποιεί ιδιαίτερα, ακόμη κι αν γίνεται με τον παραδοσιακό, ατσούμπαλο τρόπο που κάνουμε τα πράγματα στην Ελλάδα.
Είναι καιρός να τους δείξουμε ότι, όχι, δεν είναι μερικά ζώα πιο ίσα από τα άλλα.
[…] Μπαμπάκης: Το πλήθος στην πλατεία […]
παιδια ολα αυτα καλα ειναι, ολοι ειμαστε ρομαντικοι και εχουμε καλες προθεσεις αλλα ετσι και δεν οργανωθουμε θα ειμαστε αλλη μια γραφικη εξεγερση που αυτοι οι αλητες απλα περιμενουν υπομονετικα να εκτονωθει…..
Αυτα τα ολιγα…..
«να οργανωθουμε» λενε μερικοι, ξεχνωντας οτι αυτό που λέγεται «χύμα» ειναι ενας διαφορετικος τροπος οργανωσης! 🙂
δεν θα εχει κανενα αποτελεσμα αν δεν υπαρξει καποιου ειδους σωστης υποστασης…ειναι πασιφανες αυτο….
Είναι μικρό το βήμα από το να σηκωθείς από την καρέκλα που πίνεις τον καφέ σου στην πλατεία, για να διεκδικήσεις ένα κομμάτι χώρου που μέχρι τώρα, ενώ σου ανήκει, το πληρώνεις κερατιάτικο, αλλά μεγαλύτερο το βήμα για να φύγεις από την φιλοσοφία του αραχτού φραπέ σε αυτού του καφέ για να ξυπνήσεις…..
😉
[…] Μπαμπάκης: Το πλήθος στην πλατεία […]
okie doc!
και ναι οντως συμφωνουμε.
Περιγραφικότατος και ουσιαστικός
Ωραίος φίλε…
Και δική μας, Μπαμπάκη. Αλλά πώς; Να βγούμε για να βγούμε? Να μη βγει κάτι παραπέρα? Και πώς θα βγει? άμα φοβόμαστε να αρθρώσουμε λόγο σαν πολιτικά όντα απ΄το φόβο μην καπελωθούν όσοι δεν είχαν ως τώρα?
Δεν αντιλέγω, απλά θέτω τις ενστάσεις μου. Όχι στον καναπέ, αλλά και όχι να βγούμε για να βγούμε μόνο.
[…] 11. Roadartist… in Athens: Πλατείας λέξεις 12. Μπαμπάκης: το πληθος στην πλατεία 13. Latecomer: Της πλατείας μου η σημαία 14. Του κανενός το […]
Προσωπικά δεν θέλω να διεκδικήσω κανέναν δημόσιο χώρο. Θέλω να διεκδικήσω το δικαίωμά μου στην εργασία χωρίς να χρειάζεται να έχω ‘μέσο’, το δικαίωμα των παιδιών μου να μεγαλώσουν σε μια Ελλάδα αξιοκρατική, διαφορετική απ’ αυτή στην οποία μεγάλωσα εγώ, το δικαίωμά μου σε μια ζωή αξιοπρεπή. Το να κατεβαίνω στην πλατεία να μουντζώνω ή να φωνάζω ‘εεε οοο πάρτε το μηνμόνιο και φύγετε από δω – ουστ’ πίνοντας και καμιά μπύρα, δεν νομίζω ότι μου το διασφαλίζει. Με κάνει να νιώθω καλύτερα, αλλά μέχρι εκεί. Παρακάτω;
Είναι και κάποιοι από μας που φροντίζουν να μένουν φιλόξενες οι μικρές πλατείες στις γειτονιές, για να ‘χουν κάπου να πάνε οι άνθρωποι όταν φύγουν από τις μεγάλες πλατείες. 🙂
Θέλω να πω… απέναντι στο σύνταγμα δεν βρίσκεται μόνο ο καναπές. 😉
[…] Δύτης των νιπτήρων Πετρούλα Niemandsrose Χάππυ Καλώδια Μπαμπάκης Latecomer Roadartist Silentcrossing Stassa Vlaxos Butterfly […]
Ζήτω οι πλατείες!
Αυτό που απουσιάζει από την κοινωνίας μας είναι η έλλειψη σεβασμού απέναντι στους συνανθρώπους μας. Είμαστε και συμπεριφερόμαστε σαν βρέφη. Όπου γάμος και χαρά η βασίλω πρώτη. Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι (δυστυχώς) αυτό το «κίνημα». Πώς να συγκινηθώ από τα πλήθη που πλημμυρίζουν τις πλατείες, όταν καταλαβαίνω ότι αυτό που τους ενώνει είναι, όχι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα. Αυτό που τους ανάγκασε (στην καλύτερη των περιπτώσεων) να βγουν στις πλατείες είναι το ξεφούσκωμα που θα υποστούν στο πορτοφόλι τους. Ποιοι είναι αυτοί που αγανακτούν; και γιατί; Τι να μου πουν οι «αγανακτισμένοι» όταν τόσα χρόνια σιωπούσαν και έκλειναν τα μάτια ή συμμετείχαν οι ίδιοι σε κάποια μικρή ή μεγάλη παρανομία; Τί έκαναν για το κοινό καλό; Αυτό που μας λείπει είναι η αυτογνωσία. Δεν φταίνε ούτε οι δανειστές μας (παλαιοί και νέοι) ούτε οι κακοί Γερμανοί, ας αναλογιστούμε και ας παραδεχτούμε για μια φορά ότι φταίχτες είμαστε όλοι μας, λίγο ή πολύ αλλά όλοι μας. Τότε θα φύγουμε από τις πλατείες θα γυρίσουμε στα σπίτια μας και θα κοιτάξουμε πως να βελτιωθούμε πως να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Ας κατανοήσουμε ότι είμαστε μέρος ενός συνόλου και ότι έτσι θα πρέπει να ενεργούμε. Καλές οι επαναστάσεις και οι εξεγέρσεις αλλά από ποιους και ενάντια σε ποιους. Δεν αρκεί να βγεις στην πλατεία, μπορείς αν θέλεις να πας και στην θάλασσα, πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι τι κάνεις και τι ζητάς.
υσ. μόνο στους 16χρονους θα μπορούσα να δείξω κάποια κατανόηση. Μόνο και μόνο για τον νεανικό τους ενθουσιασμό.
Καλημέρα,
@Mariela:
Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα έχει. Δεν ξέρω καν αν θα έχει, με την έννοια του απτού, συγκεκριμένου και άμεσου. Για την ώρα, 3 εβδομάδες κ δεν φαίνεται να έχει ιδρώσει το αυτί των κυβερνώντων (προφανώς επειδή δεν ξέρουν πώς να πάρουν με το μέρος τους το πλήθος) παρότι υπάρχει μια εμφανής ενόχληση του στυλ «μα πότε επιτέλους θα πιάσουν οι ζέστες να μαζευτούν σπίτια τους». Αν πάντως έχεις κατά νου κάτι συγκεκριμένο όσον αφορά την οργάνωση, είμαι σίγουρος ότι θα σε ακούσουν. Πολλά παράξενα συμβαίνουν, αλλά όλοι είναι ευπρόσδεκτοι.
@Sophia:
Κάτι τέτοια μου γράφεις και μου τραβάς από τα χέρια το κύπελλο του best commentator ever. 😉
@Кроткая:
Εμ βέβαια συμφωνούμε. Στο κάτω-κάτω, όλοι παναθηναϊκοί δεν είμαστε; 😀
@Vlaxos:
Ευχαριστώ.
@renata:
Στο μυαλό μου όταν έγραφα αυτό το κείμενο είχα κυρίως όσους βαριούνται να συμμετέχουν ή απλώς δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι τους αναστατώνει όλη αυτή η ιστορία και ψάχνουν δικαιολογίες. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αν με πείσει κάποιος ότι δεν βγαίνει γιατί είναι ευχαριστημένος από όλα όσα συμβαίνουν, έχει καλώς. Από κει και πέρα όμως έχουν πέσει ένα σωρό μύθοι. Αποδείχτηκε ότι μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε ειρηνικά. Αποδείχτηκε ότι οι μπαχαλάκηδες δεν αρκούν για να διώξουν τον κόσμο. Αποδείχτηκε ότι δεν χρειάζεται να περιμένεις από κάποιους άλλους να σε καλέσουν για να βγεις να διαμαρτυρηθείς, μπορείς να το ξεκινήσεις μόνος και να καλέσεις εσύ τους αλλους. Αποδείχτηκε επίσης πόσο μικρό έρεισμα έχουν στην κοινωνία οι συνδικαλιστές και άρα το γιατί οι αντιδράσεις εδώ και ένα χρόνο ήταν «μικρές», κατά την παγκάλεια εκτίμηση.
Άρα, προφανώς δεν έχει νόημα να βγεις απλά για να βγεις. Μαζί σου. Αλλά από την κατατονία απέναντι από μια οθόνη που παίζει τα κηρύγματα του Πρετεντέρη, προτιμώ μια συγχισμένη κάθοδο στους δρόμους. Είναι πολύ πιο έντιμη. Δεν χρειάζεται να έχεις μια πλήρως σχηματισμένη και δομημένη πλατφόρμα για να ξέρεις ότι τα πράγματα πάνε τόσο σκατά που πρέπει επιτέλους να αντιδράσεις, σωστά;
Σωστά 🙂
@gerasimos:
Μαζί σου! Νομίζεις ότι διαφωνούμε σε κάτι;
Πώς ακριβώς όμως εννοείς το «διεκδικώ»; Πώς εννοείς το «παρακάτω»¨; Με δεδομένο το σύστημα που έχουμε καταφέρει να βάλουμε στο κεφάλι μας, τι τρόποι αντίδρασης υπάρχουν; Ήδη οι πλατείες έχουν γίνει ο μεγάλος λευκός ελέφαντας στο δωμάτιο – όσο κι αν οι «ηγέτες» της χώρας δεν είχαν ποτέ σκεφτεί ότι ίσως αναγκαστούν να αλλάξουν τον τρόπο που πολιτεύονται, συνειδητοποιούν ότι το μέγεθος είναι τέτοιο που απλά δεν θα μπορούν να το αγνοούν διαρκώς.
@Riski:
«Θέλω να πω… απέναντι στο σύνταγμα δεν βρίσκεται μόνο ο καναπές.»
Δίκιο έχεις, και το θέτεις και πολύ ωραία. 🙂
@Theorema:
Ζήτωσαν!!!
@jojos:
Χμμμ… Λες ότι αγανάκτησαν μόνο όταν το ένιωσαν στο πορτοφόλι τους. Ας παραβλέψουμε ότι σημαντικό μέρος των αγανακτισμένων είναι άνεργοι, οι οποίοι μόνο ως ξεφούσκωμα δεν αντιμετωπίζουν αυτό που συμβαίνει. Γιατί θεωρείς ότι είναι λίγο το χτύπημα στο πορτοφόλι; Από το ίδιο αυτό πορτοφόλι πληρώνονται νοσοκομεία παπούδων, σπουδές παιδιών. Δεν αγοράζαμε όλοι Καγιέν ξέρεις, μερικοί προσπαθούσαμε να μαζέψουμε χρήματα για υβριδικά. Ακόμα και σε θέματα ποιότητας ζωής: δεν άδειαζαν όλα τα πορτοφόλια της χώρας σε τραπέζια στην Βανδή και στον Κουρκούλη, υπάρχουν και άνθρωποι που ξόδευαν χρήματα για θέατρο και συναυλίες όπερας.
Αυτά κόπηκαν. Και κόπηκαν όχι δυστυχώς για το καλό της πατρίδας, αλλά με σκοπό να ξεπεραστεί ο κάβος (που είναι ολόκληρο αρχιπέλαγος με βράχια, δεν ξεπερνιέται εύκολα, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση) χωρίς να πάθουν καμιά ζημιά στον τρόπο ζωής τους όσοι συνεχίζουν να είναι μέσα στα κόλπα. Η τοπική άρχουσα τάξη θέλει να την βγάλει καθαρή φορτώνοντας τον λογαριασμό στη μεσαία και κάτω.
Αν σκοπός μας είναι να πάει καλύτερα η Ελλάδα, τότε υπάρχουν θέματα επί των οποίων μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι. Για παράδειγμα, θα έπρεπε να είναι εθνικός στόχος να μειωθεί η ανεργία. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει εσένα κι εμένα, αλλά δεν ενδιαφέρει τους δανειστές μας. Αυτοί ενδιαφέρονται μόνο να πάρουν τα λεφτά τους πίσω και μάλιστα να χρησιμοποιήσουν τη δημοσιότητα που «κέρδισε» η πατρίδα μας για να διασφαλίσουν ότι θα τα πάρουν πίσω από όπου έχουν δανείσει. Ναι, δεν φταίνε αυτοί, εμείς διαλέξαμε να δανειστούμε, δικό μας είναι το έλλειμα. Αλλά να υπάρχει και μια αίσθηση ότι αυτοί που διαλέγουν τα μέτρα έχουν διαφορετικά συμφέροντα από όλους εμάς τους ντόπιους.
Μπορείς να ψέξεις κάποιον γιατί είχε την αφέλεια να πιστεύει τους κυβερνώντες τόσα χρόνια. Και θα έχεις δίκιο. Αν νομίζεις όμως ότι τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγαν για δεκαετίες ψέματα, έχουν απροσδόκητα αποφασίσει να πούνε την αλήθεια, τότε πρόσεξε μήπως πέφτεις εσύ στην ίδια παγίδα αφέλειας.
Να τελειώσω ευχαριστώντας σε για το σχόλιό σου. Διαφωνούμε αλλά ήταν αναλυτικό και μου έδωσες μια καλή πάσα για να σημειώσω ορισμένες σκέψεις μου.
Αγαπητέ μπαμπάκη,
Τα πόδια μου τ’ απλώνω μέχρι εκεί που φτάνει το στρώμα μου, έλεγε η μαμά μου. Είμαι σίγουρος, ότι εσύ ανήκεις σ’ αυτούς που προσπαθούσαν να μαζέψουν λεφτά για υβριδικό και δεν τα ξόδευες στα μπουζούκια. Τα χρήματα (δανεικά) όμως ξοδεύτηκαν, ίσως όχι από εσένα αλλά από κάποιους άλλους και τώρα πρέπει να επιστραφούν ή μήπως όχι;. Δεν επιστρέφονται όμως ζώντας την πλασματική ευημερία της προηγούμενης δεκαετίας αλλά με αυτογνωσία, δυστυχώς φτώχεια και δουλειά. Οι ανάγκες μας δεν πρέπει να υπερβαίνουν τα έσοδα μας. Το πορτοφόλι του κράτους άδειασε (πάντα άδειο ήταν αλλά κάπως… γέμιζε) γιατί μέχρι τώρα δεν πλήρωνε τα νοσοκομεία αλλά τα τρωκτικά, δεν πλήρωνε για τις σπουδές!!!! των παιδιών μας αλλά δασκάλους που έσπρωχναν και σπρώχνουν τα παιδιά στην παραπαιδεία, για να μη αναφερθώ δε ΔΕΚΟ ΟΤΑ κ.λπ.. Αυτό που διαπιστώσαμε (!), αυτό που βγήκε στην επιφάνεια με την κρίση είναι το πόσο λάθος, πόσο φαύλο, πόσο στρεβλό ήταν το σύστημα που ζούσαμε μέχρι τώρα. Το ιδανικό πολίτευμα, ο υπαρκτός ελληνισμός. Οι κυβερνήσεις δανειζόντουσαν από τις κακές αγορές, τα χρήματα τα διοχέτευαν στην αγορά και όλα μέλι γάλα. Όσο είχαμε χρήματα δεν αγανακτούσαμε με όλα αυτά που βλέπαμε γύρω μας. Αλήθεια θυμάσαι το ποστ με το μπαστούνι του μπειζ μπολ; Αυτό εννοώ όταν λέω για αιτία και αποτέλεσμα και γιαυτό διαφωνώ μαζί σου στο συγκεκριμένο θέμα. Η κρίση είναι κατ’ αρχάς κοινωνική μετά πολιτική και τέλος οικονομική.
Για την άρχουσα τάξη που αναφέρεις έχω να πω ότι όταν μία χώρα φτωχαίνει χάνουν όλοι.
Είμαι πολύ αγανακτισμένος με όλες τις κυβερνήσεις που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία. Είμαι αγανακτισμένος με την κυβέρνηση (την τωρινή) που για να μην μειώσει τα έξοδα του κράτους (απολύοντας π.χ τους υπεράριθμους κηφήνες) αυξάνει την φορολογία στην βενζίνη, στα τέλη, απ’ όπου τέλος πάντων μπορεί να εισπράξει στα σίγουρα. Είμαι αγανακτισμένος που ακόμη και τώρα υποκύπτει στον κάθε Φωτόπουλο, που δεν εφαρμόζει τους νόμους. Είμαι αγανακτισμένος με όλους αυτούς που ενώ έτρωγαν, έτρωγαν, έτρωγαν από το κράτος, τώρα το μουτζώνουν και τους φταίει η δανειακή σύμβαση (το μνημόνιο δλδ). Δεν μ’ αρέσει όμως να κλαίω πάνω από χυμένο γάλα. Θεωρώ ότι πρέπει να αλλάξουν αν όχι όλα τουλάχιστον τα περισσότερα. Ελπίδα μου, οι φον φούφουτοι που λέει και ο Χαρ. Τσούκας.
Κάτι τελευταίο, δεν θα το έγραφα αλλά μια και το ανέφερες στην απάντηση σου. Είμαι και εγώ άνεργος (πέντε μήνες, χωρίς αποζημίωση, 52 χρονών, με δύο μικρά παιδιά και το μέλλον δυσοίωνο) θεωρώ όμως, ότι η θέση μου δεν είναι στις πλατείες. Οι εκλογές είναι ένα μέσον, ένας τρόπος για να αλλάξουμε αυτούς που μουτζώνουμε με άλλους «καλύτερους». Μην ξεχνάς όμως ότι ο κάθε λαός έχει και την κυβέρνηση που του αξίζει.
Κάποιος όμως τα λέει καλύτερα από μένα αν έχει χρόνο πιστεύω ότι αξίζει την προσοχή σου
http://sabotaz33.blogspot.com/2011/06/blog-post_13.html
σ’ ευχαριστώ και συγνώμη για το (δεύτερο σεντόνι)
Σαν κι αυτό που συμβαίνει στις πλατείες, το ποστ σου: φρέσκο, ρέον κι ελπιδοφόρο.
Χαίρομαι που και εδώ, με την ιδέα του silent και του βιβλιοθηκάριου, δημιουργήθηκε μια ευρύχωρη πλατεία, παράλληλα με τις άλλες «έξω».
Να σαι καλά 😉
Καθυστέρησα να απαντήσω και τα γεγονότα τρέχουν από μόνα τους.
Η κατάσταση στις πλατείες, τώρα το καλοκαίρι, έχει δυστυχώς αποκτήσει ένα βαθμό γραφικότητας. Από άποψη τακτικής, το κράτος προσπάθησε να «καθαρίσει» την κατάσταση στις 24 Ιουνίου. Δεν τα κατάφερε. Έτσι, μπήκε μπρος το χαρτί της υγειονομίας. Από άποψη τακτικής, η συνέλευση όφειλε να αποφασίσει το προφανές: φεύγουμε μόνοι μας για καλοκαίρι και δίνουμε ραντεβού συγκεκριμένη μέρα (π.χ. την τελευταία Κυριακή του Αυγούστου). Έτσι αποφεύγεις την ατονία (η οποία υπάρχει εδώ και εβδομάδες, μην γελιόμαστε) και κρατάς την πρωτοβουλία των κινήσεων. Όπως έχουν πάει τα πράγματα, απλώς θα επιτρέψουμε στο κράτος να αδειάσει την πλατεία και μετά θα προσπαθούμε να οργανωθούμε ξανά από την αρχή.
@jojos:
Σ’ ευχαριστώ για την απάντησή σου και συγνώμη για την καθυστέρηση. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος, αν και κάθε ουσιαστική συζήτηση «προκαλεί» σεντόνια.
Μην υποθέτεις ότι όσοι είμαστε αγανακτισμένοι δεν θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα. Ξέρω πολύ καλά σε τι χώρα ζω, ξέρω από πρώτο χέρι τα στραβά και του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα της.
Έχω ξαναγράψει, και εξακολουθώ να λέω πως το να είναι κάποιος κατά του Μνημονίου δεν σημαίνει ότι συντάσσεται με όσους δεν θέλουν να αλλάξουν τα στραβά της χώρας. Σημαίνει (ίσως) ότι δεν θέλει στα ήδη στραβά να προστεθούν και νέα. Σημαίνει ότι βλέπει πως οι θυσίες είναι χωρις αντίκρυσμα και άρα, δεν εμπιστεύεται αυτούς που του ζητάνε κι άλλες. Σημαίνει πως αντιλαμβάνεται την κοινή λογική: όποια λύση και αν επιλεγεί, πρέπει να είναι τέτοια που να τερματίζει το πρόβλημα, εστιάζοντας και ακυρώνοντας την αιτία του. Αν κάθε 3 μήνες ζητούνται νέες θυσίες, αν κάθε χρόνο υπογράφεται νέο Μνημόνιο (ή Μεσοπρόθεσμο ή όπως αλλιώς το βαφτίζουνε), η ίδια η “λύση” του προβλήματος είναι πρόβλημα.
Επιπλέον, έχω σοβαρές επιφυλάξεις για τις προθέσεις των κυβερνώντων μας. Εσύ θεωρείς (?) ότι κάτι επιτέλους γίνεται, έστω και στραβά. Εγώ είμαι πεπεισμένος ότι γίνεται στραβά γιατί δεν υπάρχει πρόθεση να βγούμε από την κρίση. Αυτό που εσύ κι εγώ αντιλαμβανόμαστε ως πρόβλημα (π.χ. το υψηλό ποσοστό ανεργίας) για την μικρή αλλά ισχυρή άρχουσα τάξη της Ελλάδας είναι ευκαιρία. Ευκαιρία για μεγαλύτερα κέρδη εις βάρος των εργαζομένων τους. Δεν πιστεύω ότι θέλουν να το αλλάξουν αυτό, αντίθετα υπάρχουν άνθρωποι ενθουσιασμένοι που επιτέλους δεν χρειάζεται να προφασίζονται ότι νοιάζονται για όσους έχουν στη δούλεψή τους. Μπορούμε να το αναλύσουμε αν θέλεις, αλλά σκέψου μόνο πώς δουλεύει η μεθοδολογία ΔΝΤ, η διαβόητη Εσωτερική Υποτίμηση.
Εμείς και αυτοί δεν αντιμετωπίζουμε τα ίδια θέματα ως πρόβλημα.
Και ένα τελευταίο σημείο, σε πιο προσωπικό επίπεδο: εύχομαι ειλικρινά να σε βρίσκω σε καλύτετη κατάσταση, από οικονομικής άποψης. Δεν έχω να πω κάτι άλλο, θέλω να σταθώ όσο γίνεται πιο σοβαρά δίπλα σου. Καλή συνέχεια.
Αγαπητέ μπσμπάκη,
Μπαίνω στον πειρασμό να σου απαντήσω. Αναφέρεσαι για ομάδες πολιτών πού είναι κατά του μνημονίου. Σε τι όμως ακριβώς είναι κατά; Ασφαλώς στους όρους με τους οποίους μας δανείζουν και όχι επειδή μας δανείζουν, θα απαντούσε κάποιος αγανακτισμένος. Σύμφωνοι, κανείς (ειδικά από τους κυβερνώντες) δεν είναι χαρούμενος από τους όρους αυτούς, αλλά τι πρέπει να γίνει; Να συνεχίσουμε να έχουμε ελλείμματα (δαπάνες και τοκοχρεολύσια) 35δις; Να τους εκβιάσουμε ότι θα βγούμε από την ένωση; Τι κατά την γνώμη σου θα έπρεπε ή θα πρέπει να γίνει; Λες ότι δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημα. Ναι θα συμφωνήσω δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δεν διαφαίνεται γιατί ίσως είναι περίπλοκο, πιστεύω δε ότι βαδίζουν περίπου στα τυφλά. Όμως πάντα θα υπάρχει ένα τεράστιο ΤΙ;
Οι κυβερνόντες αν μπορούσαν θα συνέχιζαν αυτό που ξέρουν αυτό που έκαναν χρόνια τώρα. Δεν μπορούν όμως και δειλά-δειλά (βλέπε στραβά) προσπαθούν να αλλάξουν κάποια πράγματα εις μάτην τίποτα δεν θα αλλάξει αν πρώτα δεν αλλάξουμε εμεις οι ίδιοι. Εκεί είναι που αγανακτώ με τους αγανακτισμένους, πρώτα πρέπει να αλλάξουμε εμείς ως κοινωνία και ως κράτος (διοίκηση και εφαρμογή νόμων και θεσμών). Δεν επιτρέπεται συντεχνίες (στον ιδιωτικό και στο δημόσιο) που χρόνια τώρα καρπώνονταν οφέλη και μόνο οφέλη τώρα να αγανακτούν. Όλοι αυτοί είναι κατά το μνημονίου και υπέρ του λαού, να τους πιστέψω; Ποιον από όλους; Τους εφοριακούς , τους φαρμακοποιούς και φορτηγατζήδες τους δασκάλους και πρυτάνεις, τους γιατρούς και ταξιτζήδες δικαστές και δικηγόρους συμβολαιογράφους και μηχανικούς , συνδικαληστές δημοσιογράφους και οδηγούς λεωφορείων, είναι πραγματικά ατελείωτη η λίστα. Με όλους αυτούς είμαι αγανακτισμένος όχι τόσο γιατί όλοι αυτοί μαζί με τα πολιτικά κόμματα μας φούνταραν αλλά επειδή κάνουν σαν να μην ξέρουν τίποτα για τον φόνο. Να αλλάξουν οι άλλοι όχι εμείς, εμείς να μην χάσουμε τίποτα ή έστω να αγωνιστούμε μπας και κρατήσουμε. Εκεί λοιπόν εστιάζω εγώ το πρόβλημα. Τώρα για την άρχουσα τάξη που θα βρει την ευκαιρία να απομυζήσει τον ιδρώτα του εργάτη ποιους εννοείς; Τον πρατηριούχο που πληρώνει 25 ευρώ για δέκα ώρες εργασία επτά μέρες την εβδομάδα, τον αγρότη (αλήθεια αυτούς τους ξέχασα) που εκμεταλλεύεται και αυτός τους αλλοδαπούς;
Η αλήθεια είναι ότι έχω μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων, της κατάστασης αν θες, και έτσι μάλλον θα διαφωνήσουμε, αλλά αυτή είναι και η ουσία του διαλόγου. Όπως και να χει σε ευχαριστώ ολόψυχα για αυτά που έγραψες στην τελευταία παράγραφο (ξέρω ότι τα εννοείς πραγματικά) δυστυχώς όμως στον πραγματικό κόσμο είναι λιγάκι πιο δύσκολα τα πράγματα χρειάζεται κάτι παραπάνω από μια κουβέντα στο διαδύκτιο ή μια σκηνή στο Σύνταγμα. Σε ευχαριστώ και συγνώμη για το σεντόνι.