Όψεις μιας παπαρούνας

Ο Ανδροκλής παρέμενε θαλερός γέρων, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, παρά τις ταλαιπωρίες του πολυτάραχου βίου που είχε διανύσει με Κατοχές και Εμφυλίους, και παρά την ιδιαίτερη μέριμνα που όφειλε πλέον να δείχνει για την πίεσή του. Η σωματική του ρώμη ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με αυτήν της επί 45 έτη σύζυγό του, Λουκίας, η οποία υπήρξε ανέκαθεν και ιδιαίτερα φιλάσθενος και εύθραυστης υγείας γυναίκα. Εδώ και 10 χρόνια αναπαμένη, υπήρξε ως σύντροφος μια τρυφερή και ζεστή αγκαλιά, πάντα λιμάνι παρηγορίας για τον Ανδροκλή.

Τον πρώτο καιρό μετά την απώλεια της λεπτεπίλεπτης Λουκίας, η διαβίωση στην άδεια οικία τους φαινόταν δυσβάσταχτη εμπειρία στον γηράσκοντα χήρο. Η αύρα της, η παρουσία της, οι αναμνήσεις της, στοίχειωναν τους τοίχους και τα δωμάτια. Ο νεόδμητος εργένης απέφευγε συστηματικά να μένει πολλές ώρες στο σπίτι. Την ζωή του, που δεν μπορούσε να την φανταστεί χωρίς εκείνη, αναγκάστηκε να την ζήσει. Μια ζωή που του φαινόταν πιο άνοστη, πιο αργή και άγευστη, αλλά που συνέχιζε να προχωράει μπροστά, αδιαφορώντας για την απώλεια της μίας.

Και τα χρόνια πέρασαν. Και ο άνδρας της έμαθε να ζει την μοναξιά του με αξιοπρέπεια και ελαφρά θλίψη, μια θλίψη που δεν έφευγε. Η ζωή συνεχίστηκε και χωρίς την Λουκία και ο Ανδροκλής παρέμενε θαλερός γέρων. Φορούσε το παλτουδάκι και το καβουράκι του και ξεκινούσε για βόλτες ή για μικρές επισκέψεις, σε συγγενείς και φίλους. Ζωντανούς ή μακαρίτες.

Η κατάσταση της υγείας του Ανδροκλέους ήταν καλή για την ηλικία του και μόνο. Δεν θα ήταν λογικό να συγκριθεί η υγεία του με αυτήν οιουδήποτε νεωτέρου ανδρός. Ούτε και αι υποχρεώσεις που είχε για την συντήρηση της τωρινής του κατάστασης ήταν ευκαταφρόνητες. Δίαιτα, επισκέψεις σε γιατρούς, φάρμακα και συμπληρώματα. Για παράδειγμα, καθώς ανηφόριζε το μονοπάτι ανάμεσα στα μαρμαρένια μνήματα, κάτω από έναν λαμπερό ζωοδότη ήλιο, προσπαθούσε να θυμηθεί αν πήρε όλα τα πρωινά του χάπια. Τα θυμόταν με βάση τα χρώματά τους: το κόκκινο, το μαύρο, το πράσινο (δύο από αυτά).

Έβγαλε το υφασμάτινο μαντήλι του από την τσέπη του σακακιού του (από cool wool, με λεπτή ρίγα βρετανικού ύφους, αγορασμένο στη Ρώμη πριν από χρόνια, με την Λουκία να εμμένει στην αγορά του, και ακόμα σε άριστη κατάσταση) και σκούπισε τις στάλες ιδρώτα από το μέτωπό του. Είχε φτάσει στο μνήμα, και θα καθόταν τώρα να ξεκουραστεί, να πάρει μια ανάσα, και μετά να πει στη γυναίκα του πώς προχωρά ο κόσμος χωρίς εκείνη και πόσα χάπια έπρεπε να παίρνει για να συνεχίζει να προχωρά κι αυτός μαζί του.

Σωριάστηκε στην άκρη του μαρμάρου και, καθώς έβρισκε την ανάσα του, το βλέμμα του έπεσε σε μερικές παπαρούνες που είχαν φυτρώσει δίπλα στο μνήμα.

Τα αιμάτινα κεφάλια τους αναταράζονταν από την απαλή αύρα, χορεύοντας σαν μπαλαρίνες. Μαύροι στήμονες στο κέντρο του κόκκινου και πράσινοι, λεπτεπίλεπτοι μίσχοι να στηρίζουν την ερυθρή κεφαλή από κάτω. Τις κοίταζε για ώρα. Είχαν τα χρώματα των χαπιών του, είχαν την όψη της λατρεμένης συζύγου του.

Ο Ανδροκλής σκέφτηκε πώς πέρασαν τόσα χρόνια από την ημέρα που έθαψε την γυναίκα του και ωστόσο οι παπαρούνες συνεχίζουν να χορεύουν στον άνεμο όπως τότε. Κι όταν κι ο ίδιος φύγει, πάλι θα συνεχίζουν να χορεύουν. Οι παπαρούνες θα συνεχίσουν να ζουν, και θα είναι σαν χορευτές που χύθηκαν ανέξοδα στον γκρεμό του ποτέ και του πουθενά, σαν δάκρυα που στάλες αίματος γινήκαν, σημάδια σφαγής χωρίς την λεπίδα του μακελάρη, αιώνιες και άφθαρτες και αδιάφορες σαν αστέρια – αυτές, αυτές, οι ανίσχυρες, εφήμερες παπαρούνες θα επιζούσαν του ανθρώπου που τώρα καθόταν και τις κοιτούσε.

Βίωσε μια σύντομη στιγμή φθόνου, αλλά μετά αναθεώρησε: στην πραγματικότητα ήταν μεγάλη ανακούφιση ότι ο κόσμος υπήρχε πριν και θα συνέχιζε να υπάρχει και μετά από τον εαυτό του. Έστρεψε το πρόσωπό του προς την φωτογραφία της αποθανείσας συζύγου του και χαμογέλασε παιχνιδιάρικα καθώς μαδούσε τις ολοπόρφυρες σταγόνες αίματος, τις παπαρούνες, για να στολίσει το μνήμα της αγαπημένες του με δαύτες.