Υπάρχει αρκετά διαδεδομένη η πεποίθηση ότι μπορούμε να επηρεάσουμε την μοίρα μας. Ως σκέψη, αποτελεί μια σανίδα σωτηρίας από τον παραλογισμό του κόσμου, αλλά η απόλυτη πίστη σε κάτι τέτοιο δεν είναι απλά εγωιστική, είναι βαθύτατα επικίνδυνη. Κάποτε την πίστευα σε ένα βαθμό κι εγώ, αλλά δεν είμαι πια ούτε τόσο νέος ούτε νιώθω τόσο πανίσχυρος ώστε να μην τρομάζω με τις πιθανές συνέπειες.
Θεωρώ ότι όποιος την πιστεύει κινδυνεύει να συντριβεί σε περιπτώσεις που η ζωή φανεί σκληρή μαζί του. Επειδή απλούστατα, αν όλα όσα μας συμβαίνουν είναι εντός του ελέγχου μας (με άμεσο ή έμμεσο τρόπο) αυτό σημαίνει ότι κι όλα μας αξίζουν.
Κι αυτό το τελευταίο, με βάση το πόσο άδικη γίνεται η ζωή, είναι σίγουρα αιτία τρόμου.
ΥΓ: Η φωτογραφία είναι από το flickr κι είναι τραβηγμένη μέσα σε καθρέφτη.
Filed under: Σκέψεις |
"Μπαμπάκης" - όπως ακριβώς με φωνάζει ο γιός μου 
Δεν πιστεύω στη μοίρα. Υπάρχει ο άνθρωπος που επιλέγει συνέχεια διάφορα μονοπάτια. Οι συνέπειες απο τις επιλογές του είναι αυτό που λέμε ¨»δύσκολη ή εύκολη ζωή».
Η φωτογραφία σας υπέροχη.
Εγώ πάλι νομίζω πως μπορούμε να επηρεάσουμε τη μοίρα μας μέχρι ενός σημείου, αλλά εκεί δεν είναι ακριβώς μοίρα, με την έννοια που συνηθίζεται να δίνεται στην έννοια.
Αν πχ όλοι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού κάνουν σαμποτάζ και δεν πατήσουν στο γήπεδο για 3 χρόνια, για να εκδικηθούν τους ιθύνοντες για τα σκάνδαλα και την καταστροφή του περιβάλλοντος την οποία προκάλεσαν, δεν θα έχουν επηρεάσει κάπως την ζωή τους; (σύνδεση με τα προηγούμενα, ναι σε διαβαζω ΦΑΝΑΤΙΚΑ!)
Μπαμπάκη, το απόλυτα. Μόνο όσοι έχουν την απολυτότητα των νιάτων ή την τύχη να μην έχουν περάσει δύσκολες στιγμές το πιστεύουν αυτό!
Μέχρις ενός σημείου με κάποιες επιλογές σε πράγματα που μπορούμε να ελέγξουμε. Σε κεφαλαιώδους σημασίας ζητήματα (όπως η ζωή) είμαστε ανίσχυροι!
Π.χ. την πίκρα(ήττα) που πήρα την προηγούμενη Κυριακή, δεν μπορούσα να την ελέγξω!
Κάποια πράγματα σε αυτή την ζωή τα ξεκίνησα μέσα στην αισιοδοξία.Εφαγα 17 σφαλιάρες και συνήλθα.Κατάλαβα ότι και εκεί που νομίζω οτι ελέγχω τα πράγματα κάτι άλλο συμβαίνει.
Η ζωή είναι περίεργη και άδικη πολλές φορές.Αλλά από την άλλη είναι και πανεμορφη…Ανοιξε την πορτα του παιδικού και θα δείς πόσο όμορφη!-)
Μοίρα; Όχι, δε πιστεύω ότι υπάρχει κάτι προκαθορισμένο.
Εμείς και το περιβάλλον μας φτιάχνουμε το ποιοι ήμαστε και τι κάνουμε στη ζωή.
Πιστεύω πως, ναι, μέχρι ένα βαθμό, την ορίζουμε τη μοίρα μας. Μέχρι ένα βαθμό. Μεγάλο, ίσως, αλλά μέχρι ενός σημείου.
Μοίρα υπάρχει.Η Μοίρα δεν επηρεάζεται από εμάς.Δεν ελέγχεται.Όμως αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε και ανίσχυροι απέναντι της.
Αν κάτι είναι να γίνει,θα γίνει.Αν προσπαθήσεις να το εμποδίσεις κλείνοντας του την πόρτα,εκείνο θα μπει από το παράθυρο.Αν του κλείσεις και το παράθυρο,θα ανοίξει τρύπα στο ταβάνι και θα μπει.Αλλά θα μπει.
Όμως,ακόμη κι όταν αυτό το εκ ταβανίου «κάτι» έρθει στη ζωή μας(ως αναπόφευκτο,μοιραίο,κλπ),δεν πρέπει να ξεχνάμε τα κρυφά μας όπλα που λέγονται «προσπάθεια διαχείρησης»,»ψύχραιμη διαπραγμάτευση»,»εξοικείωση»,»προσαρμογή»,τα οποία μόνο το ανθρώπινο μυαλό διαθέτει και όχι η Μοίρα.:-)
Αυτά τα «κάτι» αντιπροσωπεύουν,κατά τη γνώμη μου,ένα μικρό κομμάτι της ζωής μας,αλλά,καλώς ή κακώς,πάρα-πάρα πολύ καθοριστικό.Σε όλο το υπόλοιπο της,υπάρχει αυτό που ονομάζουμε δύναμη της επιλογής του ατόμου,ανάληψη της ευθύνης της και αποδοχή των συνεπειών της.
Απλό στα λόγια,μπαστούνι στην πράξη,μπορούμε όμως να κάνουμε κι αλλιώς?
Καλή δύναμη Μπαμπάκη!Καλή δύναμη και σε όλους μας!
Simfono oti den yparxei moira opos ke kamia enkiish eftixias. Isos, logo ke tu antikimenu mu (ekseliktikh viologia), na exo mathei na pistevo se tixeous vimatismous pu mporun omos (tixea) na odigisun se katapliktika pragmata.
Nomizo oti exun kanei megalh zimia pepithiseis a la Koelo oti, ama theleis kati olo to simpan sinigorei oste na ginei pragmatikotita. Kolokithia! Sorry…
Πολλές φορές, αυτό που εμείς εκλαμβάνουμε και αντιλαμβανόμαστς ως μοίρα, είναι η δυνατότητα επιλογής των άλλων που όταν την εξασκούν, επηρρεάζει την ζωή μας. Το κόλπο με την πεταλούδα που πετάει στο Τόκυο δηλαδή, και την καταιγίδα στην Νέα Υόρκη. Πολλές φορές, μπορούμε να επηρρεάσουμε τον τρόπο που προχωράει η ζωή μας, άλλες πάλι όχι. Το θέμα είναι, πάντα να πιστεύουμε πως μπορούμε γιατί αλλιώς αυτοαναιρούμε την ευθύνη που έχουμε ως άνθρωποι και πολίτες στον κόσμο αυτό. Π.χ. σίγουρα δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την φτώχεια στην ρίζα της, αλλά την μοίρα του παιδιού των φαναριών, μπορούμε να την αλλάξουμε σε κάποιον βαθμό ή έστω να προσπαθήσουμε. Σίγουρα δεν είναι στο χέρι μας να εξαλείψουμε τον παιδικό καρκίνο, μπορούμε όμως να διασφαλίσουμε συνθήκες ώστε η εμφάνισή του να είναι τυχαίο γεγονός και όχι αποτέλεσμα των δικών μας δραστηριοτήτων. Σίγουρα δεν μπορούμε να προβλεψουμε τις δυστυχίες που ξεπηδούν μπροστά μας (δεν μπορείς να προβλέψεις ένα τροχαίο ατύχημα, μπορείς όμως να προσπαθήσεις να τηρείς κανόνες ασφαλείας έτσι ώστε να έχεις όσο το δυνατόν μικρότερη ζημιά κατά της ζωής), μπορούμε όμως να διαμορφώσουμε στάσεις και αντιληψεις που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε το πως και το γιατί. Νομίζω τα πάντα είναι θέμα κοινωνικής και προσωπικής ευθύνης. Και σίγουρα, τύχης.
we make plans, god laughs
αυτό πιστεύω
και να φανταστείς στον θεό δεν πιστεύω
καλημερα,
το θεμα το σκεφτομουν και εγω εντονα την προηγουμενη εβδομαδα.
Νομιζω οτι η ζωη μας ειναι θεμα προσωπικων επιλογων.Εμεις ευθυνομαστε , σε ενα μεγαλο βαθμο,για την εκβαση των πραγματων.Πιστευω ομως οτι ενα ποσοστο ευθυνης την εχει και καποιος αλλος, ο οποιος δεν ελεγχεται απο εμας τους ιδιους.Ας πουμε τοτε οτι μιλαμε για την μοιρα…
Ρενάτα,C.D.,συμφωνώ απόλυτα
Μόνο Ναι!
Και Καλημέρα!
Γεγονός είναι πως μπορούμε να ελέγξουμε τη μοίρα μας, μόνο μέρσις ένα βαθμό. Όσο πιο νωρίς το κατανοήσουμε αυτό, τόσο λιγότερο άγχος θα έχουμε…
Κάποια πράγματα απλά τα αποδέχεσαι και προχωράς, όσο κι αν πονούν.
Μεγάλη συζήτηση άνοιξα, και με πολλές προεκτάσεις. Αφού ευχαριστήσω για τα σχόλιά σας, πολλά από τα οποία είναι πολύ καλοδιατυπωμένα, να σημειώσω ότι η έμφαση η δική μου είναι στην τρομακτική εκδοχή να αξίζουμε όλα όσα μας συμβαίνουν. Χρειάζεται και κάποιο στοιχείο τυχαιότητας στη ζωή, διαφορετικά θα πρέπει τα πάντα να δένουν με σχέσεις αιτίας – αιτιατού. Και σε έναν τόσο ντετερμινιστικό κόσμο σίγουρα θα τρελαθώ με όσα έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό…
Πολλές καλημέρες.