Μια βραδιά στη μπάρα

Η τελευταία γουλιά είχε την γεύση του πάγου που λιώνει όμως εγώ δεν είχα πει ακόμα την τελευταία μου λέξη. Με ηρωικό τρόπο λοιπόν, γραπώθηκα από την κουπαστή του μπαρ και κοίταξα προς την πλευρά του μπάρμαν με νόημα. Αν και η ώρα ήταν προχωρημένη, ο μπάρμαν δεν έπιασε το νόημα. Δεν καθόταν καν ακίνητος για να εστιάσω και να του μεταδώσω αυτομάτως, με τηλεπάθεια, το επείγον αίτημα για ένα ποτάκι ακόμα – αυτά είναι κόλπα ζόρικα, που κάνουν στην Ινδία. Για την ακρίβεια, ο μπάρμαν στριφογυρνούσε γύρω από την κάνουλα της μπύρας, σε απόλυτη αρμονία με τον ρυθμό της μουσικής. Μαζί του και σε ίση απόσταση έφερνε βόλτες το μπολ με τα πατατάκια. Στο μπαρ δεν σερβίρουν ποτέ τσιπς, σερβίρουν πάντοτε πατατάκια. Συμπέρασμα; Αν ο μπάρμαν και το μπολ με τα πατατάκια ήταν πλανήτες, η κάνουλα της μπύρας θα ήταν ο ήλιος τους.

Για λόγους που δεν μπορώ να προσδιορίσω, αυτή η τελευταία σκέψη μου φάνηκε ξεκαρδιστικά αστεία. Γύρισα να την πω στον Βασίλη αλλά η στροφή έγινε με μεγάλη φόρα κι έφυγα από την κουπαστή. Προσγειώθηκα στα πόδια ενός τραπεζιού τρομάζοντας τις κοπέλες που κάθονταν εκεί. προσπάθησα να απολαύσω την θέα των δικών τους ποδιών κι όχι του τραπεζιού, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι κι αυτά περιστρέφονταν γύρω από κάποιο απροσδιόριστο άστρο. Κοίταξα αλλού και έκανα να σηκωθώ στα πόδια μου, γελώντας φυσικά, αφού ένιωθα εξαιρετικά αξιαγάπητος. Αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ, έσκαγα ξανά και ξανά κάτω. Ο Βασίλης δεν με είχε δει ακόμα κι αυτό με έκανε να γελάω ακόμα περισσότερο, περιπλέκοντας την κατάσταση.

Κάποιος με βούτηξε κάτω  από τις μασχάλες και με έστησε με το ζόρι όρθιο. Καθώς με ακουμπούσε ξανά στην κουπαστή του μπαρ, γύρισα να τον κοιτάξω και δεν αναγνώρισα το πρόσωπό του, παρότι είχε μια χαρακτηριστική κρεατοελιά. Ένιωσα εκνευρισμένος από την παρέμβαση κι άρχισα να παραπονιέμαι στον Βασίλη.

– Είδες πράγματα;
– Τι;
– Λέω, είν’ κατάσσσταση αυτή;
– Είναι;
– Αμ δεν είναι!
– Όχι βέβαια, δεν είναι!
– Συμφωνφείς;
– Φυσσσικά!
– Μπράβο!
– Ακούς εκεί έχει πειράξει το στήθος της!

Ο Βασίλης μιλούσε για την Πετρούλα που λέει τον καιρό και μας λέει πότε έχει τελειώσει. Ο Βασίλης είναι ερωτευμένος με την Πετρούλα και κάθε βράδυ πίνει για να την ξεχάσει. Εγώ πίνω μαζί του για να του κάνω παρέα, γιατί όσο λέει η Πετρούλα καιρό εγώ βλέπω Ελληνοφρένεια. Τον Βασίλη τον πειράζει πολύ που λένε ότι το στήθος της Πετρούλας είναι πειραγμένο.

– Να πιούμε έν’ ακόμα;
– Τι;
– Λέω, να πιούμε έν’ ακόμα;
– Να μην πιείτε τίποτα, είσαστε ήδη λιώμα και οι δύο!

Η κρεατοελιά μου μιλούσε. Προσπάθησα να κάνω focus στις τριχίτσες που φύτρωναν από την κορυφή της, ενώ οι κοπέλες στο τραπέζι με σχολιάζανε επιφυλακτικά κι ανακουφισμένα. Ο Βασίλης δίπλα γκρίνιαζε για την παραγωγή του Star που πάει και δίνει στο κορίτσι όλο μικρά ρούχα να φορέσει, «λες και δεν έχουν να πάρουν λίγο ύφασμα παραπάνω».

– Τι είπεςςςς; απευθύνθηκα στην κρεατοελιά.
– Ότι είσαστε λιώμα και φτάνει όσο έχετε πιει.
– Ε λοιπόν, εμείςςς δεν είμαστε λιώμα! Ε λοιπόν, εμείς θα πιούμε όσο θέλουμε να πιούμε! Έτσι Βασίλη;
– Έλα, έλα, μην κάνεις χαζά. Έχετε πιει αρκετά, κανείς δεν θέλει φασαρίες.
– Ε λοιπόν, εμείς θέλουμε φασαρίες! Έτσι Βασίλη;

Η σιωπή μου φάνηκε ύποπτη και κοίταξα δίπλα μου: τον Βασίλη τον είχε πάρει ο ύπνος πάνω στο μπαρ.

Τότε κατάλαβα. Η κρεατοελιά ήταν κολλημένη πάνω σε έναν άνθρωπο, κι αυτός ο άνθρωπος, αυτός, ήταν ο άλλος μου εαυτός. Όχι, δεν ήταν αυτό, ήταν ο αδελφός ή ο αρραβωνιαστικός  ή ο ξάδελφος της Πετρούλας κι ένιωθε άσχημα με όλη αυτή την δημοσιότητα. Ένιωθε άσχημα το παλικάρι που βλέπαμε την Πετρούλα σαν ένα κομμάτι κρέας. Αυτός, αυτός είχε καλές προθέσεις γαμώτο, πολύ καλές, και η κοινωνία τον χτυπούσε ανελέητα. Ένιωσα να βουρκώνω.

– Κρίμα ρε φίλε, κρίμα (χικ). Εντάξει, δεν θέλουμε φασαρίες. Είσαι ωραίος, δεν είχα καταλάβει.
– Εντάξει φίλε μου, εντάξει, όλα καλά, μην στεναχωριέσαι. Πάμε σπίτι τώρα.
– Είσαι σωστός, είσαι σωστός, αλλά δεν μπορώ να πάω σπίτι ρε φίλε, δεν μπορώ να πάω πουθενά. Δεν με καταλαβαίνει κανείς.
– Έλα, μην κάνεις έτσι.
– Κανείς ρε συ δεν με μ-καταλαβαίνει, κανείς. Κατάλαβες;
– Εντάξει, φίλε μου, εντάξει. Ούτε εμένα με καταλαβαίνει η γυναίκα μου.
– Είναι Γιαπωνέζα;

Αργότερα έμαθα ότι ο τύπος με την κρεατοελιά νόμιζε ότι τον δούλευα, αλλά έχω έναν κολλητό ναυτικό που είναι παντρεμένος με Γιαπωνέζα και δεν καταλαβαίνονται κι έλεγα μήπως είναι η ίδια περίπτωση. Το θέμα ήταν ότι ο τύπος με την κρεατοελιά θύμωσε, με γράπωσε από το σβέρκο και με πέταξε έξω από το μπαρ, ενώ κάποιος άλλος που εμφανίστηκε από το πουθενά, σα να πέρασε μέσα από μια σχισμή στο χωροχρονικό συνεχές, πέταγε έξω τον Βασίλη. Τώρα που είπα σχισμή, να θυμηθώ να κοιτάξω το νεροχύτη, στάζει.

Κι έξω έβρεχε. Αυτό το σπαστικό, κρύο, επίμονο ψιλόβροχο, σαν το στάξιμο του ραγισμένου νεροχύτη, το είδος του καιρού που μόνο η Πετρούλα μπορεί να προφητεύει κι εσύ να λες «μα τι χαριτωμένα που τα λέει…». Ο Βασίλης είναι τρελός και παλαβός για την Πετρούλα κι η κουμπάρα μου τον βρίζει που του αρέσει γιατί είναι, λέει, φτηνή. Ακούς; Φτηνή! Λες και όλοι οι άλλοι δεν είμαστε. Λες και όλοι οι άλλοι είμαστε μονάκριβοι. Λες και δεν ασχολούμαστε όλοι με Πετρούλες, αλλά με νομπελίστες ποιητές.

Εντωμεταξύ, ο Βασίλης είχε ξεράσει. Ανασηκώθηκα και τον βοήθησα να πάμε κουτσά – στραβά μέχρι το αυτοκίνητο. Μουρμούριζε κάτι για τον λογαριασμό στο μπαρ κι εγώ του εξηγούσα ότι μια κρεατοελιά είναι πάντα πιο δυνατή από δύο άνδρες. Φτάσαμε στο αμάξι, μπήκαμε μέσα κι άναψα την μηχανή. Πριν λύσω το χειρόφρενο, με πήρε ο ύπνος.

Το πρωί είχα πιαστεί ολόκληρος κι είχα μείνει από βενζίνη. Ο Βασίλης έλειπε από δίπλα μου. Εμφανίστηκε μετά από ένα δυο λεπτά – είχε πάει να βρει καφέδες. Με τα πλαστικά ποτηράκια στο χέρι, έκανε τον ανήξερο, όπως όλοι μας. Μου έπιασε κουβέντα: λες να τα δώσει τελικά στους αγρότες και τέτοια. Εγώ προσπαθούσα να θυμηθώ τι μέρα ήταν και να βρω το κινητό μου.

– Κατέβα να σπρώξεις μαλάκα, πρέπει να βάλουμε μπρος.
– Χμμμ; Ναι, ναι, ΟΚ, εντάξει.
– Όχι, άκυρο, από βενζίνα πρέπει να μείναμε.
– Χμμμ; Ναι, ναι, ΟΚ, δεν σπρώχνω.
– Πάμε για ταξί;
– Πάμε.

Ο ήλιος έλαμπε εχθρικά. Προχώρησα στη λεωφόρο κι ορκίστηκα να μην ξαναβγώ με τον Βασίλη για ποτό. Ήταν η τρίτη φορά που το ορκιζόμουνα μέσα στο μήνα.

– Ρε μαλάκα! Αν ήμασταν η Amy Winehouse, η ζωή μας θα ήταν έτσι συνέχεια.
– Ρε, άει στο διάολο ρε!