Μια ανάκριση στον Φόβο

Ο Φόβος (Αγγλ. Phobos) ή Άρης I  είναι ο μεγαλύτερος από τους δύο δορυφόρους του πλανήτη Άρη (ο άλλος είναι ο Δείμος). Ο Φόβος, που έλαβε το όνομά του από την ελληνική μυθολογία, περιφέρεται εγγύτερα στον πλανήτη του από κάθε άλλο φυσικό δορυφόρο στο Ηλιακό Σύστημα. Ανακαλύφθηκε από τον Αμερικανό αστρονόμο Έιζαφ Χωλ (Asaph Hall) στις 17 Αυγούστου 1877. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό του είναι ο μεγάλος κρατήρας Στίκνευ (Stickney crater), που προήλθε από σύγκρουση του δορυφόρου με θραύσμα από άλλη σύγκρουση στην επιφάνεια του Άρη.

Καθώς οι ανακριτές βουτούσαν για άλλη μια φορά το κεφάλι του Ρεξ μέσα στον κουβά με το παγωμένο νερό, εντελώς παράδοξα στο μυαλό του εμφανίστηκε μια απορία. Τόσα επιτεύγματα, τόση πρόοδος, τόσα τεχνολογικά κατορθώματα, και οι μυστικές υπηρεσίες της Αποικίας χρησιμοποιούσε ακόμη τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν πριν από αιώνες – πώς γίνεται αυτό; Βρισκόντουσαν μακριά από την μητέρα Γη, ψηλά πάνω από την επιφάνεια των αποικιών του Άρη, σε ένα χώρο σχεδιασμένο και κατασκευασμένο στην κάθε του λεπτομέρεια. Η ανθρωπότητα άπλωνε την ζωή σε πλανήτες και ουράνια σώματα, καθώς ο μητρικός πλανήτης γινόταν όλο και πιο ακατάλληλος για να φιλοξενεί ζωή. Επιτεύγματα ηλεκτρονικής, ιατρικής και ψυχολογίας μπορούσαν να τσακίσουν τα μυαλά κάθε κοινού εγκληματία, αν υποθέσουμε ότι τέτοιοι συνέχιζαν να υπάρχουν στην Αποικία. Και παρόλα αυτά ο ίδιος βρισκόταν σε ένα σκηνικό αρχαίο και αλλοπρόσαλλο, που έμοιαζε βγαλμένο από περιγραφές μυθιστορημάτων εποχής.

Καθώς, την στιγμή ακριβώς που ο Ρεξ δεν άντεχε άλλο, οι ανακριτές, με τέλειο συγχρονισμό, του έβγαλαν το κεφάλι του από το νερό, καθώς τα πνευμόνια του έβηχαν με αγωνία, γεμίζοντας με το πολυπόθητο οξυγόνο, ο Ρεξ είδε το κλισέ, κακοφωτισμένο, γυμνό δωμάτιο, το βρώμικο πάτωμα, τις αράχνες στη γωνία, τους λεκέδες στην μπογιά των τοίχων και είδε πόσο αταίριαστο ήταν με το πώς θα μπορούσαν να τον ανακρίνουν. Έφτασε στο προφανές συμπέρασμα: όλα αυτά δεν μπορούσαν να είναι παρά ψευδαισθήσεις. Έχουν στήσει ένα ολόκληρο παιχνίδι του νου απάνω του, απευθυνόμενοι στα πιο πρωτόγονα ένστικτά του, με σκοπό να αποσπάσουν πληροφορίες πιο εύκολα από όσο θα τις έδινε μια κλασσική, σύγχρονη ανάκριση. O εχθρός ήταν μέσα στο μυαλό του – αλλά ο Ρεξ το ήξερε. Κι αυτό του έδινε ξαφνικά μια μικρή ελπίδα να πάρει το πάνω χέρι σε αυτή την αναμέτρηση.

Λίγες μέρες πριν ο Ρεξ επέστρεφε στον Άρη για να περάσει την άδειά του όπως κάθε βετεράνος των πολέμων του Τιτάνα: απολαμβάνοντας τις χαρές της ζωής. Στις παγωμένες εσχατιές του ηλιακού συστήματος, η σύγκρουση ανάμεσα στους Αποικιακούς και τις απαρχαιωμένες, αλλά μαζικές, στρατιές που έστελνε η μητέρα Γη συνεχίζονταν. Η Αποικία είχε πρόσφατα σημειώσει μια μεγάλη νίκη φυσικά, αλλά η Γη απαντούσε με το μόνο τρόπο που είχε: με μαζική επιστράτευση των Γήινων.

Πλησίαζαν δύο αιώνες από την ημέρα που η Αποικία του Άρη κήρυξε ανεξαρτησία από την Γη και από τότε οι συγκρούσεις με το μητρικό πλανήτη συντρόφευαν την ιστορία των δύο πλανητών. Σε ένα βαθμό, ήταν κατανοητό. Η Γη ήταν πια ένας βράχος κατεστραμμένος από την εξάντληση των φυσικών πόρων και την φρικτή κλιματική αλλαγή. Πελώριες μάζες ανθρώπων συνέχιζαν να ζουν εκεί, με όνειρο την πράσινη κάρτα και την φυγή για την Αποικία στον Άρη – η Αποικία όμως, αμέσως μόλις έγινε ανεξάρτητη, έκλεισε τα σύνορά της. Δεν θα δεχόντουσαν νέους αποίκους. Η ποιότητα ζωής στον Άρη ήταν υπέροχη, αλλά ο πλανήτης δεν θα ακολουθούσε τη μοίρα της Γης, θα κρατούσε τον πληθυσμό του σε έλεγχο και την αξιοποίηση των πόρων του σε λογικά πλαίσια. Οι φτωχοί της Γης θα έμεναν εκεί που ήταν.

Αυτή η απόφαση είχε κάνει έξαλλους τους κατοίκους του μητρικού πλανήτη, που ένιωθαν ότι τους φορτώθηκε το βάρος της άδειας από πόρους, γριάς Γης. Οι λίγοι τυχεροί απολάμβαναν την αφθονία ενός καινούργιου, υπέροχου, αστραφτερού κόσμου, που φτιάχτηκε τελικά με πόρους και των δύο κατά τη μακρά περίοδο της πελώριας επιχείρησης μετατροπής του Άρη σε κατοικήσιμο. Από την άλλη πλευρά, οι Γήινοι ένιωθαν σαν τον αδικημένο αδελφό που βλέπει τα αδέλφια του να κληρονομούν το σύνολο της γονικής περιουσίας.

Η πρώτη προσπάθεια εισβολής ήταν μαζική και λυσσαλέα, αλλά σύντομα φάνηκε η τεχνική ανωτερότητα των Αποίκων και των όπλων τους. Οι Άποικοι είχαν ένα σπουδαίο σύμμαχο στην άμυνα του Άρη: τον Φόβο, τον μικρό δορυφόρο του πλανήτη, τον οποίο μετατρέψανε σε μια ευέλικτη, πολεμική βάση που λειτουργούσε σαν μια πρώτη, πανίσχυρη γραμμή άμυνας στο διάστημα. Κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει τον Άρη χωρίς να τον ελέγχει ο Φόβος.

Από τότε δεν έγινε άλλη άμεση προσπάθεια συνετισμού της Αποικίας από τη μητέρα Γη, όμως υπήρξαν πολλές συγκρούσεις, σε πολλές περιοχές του ηλιακού συστήματος, καθώς οι δυο ανταγωνιστές πλέον πλανήτες έψαχναν για αξιοποιήσιμους φυσικούς πόρους. Η ζώνη των μετεωριτών, η Ρέα, ο Τιτάνας και, κυρίως, η Ευρώπη, δορυφόρος του Δία, έγιναν λόγοι ανταγωνισμού και περιοχές μεγάλης έντασης. Η Αποικία σχεδόν πάντα επικρατούσε. Η Γη ήταν πια ένας πλανήτης γεμάτος θλιβερές ανθρώπινες μάζες, απελπισμένες, σε κακή κατάσταση υγείας και με ελάχιστες προοπτικές για το μέλλον. Είχε σοβαρό έλλειμμα ηγεσίας, καθώς η παλιά άρχουσα τάξη και τα κορυφαία μυαλά της προ-ανεξαρτησίας κοινωνίας είχαν φροντίσει να μετοικίσουν από τον δοκιμαζόμενο πλανήτη πολύ νωρίς. Επιπλέον, ακόμα και τώρα, δεν είχε καταφέρει να ενωθεί σε ένα κράτος, αλλά συνέχιζαν να μαίνονται ένα σωρό τοπικοί πόλεμοι – σε αντίθεση με τον Άρη.

Ο Φόβος αναβαθμίστηκε. Ο μικρός δορυφόρος, εκτός από φρουρός της Αποκίας, έγινε το διοικητικό της κέντρο. Εκεί που οι λίγοι, αυστηρά επιλεγμένοι ηγέτες κατευθύνανε τις τύχες της Αποικίας. Ο Άρης είχε όλα τα ατού με το μέρος του, αρκεί να μην ξεχνούσε πόσο μεγάλο ήταν το πλήθος των εχθρικών Γήινων. Οι διαρκείς συγκρούσεις με την Γη απαιτούσαν στιβαρή διοίκηση και οι κάτοικοι της Αποικίας δέχτηκαν με ανακούφιση αποφάσεις που ενίσχυαν την ασφάλειά τους έναντι μιας πιθανής εισβολής, αρκεί να αναλάμβανε την δουλειά κάποιος άλλος. Οι κυβερνήτες της Αποικίας, οι Άρχοντες Αρμοστές, έγιναν μια μικρή, ανατροφοδοτούμενη κάστα, που ζούσε και διοικούσε από τον Φόβο, υπενθυμίζοντας διαρκώς στους κατοίκους της ότι κινδυνεύουν. Κι όσο ο Φόβος εγγυόταν την ασφάλειά τους, οι ευτυχισμένοι κάτοικοι του Άρη δούλευαν αγόγγυστα και πολεμούσαν για την προκοπή της Αποικίας, πολεμούσαν για να μην χάσουν όσα αγαπάν, φοβούμενοι μόνο μια αναπάντεχη εισβολή των βαρβάρων που είχαν απομείνει στο μητρικό πλανήτη.

Ο Ρεξ ήταν ένας τολμηρός, αποφασιστικός άνδρας, με ατσάλινο βλέμμα, ένας στρατιώτης εξειδικευμένος στον ηλεκτρο-ψυχολογικό πόλεμο και εκπαιδευμένος σε εξελιγμένες τεχνολογίες, όπως η αντιπαράθεση δικτυωμένων εγκεφάλων. Ήταν από τους καλύτερους στην δουλειά του, αγαπούσε αληθινά την Αποικία και δεν είχε κάτι που να τον κάνει να βλέπει τον κόσμο διαφορετικά από τους άλλους αποίκους. Βρέθηκε πριν λίγες εβδομάδες να μάχεται στο Μεγαδίκτυο με έναν αντίστοιχο γήινο αξιωματικό. Ο Ρεξ κατάφερε σχετικά εύκολα να κάψει τον εγκέφαλο του αντιπάλου του, όμως πριν δώσει το τελειωτικό χτύπημα έπιασε μια σκέψη που τον προβλημάτισε. «Οι γενναίοι πολεμιστές μας θα μας προστατέψουν από τις εισβολές σας ό,τι κι αν κάνετε!» του είχε πετάξει ο θνήσκων αντίπαλος.

Ο Ρεξ αναρωτιόταν για μέρες – Οι εισβολές μας; Ποιες εισβολές μας; Οι Γήινοι είναι αυτοί που θέλουν να κάνουν εισβολή, όχι εμείς. Του έγινε σαράκι η ανησυχία. Στις επόμενες αψιμαχίες προσπάθησε να κλέψει σκέψεις από τους αντιπάλους του και να καταλάβει τι εννοούσαν οι Γήινοι. Όλα αυτά παρά τις ρητές απαγορεύσεις της ηγεσίας (σύμφωνα με τον Στρατιωτικό Κανονισμό που εκδόθηκε από τον Φόβο πριν από περίπου 150 χρόνια) έμαθε ότι οι Γήινοι πίστευαν πως οι Άποικοι ήθελαν να εισβάλουν στην Γη κι ότι είχαν οργανώσει όλες τους τις εκστρατείες βασισμένοι στην αγωνία του κυνηγημένου. Οι διοικούντες τους έλεγαν για το πόσο επικίνδυνη είναι η άλλη πλευρά και οι Γήινοι τους εμπιστεύονταν, δουλεύανε σκληρά και πολεμούσαν για να μην χάσουν όσα αγαπάν.

Ακριβώς όπως και οι Άποικοι. Θεωρητικά.

Το μόνο μέρος που θα υπήρχε η αλήθεια, εκεί όπου τα δεδομένα θα έδειχναν ποιος πραγματικά επιλέγει τις συγκρούσεις και γιατί, ήταν στον Φόβο. Κανείς όμως δεν πήγαινε στον Φόβο. Οι Άρχοντες Αρμοστές και οι υπηρέτες τους δεν κατέβαιναν στον πλανήτη. Μόνο σκάφη ανεφοδιασμού ανεβοκατεβαίνανε από τον Άρη και μόνο μέχρι τις πλατφόρμες πρόσδεσης.

Στις μέρες της άδειάς του ο Ρεξ κρύφτηκε σε ένα μικρό πύραυλο ανεφοδιασμού και δοκίμασε να μπει μέσα στον Φόβο και να βρει στοιχεία για την πραγματικότητα. Όσο έμπειρος κι αν ήταν, δεν άργησε να συλληφθεί από τους πράκτορες ασφαλείας του δορυφόρου. Οι επόμενες ώρες δεν πέρασαν ευχάριστα. Οι πράκτορες του Φόβου ήξεραν ότι η εξουσία του δορυφόρου πάνω στην Αποικία στηριζόταν σε απατηλούς φόβους και ψέματα. Κι αν ήταν σίγουροι ότι ο Ρεξ ήταν μόνος του θα τον είχαν ξεφορτωθεί ήδη – όσο όμως ανησυχούσαν μήπως υπήρχαν και συνεργάτες, τον κρατούσαν ζωντανό και τον ανακρίνανε.

Η επιλογή όμως να συνδέσουν τον συγκεκριμένο στρατιώτη με βύσματα και να του αλλοιώσουν την πραγματικότητα ήταν το μοιραίο λάθος τους.

Όσο κρατούσαν οι βουτιές σε κουβάδες που δεν υπήρχαν, όσο εικονικές τανάλιες του έβγαζαν τα νύχια, όσο ηλεκτρόδια ανύπαρκτα ήταν συνδεδεμένα στο σώμα του για να βιώνει την αγωνία του ηλεκτροσόκ, ο Ρεξ χρησιμοποίησε όλα όσα είχε μάθει στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων. Εντόπισε τον αντίπαλό του στο δίκτυο, τον πράκτορα που το μυαλό του σκηνοθετούσε όλη αυτή την σουρεαλιστική σκηνή ανάκρισης. Σε μια απότομη κίνηση, του έκαψε τον εγκέφαλο με μία και μόνο προσπάθεια. Ένα απελπισμένο ουρλιαχτό ήταν η τελευταία σκέψη του εχθρού του.

Το δωμάτιο κυμάτισε και άλλαξε μπροστά του και ο Ρεξ βρέθηκε έγκλειστος σε ένα ολόλευκο κελί, καλωδιωμένος με κάθε πιθανό τρόπο στο δίκτυο του Φόβου. Ήταν δεδομένο ότι δεν θα τολμούσαν να τον ανακρίνουν πάλι αλλά κι ότι δεν θα τον αφήνανε να ζήσει. Πόσοι άλλοι άραγε είχαν ανακαλύψει μέσα στους δυο αιώνες ότι ο Φόβος ήταν ένα μεγάλο ψέμμα που υπήρχε μόνο και μόνο για να κατευθύνει σα μαριονέτες τους αποίκους; Πόσοι άλλοι είχαν «εξαφανιστεί» βολικά μέσα στα λευκά του κελιά;

Ήταν όμως ακόμα συνδεδεμένος με το τοπικό δίκτυο. Κι ήξερε καλύτερα από τον καθένα πώς να το εκμεταλλευτεί αυτό και να δώσει μια τελευταία, σκληρή ευκαιρία στην Αποικία.

Καταναλώτριες και καταναλωτές, διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για να σας μεταδώσουμε μια συγκλονιστική είδηση. Απροσδιόριστης αιτίας τεχνική βλάβη έβγαλε εκτός τροχιάς τον Φόβο και ο δορυφόρος μας έπεσε στο έδαφος του Άρη. Πέρα από τις σεισμικές δονήσεις που όλοι οι κάτοικοι της Αποικίας έχουμε βιώσει (και οι οποίες θα συνεχιστούν για εβδομάδες, όπως λένε οι ειδικοί), δημιουργείται ένα πελώριο διοικητικό κενό, ένα κενό ασφαλείας. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, αυτή την στιγμή είμαστε απροστάτευτοι απέναντι σε κλοπές, ταραχές, λεηλασίες ή ακόμα και σε μια επίθεση των εξαθλιωμένων μαζών της μητέρας Γης.

Χωρίς το Φόβο κανείς δεν είναι σίγουρος τι θα συμβεί την επόμενη μέρα.

Η σημερινή ανάρτηση γίνεται στα πλαίσια της δράσης Ημέρα κατά του Φόβου. Για λεπτομέρειες, δείτε εδώ: http://grfear.blogspot.com/